ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ΠΟΥ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΟ...

Τακτικός αναγνώστης της Ιδιωτικής Οδού μού έστειλε το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο του αειμνήστου π. Μιχαήλ Καρδαμάκη «Εκκλησία, η ωραιωθείσα Αγάπη» (σ. 42).
Έχω διαβάσει το βιβλίο αυτό που ανατέμνει με μοναδικό τρόπο την εκκλησιαστική μας πραγματικότητα, τουλάχιστον στην Ελλάδα.
Δεν ελήφθη σοβαρά υπ’ όψιν η θεολογική σκέψη του π. Μιχαήλ ούτε από τους θεολόγους. Έκανε με τα πονήματά του μια μεγάλη επανάσταση που πέρασε μάλλον απαρατήρητη. Επειδή τα γραπτά μένουν, ελπίζω να αποτελέσουν έστω στο μέλλον αφορμή για αφύπνιση και δράση δυναμική.

"Η εν Χριστώ αδελφότητα αυτών των επισκόπων, παρά την εικονικοποίησή της, θεωρείται δεδομένη. Η σχέση τους όμως με τους λοιπούς κληρικούς, πρεσβυτέρους και διακόνους, παρά την εξουσιαστικότητά της, ή μάλλον εξαιτίας της, παραμένει αινιγματική. Όταν κάποτε τόλμησα να μιλήσω για την πνευματική σχέση του επισκόπου με τους πρεσβυτέρους και τους διακόνους, η οποία μάλιστα στα όρια της λειτουργίας των εκκλησιαστικών χαρισμάτων δεν αναιρεί αλλά αξιώνει τη διοικητική δράση, η επισκοπική αντίδραση ήταν πλήρης δυσφορίας: «Ποιος επιτέλους διοικεί την Εκκλησία»! Είναι όντως αποκαρδιωτικό, το αυτονόητο να θεωρείται βλάσφημο, όταν μάλιστα αυτό το άσαρκο ή νομικό πνεύμα μεταφέρεται με τη μορφή αποφάσεων και εντολών στις ενορίες για να προσδιορίσει και να χαρακτηρίσει και τις σχέσεις μεταξύ των εφημερίων. Αξίζει κάποτε να γίνει μια έρευνα για να διαπιστωθεί με ποια κυρίως κριτήρια, τα οποία συρρικνώνονται από κάποια άρθρα του Καταστατικού Χάρτη της επισκοποκεντρικής Εκκλησίας, εκλέγονται εκείνοι των κληρικών και λαϊκών, που θα αποτελέσουν το άμεσο και υποτίθεται έμπιστο γραφειοκρατικό περιβάλλον των επισκόπων, ή θα αναλάβουν τη «διοικητική» ευθύνη των ενοριών. Πόσο σύνηθες είναι το φαινόμενο η εγκατάσταση ενός επισκόπου να είναι συνεγκατάσταση και της ομάδας, όχι των αξίων αλλά των ιδικών του!"