Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΑΠΟΛΙΘΩΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΣΕΚΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Γιάννης Χρηστάκος, Αυτός δεν είναι ο Κόσμος μου


Πνευματικά απολιθώματα και η σεκτοποίηση της Εκκλησίας (άλλως: αγιοπνευματική μεταμόρφωση ή ψυχότροπη μετάλλαξη;)
Του θεολόγου – φιλολόγου Α.Π.Θ. Κώστα Νούση
            Μερικές φορές ο θεολογικός λόγος φαίνεται σκληρός υπέρ το δέον, ίσως και αντικείμενος στο πνεύμα της αγάπης και της διάκρισης που κομίζει. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν πρέπει να εκλαμβάνεται έτσι, διότι πρόκειται για μια θεραπευτικής χρήσης φαινομενολογία, εφόσον η βαθιά του ουσία είναι η ιαματική οντολογία στο πλαίσιο της Χάριτι εγχειρητικής κάθαρσης του κακού.
            Ο ίδιος ο Χριστός, αν και στα περισσότερα ευαγγελικά περιστατικά ήταν ιδιαίτερα γλυκύς, συγχωρητικός και επιεικής, σε ορισμένες περιπτώσεις η αφόρητη πνευματική σήψη των δημιουργημάτων του τον ωθούσε τρόπον τινά σε μια σκληρότητα (ενδεικτικά βλ. Μαρκ. 11:15-18, Ματθ. 23:13-36, Ιω. 6:60-68 ) και αυστηρότητα που μας εκπλήσσει. Και επειδή κατά τη θουκυδίδεια ιστορική διαπίστωση τα (πνευματικά) γεγονότα επαναλαμβάνονται και η αντίστοιχη φύση των ανθρώπων δεν αλλάζει, τότε μπορούμε να εισέλθουμε εύκολα στην παραδοχή της ύπαρξης των δυσάρεστων αυτών καταστάσεων και στον κατεξοχήν χώρο της Χάριτος, στην Εκκλησία του Θεού, σε καμιά όμως περίπτωση στην αποδοχή της.
            Ο Χριστός είναι ξεκάθαρος: «αμήν λέγω υμίν ότι οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν του Θεού» (Ματθ. 21:31). Οι εκπλήξεις στην άλλη ζωή θα είναι σίγουρα πλεονάζουσες ποιοτικά και ποσοτικά από τις αναμενόμενες. Και τούτο, διότι ο Χριστός κοιτάει μέσα στην καρδιά του ανθρώπου και κρίνει βάσει των αόρατων εμφωλευόντων πνευματικών ασθενειών και αμαρτημάτων μας, των οποίων η πεμπτουσία και η πηγαία διαστροφή είναι η υπερηφάνεια, την οποία βδελύσσεται ο Θεός και την χαρακτηρίζει ακαθαρσία, κάτι ας πούμε που δε συμβαίνει με την ιδιαζόντως μισητή στον ηθικισμό μας πορνεία. Η θρησκευτική ‘ιεροβλάβεια’ που απαντάται κατά κόρον στις έσχατες μέρες μας (Β΄ Τιμ. 3:5) ανέτρεψε τα ίδια τα ευαγγελικά δεδομένα, όπου οι μεν φορείς των σαρκικών και λοιπών αμαρτημάτων αντιμετωπίζονται με ιδιαίτερη στοργή και συμπάθεια από τον ίδιο τον Θεό, οι δε Φαρισαίοι και οι φέροντες τις πολυποίκιλες αντίστοιχες πνευματικές αμαρτίες είναι οι αποδέκτες της θείας οργής και καταδίκης.
            Το εκκλησιαστικό γίγνεσθαι, από πλέγμα αγαπητικών χαρισματικών σχέσεων υπερβαινόντων τους φυσικούς δεσμούς και τις ομόλογες έλξεις, μεταβάλλεται σε καταθλιπτική  διαδικασία απρόσωπου συνωστισμού - με σκοπό την αυτοϊκανοποιούσα τον παθολογικό εγωτικό ψυχισμό εκάστου καθηκοντική εκπλήρωση θρησκευτικών αναγκών - κεχωρισμένων στην εξατομικευτική τους απομονωτική ξένωση και αλλοτρίωση υπανθρώπινων οντοτήτων. O άνθρωπος ως ανεπανάληπτο και μεγίστης αυταξίας πρόσωπο χάνεται από τα μάτια μας, και ιδία των κληρικών, των πνευματικών μας ‘πατέρων’ - ποιος άραγε πατέρας δε γνωρίζει κατ’ όνομα τα παιδιά του και δεν τους συμπεριφέρεται με στοργή; - και μεταβάλλεται η εκκλησιαστική σύναξη σε αγελαία θρησκευτική συνάθροιση, στην οποία επαναπαυόμαστε έχοντας σε ψιλό θεωρητικό επίπεδο υπόψη πως αποτελούμε την Ορθόδοξη Εκκλησία. Ούτε λόγος φυσικά πως το αυτό θα πιστεύαμε γεννηθέντες φυσικώς και ανατραφέντες θρησκευτικώς σε αλλόδοξη ή αλλόθρησκη επικράτεια.
            Και για να μη φαντάζουν όλα τούτα έπεα αλαλάζοντα εις κενόν και εντυπωσιασμόν, θυμάμαι προ ημερών, εκκλησιαζόμενος σε ορθόδοξη, εννοείται, ενορία, τον παπά να ηδονίζεται εκπληρών περισσά – κατά το εκείνου δοκούν πάντοτε – τα ιερατικά του καθήκοντα (τουτέστιν με ιεροπρεπή, ει και υπερβαλλόντως κακόφωνη και παράφωνη εκφώνηση των ευχών, ακαλαίσθητο κήρυγμα του θείου λόγου, άκομψη διδακτική συστατική επιβολή ευταξίας στον αμόρφωτο και απαίδευτο κατηχητικώς παριστάμενο λαό, προτροπή προς δανεισμό και ανάγνωση πνευματικών βιβλίων από την ενοριακή βιβλιοθήκη) και παίζων προκλητικά με την άλογη και άδικη παράταση της ορθοστασίας και την υπομονή των αγαθών τη διαθέσει και ευγενέστατων ακροατών του. Οδεύοντας ο γράφων στο τέλος της ευχαριστιακής σύναξης προς λήψη αντιδώρου από την πλευρά των αρρένων πιστών, διαισθάνθηκε το αναπόδραστο – ως απεδείχθη, πιθανότατα λόγω του υπερχειλίζοντος σε κληρικούς παρατηρούμενου εμμονικού κρετινισμού, του βεβαπτισμένου ωσεί ένθεου ζηλωτισμού - τραγελαφικό γεγονός που θα επακολουθούσε. Μια γηραιά κυρία μπροστά μου, ημιπαράλυτη, υποβασταζόμενη από τον επίσης πολιό σύζυγό της, έφτασε ενώπιον του ιερέα ο οποίος, μόλις την είδε, σταμάτησε σχεδόν έντρομος τη διανομή του αντιδώρου και εκφώνως ενώπιον όλων προέβη στην ευσεβιστικώς ψυχαναγκαστική του προς τη γιαγιούλα παρατήρηση (άραγε ίνα μη σκανδαλισθή το άρρεν πλήρωμα;!). Η μετ’ ολίγον συνειδητοποίηση της γκάφας του δεν ήταν αρκετή να αναχαιτίσει τη θλιβερή αποκάλυψη (στους προσεχτικούς παρατηρητές του εν λόγω δρωμένου) της απλά και μόνον επί τρίωρο φυσικής παράστασης του εν λόγω ιερέως ενώπιον του θυσιαστηρίου και της ουσιαστικής αμεθεξίας του στο ευχαριστιακό κοινωνικό γεγονός της αγάπης μετά του Χριστού και των ελαχίστων αδελφών του. Είναι, νομίζω, περιττό να σημειωθεί πως ο δοκησιευλαβής (δι’ εαυτόν και πολλούς έτερους ‘ευλαβείς βλαμμένους’) αυτός λειτουργός του Υψίστου αποχώρησε  για την οικία του «δικαιώσας εαυτόν» (Λουκ. 18:14, Ματθ. 11:19)!
