ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Μία Πύλη καθορίζει την ζωή μας. Μπροστά σε μια πύλη στεκόμαστε ολάκερη την ζωή μας, χωρίς ίσως να συνειδητοποιούμε αν και πώς πρέπει να την διαβούμε.

Ως Χριστιανοί στεκόμαστε μπροστά στην Ωραία, όπως λέγεται, Πύλη τού ναού για να επιτελέσουμε το έργο τού λαού: την λειτουργία.
Ως Ελληνες στεκόμαστε στην Πύλη των Λεόντων, την Ακρόπολη των Μυκηνών, στην Πύλη τού Αδριανού, κοντά στού Μακρυγιάννη, για να ατενίσουμε ένα παρελθόν που εξακολουθεί να είναι παρόν, το ψηλαφούμε, αφού οι κολώνες μας σεργιανίζουν στους αιώνες.
Ως Ρωμιοί ατενίζουμε τον τελευταίο Ελληνα, που λέει ο ποιητής, τον αυτοκράτορα «έτσι καθώς εστέκονταν ορθός μπροστά στην Πύλη τού Αγίου Ρωμανού κι άπαρτος μέσ’ στην λύπη του».
Ως Νεοέλληνες απορούμε και θαυμάζουμε τους διαρκείς αιώνες εκείνων που αψήφησαν την ζωή και με το χαμόγελο στα χείλη διάβηκαν την πύλη τής θυσίας λέγοντάς μας: «Βαρύς ο κόσμος, να τον ζήσεις όμως για λίγη περηφάνεια το άξιζε».
Και καθώς ο τροβαδούρος βγαίνει από την φυλακή, στα νεώτερα χρόνια, μπροστά στην πύλη θα σταθεί "σαν βασιλιάς σ’ αρχαίο δράμα", για να πει την Λέξη τού Δημοσθένη και το γράμμα.
Τότε είναι που τα παιδιά θα προτάξουν τα στήθη τους καθώς το τανκς θα γκρεμίζει την Πύλη, αλλά όχι την ψυχή των ελεύθερων αγωνιζομένων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζομένων Ελλήνων.
Σ’ αυτήν την Πύλη καταθέτουμε σήμερα στεφάνια και στεκόμαστε με δέος μπροστά στο αγωνιστικό φρόνημα ανθρώπων αδούλωτων. Η Πύλη έπεσε, αλλά ουσιαστικά έμεινε αδιόδευτος για τους εισβολείς. Ούτε να σταθούν μπροστά της δεν ήξεραν. Κι όταν την γκρέμισαν, νόμισαν πως την έκαναν παλιοσίδερα, ολότελα ανυποψίαστοι για το ατσαλένιο φρόνημα των φοιτητών.
Νομίζω ότι σήμερα θα πρέπει να μάθουμε να στεκόμαστε μπροστά στην Πύλη. Για να μπορέσουμε κάποτε να την διαβούμε με αξιοπρέπεια. Την Πύλη τής Ιστορίας, τού Θανάτου, τής Ζωής.