Στην στήλη Στιγμιότυπα και ...τάσεις Ζωής της εφημερίδας Πελοπόννησος, που επιμελείται η Βασιλική Στράτη, σήμερα προτείνει σκέψεις, ακούσματα, αναγνώσματα, εικόνες, η γνωστή συγγραφέας κ. Αθηνά Κακούρη. Σήμερα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη το νέο της μεγάλο μυθιστόρημα με τίτλο ΞΙΦΙΡ ΦΑΛΕΡ. Καλοτάξιδο αγαπητή μας κ. Αθηνά! Η κ. Κακούρη, λοιπόν, με την λατρεία για την Πάτρα που την διακρίνει, προτείνει το cd με τα Κουαρτέτα εγχόρδων Πατρινών συνθετών, που κυκλοφόρησε πρόσφατα.
Αναδημοσιεύω όλες τις προτάσεις της κ. Αθηνάς και τής εύχομαι από καρδιάς υγεία και δύναμη! Να μας ζωογονεί πάντα με την νεανική σκέψη της και την σπάνια ευθυκρισία της.
Είδα:
Είδα τούς πάγκους στην λαϊκή αγορά τής γειτονιάς μου: Όμορφα στοιβαγμένα τα λαχανικά κατά είδη, εύθυμος o συνδυασμός των χρωμάτων, τα τσαχπίνικα καρότα δίπλα στα στρογγυλά κουνουπίδια, οι λαμπερές μελιτζάνες χειμώνα καλοκαίρι, οι ολόδροσες πιπεριές, λόφοι τα χρυσαφιά κρεμμύδια, τα φρούτα πυργωμένα, ματσάκια όμορφα τα ζαρζαβατικά... Σταμάτησα για να χαρεί το μάτι μου αυτή την εικόνα της αφθονίας και ο νους μου όλα όσα αυτή σημαίνει – και που ούτε αυτονόητα ούτε δεδομένα είναι…
Άκουσα:
Τον εξαίρετο δίσκο με τα κουαρτέτα τριών πατρινών συνθετών, του Λιάλιου, του Νεζερίτη και του Κάββουρα.
Ποιός από μας τα γνώριζε αυτά τα έργα, τα αξιόλογα; Θαυμάσια παιγμένα από το Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο Εγχόρδων και ηχογραφημένα κατά τρόπο υποδειγματικό, μ’ έκαναν να σκεφτώ πόσο μεγάλη απόλαυση θα ήταν αν, ένα γλυκό καλοκαιρινό βραδάκι, οργανωνόταν σε μέρος κατάλληλο μια συναυλία με αυτά τα κουαρτέτα. Η εκδήλωση θα είχε να προσφέρει κάτι πατρινό, καινούργιο και υψηλής ποιότητος. Θα μπορούσε επίσης, με την κατάλληλη προβολή, να φέρει στην πόλη μας φιλόμουσους και από αλλού -ακόμη και ν΄ αποτελέσει την πρώτη αρχή ενός μικρού αλλά εκλεκτού φεστιβάλ, αποκλειστικά με έργα πατρινών συνθετών.
Διάβασα:
«Την εμορφιά τόσο πολύ ατένισα,
πού πλήρης ειν' αυτής η όρασίς μου...»
Για χιλιοστή φορά τους στίχους του Καβάφη, πού έχω καρφιτσωμένους δίπλα στο γραφείο μου, για να θυμάμαι ότι θα μπορούσε το μάτι μου να μη βλέπει μοναχά αλλά και να ατενίζει πολύ την ασκήμια, γεμίζοντας μ' εκείνη - Θεός φυλάξοι! -την όρασή μου…
Σκέφτηκα:
Οι Έλληνες είμαστε δημιουργικοί. Ακατάπαυστα δημιουργούμε - ναυτιλία, εμπόριο, τουρισμό, ποίηση... Και άμα δε μπορούμε να δημιουργήσουμε τίποτα άλλο, δημιουργούμε προβλήματα.