            Η ‘αγιοπνευματική’ αυτή περιρρέουσα φρενοβλάβεια μπορεί να πλεονάζει στους ρασοφόρους, αλλά δεν είναι άγνωστη και στα λαϊκά μέλη της Εκκλησίας, οι οποίοι είθισται αρεσκόμενοι να παρέχουν στον εαυτό τους και στους γύρω τους το άρωμα της μοναστικής πνευματικότητας. Εκεί όπου κυριολεκτικά απογοητεύεσαι, είναι όταν έρχεται η σταδιακή συνειδητοποίηση της απώλειας της φυσικής ανθρωπιάς και φιλικότητας και η μετάλλαξη των ως άνω περιγραφομένων εν Χριστώ ‘αδελφών’ στο γνωστό σε όλους μας και μη καταχωρημένο είδος των ‘πνευματέμφορων ζόμπι’, των ανασυρόμενων μέσα από αναγνώσματα παλιών ασκητικών κειμένων και σαρκωμένων σε γκρίζες φιγούρες, ου πόρρω απέχουσες από τις οργανωσιακές τοιαύτες, απολιθώματα αρχαίων συναξαριστών και πολιστών της ερήμου. Η εμπειρική αφόρμηση του παρόντος μού επιβάλλει και εδώ να αναφερθώ σε λίαν προσφάτως σε κάποιον σύλλογο καθηγητών συνάντησή μου με έναν παλιό ‘φίλο’, πνευματικοπαίδι παγκοσμίου φήμης γέροντος, ιεροψάλτη και έχοντα πάσα προσακτέα περγαμηνή αγιότητας. Το θαυμαστό και εδώ ήταν πως επί δύο ώρες ομού, το μόνο που μου απηύθυνε ήταν έναν απλό, σχεδόν στρατιωτικό χαιρετισμό. Στο παρελθόν ευεργετηθείς ο κύριος αυτός από τον γράφοντα έστω δι’ απλής φιλοξενίας σε δικό μου επαγγελματικό χώρο, τώρα δεν είχε όχι μόνο το στοιχειώδες ενδιαφέρον εκμάθησης προσωπικών μου δεδομένων, αλλά ούτε καν την προσχηματική υποκριτική ευγένεια απεύθυνσης σύντομων σχετικών ερωτήσεων. Περιττό, επίσης, να σημειωθεί ότι αυτός ο λεγάμενος, εισερχόμενος πάντοτε με ευλάβεια ‘μανιάς’- της κληθείσης συνωνύμως και ως ‘βαβάς’ κατά τις διαλεκτικές ποικιλίες, ίσως μάλιστα επί το ορθότερον κατά την ουσιαστική εδώ σύγκλιση και  την ορολογική παρωνυμική συγγένεια αβάδων και βαβάδων - στον ναό, σταυροκοπιέται από την κορυφή της κεκλιμένης του κεφαλής μέχρι τους ποδώνυχες και όλοι ανέκαθεν θαυμάζουν την του νέου ιεροπρεπή σεμνότητα!
            Ο Κύριος έδωσε το διακριτικό στίγμα των μαθητών του (Ιω. 13:35). Είναι αυτό ακριβώς που θα αποτελέσει και το κριτήριο της φοβερής ώρας της Δευτέρας Παρουσίας (Ματθ. 25:31-46). Εκείνο που σε καμιά περίπτωση δεν μπορείς να ερμηνεύσεις (και να χωνέψεις) είναι το τι εστί εν τέλει ορθόδοξη πνευματικότητα, όταν βλέπεις να απουσιάζει η απλή καθημερινή ανθρωπιά και η αγαθή προαίρεση που τις συναντάς σχεδόν νομοτελειακά σε ‘κοσμικούς’ ανθρώπους, συνήθως του ενός εκκλησιασμού το βράδυ της Ανάστασης και του αθέατου στην ευσεβιστική μας επικρότηση ανάμματος ταπεινών κερακίων σε ξωκλήσια. Δεν μπορείς παρά να αρχίσεις να υποψιάζεσαι μια από τις πολλές αιτίες της κατακλύζουσας αθεΐας μέσα από αυτήν την ορατή διάσταση της υπεσχημένης εκ της εκκλησιαστικής μυστηριακής μετοχής αγιότητας και της απώλειας βασικών ανθρώπειων χαρακτηριστικών από τους σε αυτόν τον τρόπο κοινωνούντες.
            Η πνευματική ζωή των χριστιανών δεν είναι ένα μουσειακό είδος και οι φορείς της δεν αποτελούν αντίστοιχα εκθέματα που ξεσηκώθηκαν κακεκτύπως από τα διάφορα μνημεία της πίστεως. Καταντήσαμε τη χαρισματική αυτή ζωή μια προτεσταντικοειδή κατά γράμμα ερμηνεία ορθοδόξων βιβλίων του παρελθόντος – συνήθως γεροντικών και ιεροκανονικών διατάξεων - και μια παράδοξη αναπαραγωγή παρωχημένων σχημάτων και φαντασιοκοπική αναστήλωση μορφών, θεσμών  και χαρακτήρων του εκκλησιαστικού σώματος ανεπίστρεπτων εποχών. Δε βλέπουμε τον άνθρωπο μέσα από την εν Χριστώ – συνήθως ούτε καν τη φυσική – αγάπη, αλλά μέσα από γράμματα και τις αρεστές μας ερμηνείες τους.
            Ο Κύριος μάς εγκαλεί για τη μη απόκτηση της χαρισματικής αγάπης του, ενώ φαίνεται πλέον να μας λείπει και αυτήν που κάποτε είχαν οι αμαρτωλοί τελώνες (Mατθ. 5:46-48). Και ενώ ο Χριστός καλεί στην εν Πνεύματι μεταμόρφωση, η πλειοψηφία των χριστιανών τουναντίον κατορθώνει να επιτύχει – ανοησία, φαρισαϊσμώ, γεροντολατρία, αγνωσία, ημιμαθεία και πάση υπερηφανεία – την ψυχοσωματική μετάλλαξή τους σε άχρωμες, άγευστες, το πολύ ασπρόμαυρες ή σκοτεινές καταθλιπτικές φιγούρες, απόκοσμες και αλλόκοτες, σκιές αναδυόμενες από το άσαρκο χθες, άλογες ή παράλογες, αγέλαστες και μίζερες, που διανέμουν συναμεταξύ τους τα φωτοστέφανα της αγιότητας προεξάρχοντος συνηθέστατα κάποιου γέροντος, στον οποίο ανήκει η μερίδα του λέοντος στη χαρισματικότητα και στην αποκλειστικότητα σε αυτήν και του οποίου η μίμηση αγγίζει τα όρια της ειδωλοποιητικής λατρείας. Με τον τρόπο αυτό δημιουργούνται μικρές παράλληλες σέχτες που κατακερματίζουν την εν Χριστώ ομόκεντρη ενότητα της Εκκλησίας και κατατέμνουν το Σώμα, οδηγώντας διχαστικά τα μέλη τους σε μια αυτοπεριχαρακωτική οπ(μ)αδοποίηση και επιθετικότητα εναντίον απάντων των υπολοίπων ‘εχθρών’ και ‘ανταγωνιστών’ και σε φονταμενταλιστικές και δαιμονιώδεις ακρότητες συμπεριφορών έναντι ομοδόξων ‘οικουμενιστών’, αλλοδόξων, αιρετικών και των συναφών πεπτωκυιών στο μυαλό τους ομάδων.
