Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ ΓΙΑ ΤΟ SWEET MOVIE

Αρχίζει αύριο στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ένα μεγάλο συνέδριο: «Ελληνική μουσική δημιουργία του 20ού αιώνα για το λυρικό θέατρο και άλλες παραστατικές τέχνες» (27 - 29 Μαρτίου). Το Συνέδριο πραγματοποιείται στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του 5ου κύκλου των Ελληνικών Μουσικών Γιορτών από την Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος «Λίλιαν Βουδούρη», σε συνεργασία με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και την Ένωση Ελλήνων Μουσουργών.

Η φίλη μουσικολόγος Ευτυχία Παπανικολάου ήλθε από την Αμερική για να κάνει ανακοίνωση στο συνέδριο άκρως χατζιδακική! Θα μιλήσει για την μουσική του Χατζιδάκι στην ταινία του Μακαβέγιεφ Sweet Movie:“Is there life after birth?”: Interrogating the Sensuous in Hadjidakis’s Soundtrack for Dušan Makavejev’s «Sweet Movie».

Παραθέτω στη συνέχεια μια περίληψη της ανακοίνωσης της Ευτυχίας Παπανικολάου στα αγγλικά:

Dušan Makavejev’s 1974 film Sweet Movie has come down in the history of cinema as one of the most transgressive films of the 1970s. Its visually explicit imagery, ranging from repulsively-portrayed sexual images to outrageous scatological acts of perversion, betrays a cinematic style that owes its extravagant modes of presentation to the revolutionary style of novi (“new”/“open”) film. At the same time that the viewer’s visual realm is assaulted with an onslaught of shocking and downright offensive sequences, the film’s music operates in the realm of liminality. Instead of composing music that aurally accompanies the film’s iconoclastic style, Manos Hadjidakis created one of the most attractive musical scores, reflective of his signature lyrical-poetic aesthetic. In stark contrast to the film’s explicitly vulgar and repellent images, Hadjidakis’s diegetic and nondiegetic music forms a surprisingly appealing auditory staple that aims to manipulate the viewers’ reaction, as its pacifying potential borders on the manipulative. While he acknowledged the graphic imagery of the film (“like a thousand needles penetrating our torpid nerves”), Hadjidakis also sought to provoke with his self-described “sugary-sweet taste” of the music. As this presentation will reveal, Makavejev’s disillusionment with Marxism lies at the core of his cinematic language. Similarly, I will explore how the film’s music serves as an ironic commentary on life, freedom, and revolution—that is, ideas at the core of the film’s ideology.

H Ευτυχία Παπανικολάου είναι επίκουρος καθηγήτρια Μουσικολογίας στο Πανεπιστήμιο Bowling Green του Οχάιο. Είναι απόφοιτος του τμήματος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, κάτοχος πτυχίων Αντίστιξης και Φούγκας από το Εθνικό Ωδείο Αθηνών (τάξη Δημήτρη Δραγατάκη) και πτυχίων Μάστερ και Διδακτορικού (Ph.D.) στην Ιστορική Μουσικολογία από το Πανεπιστήμιο της Βοστόνης. Η κύρια έρευνά της εστιάζεται στη μουσική του λεγόμενου «μακρού» δεκάτου-ενάτου αιώνα. Από τη Missa solemnis του Beethoven μέχρι τον Liszt και τον Mahler, οι διαλέξεις και οι δημοσιεύσεις της δίνουν έμφαση στο ‘θρησκευτικό’ ως μουσικό τόπο. Άλλα πεδία έρευνας αποτελούν η μουσική για ταινίες και μελέτες για το χορό (όπως το πρόσφατο άρθρο της με θέμα τα Ballets Russes). Τα άρθρα της για τη μουσική της ταινίας του Scorsese Ο Τελευταίος Πειρασμός και της βραβευμένης τηλεοπτικής σειράς επιστημονικής φαντασίας Battlestar Galactica έχουν περιληφθεί σε διεπιστημονικές συλλογές. Αυτήν την περίοδο ολοκληρώνει το πρώτο της βιβλίο με θέμα τη ρομαντική συμφωνική λειτουργία.