ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ

Aθήνα σήμερα το απόγευμα.

Εσπερινός της Κυριακής των Απόκρεω στην παλιά μου ενορία, στην περίφημη Αγία Ειρήνη της οδού Αιόλου, την πρώτη Μητρόπολη των Αθηνών, όπου έψαλα ως φοιτητής αριστερά στον Λυκούργο Αγγελόπουλο. Ο δάσκαλος Λ. Αγγελόπουλος εκεί και σήμερα. Σαν από πάντα… Πλαισιωμένος από δωδεκαμελή χορό νέων. Αναρωτιέμαι σε πόσους ναούς στη χώρα μας ο Εσπερινός του Σαββάτου τελείται με τη συμμετοχή τόσων νέων ανθρώπων, που διψάνε για την αυθεντικότητα στη λατρεία… Τα πάντα κατά την τάξιν και ευσχημόνως. Τα κεκραγάρια, η στιχολογία και τα στιχηρά του βαρέως ήχου, στο αργό ειρμολογικό μέλος, από το Αναστασιματάριο. Τα στιχηρά προσόμοια του Τριωδίου πάλι σε αργό ειρμολογικό μέλος από το απάνθισμα με τα αργά προσόμοια. Τα δοξαστικά του Τριωδίου από την Κυψέλη του Στεφάνου Λαμπαδαρίου.

Ο εφημέριος π. Θωμάς Χρυσικός, λίαν καλλίφωνος – ανέλαβε τώρα μάλιστα Γενικός Αρχιερατικός της Αρχιεπισκοπής - εκφωνεί εμμελώς κατά τον παραδεδομένο τρόπο, χωρίς ίχνος επιτήδευσης. Το ικανό εκκλησίασμα φαίνεται πως απολαμβάνει το λιτόν της λατρείας κάλλος.
Στο τέλος της ακολουθίας ένας νέος κληρικός βγαίνει να κηρύξει. Μεγάλη έκπληξη! Ο τόνος της φωνής του ανθρώπινος, μακριά από τον συνήθη των ιεροκηρύκων στόμφο, όσα λέει βαθιά θεολογικά και σπανίως ακουγόμενα. Ο Χριστός, τονίζει, ταυτίζεται με τους ελαχίστους, στην περικοπή της κρίσεως, μπορεί να είσαι χριστιανός και να μη το ξέρεις (Κύριε, πότε σε είδομεν πεινώντα κ.λ.π.), το μέγα κριτήριο: και ήλθετε προς με!
Εσπερινός στην Αγία Ειρήνη λοιπόν. Και πριν 17 χρόνια και σήμερα.