            Η ad extra εικόνα τους, μια αποκρουστική προβολή της γνήσιας εκκλησιαστικής βιοτής, απωθεί τους εχέφρονες ανθρώπους, τρομάζει την πλειοψηφία των αδιάφορων και ελάχιστα ενασχολούμενων περί τα πνευματικά και ενισχύει τις στρατιές των αθέων σε επιχειρήματα και στις εσωτερικές τους επιλογές. Οι θεοποιημένοι ηγήτορες των πολύμορφων και πολύτροπων ‘υπερορθόδοξων γκέτο’ έχουν συνηθίσει σε μονολόγους άνευ κριτικής, κάτι που φαίνεται περίτρανα στις αντιδράσεις των ίδιων και των οπαδών τους στην αντίθετη περίπτωση. Οι μεταλλαγμένοι αυτοί, ρασοφόροι και μη, σχεδόν εξωγήινοι όντες, κατά το έθος δεν συνδυάζουν απλά την ανοησία, ημιμάθεια και φαιδρότητα, αλλά, όπερ και χείρον, τον φαρισαϊσμό και μια κακότητα μέσω ύπουλης και αηδιαστικής κουτοπονηρίας – ιδιαζόντως ενοχλητικής στην ψυχική φιλοκαλία και προσβλητικής στη νοημοσύνη μας, όπως επί παραδείγματι με την προσφάτως νέα διανοιγείσα προσωπική μου κόντρα με τον Ταλεβάντο (εκ του τάλας, υπενθυμίζω), ο οποίος όχι μόνο δεν έχει απαντήσει στον μακρύ κατάλογο επιχειρημάτων που του παρέθεσα, αλλά με απίστευτη θρασύτητα και μικρότητα, ρίχνοντας προπέτασμα συγκάλυψης της άγνοιας και αδυναμίας ανταπόκρισής του στον διενεργούμενο διάλογο, με μια ταυτόχρονη μεθόδευση σχηματισμού ψευδών εντυπώσεων κατοχής του θέματος και λήψης κέρδους χρόνου δια μεθόδων ανήθικης αναστολής πάνω σε ένα ντελίριο ανυπόστατης παροχολογίας θυμηδικών υποσχέσεων μιας πάντη αόριστης μελλοντικής μου κατατρόπωσης, παρακάμπτει την ουσιαστική αντιπαράθεση προσποιούμενος συγχρόνως μια αυθαδέστατη υποκριτική πραότητα, πνευματικότητα και ανωτερότητα εν αντιπαραβολή με την ημετέρα υπονοούμενη αντίστοιχη ελλειμματικότητα, φτάνοντας μάλιστα στο ειδεχθές σημείο να μου συνιστά να ηρεμήσω και να προσευχηθώ να καταλαγιάσουν τα πάθη μου, ενώ την ίδια ώρα συνεχίζει να ψεύδεται εις βάρος μου ξεδιάντροπα, να με συκοφαντεί κατάφωρα και να με καθυβρίζει ‘γιανναρικό και νεορθόδοξο’ (ο εστί εκ της λαϊκής θυμοσοφίας μεθερμηνευόμενον, να σε κάψω Γιάννη μ’, να σ’ αλείψω λάδι)! Εδώ έχουμε σαφέστατα μια καθαρή περίπτωση μεταλλαγμένου πνευματικού προϊόντος της Ορθοδοξίας με περισσά στοιχεία ιταμής γελοιότητας, τα οποία όμως στην όλη συνάφεια του εκκλησιολογικού γεγονότος μάλλον προκαλούν δυσθυμία και κλαυσίγελω για το κατάντημά μας.
            Είναι, όμως, αυτή η όλη πραγματικότητα του σύγχρονου εκκλησιαστικού βίου; Υπάρχει ελπίδα και σήμερα, στις μεταμοντέρνες ανατροπές του παντός, να αναβιώσουμε όντως και καινοτρόπως τις ιστορίες και τις προσωπικότητες που συναντάμε στα συναξάρια και στα πατερικά κείμενα; Φυσικότατα, διότι ο Χριστός  και το Πνεύμα Του είναι αεί παρόντες στην Εκκλησία του Πατρός (Εβρ. 13:8, Ματθ. 28:20). Οι ουκ ολίγοι μεγάλοι Άγιοι των ημερών μας αποδεικνύουν του προκείμενου λόγου το αληθές, γι’ αυτό και γινόμαστε φορτικοί ενίοτε στην παραπομπή μας σε αυτούς. Τα βιβλία της Εκκλησίας καταγράφουν μαρτυρίες του Πνεύματος γραμμένες σε πραγματικές καρδιές και αληθινές υποστάσεις μεταμορφωμένες από τον Παράκλητο. Οι Άγιοι πάντα κοιτάζουν (σ)το πρόσωπο πρώτιστα και όχι (ή εκ των υστέρων) (σ)τα χαρτιά τους. Όταν, όμως, προσπαθείς να αναπαράγεις χωρίς Πνεύμα αυτά που διάβασες ή νομίζεις ότι κατάλαβες, τότε είναι προφανές πως το θέαμα είναι μάλλον αποκαρδιωτικό και οι αναπαραστατικές νεκραναστάσεις εκτρωματικές. Εδώ ακριβώς έγκειται και η ταπεινή προσπάθειά μας: στην άρθρωση λόγου ορθόδοξης θεολογίας και στην εξ αυτής καθαίρεση πάσης ορθοδοξώνυμης παλαιοντολογίας.
Εν είδει επιλογικού υστερογράφου θα κάνω μια εκκλητική παρατήρηση στα διάφορα σημεία του εκκλησιαστικού μας ορίζοντα – πλην εις μάτην, κάτι προεγνωσμένο μεν για τον γράφοντα, ουχί δε  και για τους φαντασιολάγνους εραστές, αναζητητές και κατασκευαστές ειδώλων: όταν επέχεις θέση τιμητού της ορθοδοξίας, ομολογητού της πίστεως και κατόχου συνώνυμης ταυτότητας, τότε δεν σιωπάς ελεγχόμενος, ενώ είσαι ήδη λαλίστατος στην αυτόκλητη και αυθαίρετη διασπορά ποικίλων επιτιμίων και εγκλήσεων (έως επί αιρέσει) προς πάσα κατεύθυνση, και μάλιστα μη εξαιρουμένων ορθοδόξων Επισκόπων και Συνόδων. Στην αντίθετη περίπτωση, η δικαία κρίση, που ενυπάρχει και λειτουργεί αυτοματικά σε κάποιο βαθμό ακόμα και στους πλέον τυφλωμένους, πωρωμένους, προκατειλημμένους, φανατισμένους και πολυτρόπως εμπαθείς ανθρώπους, είναι εξάπαντος αμείλικτη και η σώρευση της απογοήτευσης και της απομύθευσης δυσκόλως έως ουδόλως αναστρέψιμη.

