Η ΓΙΟΡΤΗ ΗΤΟΙ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Επειδή είπαν κάποιοι ότι η 20η Μαρτίου είναι παγκόσμια ημέρα της ποίησης, βλέπω παντού αφίσες του τύπου «η ποίηση γιορτάζει» , «παγκόσμια ημέρα ποίησης» κλπ. Τι συμβαίνει; Τι γιορτάζει η ποίηση; Είναι παγκόσμια ημέρα ποίησης όντως; Δεν μπορώ, και ας μου επιτραπεί να διαφωνήσω, να δεχτώ τέτοιους χαρακτηρισμούς. Γιατί το λέω; Διότι την ποίηση όταν την πηγαίνουμε στα σαλόνια και στα κυκλώματα των ολίγων κουλτουριάρηδων πεθαίνει. Η ποίηση είναι η ιερά έκφραση των απανταχού αδικημένων. Η ποίηση όμως σήμερα ασχολείται με τα πρωινά καφέ και τις εφημερίδες των ποιητών στα μπαλκόνια. Τέτοια ποιήματα επικρατούν. Και εδώ που τα λέμε, τι διαβάζουν οι ποιητές στις εφημερίδες κάθε πρωί; Έχω την εντύπωση ότι διαβάζουν μόνο τις αγγελίες μέχρι να βρουν δουλειά. Που είναι τα ποιήματα στα οποία μπορώ να διαβάσω μια προφητεία; Σε ποιό ποίημα μπορώ να συναντήσω έστω και έναν αγράμματο Αφρικανό, ή έναν ξεριζωμένο Ιρακινό, ή έναν φτωχό Έλληνα, ή έναν βασανισμένο Γάλλο; Κάποτε, όπως διδάσκομαι στο πανεπιστήμιο, οι ποιητές ήταν στην εξορία, στις φυλακές, στα βασανιστήρια. Αυτές τις μέρες τους συναντώ στους άμβωνες. Τι δηλώνουν άραγε; Τα μανιφέστο της παραίτησής τους από τους αγώνες; Τέτοια ακούω. Ίσως να καταλαβαίνω λάθος, είναι και αυτό μια πιθανότητα. Ο ποιητής είναι κριτής και αντίπαλος της κάθε εξουσίας μέχρι εσχάτης ώρας, γιατί μόνο τότε θα σταματήσει η αδικία, και θα σταματήσει η ιερουργία του ποιητή. Επιπλέον, πώς τολμάει κανείς να ορίσει μια «παγκόσμια» μέρα της ποίησης. Επειδή θέλουν οι πλούσιοι του πλανήτη να διασκεδάσουν θα ονομάσουν την διασκέδασή τους παγκόσμια ημέρα. Πόσοι άνθρωποι διαβάζουν ποίηση σ’αυτό το κόσμο; Πώς τολμάνε οι ποιητές να πάρουν ανάσα να γιορτάσουν όταν τουλάχιστον το εν τρίτον του κόσμου δεν ξέρει να διαβάσει, και το εν τρίτον δεν μπορεί να αγοράσει μια συλλογή και ο υπόλοιπος κόσμος δεν ξέρω τι κάνει. Αυτό δεν αποτελεί κίνητρο για να γιορτάσει κανείς, αντιθέτως. Από πότε η ποίηση γιορτάζει σε μια συγκεκριμένη μέρα αφού κάθε μέρα γεννιέται ένα ποίημα, εννοώ ότι ανατέλλει ο ήλιος. Και από πότε η ποίηση όταν θέλει να γιορτάσει πάει στα σαλόνια; Οι ποιητές έχουν ένα καθήκον να προστατέψουν τον άνθρωπο από την λήθη. Αποσαφηνίζω: κάποιες δυνάμεις προσπαθούν να σβήσουν από το χάρτη ολόκληρες χώρες, ολόκληρους λαούς. Και οφείλει η ποίηση να τους θυμάται και να διεκδικεί τα δικαιώματά τους. Μή παρεξηγηθώ. Δεν καλώ στην «επιστράτευση» της ποίησης ή της τέχνης γενικώς. Είναι ένα μεγάλο ψευδοζήτημα στο οποίο ουδέποτε πίστεψα. Πάντως αν οι ποιητές διαφωνούν τότε ας πάνε στις 20 Μαρτίου στις εκκλησίες να κάνουν το μνημόσυνο της ποίησής τους, εκτός αν πρόκειται για πολιτικό μνημόσυνο!

Άντε και στα δικά μας...

Προμηθεύς

Ο πίνακας Άβυσσος είναι του Γεράσιμου Σκλάβου