Έτι και έτι οι ποιητές προλετάριοι
Και φέτος με προκαλεί ο «θεσμός» των παγκόσμιων ημερών, τόσο επειδή αποτελεί τραγική ειρωνεία όσο και γιατί είναι άκρως αντιφατικός με την πραγματικότητα σ’ αυτόν τον κόσμο.
Τέτοιες ημέρες μού θυμίζουν εν μέρει Τσικνοπέμπτη, όπου ο κόσμος αισθανόμενος τη νηστεία να πλησιάζει, τρέχει να εφοδιαστεί με... τσίκνα – και την επόμενη θα ξαναφάει κρέας!
Τέτοιες ημέρες μού θυμίζουν εν μέρει Τσικνοπέμπτη, όπου ο κόσμος αισθανόμενος τη νηστεία να πλησιάζει, τρέχει να εφοδιαστεί με... τσίκνα – και την επόμενη θα ξαναφάει κρέας!
Είπα, λοιπόν, εν μέρει διότι στις παγκόσμιες ημέρες ασχολούμαστε με το συγκεκριμένο θέμα έως σκασμού και το ξεχνάμε την επόμενη. Έτσι, προ ημερών «γιορτάσαμε» την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας με ανδροποιημένο φεμινισμό, που τον συχαίνονται οι ίδιες οι γυναίκες. Και σήμερα Σάββατο «γιορτάζουμε» την παγκόσμια ημέρα της ποίησης διαβάζοντας άρθρα τοπικών εφημερίδων! Πολλοί θα απαγγείλουν το... παρόν (οι πολιτικοί και ο ντενεκές θα απαγγείλουν ποιήματα).
Τέλος πάντων, όσοι ενδιαφέρονται για την ποίηση, και τη λογοτεχνία γενικώς, δεν ξέρω αν μπορούν να περπατήσουν πάνω στα πτώματα των δολοφονηθέντων ποιητών (βλ. Νίκο Εγγονόπουλο, Νέα περί του Θανάτου του Ισπανού Ποιητού...).
Τέλος πάντων, όσοι ενδιαφέρονται για την ποίηση, και τη λογοτεχνία γενικώς, δεν ξέρω αν μπορούν να περπατήσουν πάνω στα πτώματα των δολοφονηθέντων ποιητών (βλ. Νίκο Εγγονόπουλο, Νέα περί του Θανάτου του Ισπανού Ποιητού...).
Η ποίηση δολοφονείται κάθε μέρα από το σύστημα, από τους θεσμούς και από την εξουσία. Και πώς αλλιώς, όταν οι ποιητές απαγορεύονται να είναι ποιητές; Όταν εμποδίζονται; Όταν καταπιέζονται; Όταν πρέπει να κυνηγήσουν μια και δυο δουλειές; Και πρέπει να σκέφτονται ότι δεν έχουν δικαίωμα στη σύνταξη στα 65 τους; (βλ. Τίτο Πατρίκιο στο FAQ 12/3/09) «Γιορτάζει» η παγκοσμιοποιημένη αστική τάξη, γιορτάζουν όμως οι ίδιοι οι ποιητές; Οι ποιητές που μας κοινωνούν το κάλλος της πέννας τους δεν έχουν πολλές φορές τα προς το ζην, πόσο μάλλον τα προς το γιορτά-ζειν;
Τέτοια μέρα δεν μπορεί να είναι μέρα γιορτής πρέπει να είναι μια σαν τις άλλες, μέρα δράσης όπου πάμε να αγοράσουμε συλλογές να τις διαβάσουμε μυστικώς και μοναχικώς στο δωμάτιο, αντί να κάνουμε τους θιασώτες των πάσης φύσεως πρωτοκλασάτων. Αυτοί ας μένουν στα συμπόσια και στα φαγοπότια μόνοι τους. Η ποίηση διαβάζεται κρυφά, σαν την προσευχή. Και απέχει από τους καλοφαγάδες.
Η ποίηση, η οποία είναι η «τέχνη του βίου», απέχει από τις καταναλωτικές παγκόσμιες γιορτές.
Τέτοια μέρα δεν μπορεί να είναι μέρα γιορτής πρέπει να είναι μια σαν τις άλλες, μέρα δράσης όπου πάμε να αγοράσουμε συλλογές να τις διαβάσουμε μυστικώς και μοναχικώς στο δωμάτιο, αντί να κάνουμε τους θιασώτες των πάσης φύσεως πρωτοκλασάτων. Αυτοί ας μένουν στα συμπόσια και στα φαγοπότια μόνοι τους. Η ποίηση διαβάζεται κρυφά, σαν την προσευχή. Και απέχει από τους καλοφαγάδες.
Η ποίηση, η οποία είναι η «τέχνη του βίου», απέχει από τις καταναλωτικές παγκόσμιες γιορτές.
Η ποίηση γιορτάζει και γιορτάζεται δίνοντας στον ποιητή ασφάλεια στη ζωή, ένα αξιοπρεπή μισθό. Η ποίηση γιορτάζει και γιορτάζεται όταν κάθε πόλη αναγνωρίζει και αποδέχεται τους ποιητές της. Η ποίηση γιορτάζει και γιορτάζεται όταν καταλάβουμε ότι είναι και αυτή μια παραγωγή, άλλου είδους, και πρέπει να αμοίβεται ο παράγων. Η ποίηση γιορτάζει και γιορτάζεται όταν οι ποιητές παύουν να είναι οι νέοι αδικημένοι προλετάριοι (βλ. http://www.magazine-litteraire.com/content/Homepage/article.html?id=12858).
Η ποίηση γιορτάζεται όταν γίνεται αντιληπτή ως μετάνοια, ως νέος τρόπος ζωής (βλ. Κοεμτζής). Η ποίηση γιορτάζει όταν εμείς οι αναγνώστες γινόμαστε εν ενεργεία ποιητές, δηλαδή βλέπουμε τον κόσμο αλλιώς, ταπεινά, θαυμαστικά, δοξολογικά.
Πιστεύω, τότε κάθε μέρα θα είναι γιορτή της ποίησης, των ποιητών, και των αναγνωστών.
Πιστεύω, τότε κάθε μέρα θα είναι γιορτή της ποίησης, των ποιητών, και των αναγνωστών.
Προμηθεύς
Πίνακας: Νίκος Εγγονόπουλος, Αρραβών, 1954
1 σχόλιο:
Πώς πήγε η συναυλία;
Δημοσίευση σχολίου