Κ.Ν.
3/9/2012
Λάρισα

35 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πες τα χρυσοστομε . Οσο για ολους αυτους που ειναι ειτε οργανωσιακοι ειτε αγιορειτικοι ειτε εχοντες εν ειδει ιδιαιτερου λακριντι με τον Θεο εμπειρια θεοπτειας αποδεικνυομενης απο τους ιδιους και δυο τρεις κολλητους τους για ολους αυτους λοιπον που εμας τους εχοντες την κοινη λογικη και ας πουμε την κοινη ανθρωπια βρε αδερφε μας εγκαλουν επι προτεσταντισμο η επι εκκοσμικευση μπουρδοειδεις κατηγοριες και οι δυο μια απαντηση πρεπει να δινεται . Αντι απολογιας ενα βρε δε πατε στο διαολο . Γενικα απο το 1990 περιπου που η ορθοδοξια εγινε μοδα οπως ηταν μοδα το χεβυ μεταλ στα 80ς και κυριολεκτω διαφοροι τυποι αποφασισαν οτι ειναι οι εκπροσωποι του Θεου . Ακους κατηγοριες οπως μηπως εισαι εκδυτικισμενος οπαδος του Κοραη και μενεις ενεως . Οποτε κυριε Νουση το φαρμακο ειναι ενα . Οποιος λεει κουφα εν ειδη μετα Χριστον προφητη ενα βρε δε πας στο διαολο και εληξε . Υ . Γ . Καμια παραχωρηση στην νεα αυλη των θαυματων τους γερονταδιστες οταν δυναμωσουν και αλλο οι οργανωσεις μπροστα τους θα ειναι γλυκια αναμνηση

Χάρης είπε...

Ένα κείμενο γεμάτο εμπάθεια, καταφέρνει να ρίξει το επίπεδο και αποδεικνύει περίτρανα ότι ο συντάξας είναι ακριβώς αυτό που κατηγορεί. Όσο για το παραπάνω σχόλιο που...διαολοστέλνει τους "αντιφρονούντες" είναι ντροπή και μόνο που δημοσιεύθηκε. Ευτυχώς είστε λίγοι

Ανώνυμος είπε...

Χαρη,
εσεις οι "αλλοι" οι περισσοτεροι, ποιοι ειστε δηλαδη;;

Χάρης είπε...

Είμαστε εκείνοι που αγαπάμε την Ορθόδοξη Εκκλησία και την Ιερά Παράδοση, χωρίς βέβαια να μισούμε τους αιρετικούς και αλλοπίστους, όπως μας κατηγορέιτε. Είμαστε εκείνοι που αγαπάμε το Οικ. Πατριαρχείο και λυπούμαστε όταν οι εκπροσωποί του το υποβιβάζουν σε κάτι σαν ΜΚΟ ή παρακλάδι του Βατικανού. Ειμαστε αυτοί που λέμε ναι στο διάλογο, παρότι συκοφαντούμαστε για το αντίθετο, διότι διαφωνούμε στις συμπροσευχές και στα "ιερά κοράνια"...Ειμαστε εκείνοι που λατρεύουμε το Θεό και όχι τα πρόσωπα. Είμαστε τα "απολιθώματα", τα "περικαθάρματα του κόσμου", που προτιμούμε να θεωρούμαστε οπισθοδρομικοί, παρά να συντασσόμαστε με το πνεύμα του κόσμου τούτου...
Χαράλαμπος Άνδραλης

Ανώνυμος είπε...

