ΣΤΗΝ ΠΡΟΒΑ ΤΗΣ ΘΑΪΔΟΣ ΤΟΥ ΜΑΣΝΕ

Πριν λίγες ώρες παρακολούθησα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών μια πρόβα της όπερας Θαΐς του Ζυλ Μασνέ, που θα ανέβει την ερχόμενη εβδομάδα στην αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη του Μεγάρου.

Η πολύ όμορφη αυτή όπερα του Μασνέ, που δεν την βλέπει κανείς εύκολα, είναι μια όπερα σε τρεις πράξεις και σε λιμπρέτο του Louis Gallet, βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα του Anatole France.

Η Θαΐς ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, με τις σοπράνο, Μαρλίς Πέτερσεν (7,10,13 και 15/3) και Ελίζαμπεθ Φουτράλ (8, 11,14/3) στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Την ορχήστρα των Χρωμάτων διευθύνουν εναλλάξ ο Michel Plasson και ο Μίλτος Λογιάδης.

Η Θαΐς αναφέρεται στους «Βίους των Αγίων», ως μεταμελημένη εταίρα, η οποία έζησε στην Αίγυπτο τον τέταρτο αιώνα μ.Χ.. Στράφηκε δε στην αγιότητα από τον ασκητή της ερήμου Αθαναήλ.
Η περίπτωσή της υπήρξε πηγή έμπνευσης για τον Ανατόλ Φρανς. Ο Γάλλος συγγραφέας συνέθεσε μια νουβέλα, όπου μιλά για την καταπιεσμένη, φυσική σεξουαλική επιθυμία των ανδρών, δεδομένου ότι τελικά ο ερημίτης, που προσπαθεί να επαναφέρει τη Θαΐδα στο δρόμο του καλού, την ερωτεύεται.
«Ο φιλοκομμουνιστής αστός και βαθύτατα αντικληρικός Φρανς υιοθέτησε τις θέσεις του Βολταίρου και χτύπησε τον κλήρο με τρόπο σκληρό», είπε στη σχετική συνέντευξη Τύπου ο σκηνοθέτης της παράστασης Αρνώ Μπερνάρ.

Στην αποψινή πρόβα διεπίστωσα μια ...ασκητική σκηνοθετική γραμμή του Μπερνάρ, όπου τα όποια - λίγα - εφφέ είναι με σύνεση τοποθετημένα στην ροή της παράστασης. Τα σκηνικά του Νίκου Πετρόπουλου είναι απολύτως λειτουργικά και κλασικά, θα έλεγα.

Με εντυπωσίασε ο Μισέλ Πλασόν, ο οποίος στα 76 του χρόνια διευθύνει με απίστευτη ενέργεια και κάνει παρατηρήσεις που ...στάζουν μουσική! Επιμονή στη λεπτομέρεια, ρυθμού και ηχοχρωμάτων, ένταση και μουσικότητα σε κάθε νότα. Αυτό επιδιώκει ο Πλασόν, και το ζητάει με ευγένεια αλλά και αποφασιστικότητα από τους έλληνες και ξένους μουσικούς της παράστασης.

Νομίζω ότι η σκηνοθεσία του Μπερνάρ, αλλά και η μουσική ερμηνεία του Πλασόν, επιχειρούν να αναδείξουν τις αντιθέσεις, που διαπνέουν την όπερα, μεταξύ ιερότητας και λαϊκότητας, αλεξανδρινής πολυτέλειας και ασκητισμού της ερήμου, αρετής και αμαρτίας.

Δεν είδα την αγαπημένη μου Μarlis Petersen απόψε στον ρόλο της Θαΐδος, αλλά ή πρόβα ήταν για την Elizabeth Futral. Δεν την είχα ξανακούσει και με ενδιέφερε η ερμηνευτική της εκδοχή. Ήταν αρκετά καλή.

Η πρόβα ήταν μια εμπειρία! Με φίλους συνεχίσαμε να συζητάμε τα όσα είδαμε και ακούσαμε. Με κοινή την διαπίστωση ότι ο Μισέλ Πλασόν είναι πραγματικά μεγάλος!