ΠΟΛΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

Αγαπητοί Νιχωρίτες και φίλοι

Από την ημέρα που ήρθα πρώτη φορά στην Κωνσταντινούπολη πριν τέσσερα χρόνια μέχρι σήμερα προσπαθώ να κατανοήσω τι κάνει αυτή την Πόλη τόσο ξεχωριστή.
Κατά γενική ομολογία είναι μια μάλλον άσχημη πόλη με άναρχη δόμηση, τεράστιο κυκλοφοριακό πρόβλημα, υπερπληθυσμό και εμφανείς οικονομικές ανισότητες.
Είναι ενδεικτικό να αναφέρουμε ότι μέχρι και σήμερα οι Πολίτες που ζουν στα προάστια, ανεξαρτήτως ηλικίας, διαχωρίζουν συνειδητά το ευρύτερο περιβάλλον το οποίο διαμένουν με το κέντρο, το οποίο συνειδητά αποφεύγουν. Δεν θα ξεχάσω όταν σε μία συνομιλία μας με τον κύριο Βίγκα εδώ στο Νιχώρι τις πρώτες κιόλας μέρες παραμονής μου εδώ, μου είπε: «Κώστα εγώ τώρα θα κατεβώ στην Πόλη με το αμάξι, αν έχεις και εσύ δουλείες εκεί να σε κατεβάσω και εσένα». Για μία στιγμή σκέφτηκα ‘μα καλά τώρα πού είμαστε’ και ‘γιατί γίνεται τέτοιος διαχωρισμός’. Οι απαντήσεις τελικά μου δόθηκαν πιο γρήγορα από όσο πίστευα.
Σε μία τέτοια πόλη λοιπόν όπου ακόμα και ο πιο υποψιασμένος κάτοικός της δεν μπορεί να πει ότι πραγματικά την ξέρει και όπου τα πάντα είναι τόσο διαφορετικά από την δική μας Ελληνική πραγματικότητα, πολλοί σύγχρονοι Οδυσσείς μπαίνουν στην διαδικασία να εγκατασταθούν εδώ. Το ερώτημα μου όμως παραμένει, γιατί;;;
Ο Βόσπορος, η συνύπαρξη Ανατολής και Δύσης, το Πολίτικό της άρωμα, η ιστορική της πορεία μέσα στο πέρασμα των αιώνων, ο συγκερασμός όλων των σημαντικών μονοθεϊστικών θρησκειών, το φολκλορικό της στοιχείο που έχει εκλείψει δυστυχώς στην Ελλάδα, οι ζωντανοί θρύλοι που αναβιώνουν από τις κουβέντες μας με τους ντόπιους είναι αρκετά;
Την Δευτέρα το βράδυ όπου κατηφόρισα και εγώ προς την Πόλη και άφησα πίσω το χωριό και συγκεκριμένα στο Cihangir (πάντα μου άρεσε να το παρομοιάζω με τα Εξάρχεια, αποπνέει την ίδια αίσθηση παλιών ημερών ακμής με τα επιβλητικά κτίρια πάνω στη Siraselviler σε συνδυασμό με μία ατόφια παρακμή που πλανιέται στον αέρα από τα γυράδικα, τους ρακοσυλλέκτες και λιγοστά ερειπωμένα κτίρια) συνειδητοποίησα ότι όλοι αυτοί οι λόγοι είναι μάλλον αρκετοί.
Σε ένα μαγαζί κοντά στην πλατεία του Cihangir, στο Olivia, κάθε Δευτέρα βράδυ κλείνεται ένας αρκετά μεγάλος χώρος αποκλειστικά για τους Έλληνες που βρίσκονται στην Πόλη. Ο αριθμός των παρευρισκομένων ήταν αρκετά μεγάλος και το εύρος των ηλικιών αλλά και των ασχολιών τους εδώ ήταν εξαιρετικά ευρύ. Φοιτητές, καθηγητές σε σημαντικά Πανεπιστήμια της Κωνσταντινούπολης, προσωπικό από το Προξενείο, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι κάτω από την ομπρέλα του Hava Baba (αέρα πατέρα), το όνομα που έχει δοθεί σε αυτές τις συναντήσεις, συζητούν, περνούν ευχάριστα και προσπαθούν να γνωρίσουν ο ένας τον άλλο.
Φυσικά όλοι σας είστε ευπρόσδεκτοι αν βρίσκεστε στην Κωνσταντινούπολη ή αν σας φέρει ο δρόμος σας από εδώ.

Εις το επανιδείν
Κωνσταντίνος Μαρούσης