ΔΑΦΝΗ ΠΑΝΟΥΡΓΙΑ

Κάθε φορά που ακούω την φίλη μου Δάφνη Πανουργιά να τραγουδάει νιώθω ότι μου ψάλλει το Ελυτικόν:
«Τραγουδώ και ψέλνω τ’ Άγραφτα του Ανθρώπου
εγώ η δραπέτις τ’ ουρανού που είδα και είδα».

Δεν μπορώ να ξέρω πότε δραπέτευσε απ’ τον ουρανό ούτε τι είδε. Ξέρω μόνο πως τραγουδάει «τ’ Άγραφτά» μας με πάθος και ομορφιά φωτόδεντρου!
Όταν τη γνώρισα, πριν είκοσι τόσα χρόνια, την πείραζα για την «κοσμοθεωρία» της και την έλεγα «παιδί των λουλουδιών». Την ξανασυνάντησα πρόσφατα, μετά από πολύ καιρό, ίδια κι απαράλλαχτη, ευτυχώς!
Δεν παρασύρθηκε απ’ τα ρεύματα του συρμού.
Τραγούδησε και τραγουδάει για την ψυχή της. Με ό,τι καταπιάνεται, θέατρο, όπερα, έντεχνο, ξένο ρεπερτόριο, γυμναστική των παίδων – γιατί είναι τροφός και παιδαγωγός – ιέρεια στην Αρχαία Ολυμπία, αποδεσμεύει τεράστιες ποσότητες ήλιου από μέσα της. Φωτίζει και καίει. Χωρίς να είναι στις προθέσεις της. Απλώς πυρπολείται και η ίδια.
Μας δωροδοκεί με λίγες νότες κι εμείς συγκατανεύουμε…
Δεν είναι μόνο η φωνή της ή η τεχνική της, αλλ’ ο άνεμος της αληθινής αγνότητας που πνέει σαν φανερώνεται μπροστά μας η Δάφνη.
Σήμερα έχει τα γενέθλιά της.
Την ευχαριστώ για τη φιλία και την ωραία συνεργασία που έχουμε και της εύχομαι να ζει όπως η Μαρία Νεφέλη του ποιητή: στους αντίποδες της Ηθικής, αφού είναι όλο ήθος.

φωτό: Περίνα Ντούλου