Tον Άγγελο Καλογερόπουλο τον γνώρισα από το βιβλίο του για τη μουσική στον Παπαδιαμάντη (Ο θρους του δέρατος, Αρμός 1994), από ποιήματά του που διάβαζα από παλιά στη Σύναξη.
Τον εκτιμούσα πολύ, αν και δεν τον γνώριζα προσωπικά. Όταν κάποια στιγμή βρεθήκαμε απόλαυσα την απλότητα και φυσικότητά του, αλλά και την ουσιαστική πνευματικότητά του. Τον θεωρούσα από πάντα συνοδίτη, ήτοι οδοιπόρο ιδιώτη, που μας ενδιαφέρει όμως πολύ! Επιβεβαιώθηκα σαν διάβασα το ποίημά του Ιδιωτικό όραμα από την νέα του ποιητική συλλογή Έτσι είναι - Ακολουθία Παραστάσεων (Αρμός 2010).
...ήμουν εγώ - θα ήθελα - ο απολύτως κύριος
Του εαυτού που ανέβαλα εν ευθέτω χρόνω
Και τον άφηνα εκεί
λείο στην ύλη της φαντασίας να στίλβει...
Παραθέτω στη συνέχεια μια παρουσίαση αυτής της παραστατικής ποιητικής συλλογής - σαν Ακολουθία της Εκκλησίας που συντελείται μπροστά μας - από τον ποιητή Σωτήρη Γουνελά. Με εκφράζει απόλυτα.
Πέλαγος μνήμης, μύθων, εντυπώσεων, εικόνων που στροβιλίζονται άλλοτε ξέπνοες κι άλλοτε τυλιγμένες φως σε δύο επίπεδα, που θαρρείς και τα χωρίζουν στην οριζόντια διάσταση ένα ποτάμι, στην κατακόρυφη αστέρια. Ο Καλογερόπουλος καταγράφει τη σημερινή ζωή κομματιασμένη κι ωστόσο με ένα φως που μπαίνει από τις χαραμάδες. Αλλάζει προσωπεία για να δείξει τα διαφορετικά πρόσωπα, τη ζωή των απλών ανθρώπων ή εκείνων που πορεύτηκαν μέσα στο χρόνο με όνειρα που ξέφτισαν ή θάμπωσαν. Τη ζωή των καταδιωγμένων, που γύρεψαν μια θέση στον ήλιο και δεν βρήκαν. Των κοριτσιών τούτης εδώ της κουρασμένης εποχής, που αφήνονται στη ροή των πραγμάτων χωρίς να χάνουν ωστόσο τη μέσα σπίθα, μια κρυμμένη φλόγα να σμίξουν με την αληθινή ζωή.
Αυτό που αναδύεται στο βιβλίο και που συχνάζει στην ποίηση του Καλογερόπουλου είναι ένα είδος αλληλουχίας καταστάσεων αληθινής και φθαρμένης ζωής, κάτι σαν αόρατη περιχώρηση σκοταδιού και φωτός, μια προσπάθεια να μιληθεί η γνήσια ανθρώπινη κατάσταση μέσα από καθημερινό λόγο, μέσα από τη γλώσσα που μιλιέται σήμερα.
Το ποτάμι που διασχίζει την ποίησή του έρχεται από το ποτάμι των δημοτικών τραγουδιών, και η βρύση που τρέχει «στην άκρη της Παράδεισος» έρχεται από μανιάτικο μοιρολόι, και η κοινωνία που οραματίζεται έρχεται από το πρώτο αρχέγονο ζευγάρι. Περνάει από τις διακυμάνσεις και την τραγωδία της ιστορίας, διαχέεται στις σημερινές όψεις ενός κόσμου που δεν ξέρει για πού τραβάει, σταματά στον Λόγο που έλαβε σάρκα ανθρώπινη, μπαινοβγαίνει στο χρόνο, χαλάει τη λογική ή μετρική σειρά του, σκοπεύει σε έναν άλλο χρόνο, ενιαίο και διάφανο. Στο ποίημα «Η κρύα βρύση» υπάρχει το δίστιχο:
Ακόμη ταξιδεύει ένας ήχος από τη μακρινή αρχή / Που κουβαλάει μυστικά σε μια επίμονη συχνότητα.
Με αυτόν τον ήχο χτίζεται το βιβλίο, αλλά δεν τον ακούς συνέχεια: παρεμβάλλεται ο κουρνιαχτός των ημερών, παρεμβάλλεται ένα είδος «μεταστοιχείωσης», και πάνωθέ της η ψυχοσωματική παρουσία των ανθρώπων, άλλοτε συρρικνωμένη, άλλοτε σπαταλημένη, άλλοτε συλλαβισμένη σε γυναικεία χείλη.
Στις κοινωνίες αλλά και στην ίδια την ποίηση ο άλλος είτε υπολανθάνει, είτε αναζητείται, είτε υπάρχει ως «επίκληση» που συχνά έρχεται πίσω σε μας. Ο ποιητής δεν το βλέπει έτσι, αλλά σαν είδος μέθεξης του εαυτού με τον άλλο: ο άλλος είμαστε εμείς, αλλά μια άγρια μεταφυσική πτώση μάς χώρισε και από τότε κουβανούμε (Καβάφης) το ρήγμα ή την πληγή. Η ποίηση τα θεραπεύει ώς ένα βαθμό. Η οριστική θεραπεία ανήκει σ’ εκείνο που υπονοεί γράφοντας:
Μια πυρκαγιά μας σκόρπισε / Μια πυρκαγιά θα μας μαζέψει πάλι.
Δείτε εδώ και την παρουσίαση της συλλογής από τον ποιητή π. Παναγιώτη Καποδίστρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου