Η αλήθεια είναι ότι αυτός που κάποτε ευφραίνεται να νιώθει τον Χριστό Άδωνι και τον Άδωνι Χριστό μπορεί, τελικά, να νοθεύει την αδιαμεσολάβητη και πατροπαράδοτη ευφροσύνη της Λαμπρής του κυρ Αλέξανδρου - αλλά πόσο ανευλαβές είναι αυτό δεν ξέρω. Στο κάτω κάτω, θα μπορούσε να συλλογιστεί κανείς, η φυσιοκρατική γείωση της λαμπριάτικης συγκίνησης στον μυριστικό ανθώνα της εαρινής ισημερίας αθωώνει και καθαρίζει με τον τρόπο της τη μεγάλη γιορτή από την καταναλωτική σκουριά που διαβρώνει τα Χριστούγεννά μας. Με τον θνήσκοντα και ανιστάμενο Χριστό του «εν ώρα έαρος», το Πάσχα είναι συνάμα νεύμα Μυστηρίου και ακόνη Αίσθησης, αλλά το πώς και πόσο ενδίδει κανείς σ' αυτήν τη συζυγία είναι, τελικά, ζήτημα «ιδιωτικής οδού»: «Και να 'χεις την ψυχή σου στα δάχτυλα, στα μάτια, στα ρουθούνια, στα χείλη. Από 'κει μιλάει ο κόσμος. Από 'κει βρίσκεις την ιδιωτική σου οδό. Πιο καλά θάλλουν τα λουλούδια στον Επιτάφιο. Μυρίζει έρωτα η εκκλησία. Η ζωή μένει και δεν τελειώνει. Εδώ». Χριστός Ανέστη! Θ. Δ. ΠΑΠΑΓΓΕΛΗΣ (Βήμα 8-4-07)
2 σχόλια:
τι βούλεσαι ειπείν;
ο ποιητης θελει να πει οτι τον εχει κουρασει αρκετα η πατρινη βρωμια και σαπιλα η γεμουσα ιντριγκα και δολοπλοκια ιδιαιτερως μεσα στο εκκλησιαστικο υφαδι και εις αντεκτισιν ολων αυτων προβαλλει το ερασμιον καλλος του νυμφιου χριστου οπου εξηλθε νικων και ινα νικηση τον αλεκο,την κοντεσσα,τον σκληφα,τους πρωτοπρεσβυτερους..,τους γραματοεισηγητας... την κομοτα,και ολα τα χαμερπη..ουφ!!εζεξε ο τοπος!!ευτυχως ανετειλε το εαρ.. δευτε ευωχηθωμεν!!!!!!!
Δημοσίευση σχολίου