Θεολόγοι και Ιερείς αφήστε το κόσμο να σωθεί ή οχι από το Θεό.Τώρα, να κοιτάμε ο καθένας τα του άλλου δεν ξέρει κανείς αν τελικά είναι καλό και ωφέλιμο πνευματικά για τους κρίνοντες και τους κρινόμενους!

Ανώνυμος είπε...

Πολύ καλά τα λέει ο Χαράλαμπος Άνδραλης... Σήμερα οι αρχιερείς του Οικουμενικού Πατριαρχείου είναι πιο πολύ φιλόσοφοι παρά θεολόγοι... Και να μην ξεχνάτε ότι η αλήθεια είναι μία, όπως είναι και η Εκκλησία του Ιησού Χριστού!

Ανώνυμος είπε...

Τοτε χαρη δεν ειμαστε τοσον μακραν . Και εγω που συνεστησα διαολοστελμα σε οσους δηλωνουν αναπληρωτες θεοι ειμαι υπερ του διαλογου και κατα των συμπροσευχων με αμφια και κατα ακομη περισσοτερο συλειτουργιων με παπικους και προτεσταντες .Αλλα πανω απο ολα πρεπει να στηλιτευθει το φαινομενο που τεινει να γινει επιδημια αυτων που επειδη βρισκουν το ευαγγελιο σε αλλα αυστηρο και σε αλλα επεικες να το αντικαθιστουνε με προσταγες γεροντων που επικαλουμενοι οραματα εν πολλοις το ακυρωνουν . Λογοκρινουν δηλαδη τον ιδιο τον Θεο πραγμα που δεν τολμησαν ολοκληρες οικουμενικες συνοδοι . Με προσχημα την περιφημη υπακοη στον γεροντα καποιοι ακυρωνουν το συμβολαιο που κανει ο χριστιανος στην κολυμπηθρα την στιγμη που βαφτιζεται . Οσο για αυτους που διακωμωδουν το μυστηριο της εξομολογησης με ΙΧ πνευματικους που αναλογα της κοινωνικης θεσης του εξομολογουμενου διακανονιζουν με βαση οχι το ευαγγελιο αλλα με βαση το κομποσκοινι αυτοι εχουν μπει σε αλλο θρησκευμα αυτο που ιδρυσαν οι γκουρου τους . Η αμαρτια δεν ειναι κακο ποτε στην γραφη δεν τιμωρησε ο Θεος αμαρτωλους μονο αμετανοητους η δημοσια ομως διδαχη αλλου θρησκευματος και η αντικατασταση της καινης διαθηκης με διδαχες αυτο ειναι φρουτο της ορθοδοξολογουσας εποχης μας . Ταυτα αγαπητε Χαρη και ελπιζω να λυθηκε η παρεξηγηση

Ανώνυμος είπε...

Διευκρινηση για το σχολιο των 1 και 32 . εκει που λεω οτι η αμαρτια δεν ειναι κακο ενοουσα οτι δεν ειναι αθεραπευτο κακο . Η δημοσια ομως διαψευση του Χριστου αν δεν διορθωθει επισης δημοσια ειναι

Ανώνυμος είπε...

θα ηθελα με προφανη απορια να κανω μια ερωτηση στον κ. Χαρη: ποιο επιπεδο ριχνει το κειμενο μου και πώς εξακριβωνει οτι ειμαι αυτο ακριβως που λεει το κειμενο. φοβαμαι οτι η περι εμπαθειας κατ' εμου εγκληση του πασχει απο το ιδιο αρρωστημα. καλο θα ηταν ακομα να μας διευκρινισει αν προσυπογραφει την υπαρξη της καταστασης που περιγραφω στο αρθρο μου και αν συμφωνει με αυτην, εστω και αν αυθαιρετως ή ευστοχως με ταυτιζει με τα εξωγηινα οντα που περιγραφω και που τολμουν να φερουν την ταυτοτητα οχι απλως του χριστιανου αλλα και του αγιου.
τελος, καλο θα ηταν, μεσα στην περισση του αυτοδικαιωση να νας εξηγησει για ποιο λογο μυγιαστηκε και πώς συνεδεσε τους πολυτροπα μεταλλαγμενους "χριστιανους" με τους αντικειμενους στο Φαναρι και τους πασης φυσεως "οικουμενιστες". οι περιφημοι "παροδιασιακοι" πιστοι δλδ ειναι ετσι ακριβως οπως φωτογραφιζονται στο αρθρο ή μηπως προκειται για προσωπικο εκεινου κατοπτρισμο και τη σχετικη αποκαλυπτικη περιγραφη των εξ ιδιων;; ας μην αδικουμε τους υπολοιπυς ομιλουντες δι' ευατους, ετσι κ. Χαρη;
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

