ΤΑ ΘΑΛΑΣΣΟ - ΒΟΥΝΙΑ

Προσλαλιά σε νεόνυμφους
υπό Γέροντος Χαλκηδόνος Αθανασίου

Μέσα στα γοητευτικά φυσικά δώρα με τα οποία προίκισε ο Θεός τον κόσμο μας, χωρίς αμφιβολία ιδιαίτερη κατέχουν θέση η θάλασσα και τα βουνά. Τα δύο αντιθετικά από πολλές πλευρές και παραμέτρους αυτά στοιχεία.
Εξ’ άλλου η μεν θάλασσα εκπροσωπεί το υγρό τοιούτο, είναι εν των τεσσάρων "ριζωμάτων" του Εμπεδοκλή και απαραίτητη πηγή της ζωής, τα δε βουνά της γης, εκ της οποίας το παν γεννιέται και στην οποία ανακυκλώνεται.
Αλλά και εξ επόψεως κινητικότητας η μεν θάλασσα είναι "πολυκύμαντος" και ξεγελάστρα, εφ’ όσον άλλοτε φαίνεται γαλήνια ενώ άλλοτε ταραχώδης και τρικυμιώδης, ώστε να σηκώνονται σ’ αυτή κύματα σαν τα βουνά που καταβροχθίζουν τα πάντα. Μια οντολογική συγγένεια και των δύο.
Έτσι και τα βουνά παραμένουν ακίνητα, ή μάλλον "δυσκίνητα προς το κακόν", όπως στους σεισμούς και τις γεωλογικές καθιζήσεις και ολισθήσεις.
Στέκονται αγέρωχα, επιβλητικά και αδιάφορα απέναντί μας, μας αγνοούν (R. M. Rilke), ενώ εμείς νοιώθουμε σαν μυρμήγκια απέναντί τους, έστω κι’ αν μεταβάλλουμε την πέτσα τους, ξεκοιλιάζουμε το κέλυφός τους, το σκάβουμε και το καίμε. Αλλοίμονο όμως αν θυμώσουν. Σαρώνουν τότε τα πάντα.
Τα δύο πάντως αυτά στοιχεία έχουν και ιδιαίτερο συμβολισμό. Και η μεν θάλασσα με την οριζόντια γενικά κάτοψη που διαφοροποιείται με τα νάζια της θυμίζει το "ασθενές" φύλο, ενώ τα βουνά με τον κατακορυφισμό και την αδρότητά τους συμβολίζουν το "ισχυρό" τοιούτο.
Ας αφήσουμε το γεγονός, ότι άνθρωποι οι οποίοι ζουν κοντά στη θάλασσα φαίνονται πιο ήρεμοι και ευγενείς όπως π. χ. οι αξιωματικοί του ναυτικού, ενώ εκείνοι που διαβιούν "εν όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης" (Εβρ. 11,39), όπως π. χ. οι μοναχοί, είναι συνήθως "τραχείς" και σκληροί. Γι’ αυτό και αποκαλούνται αγρίμια, αγριοκάτσικα, ορεσίβιοι και βουνίσιοι.
Τί κι’ αν έχουμε σήμερα μπροστά μας δύο νέους, την Κατερίνα και τον Κώστα που ήλθαν μετά από δέκα χρόνια γνωριμίας, όπως γράφουν στην πρόσκλησή τους, για να ενώσουν τη ζωή τους και εκκλησιαστικά. Διότι ο Κώστας, αν και σαν "τσολιόμορφος", τυγχάνει λόγω επαγγέλματος "υποθαλασσόβιος" εάν όχι ετυμολογικά (Φαλάρα) "λιμναίος", ενώ η Κατερίνα λόγω καταγωγής από τους μακρυνούς παππούδες της κατέρχεται από τα πανέμορφα βουνά και λαγκάδια της ευάνδρου Ηπείρου.
Αλλά και εξ’ απόψεως μορφολογικής συνάφειας μεταξύ τους, η θάλασσα και τα βουνά ποικίλλουν. Έτσι κάποτε η διάβα απ’ αυτά στη θάλασσα είναι ομαλή και γεμάτη από γλύκα με τις μελωδικές συνδετικές γραμμές, που δίνουν την εντύπωση, ότι τα δυο στοιχεία "αλληλοπεριχωρούνται", ενώ σε άλλες περιπτώσεις ένας γκρεμός που σε τρομάζει χωρίζει βίαια τα δύο, σαν να παρεμβάλλεται μεταξύ τους ένα εφιαλτικό τοίχος, παρόμοιο με αυτό του "Βερολίνου", παλαιότερα.
Τέλος ένα άλλο κοινό στοιχείο τους, έστω και διαφοροποιημένο, είναι η ομορφιά και η αρχοντιά.
Ευχόμεθα η ζωή των νεονύμφων να "γλυστράει" ήρεμα, "ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά" και αγαπητικά - σαν το έλκυθρο πάνω στο χιόνι - για το καλό τόσον εκείνων, όσον και όποιων τους αγαπούν.

Πηγή: Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως, 19-5-2009

Έργο: Βαρθολομαίος Παπαδαντωνάκης, Ψηφιακή εκδοχή 1997, έγχρωμο λινόλεουμ, 48x58 εκ.