ΜΟΙΡΟΛΟΙ

Το Μοιρολόι του Παππού

«Η φωνή του (του παππού) βγαίνει βαριά, βραχνή, με ρυθμό αργό, σαν λυγμός. Ένα μοιρολόι:

Ανέφελος ο ουρανός,
μα τι καπνός είναι αυτός!
Δεν πέθανε κανείς στη γειτονιά,
γιατί τόσος σπαραγμός και τόση οδύνη.
Αχ! Αυτή είναι η Υεμένη.
Σαν το αίμα τα ρόδα της κόκκινα.
Γιατί δεν επιστρέφει όποιος εκεί πηγαίνει;
Η πόλη Μους είναι εδώ, με τ’ ανηφορικά σοκάκια.
Γιατί δεν έχει γυρισμό για κείνονε που φεύγει;
Η φωνή του έφεδρου μπροστά στο στρατώνα:
Άνοιξε το δισάκι σου να δούμε μέσα τι έχει.
Δυο παπούτσια κι ένα φέσι.
Ακούς τη μουσική και θαρρείς πως γάμος γίνεται.
Βλέπεις την πρασινοκόκκινη σημαία
Και την θωρείς για νύφη.
Νομίζεις ότι έρχεται εκείνος που στην Υεμένη λείπει.
Χιλιάδες οι ιτιές μπροστά στο στρατώνα
χιλιάδες κι οι εντολές του λοχαγού, του ταγματάρχη...
Είναι γενναίοι, παλικάρια,
όσοι πηγαίνουνε στην Υεμένη... [...]

– Τα πράγματα έγιναν όπως ακριβώς τα περιγράφει αυτό το μοιρολόι. Είναι το δράμα των Κούρδων στην Υεμένη.
– Πού είναι αυτή η Υεμένη, παππού; Και γιατί πήγανε Κούρδοι εκεί;
– Χώρα είναι και βρίσκεται κάτω από την Σαουδική Αραβία. Είναι μια έρημος με αβάσταχτη ζέστη, και νερό ούτε για δείγμα.

Οι Οθωμανοί κήρυξαν τον πόλεμο κατά των Αράβων. Οι Άγγλοι τότε είχαν πάρει το μέρος των Αράβων, κατά πώς πρόσταζε το συμφέρον τους. Αυτή τη φορά το συμφέρον τους μύριζε πετρέλαιο. Οι Άγγλοι αυτόν που υποστηρίζουν, αργότερα τον κυβερνούν. [...]
Όταν οι Οθωμανοί άνοιξαν τον πόλεμο εναντίον των Αράβων, που τους βοηθούσαν οι Εγγλέζοι, στάλθηκαν στην Υεμένη και χιλιάδες νεαροί Κούρδοι, δεκαεφτά-δεκαοχτώ χρόνων. Μικρά, αμούστακα παιδιά, που δεν είχαν προφτάσει να γνωρίσουν τη ζωή... η ελπίδα του κουρδικού λαού... Άτιμοι, Οθωμανοί...»

από το μυθιστόρημα «Το Ματωμένο Χιονολούλουδο» του κούρδου αγωνιστή και
συγγραφέα Τζεμίλ Τουράν