Κύριε Νούση,
Παρακολουθώ, εδώ και πολύ καιρό, τα θεολογικά σας κείμενα με αμείωτο ενδιαφέρον και μπορώ να πω, με ακλόνητη πλέον βεβαιότητα, ότι όσοι ασχολούνται σοβαρά (με σπουδή θεολογική και ψυχολογική) με την παθογένεια μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο και έχουν την ιδιότητα του θεολόγου, ή απλά και μόνο είναι πιστά μέλη του σώματος της Εκκλησίας, πονούν και θλίβονται για το κατάντημα πολλών αδελφών (γιατί περί καταντήματος πρόκειται). Από την άλλη ,όμως, μπορούν να χαίρονται πραγματικά, γιατί υπάρχουν θεολόγοι και σήμερα που τολμούν να λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Να το πω και λίγο διαφορετικά, για τους υποψιασμένους βέβαια: θέλει Αρετή και Τόλμη η Θεολογία !!! (για να παραφράσω και λίγο τον Κάλβο).
Δεν Θα ήθελα, βέβαια, να σχολιάσω περιπτώσεις τύπου Τελεβάντου, Ασκληπιάδη, Σωτηρόπουλου, αλλά και άλλων,… ο κατάλογος είναι βλέπετε μακρύς !!! Το μόνο που μπορούμε να τους προσφέρουμε είναι η συμπάθειά μας, για να μην αναφερθώ σε εκείνα τα περιστατικά και δεν είναι λίγα!... που οι εν λόγω ‘’Υπερασπιστές της Ορθοδοξίας’’, προκαλούν θλίψη αλλά και οργή!!!( ο κύριος Νούσης το γνωρίζει πολύ καλά αυτό το σκηνικό! ).
Λοιπόν, για να βάλουμε λίγο τα πράγματα στη σωστή τους θέση. Οι μάσκες δεν έπεσαν μόνο από τα πρόσωπα των πολιτικών αρχηγών, που οδήγησαν τον τόπο μας στην απόλυτη καταστροφή ! Έπεσαν και από τους ‘’πνευματικούς μας ηγήτορες’’, αποκαλύπτοντας τραγικές φιγούρες ασύλληπτης μειονεξίας, που στο άκουσμα ή στην ανάγνωση διαφορετικών θεολογικών προσεγγίσεων ή ακόμη και λέξεων, αναζητούν εναγωνίως τους ποικιλόμορφους ‘’εχθρούς’’ της πίστης μας !(όχι, βέβαια ότι δεν υπάρχουν και αυτοί οι πονηροί ‘’κύριοι’’!)
Προς επίρρωση των παραπάνω διαπιστώσεων είναι ανάγκη να θυμηθώ και να μοιραστώ μαζί σας, την απίστευτη περιπέτεια της λέξης ‘’ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ’’ σε κάποια ομιλία παρελθόντων ετών, όπου ο τάλας θεολόγος, προφέροντας και μόνο στα χείλη του αυτήν την λέξη, λίγο έλειψε να χαρακτηριστεί ως ‘’ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ’’!!! Ευτυχώς, όμως, υπήρχαν στο ακροατήριο και οι σώφρονες πιστοί… και έτσι ο φουκαράς θεολόγος τη γλίτωσε τη ρετσινιά του ‘’αιρετικού’’ !!! Βλέπετε, καλοί μου φίλοι, δεν ξέρει κανείς εαν θα πρέπει να κλάψει ή να γελάσει !!! Κι ύστερα κάποιοι ενοχλούνται, γιατί ο κύριος Νούσης γράφει με αυτόν τον τρόπο. Και φυσικά θα ενοχληθούν, γιατί τους χαλάει την ‘’πνευματική πιάτσα’’, μέσα στην οποία καταξιώνονται με ψυχοπαθολογικό τρόπο !!! Ο λόγος μπορεί να είναι σκληρός,… είναι όμως ΑΛΗΘΙΝΟΣ !!!!
Κύριε Νούση, να σας συγχαρώ θερμά για την τόλμη σας και τη συγγραφική σας ικανότητα!!! Συνεχίστε να προσφέρετε στην Εκκλησία μας λόγο ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ!. Ήρθε πλέον το πλήρωμα του χρόνου, ώστε να γίνει κατανοητό από όλους μας, θεολόγους και μη, ότι δεν έχουν πια θέση στον εκκλησιαστικό χώρο οι ΄΄ευσεβιστικές κορώνες’’. Οι αληθινοί (δηλ. οι μη καιροσκόποι) και μορφωμένοι άνθρωποι διψούν για αυθεντικό θεολογικό λόγο. Λόγο που αφυπνίζει και στη συνέχεια ελευθερώνει και λυτρώνει τον πεπτωκότα σημερινό άνθρωπο!!!
Ε. Μ

Χάρης είπε...

"Ο Κύριος μάς εγκαλεί για τη μη απόκτηση της χαρισματικής αγάπης του", έγραψε ορθότατα ο κ. Νούσης. Ας δούμε ένα δείγμα της αγάπης του αρθρογράφου:"Οι μεταλλαγμένοι αυτοί, ρασοφόροι και μη, σχεδόν εξωγήινοι όντες, κατά το έθος δεν συνδυάζουν απλά την ανοησία, ημιμάθεια και φαιδρότητα, αλλά, όπερ και χείρον, τον φαρισαϊσμό και μια κακότητα μέσω ύπουλης και αηδιαστικής κουτοπονηρίας ...κλπ!"...Συμφωνούμε ότι υπάρχουν φαινόμενα τέτοια στην Εκκλησία, εφόσον αδύναμη είναι και η ρέπουσα προς την αμαρτία ανθρώπινη φύση. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω σε τι διαφέρει ο φαρισαισμός αυτός με τον φαρισαισμό του κ. Νούση εν προκειμένω. Όσον αφορά το γιατί "μυγιάστηκα", σας υπενθυμίζω τα γραφόμενά σας: "Με τον τρόπο αυτό δημιουργούνται μικρές παράλληλες σέχτες που κατακερματίζουν την εν Χριστώ ομόκεντρη ενότητα της Εκκλησίας και κατατέμνουν το Σώμα, οδηγώντας διχαστικά τα μέλη τους σε μια αυτοπεριχαρακωτική οπ(μ)αδοποίηση και επιθετικότητα εναντίον απάντων των υπολοίπων ‘εχθρών’ και ‘ανταγωνιστών’ και σε φονταμενταλιστικές και δαιμονιώδεις ακρότητες συμπεριφορών έναντι ομοδόξων ‘οικουμενιστών’, αλλοδόξων, αιρετικών και των συναφών πεπτωκυιών στο μυαλό τους ομάδων." Έχετε ποτέ αναρωτηθεί κ. Νούση, ποιοι είναι εκείνοι που με τις συμπεριφορές τους δημιουργούν σχίσματα στο Σώμα της Εκκλησίας;

Ανώνυμος είπε...

Άλλο θεολογία και άλλο κουτσομπολιό!!!

Ανώνυμος είπε...

