Ημερολόγιο του Περιθωρίου
Δευτέρα, Νοέμβριος, ο8, βράδυ
Πέρασε μια εβδομάδα από την επίσκεψη του Πατριάρχη στην Πάτρα. Δίχασε, όπως όλες οι μεγάλες προσωπικότητες, τον κόσμο σε υποστηρικτές και επικριτές. Τον είδα, τον άκουσα και εντυπωσιάστηκα. Ο κληρονόμος του Βυζαντίου το μεταφέρει στο σήμερα. Ενώ πολλοί άλλοι γεννημένοι στο σήμερα ζουν στο Βυζάντιο!! Άκουσα αρκετούς ομιλητές και είδα ότι δεν το χαμπάρισαν αυτό· απηύθυναν τους λόγους τους σε κάποιον κληρικό του 13ου αιώνα, κάποιοι προχώρησαν στο 17ο αιώνα, του ζήτησαν διάφορες παρεμβάσεις στα κοινωνικά σαν να τα μεταφέρει στο Σουλτάνο εκ μέρους του Μιλετιού των Ρουμ! Η οικονομική κρίση έχει κατά τον άκρως πνευματικό λόγο του Πατριάρχη πνευματική αιτία και αντιμετώπιση, «διότι εις την θέσιν του Θεού οι περισσότεροι συνάνθρωποί μας έχουν τοποθετήσει το είδωλον της οικονομίας» και «οι πιστοί, χωρίς να παραγνωρίζωμεν τας πολλάς δυσκολίας [...] ουδόλως απωλέσαμεν την ελπίδα, διότι «ευρήκαμεν τον Μεσσίαν»». Ταύτα κρατάω.
Με τέτοια κρίση να κατατρώγει τον κόσμο βλέπω τους ισχυρούς της γης να τρέξουν μήπως προλάβουν και μαζέψουν και άλλα. Θα τα χάσουν όλα! Οι πολιτικοί προσπαθούν να σώσουν τα συμφέροντά τους. Και η κρίση φαύλος κύκλος που κυλάει. Η λύση είναι μια: τα χρήματα του κόσμου στα χέρια του κόσμου άμεσα. Ούτε τράπεζες ούτε λοιποί τοκογλύφοι χρειάζονται. Είναι γελοίο οι πολιτικοί να επιμένουν να μη δίνουν τα χρήματα στα εργοστάσια ώστε να μην απολυθούν οι εργάτες, και να μην πολεμούν την ακρίβεια για να πέσει και να σπάσει ο κύκλος.
Αυτά από το περιθώριο...
10 σχόλια:
Προμηθέα είμαι ρατσιστής και δεν το κρύβω....Δεν τ απάω καλά με τους ξένους και μαλιστα όταν αυτοί προσπαθούν να το παίξουν Ελληνάρες αφού δεν είμαστε εμείς...
Αλλά αυτό το άρθρο σου για τον πατριάρχη μου άρεσε....
Συγχαρητήρια...Να είσαι καλά..
Και θα συνεχίζω να είμαι ρατσιστής...Δεν ααλλάζει κάτι...
δεν με πειράζει καθόλου, σε σέβομαι γιατί είσαι ειλικρινής, και μη αλλάξεις. σ'ευχαριστώ. να είσαι καλά :-)
Προμηθεύς
κληρονομος τού Βυζαντίου, η Πατριάρχης Αιρεσιάρχης.
ε οχι και "κληρονόμος του Βυζαντίου" ...ελεος πιά. Νόμιζα ότι είχατε την αίσθηση του μέτρου.
και της Εκκλησίας τα χρήματα επίσης στα χέρια του κόσμου (αν και δεν καταλαβαίνω καλά το νόημα αυτής της φράσης)
Δ.Γ.
