ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟΝ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ

Το βιβλίο του Λάμπρου Καμπερίδη ΔΟΣ ΜΟΙ ΤΟΥΤΟΝ ΤΟΝ ΞΕΝΟΝ (Εκδόσεις ΙΝΔΙΚΤΟΣ) είναι πραγματικός θησαυρός! Από κάθε άποψη.
Επιλέγω και σας χαρίζω φίλοι μου το κομμάτι που ο συγγραφέας επιγράφει
Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ – ΤΟΥ ΟΜΟΦΥΛΟΥ – ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Τώρα αυτός ο άπατρις, ξενιτεμένος μέσα στον οίκο του, παράδοξα αναχρονιστικός θεσμός που είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο, καλείται να μιλήσει στην εποχή μας την ενωτική γλώσσα που ξέχασε το ομόφυλον, απασχολημένο καθώς είναι στη δούλεψη της πυργοποιίας της Βαβέλ στο απελευθερωμένο Ιράκ, ή στο απελευθερωμένο Αφγανιστάν, να δείξει ένα δρόμο που οδηγεί από την απρόσωπη παγκοσμιοποίηση της μοναδικότητας, που βασίζεται στον εθνικό κατακερματισμό των λαών και την αναγωγή τους σε ένα και μοναδικό σχήμα, στην ενωτική οικουμενικότητα του ομοφύλου και να αναδείξει πως τότε, μέσα στη διασπορά και στη διάσπαση, κατειργάσθη η αφωνία προς τιμωρίαν· ενώ τώρα είναι καιρός, με την καθοδήγησή του, να καινουργείται η συμφωνία προς σωτηρίαν. Δεν χρειάζεται να αναφερθεί πως αυτή η ενότητα δεν θα ανακτηθεί, με την ανάδειξη μιας γλώσσας, των αγγλικών, ελληνικών ή σλαβονικών, ως αποκατάσταση της προβαβελικής συμφωνίας, ούτε ενός τρόπου ζωής, του δυτικού ή του ανατολικού, ως κριτηρίου ομονοίας. Η Εκκλησία, στην ενότητα της Πεντηκοστής, μέσα από τις διάφορες ντοπιολαλιές, αναγνωρίζοντας την πολυμορφία του ομοφύλου, δεν αποζήτησε την επιστροφή του στην μεταπτωτική προβαβελική μοναδικότητα του λαού και της γλώσσας, αλλά κατεργάστηκε, μέσα από την υπάρχουσα διάσπαση και τον κερματισμό σε έθνη, λαούς, φυλές και γλώσσες, μια νέα συμφωνία ενωμένη στο Χριστό. Σήμερα, η διασπασμένη και διαλυμένη ανθρωπότητα, μέσα από την ομοιογένεια της παγκοσμιοποίησης και τη νέα έξοδο της Αμερικής στην Ανατολή, επιθυμεί την επιστροφή στην προβαβελική μοναδικότητα. Ίσως η Αμερική, αυτή η Βαβυλώνα και Βαβέλ του κόσμου τούτου, μπορεί να αναδειχθεί σε πρόσφορο έδαφος για να αρχίσει η καινουργία της συμφωνίας μέσα από τη σύγχυση των γλωσσών, τη διασπορά και τη διάλυση της παγκόσμιας ομογένειας.

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, σε πείσμα των αναχρονιστικών λειτουργιών του, χρειάζεται να υπάρχει τώρα και να μεταδίδει δυναμικά τη μαρτυρία του, όσο ποτέ άλλοτε στην πολυτάραχη ιστορία του, για να επικυρώνει αδιάλειπτα αυτή την πορεία από τη μοναδικότητα της φυλής και της γλώσσας στην πολυμορφία της ενότητας όλων στο Χριστό, λαών, εθνών, φύλων, φυλών και γλωσσών, στη συμφωνική ενότητα της Οικουμενικότητάς του.