συμπηρωματικον εις Χαραλαμπον Ανδραλην:
λες καπου με περισση αυθαδεια και επαρση: "Είμαστε εκείνοι που αγαπάμε την Ορθόδοξη Εκκλησία και την Ιερά Παράδοση". αυτη η ιταμη προκληση στην ορθοδοξη ευαισθησια των υπολοιπων μελων της Εκκλησιας πρεπει καποια στιγμη να σταματησει. οι αυτοκεχρισμενοι λατρεις της παραδοσης και παραλληλοι ιεροεξεταστες απαντων των υπολοιπων "οικουμενιστων"και πασης φυσεως προδοτων της πιστεως ας παυσουν να εκτιθενται σε αυτην την αυτογελοιοποιουσα διανομη πιστοποιητικων ορθοδοξιας και γνησιοτητας εις εαυτους και αφοριστικων φιρμανιων και αναθεματων στους αλλους. ηδη ανεφερα στο αρθρο μου πως θα δουμε πλειστες οσες εκπληξεις εκει πανω.
λες παρακατω σε ενα ντελιριο ταπεινοσχημιας και ταπεινολογιας: "Ειμαστε εκείνοι που λατρεύουμε το Θεό και όχι τα πρόσωπα. Είμαστε τα "απολιθώματα", τα "περικαθάρματα του κόσμου", που προτιμούμε να θεωρούμαστε οπισθοδρομικοί, παρά να συντασσόμαστε με το πνεύμα του κόσμου τούτου". θα σε διορθωσω. εισαι απο κεινους που λατρευουν το εγω και θεοποιεις προσωπα - ηρωες του δοκησιαντιοικουμενιστικου αγωνα σου. εισαι ενα απο τα πολλα θυματα που περιγραφω στο αρθρο μου. ζεις στη σφαιρα της φαντασιας σου, του εγω σου και της ιδεολογικοποιημενης μαχομενης προσωπικης σου - και οχι της αληθους - ορθοδοξιας. αυτο φανηκε ειδικα απο το φτωχο σε κριτικη διεισδυτικοτητα, περιεχομενο και ηθος πρωτο σου σχολιο. τουλαχιστον εχεις τα κοτσια να λες ποιος εισαι. αυτο ειναι στοιχειο καλου εγωισμου. δε μενει παρα να αποβαλλεις τα αλλα, του κακου και αρρωστημενου.
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

Πάντως είτε ''παραδοσιακοί'' είτε ''εκσυγχρονιστές'' αυτό που μπορεί να καταλάβει ο καθένας είναι η μεταξύ τους πόλωση και ότι και οι μεν και οι δε λειτουργούν με παρωπίδες,αφορισμούς και έντονες κρίσεις και επικρίσεις.Πρόκειται για δυο όψεις του ίδιου νομίσματος και που τελικά μοιάζουν στο θεολογικό ψύχος όσο οι πόλοι της γής μεταξύ τους! Σαφώς βεβαίως υπάρχουν και φωτεινές και θερμές εξαιρέσεις και στους δυο χώρους!!!

Χάρης είπε...

κ. Νούση, ήδη με κατατάξατε και εμένα στους κολασμένους. Έχω επίγνωση της κατάστασής μου και του υπάρχοντος εγωισμού μου, αλλά σας ευχαριστώ που μου το επισημαίνετε. Μήπως όμως μέσα από τις βαρύγδουπες εκφράσεις που χρησιμοποιείτε κρύβεται και σε εσάς ένας ελάχιστος εγωισμός; Μήπως στους χιλιάδες ανθρώπους που χυδαία κατακρίνετε σε κάθε άρθρο σας (τα τελευταία τουλάχιστον που παρακολουθώ) αδικείτε κάποιους πιστούς; Λέτε ότι δεν είστε γεροντιστής, αλλά σε προηγούμενο άρθρο σας χρησιμοποιήσατε μια φράση του π. Πορφυρίου(ορθώς κατά τη γνώμη μου) σαν Ευαγγέλιο. Δεν είπα ότι δεν είστε Ορθόδοξος εσείς συγκεκριμένα, αλλά συγχωρείστε με, πλείστοι συνάδελφοί σας, ακόμα και κληρικοί όλων των βαθμίδων έχουν εκφράση ανοιχτά αιρετικές θέσεις, που όπως και να το κάνουμε δεν συνάδουν με την Ορθοδοξία

Ανώνυμος είπε...

η αληθής ορθοδοξία που λέει ο φίλος κ.Νούσης ή ο φίλος Χάρης δεν είναι κάτι στατικό την πιάσαμε και την έχουμε στο χέρι μας!Είναι μάλλον πρόκληση και πρόσκληση για αγώνα και προκοπή!Πάντα προκόπτεις και ποτέ δε φτάνεις! Το να εγκαλεί ο ένας τον άλλον σε αληθή ορθοδοξία πιστεύοντας ότι ο καθένας την έχει βρεί για τον εαυτό του δεν ξέρω κατά πόσο ορθόδοξο είναι! Με εν Χριστω αγάπη!

Ανώνυμος είπε...

Θα συνιστούσα στον κ. Νούση να είναι λιγότερο δοκησίσοφος και περισσότερο λιτός στο ύφος του. Φαγώθηκε το κείμενο από τα πολλά στολίδια και μαλάματα (για να χρησιμοποιήσω έκφραση του Σεφέρη). Αν ο σκοπός του είναι επικοινωνιακός, τότε απέτυχε οικτρά. Οι αρχαίοι έλεγαν, "σοφόν το σαφές". Ανάλωσε κόπο για να μάς πει ουσιαστικά ένα ΤΙΠΟΤΑ. Καμμία απολύτως συμβολή στη θεολογική γνώση, παρά τα ίδια αναμασημένα και τετριμμένα νοήματα με διαφορετική ενδυμασία... καταδίκη των άλλων και δικαίωση του εαυτούλη μας. Ο Ναρκισσισμός και Φαρισαϊσμός σε όλο του το μεγαλείο. Αλλά πού να αφήσει η εγωπάθεια και η προκατάληψη να δούμε το δοκάρι που είναι στο δικό μας μάτι.

Ανώνυμος είπε...

Και πάλι μας ταξίδεψε ο Κ. Νούσης σε τόπους μόνο υποψιασμένων αναζητητών και όχι εγκλωβισμένων ταλαίπωρων χριστιανών. Συνέχισε να μας εμπνέεις Κώστα...
Ε.Β.

Ανώνυμος είπε...

ο Χριστός δεν ήρθε μόνο για τους υποψιασμένους, αλλά ειδικά για τους ανυποψίαστους και τους απλούς στη σκέψη και στην πράξη!

Ανώνυμος είπε...

Προς Ε.Β.

(ή άλλως προς Ανώνυμο 10:46 μ.μ.)

Το να εμπνέεται κανείς από τέτοια κείμενα είναι κι αυτό σημείο τής νεοελληνικής μας παρακμής. Τι φρίκη!

Ανώνυμος είπε...

Αλήθεια, είναι η μόνη λέξη που κρίνω οτι ενυπάρχει στα γραφόμενα όπως και στο παρόν κείμενο του Κ.Νούση. Όσο κι αν πονάνε κάποια πράγματα όταν θίγονται καλώς όμως κρίνονται και αναφέρονται "Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς".