ΤΟΥ "ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ"
ΓΙΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ:
Συλλογικότητα εδραιωμένη σε ψεύδη
Tου Xρηστου Γιανναρα
Αυτοκρατορικά χρυσόβουλα της Νέας Ρώμης - Κωνσταντινουπόλεως ως καταγωγικοί τίτλοι ιδιοκτησίας στην ελλαδική επικράτεια σήμερα – σκάνδαλο. Και μάλιστα με δικαιούχους μοναστήρια, καλογέρους – μεγαλύτερο σκάνδαλο. Ιδού λοιπόν στάδιον δόξης λαμπρόν για τις «προοδευτικές δυνάμεις» του βαλκανικού νότου, να επιδείξουν, για πολλοστή φορά, τον μαχητικό αντικληρικαλισμό τους και περίσσεια χλεύης για το «Βυζάντιο».
Εχουν πεισθεί ότι «Ευρωπαίος» γίνεσαι με τη μίμηση, τον πιθηκισμό. Αντικληρικαλιστές οι προοδευτικοί διανοούμενοι στις δυτικές κοινωνίες; Μιμητικό αντίγραφο και ο μεταπράτης Βαλκάνιος. Ειρωνεύονταν και περιφρονούσαν οι Διαφωτιστές το «Βυζάντιο»; Το ίδιο προσπαθεί, με δυο αιώνων καθυστέρηση, και ο μάλλον ολιγομαθής Ελλαδίτης. Αποφάνθηκε ο Μαρξ (ορθότατα, με βάση την ιστορική εμπειρία του Δυτικοευρωπαίου) ότι «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού»; Το αναμηρυκάζει και η επαρχιωτική λογιοσύνη χωρίς κριτικό έλεγχο της επιχώριας εμπειρίας.
Αλλάζει ριζικά το νοηματικό πεδίο, αν κάποιος αρνηθεί τη σκόπιμη γλώσσα της προπαγάνδας: Οχι «βυζαντινά» τα χρυσόβουλα, όχι «βυζαντινή» η Ρωμαϊκή (της Νέας Ρώμης - Κωνσταντινουπόλεως) Αυτοκρατορία στην ελληνική Ανατολή. Η δόλια μετονομασία εμφανίστηκε μόλις στον 16ο αιώνα – αν αποκαλούσε κανείς «Βυζαντινούς» τους συντάκτες των χρυσοβούλων και «βυζαντινή» την αυτοκρατορία τους, δεν θα καταλάβαιναν σε ποιους αναφέρεται ο χαρακτηρισμός.
Και ούτε κατά διάνοιαν «θρησκεία» (και μάλιστα «επικρατούσα») το εκκλησιαστικό γεγονός στην ελληνική Ανατολή. Για τους Ελληνες Εκκλησία ήταν πάντοτε το λαϊκό σώμα, το αντίστοιχο του σώματος των πολιτών που συναζόταν στην «εκκλησία του δήμου» για να πραγματώσει και να φανερώσει την «πόλιν», δηλαδή τον «κατ’ αλήθειαν» τρόπο της συνύπαρξης: Τον τρόπο που αποτύπωνε η αρμονία των λόγων στην αρχιτεκτονική του Παρθενώνα, η αφαιρετική των συμβεβηκότων γλώσσα του αγάλματος – τρόπο της συμπαντικής κοσμιότητας. Ο ίδιος λόγος - τρόπος του όντως υπαρκτού στο κορύφωμα της αγαπητικής κοινωνίας σχέσεων του ευχαριστιακού δείπνου των Χριστιανών.
Να είσαι Ελληνας αντικληρικαλιστής ηχεί σαν το άλλοτε ανέκδοτο «Αλβανός τουρίστας» – κωμικό ασυμβίβαστο. Σίγουρα υπήρξαν και στην ελληνική Ανατολή επίσκοποι με συμπεριφορές δεσποτάδων, αλλά για την εκκλησιαστική συνείδηση ήταν οδυνηρή παρεκτροπή, αμαρτία - αστοχία εξατομικευμένη. Και η αστοχία εδώ ουδέποτε θεσμοποιήθηκε (όπως έγινε στη Δύση). Το πρεσβυτέριο (ο παπάς της κοινότητας - ενορίας) ήταν σάρκα από τη σάρκα του λαϊκού σώματος, στις ίδιες συνθήκες ζωής, στην κοινή βιοπάλη, με πρόσθετη (και έμπρακτη) τη διακονία της επίσης κοινής μεταφυσικής ελπίδας. Εγγαμοι οι πρεσβύτεροι – η ψυχανωμαλία και διαστροφή της αγαμίας, μέσα στην τύρβη του κόσμου, για χάρη της δεσποτικής καριέρας, είναι φρούτο σχετικά πρόσφατο, εισαγόμενο.
