ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ 2

Δευτέρα, Μάρτιος, 08

Κάθομαι στο δώμα μου, στην ταράτσα της υψηλής πολυκατοικίας, είναι τώρα απόγευμα. Ακούω τα τραγούδια του τεκέ και σκέπτομαι... Μήπως είναι μιας ξεπερασμένης εποχής; Μήπως είναι μοντέρνα ή και μεταμοντέρνα; Εφ’όσον ο άνθρωπος είναι ίδιος τότε, τώρα, και στους αιώνες, μπορούμε άραγε να τα κατατάξουμε σε μια συγκεκριμένη εποχή; Γιατί και ο πόνος του ανθρώπου χωράει σε κατατάξεις; Προσωπικά τείνω να δω μέσα σ’αυτά τα τραγούδια την πραγματικότητα, όπου αυτοί οι ρεμπέτες θέλουν να μιλήσουν για την ελπίδα. Αλλά τι φταίνε αν η ελπίδα ξεφεύγει από τα στόματά τους. Δεν συναντώ μέσα σ’ αυτά τα τραγούδια απαισιoδοξία. Όχι! Περικλείνουν μια προσπάθεια ψαξίματος για την ελπίδα. Είναι τόσο μικρή, όμως, όσο είναι και το φως του λυχναριού του Διογένη μπροστά στα τεχνητά φώτα με τα οποία μαθαίνουμε να βλέπουμε τον κόσμο. Αυτή η προσπάθεια είναι η αρχή της ελευθερίας, της οδού η οποία καταλήγει στην ελπίδα που αναζητάει ο καθένας.

Σκέπτομαι... Πού είναι η αληθινή ζωή; Στις σκηνές των μεγάλων καλλιτεχνών ή στα υπόγεια των απλών ανθρώπων που παλεύουν με την ζωή σαν με τον Θεό, όπου θα νικήσουν; Μήπως η ζωή περνάει ανώδυνα σαν αύρα και δεν εκφράζεται στις μεγάλες σκηνές ή ακόμα φυσάει σαν «πνεύμα μέγα κραταιόν» και βγαίνει στην κραυγή του ρεμπέτη;
Τι να πω; Εμένα με κάνουν αυτά τα τραγούδια να σκέπτομαι, να έχω το νου μου κάτω στα υπόγεια του τεκέ κι ας κατοικώ στης ταράτσας το δώμα.

Τρίτη, Μάρτιος, 08, νύχτα

Βγαίνοντας από την πολυκατοικία, καθώς πήγαινα στο σούπερ μάρκετ, πέρασα ανάμεσα από τον σκυρόδετο ψηλό τοίχο της και το σκυβαλοπλημμυρισμένο πεζοδρόμιο. Μου θύμισε χαντάκι. Καλά θυμήθηκα τα χαντάκια. Είναι όντως. Πίσω τους μαζεύονται οι εργαζόμενοι και πολεμάνε την κυβέρνηση. Είναι αδιανόητο να εκλέγεις κάποιον για να σε εκπροσωπήσει στην διεκδίκηση των δικαιωμάτων σου και να πηγαίνει να τα παζαρέψει...
Ακούω, τώρα που γράφω, τις εισηγήσεις των βουλευτών σε επανάληψη. Μιλάνε για το ασφαλιστικό. Και μου έρχονται στο μυαλό δυο απορίες:

Πρώτον, οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος μιλάνε για ελαττώματα στο τωρινό σύστημα ασφάλισης και για να το πουν πιστεύω πως κάτι παραπάνω ξέρουν. Αλλά από την στιγμή που βλέπουν ότι ο κόσμος το απορρίπτει, γιατί δεν τον καλούν σε διάλογο ειλικρινή όπου θα ανταλλαχθούν προτάσεις για λύση;

Δεύτερον, δεν κατάλαβα τι προσφέρουν οι εισηγήσεις όταν αυτές εκφωνούνται από τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος ή από τους βουλευτές των άλλων κομμάτων; Αναρωτιέμαι γιατί οι μεν πρώτοι εξυμνούν την πρόταση της κυβέρνησης, και οι δε άλλοι αντιπαρατίθενται, ξέροντας εκ των προτέρων ότι τα λόγια τους δεν θα επηρεάσουν κανέναν. Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα μάταια όταν οι βουλευτές εξαρτώνται από τις εντολές των ανωτέρων τους στο κόμμα...

Καλά ας πάμε πάλι στο χαντάκι, και βλέπουμε...

Προμηθεύς