ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ

Ο Δημήτρης Τερζάκης ανήκει στην προσωπική μου μυθολογία. Γιος του μέγιστου πνευματικού ανθρώπου Άγγελου Τερζάκη, ο συνθέτης Δημήτρης Τερζάκης είναι για μένα ένας οικουμενικός Έλληνας, που μένει μόνιμα εδώ και πολλά χρόνια στην Γερμανία, χωρίς να λησμονάει ούτε λεπτό την πατρίδα.

Μικρό παιδί σαν ήμουνα και πήγαινα σχολείο, ανακάλυπτα τους έλληνες συνθέτες, σχεδόν μόνος μου, και ο Τερζάκης μου είχε κεντρίσει ιδιαίτερα το ενδιαφέρον, γιατί είχε γράψει συνθέσεις με πρώτη ύλη την βυζαντινή μουσική που τότε σπούδαζα. Αυτές οι συνθέσεις του μου άρεσαν πολύ γιατί δεν στοιχούνταν στο πνεύμα της Εθνικής Μουσικής Σχολής, αλλά περιείχαν μιαν άλλη δύναμη, που μ’ έκανε να αποϊδεολογικοποιώ την έννοια «Παράδοση» και να θεωρώ ότι ζωή και παράδοση είναι έννοιες ταυτόσημες, άρα ο Τερζάκης είναι η σημερινή δική μου παράδοση!
Ακούω τα έργα του Χρόαι, Οίκος, Καταβασία, Στιχηρόν, Αινεθήτω, Χρωματικοί τρόποι, κι αισθάνομαι βυζαντινός και σημερινός ταυτόχρονα.
Αγαπώ τον Κουκουζέλη και τον Τερζάκη και δεν αισθάνομαι καθόλου διχασμένος.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 με τον Λυκούργο Αγγελόπουλο, ο οποίος έχει τραγουδήσει συνθέσεις του Τερζάκη (όπως την περίφημη Liturgia profana), παρουσιάσαμε το έργο του Νόμοι στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Εμπειρία μοναδική!

Συνάντησα τον Δημήτρη Τερζάκη και την θαυμάσια σύζυγό του Μανταλένα στο Μόναχο τον περασμένο Νοέμβριο. Βρεθήκαμε υπό την μουσική «στέγη» της μαέστρου Κωνστάντιας Γουρζή. Η Γουρζή διοργάνωσε μια υψηλού επιπέδου συναυλία με έργα ελλήνων συνθετών στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου. Πρώτο έργο της συναυλίας του Δ. Τερζάκη: Sappho – Zyklous (2006) για αφηγητή, μέτζο σοπράνο, φλάουτο, βιόλα και πιάνο. Η ποίηση της Σαπφούς στα ελληνικά από την μέτζο, στα γερμανικά από τον αφηγητή.
Εκείνες τις μέρες είχα την ευκαιρία να συναναστραφώ από κοντά τον «μύθο»μου. Αρχοντικός, ευγενής, αυστηρός, με αστείρευτο χιούμορ και κοφτερή κρίση.
Μεγάλη η ικανοποίησή μου όταν εκφράστηκε θετικά για την ερμηνεία μου στο έργο της Κ. Γουρζή Ιερατική Ποίηση. Τι καλύτερο από μια καλή κουβέντα του Τερζάκη, σκέφτηκα… Τέτοιων ανθρώπων η γνώμη μ’ ενδιαφέρει.
Από το Μόναχο έφυγε για το Πεκίνο! Ένα έργο του παρουσιάστηκε εκεί από την Καμεράτα, την Ορχήστρα των Φίλων του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Αυτό το έργο, A une Madonne (2006) για σόλο βιολί και έγχορδα, το άκουσα με την Ορχήστρα Πατρών, υπό την διεύθυνση της Κωνστάντιας Γουρζή, εδώ στην Πάτρα στις 15 Ιανουαρίου.

Τώρα διαβάζω μια συνέντευξη του Δημήτρη Τερζάκη στο τεύχος του περιοδικού Highlights που κυκλοφορεί. Εκεί ο Τερζάκης λέει πικρά πράγματα, όμως πέρα για πέρα αληθινά: «Η Ελλάδα τιμωρεί όποιον ξεπεράσει τη μετριότητα… Μην ξεχνάμε το ολέθριο ελληνικό έθιμο να περνούν όλα από την πολιτική, με αποτέλεσμα ο οδοντογιατρός να διδάσκει θεολογία, ο θεολόγος πυρηνική φυσική… Η ελληνικότητα βρίσκεται στη νοοτροπία, όχι στη μελωδική της κατασκευή…».

Ο Δημήτρης Τερζάκης σε λίγες μέρες, 12 του Μαρτιού, έχει γενέθλια. Συμπληρώνει τα 70 χρόνια του. Από το ιστολόγιό μου τού εύχομαι τα κάλλιστα και κράτιστα εις έτη πολλά! Τον ευχαριστώ δε πολύ, γιατί η μουσική του ήταν την περίοδο της νιότης μου Προοίμιον σε Ήθος!

Oι φωτογραφίες από τη συναυλία στο Μόναχο είναι του Norbert Banik