Τα προσφιλέστερα προβλήματα των Ελλήνων είναι αυτά πού έχουμε δημιουργήσει μόνοι μας και εκ του μηδενός. Παράδειγμα: το πρόβλημα της γλώσσας - ανύπαρκτο όπως, φευ! και πολλά άλλα πού κλόνισαν, και κλονίζουν, συθέμελα τη χώρα μας.
Είδα τούς πάγκους στην λαϊκή αγορά τής γειτονιάς μου: Όμορφα στοιβαγμένα τα λαχανικά κατά είδη, εύθυμος o συνδυασμός των χρωμάτων, τα τσαχπίνικα καρότα δίπλα στα στρογγυλά κουνουπίδια, οι λαμπερές μελιτζάνες χειμώνα καλοκαίρι, οι ολόδροσες πιπεριές, λόφοι τα χρυσαφιά κρεμμύδια, τα φρούτα πυργωμένα, ματσάκια όμορφα τα ζαρζαβατικά... Σταμάτησα για να χαρεί το μάτι μου αυτή την εικόνα της αφθονίας και ο νους μου όλα όσα αυτή σημαίνει – και που ούτε αυτονόητα ούτε δεδομένα είναι…
Άκουσα:
Τον εξαίρετο δίσκο με τα κουαρτέτα τριών πατρινών συνθετών, του Λιάλιου, του Νεζερίτη και του Κάββουρα.
Ποιός από μας τα γνώριζε αυτά τα έργα, τα αξιόλογα; Θαυμάσια παιγμένα από το Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο Εγχόρδων και ηχογραφημένα κατά τρόπο υποδειγματικό, μ’ έκαναν να σκεφτώ πόσο μεγάλη απόλαυση θα ήταν αν, ένα γλυκό καλοκαιρινό βραδάκι, οργανωνόταν σε μέρος κατάλληλο μια συναυλία με αυτά τα κουαρτέτα. Η εκδήλωση θα είχε να προσφέρει κάτι πατρινό, καινούργιο και υψηλής ποιότητος. Θα μπορούσε επίσης, με την κατάλληλη προβολή, να φέρει στην πόλη μας φιλόμουσους και από αλλού -ακόμη και ν΄ αποτελέσει την πρώτη αρχή ενός μικρού αλλά εκλεκτού φεστιβάλ, αποκλειστικά με έργα πατρινών συνθετών.
Διάβασα:
«Την εμορφιά τόσο πολύ ατένισα,
πού πλήρης ειν' αυτής η όρασίς μου...»
Για χιλιοστή φορά τους στίχους του Καβάφη, πού έχω καρφιτσωμένους δίπλα στο γραφείο μου, για να θυμάμαι ότι θα μπορούσε το μάτι μου να μη βλέπει μοναχά αλλά και να ατενίζει πολύ την ασκήμια, γεμίζοντας μ' εκείνη - Θεός φυλάξοι! -την όρασή μου…
Σκέφτηκα:
Οι Έλληνες είμαστε δημιουργικοί. Ακατάπαυστα δημιουργούμε - ναυτιλία, εμπόριο, τουρισμό, ποίηση... Και άμα δε μπορούμε να δημιουργήσουμε τίποτα άλλο, δημιουργούμε προβλήματα.
Τα προσφιλέστερα προβλήματα των Ελλήνων είναι αυτά πού έχουμε δημιουργήσει μόνοι μας και εκ του μηδενός. Παράδειγμα: το πρόβλημα της γλώσσας - ανύπαρκτο όπως, φευ! και πολλά άλλα πού κλόνισαν, και κλονίζουν, συθέμελα τη χώρα μας.
Έτσι, ενώ άλλοι λαοί θεωρούν τα προβλήματα εμπόδια και καταπιάνονται να τα λύσουν, εμείς τα αγαπούμε ως έργα των χειρών μας, τα καλλιεργούμε, τα παροξύνουμε και τρέμουμε μήπως και λυθούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου