ΟΤΑΝ Ο ΘΕΟΣ...

Όταν ο Θεός πεθαίνει

Αλέξανδρος Κατσιάρας και Μάρω Βαμβουνάκη

Ανθολόγηση 1η σχολιασμένη

Μ: Κυκλοφορούν τόσες διαφορετικές απόψεις για τον Θεό, ακόμα και για την Εκκλησία, που δεν ξέρεις ποιά να πρωτοπιστέψεις.

Α: [...] Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με την έκπτωση της Εκκλησίας: όταν παύει να είναι προσωπική ζωή, γίνεται ζωή επιφανειακή και ρηχή, που παρελαύνει και περιφέρεται, και που εκτίθεται στις βιτρίνες και αγοράζεται σε τιμή ευκαιρίας. Τότε πληθαίνουν οι διαφορετικές απόψεις. Η κάθε άποψη μάλιστα διεκδικεί το προνόμιο να εκφράζει την Εκκλησία. Σαν να έχουμε ένα δάσος από πολλά δένδρα – είδη Εκκλησιών που το καθένα διεκδικεί να είναι το δάσος. Έτσι λοιπόν, άλλος εννοεί ως Εκκλησία «αυτό», άλλος «εκείνο» και άλλος «το τρίτο», και ούτω καθεξής. Η ερώτηση του Χριστού προς τους μαθητές, «Τι λένε οι άνθρωποι ότι είμαι;», φανερώνει τη μεγάλη σύγχυση γύρω από την ταυτότητά του που υπήρχε και στην εποχή του[...] ».

Ο Χριστός που νομίζω και ο Χριστός που είναι

Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης μπέρδεψε τον Χριστό με ένα «εθνικό απελευθερωτή». Δεν είναι δύσκολο να το κάνει οποιοσδήποτε αυτό. Αν το σκεφτούμε λίγο, θα βρούμε πολλούς Χριστούς. Συμφωνώ πως ο καθένας θα προσπαθήσει, μέχρι να έρθει στα μέτρα της θεότητας, να την φέρνει στα μέτρα του. Αλλά εδώ μιλώ για όσους από μας δημιουργούν ένα Χριστό δικό τους και τον επιβάλλουν στους άλλους πεισματικά. Κάποιοι θέλουν τον Χριστό επαναστάτη. Κάποιοι τον θέλουν δειλό, λένε πράο. Άλλοι τον βλέπουν κοινωνικό επιθεωρητή. Για κάποιους φαίνεται τιμωρός. Άλλοι τον ονειρεύονται «ορθόδοξο», και άλλοι «καθολικό» και ούτω καθεξής. Πόσοι από μας πιστεύουν ότι είναι Σωτήρας του Κόσμου; Σωτήρας των πιστών και των απίστων, των ανατολικών και των δυτικών; Η σωτηρία του Χριστού αγγίζει τον καθένα σ’αυτό τον κόσμο ανάλογα με το πόσο μπορεί να Τον δεχτεί, και αυτό λόγω διαφόρων παραγόντων (πολιτισμός, μόρφωση, τόπος κλπ). Αναρωτιέμαι εδώ και κάποιο καιρό, μήπως ο Χριστός κρίνει έχοντας υπ’όψιν του επιβαρυντικά στοιχεία. Μήπως θα είναι πιο επιεικής με έναν άθεο διότι δεν πίστευει για χ λόγους ενώ με μένα όχι διότι δηλώνω ορθόδοξος; Ουαί μου τότε χίλιες φορές.

Πάντως η περίοδος της Σαρακοστής είναι μια προπαρασκευή για να μεταβεί ο καθένας από το τί νομίζει στο τί όντως είναι ο Χριστός. Και για να γνωρίσει κανείς τον άλλον, οποιονδήποτε άλλον, πρέπει να έχει σχέση μαζί του. Σ’ αυτό ακριβώς βρίσκεται η εμφαντική νοηματοδότηση στην Ευχαριστία ως καθημερινός Μυστικός Δείπνος («τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον»). Διότι μέσα στο μυστήριο της σχέσης, της (θείας) κοινωνίας, αγγίζουμε τον Χριστό. Και η προσωπική αυτή σχέση οδηγεί στο να δούμε τον Χριστό καθώς αποκαλύφθηκε: Σωτήρας του Κόσμου.

Προμηθεύς