Τα μοναστήρια ήταν για τους ξεχωριστούς, τους επίλεκτους. Αυτούς που τολμούσαν το άλμα του ασυμβίβαστου έρωτα, δηλαδή της τέλειας απέκδυσης του εγώ, της θυσιαστικής ανιδιοτέλειας. Η ελευθερία της αυταπάρνησης μπορεί να διακρίνει την ποιότητα και να τη διακονεί, να χτίζει ό,τι πιο πρωτοποριακό τολμούσε η αρχιτεκτονική του καιρού της, να θησαυρίζει κάλλος τέχνης θαυμαστής και τη σοφία των βιβλίων σε υποδειγματικές βιβλιοθήκες. Προϋποθετική συνθήκη αυτής της αρχοντιάς ήταν το άθλημα της άσκησης των μοναχών, τα πενιχρά τους κελιά, η έμπρακτη συνεπέστατη ακτημοσύνη τους. Ηταν διάκονοι της αρχοντιάς των μονών τους, όχι ιδιοκτήτες ούτε καν διαχειριστές, όχι managers των real estate business.
Και το λαϊκό σώμα της Εκκλησίας ζούσε τα μοναστήρια σαν πραγμάτωση της αγαπητικής κοινοκτημοσύνης – ο λαϊκός δεν ήταν επισκέπτης, στο μοναστήρι ένιωθε σπίτι του, τόσο οικείος όσο και στον ναό σε κάθε γιορτή. Αυτονόητα κληροδοτούσε τα κτήματά του στο μοναστήρι, αν δεν είχε απογόνους, ήξερε ότι έτσι τα προσφέρει στην κοινότητα, εκεί που αγαπάει και τον αγαπούν. Το κληροδότημα στο μοναστήρι θα υπηρετούσε και θα συντηρούσε την αρχοντιά του Γένους, όχι τη βουλιμία ιδιοτελών, νομικά προσδιορισμένων κληρονόμων.
Τα μοναστήρια και τη λαϊκή περιουσία τους τα σεβάστηκαν οι Τούρκοι. Τα ρήμαξαν οι Βαυαροί και οι λακέδες τους Κοραϊκοί. Δούλωσαν τον Ελληνα σε κρατικό σχήμα οθνείο, ξωμερίτικο, «κάλπικον δάνειον» από άλλες κοινωνίες με διαφορετικές ανάγκες και διαφορετικούς εθισμούς. Και αυτό το κράτος, ξένο και εχθρικό για τον Ελληνα, το πρώτο που επιβουλεύτηκε ήταν η λαϊκή περιουσία η εμπιστευμένη στα μοναστήρια. Απανωτές αναγκαστικές απαλλοτριώσεις, επίμονο μένος αντικληρικαλισμού και εκκλησιομαχίας μέχρι σήμερα. Ο Μακρυγιάννης, με απίστευτη ευθικρισία, είχε κάνει τη διάγνωση: «Οι αναθεματισμένοι της πατρίδας πολιτικοί μας, οι διαφταρμένοι, παντήχαιναν ότι οι καϊμένοι οι καλογέροι είναι οι Καπουτζίνοι της Ευρώπης».
