ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟ ΝΙΧΩΡΙ ΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ

Αγαπητοί Νιχωρίτες και φίλοι,

Όσο περνάει ο καιρός αρχίζω και καταλαβαίνω πώς αυτή η Κοινότητα έχει ακόμα την δύναμη να κρατάει τους δεσμούς της με το παρελθόν και την θρησκεία.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρω ότι ποτέ δεν είχα νιώσει την ανάγκη να συμμετέχω σε μία Κυριακάτικη Λειτουργία, όσο βρισκόμουν στην Αθήνα.
Ο κυριότερος λόγος που η Εκκλησία στην Ελλάδα δεν στάθηκε ικανή να με κρατήσει μέσα στους κόλπους της πιστεύω ότι ήταν η ξύλινη γλώσσα των ιερέων και το καχύποπτο βλέμμα των πιστών.
Εν αντιθέσει με την απρόσωπη θρησκευτική πραγματικότητα της Αθήνας, τουλάχιστον έτσι όπως αντικατοπτρίζεται στα δικά μου μάτια, η θρησκευτική ζωή εδώ είναι περισσότερο ανθρώπινη, κατανοητή και μεστή.
Παρόλο που άργησα στην Κυριακάτικη Λειτουργία, μπαίνοντας μέσα στην Εκκλησία του Αγίου Νικολάου το ζεστό χαμόγελο της κυρίας Έλλης με έκανε να αισθανθώ ότι ανήκω εδώ.
Ως τώρα οι εμφανείς ελλείψεις στο ανθρώπινο δυναμικό ανάγκαζαν τον κύριο Βίγκα να ψάλλει προκειμένου να πραγματοποιηθεί η Θεία Λειτουργία στην Κοινότητά μας.
Την περασμένη Κυριακή όμως είχαμε την ευχαρίστηση να έχουμε στο Ναό μας ως κύριο ψάλτη, τον Κυριάκο Σωφρονίου, ένα άτομο γνωστό σε σας μέσα από τις επιστολές του.
Ακόμα λειτούργησε ο πατήρ Βαρθολομαίος, ο όποιος έκλεισε την λειτουργία με έναν λιτό και περιεκτικό λόγο, επεξηγώντας τα λόγια του Ευαγγελίου στην σημερινή πραγματικότητα. "Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα; Είναι τα υλικά αγαθά αμαρτία;"
Είναι κάποια ερωτήματα που ο πατήρ προσπάθησε να αποσαφηνίσει.
Παρόλο που βρισκόμαστε σε μία πόλη 17 εκατομμυρίων, εντυπωσιακή ήταν η συνάθροιση όλων των πιστών μετά το πέρας της ακολουθίας σε ένα παραδοσιακό καφέ, όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα στην Ελλάδα σε μικρά χωριά της Επαρχίας.
Αυτές οι συναντήσεις που ως ένα σημείο έχουν γίνει θεσμός υποκρύπτουν μια βαθύτατη ανάγκη των συμμετεχόντων να ανοιχτούν και να συνομιλήσουν ουσιαστικά με τον πλησίον του.
Πότε δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να έχω ένα τόσο γόνιμο διάλογο με έναν Ιερέα. Και μόνο το ενδιαφέρον του να μας γνωρίσει, αφού για πρώτη φορά όλα τα παιδιά του Νεοχωρίου ήμασταν μαζεμένα εκεί, με ξάφνιασε ευχάριστα.
Σήμερα συμπληρώνεται ακριβώς ένας μήνας από την ήμερα που ήρθα για πρώτη φορά εδώ και είμαι σίγουρος ότι όσο περνάει ο καιρός οι εκπλήξεις και τα πράγματα που ακόμα θα μάθω είναι πολλά.
Εις το επανιδείν
Κωνσταντίνος Μαρούσης