Τώρα πια το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Το ελλαδικό κράτος παγιώθηκε στην αποξένωσή του από τον λαό που το στελεχώνει και το συντηρεί. Από τότε που εγκληματικά αφανίσανε το κύτταρο της ιστορικής επιβίωσης του Ελληνισμού, την κοινότητα - ενορία, η ελλαδική κοινωνία, η ίδια από μόνη της, γεννάει τους αφέντες και τυράννους της: το επείσακτο κράτος, τσιφλίκι «διαφταρμένων» πολιτικών και συνδικαλισμένης («αναθεματισμένης») δημοσιοϋπαλληλίας. Τα μοναστήρια είναι πια μόνο Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου, που αμύνονται στη ληστρική κρατική απληστία με τους όρους που επιβάλλει το ξενόφερτο νομικό πλαίσιο λειτουργίας του κράτους. Αυτοί οι όροι γεννάνε τις εκτρωματικές αποφύσεις της εκκοσμίκευσης (αθλιότητας) βατοπεδινού, και όχι μόνο, τύπου.
Τα βλαχαδερά απονέρια του κοραϊκού αντικληρικαλισμού (τύπου ΣΥΡΙΖΑ, και όχι μόνο) προσδοκούν τον τελικό τους θρίαμβο με τον χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους. Ο Huntington βεβαιώνει ότι ο χωρισμός είναι προϋποθετικό γνώρισμα των δυτικού τύπου κοινωνιών, άρα απαίτηση της νατοϊκής «Νέας Τάξης» πραγμάτων. Επομένως επείγει να συναινέσει ένθερμα η «διοικούσα Εκκλησία» στον χωρισμό, προκειμένου το τμήμα του λαού το υποδουλο στο κράτος να βρει την ελευθερία της δημιουργικής του ετερότητας, την ποιότητα ζωής που είναι ο πολιτισμός του, η αρχοντιά του.
ο Πατριάρχης αποτελεί, είτε μας αρέσει είτε όχι, το τελευταίο μνημείο από το βυζάντιο. Το ίδιο το Πατριαρχείο είναι αυτό το μνημείο που εκφράζεται μέσω του φορέα του, εννοώ τον Πατριάρχη. και ως εκ τούτου είναι κληρονόμος του βυζαντίου, ως ανατολικής ρωμαϊκης αυτοκρατορίας και ως ανατολικής εκκλησίας. λέγοντας κληρονόμος και της αυτοκρατορίας δεν εννοώ ότι είναι και αυτοκράτορας και Πατριάρχης αλλά ότι είναι μεταφραστής των ιδεών/αξιών αυτής της αυτοκρατορίας στο σημερινό κόσμο. δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει ότι η ανατολική εκκλησιαστική θεολογία δεν χωρίζεται καθόλου από τη δομή και φιλοσοφία της αυτοκρατορίας. είναι τέλος πάντων ένα μεγάλο ζήτημα που δεν συζητιέται σε σχόλιο, αλλά συνοπτικά ξαναλέω ότι ως Οικουμενικός Πατριάρχης ο κ. Βαρθολομαίος είναι κληρονόμος του Βυζαντίου, του αληθινού Βυζαντίου όχι εκείνου που επικαλούνται οι Εφραιμίτες και που κατακρίνεται από τον Γιανναρά και όχι μόνο...
Προμηθεύς
συανώνυμε Δ.Γ. παρακολουθείς καθόλου τι γίνεται μέσα στην κοινωνία; θα μας φάνε οι τράπεζες και θα φάνε τα χρήματα σου και της εκκλησίας. άντε κάνε κάτι να μας σώσεις!!!
Θα μας σώσετε όλοι εσείς με το Βυζάντιο και τον αυτοκράτορα - πατριαρχη. Που να τρέχω και εγώ!...Ξυπνήστε απο τον λήθαργο. Οι τράπεζες θα τα φάνε σε όσους τους χρωστάνε γιατι απλώθηκαν περισσότερο απο ότι μπορούσαν. Δεν ειναι φιλανθρωπικά σωματεία.Αυτό ελπίζω να το καταλαβαίνετε και εσείς!!!
Δ.Γ.
τώρα που μας τα εξήγησες.. ευχαριστούμε Δ.Γ. τις ευχές μου παιδί μου
πολύ αμφιβάλω αν καταλαβαίνεις τίποτα γενικώς. Τελος. Δεν συνηθίζω να συζητώ σε αυτό το στύλ
Δ.Γ.
Δημοσίευση σχολίου