Ανώνυμος είπε...

Αλήθειες λέει όπως λένε και άλλοι!Το πρόβλημα αυτών που λένε αλήθειες είναι εσωτερικό πρώτα απ΄όλα να μη νομίσουν δηλαδή ότι κατέχουν και έχουν την Αλήθεια μόνον αυτοί!

Ανώνυμος είπε...

Αδελφέ η Αλήθεια είναι μία και αυτή ενστερνιζόμαστε όλοι. Σημασία όμως έχει πως την αντιλαμβάνεται και πως την "διαχειρίζεται" ο καθένας μας. Αυτό εξαρτάται από τα πνευματικά στερεότυπα και νουθετήματα με τα οποία γαλουχηθήκαμε. Πολλούς από εμάς αυτά μας έχουν κάνει να είμαστε πνευματικά και ψυχικά αμείλικτοι με άλλους αδελφούς που τους θεωρούμε μακράν του κύκλου μας και ουσιαστικά τους περιθωριοποιούμε. Οπότε δεν νομίζω για ποιό λόγο πρέπει να αναζητήσω να μάθω αν ο φίλτατος Κώστας "κατέχει" ή όχι την αλήθεια. Τα κείμενά του εγγίζουν την τελειότητα και οι παρεμβάσεις του εν γένει εποικοδομούν.

Ανώνυμος είπε...

Με όλο το σεβασμό πρός το πρόσωπο του κυρίου Νούση και του σχολιαστή των 09.57μ.μ. αυτό που λέτε ότι κάποιοι είναι ''πνευματικά και ψυχικά αμείλικτοί'' και σύμφωνοι... το ίδιο όμως μήπως γίνεται δυστυχώς και από την άλλη πλευρά;Δεν είναι καλό να γράφονται κείμενα θετικά;Να τονίζουμε συνεχώς τα αρνητικά ο ένας του άλλου πόσο πνευματικό είναι;

Ανώνυμος είπε...

εις Χαραλαμπην 1:21
φιλτατε, ομολογω πως δεν καταλαβαινω τη συνδεση της διακριβωσηςμτου δικου μου φαρισαϊσμου μεσα απο οσα γραφω για τους υπολοιπους. πραγματικα με εκπλησσετε, εκτος και αν το διευκρινισετε περαιτερω. και μια ακομη επισημανση:" Είμαστε εκείνοι που αγαπάμε την Ορθόδοξη Εκκλησία ". μη μονοπωλειτε, αγαπητε, την αγαπη στην Ορθοδοξια. ειναι ακομψο τουλαχιστον και, φυσικα, ανυποστατο.
"Λέτε ότι δεν είστε γεροντιστής, αλλά σε προηγούμενο άρθρο σας χρησιμοποιήσατε μια φράση του π. Πορφυρίου(ορθώς κατά τη γνώμη μου) σαν Ευαγγέλιο". μπορε και να ειμαι, αλλα στο βαθμο που στηριζουν την Ορθοδοξια και οχι τη γεροντολατρια. και φοβαμαι πως εκει ενοχληθηκατε και αυθαιρετως μου προσαψατε ευαγγελικη χρηση των λογων εκεινου.
δεν εχω ελαχιστο εγωισμο. μαλλον εχω κανταρια. αλλα καπως το οσφραινομαι. το θεμα ειναι με οσους ουτε καν το υποψιαζονται.
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

Προς ανώνυμο περί έμπνευσης...

Αν έχεις ίχνος τόλμης και γνώσης γράψε κάτι επώνυμο μήπως μας εμπνεύσεις εσύ. Η δειλία τού ανώνυμου κριτή προς το παρόν σε χαρακτηρίζει και σε στιγματίζει.

Ανώνυμος είπε...

Ορθώτατα σημειώνεις την ανάγκη να γράφονται και τα θετικά αλλά όμως ποιό προηγείται; να ευλογάμε τα γένια μας ή να στηλιτεύουμε τα λάθη και τις αδυναμίες μας;

Ανώνυμος είπε...

Πότε θα έρθει η στιγμή που ''οργανωσιακοί'' και ΄΄αντιοργανωσιακοι'', ''οικουμενιστές'' και ''αντιοικουμενιστές'', ''ορθόδοξοι'' και ''ρωμαιοκαθολικοί'' και ΄΄προτεστάντες'', ΄΄χριστιανοί΄΄ και ''μουσουλμάνοι'' και ''βουδιστές'' και ''ινδουιστές'' και ''άθεοι'' όλοι παιδιά του Θεού ''καλά'' και... ''κακά'' θα κρατήσουν το διαφορετικό και θα αγαπούν το διαφορετικό! Άλλωστε αυτή είναι η πρόκληση να αγαπήσουμε τον διαφορετικό και να τον δεχθούμε και όχι τον όμοιό μας!Αυτό άλλωστε το κάνουν και οι οπαδοί μιας ομάδας ποδοσφαίρου,να αγαπιούνται μεταξύ τους!

Ανώνυμος είπε...

Σωστά το λέτε: να στηλιτεύουμε τα λάθη ΜΑΣ και τις αδυναμίες ΜΑΣ, αλλά στηλιτεύουμε συνεχώς τα λάΘη ΤΟΥΣ και τις αδυναμίες ΤΟΥΣ! Γιατί άραγε;

Παναγιώτης Τελεβάντος είπε...

Τα σχόλια έχουν ξεφύγει πολύ από τη συζήτηση που άρχισε για να εντοπιστούν Νεορθόδοξα και Νεονικολαιτικά στοιχεία στις θέσεις του κ. Νούση.

Είναι κρίμα επειδή αρχίζουμε να συζητούμε ένα σοβαρό θεολογικό θέμα το οποίο στη συνέχεια εκτρέπται σε προσωπικές επιθέσεις και στο τέλος καταλήγει σε γενικόλογες εκκλήσεις αγαπολογίας.

Ανώνυμος είπε...

ο κ.Τελεβάντος στο ιστολόγιό του προτείνει για τους επι αιρέσει ευρισκομένους ως καρκινοπαθείς, σε άρθρο για σχολιασμό των Ιερών Κανόνων, χυμοθεραπείες!Ναί καλά διαβάσατε: χυμοθεραπείες...

Χάρης είπε...

Διευκρινίσεις προς κ. Νούση:
1)Φαρισαισμός είναι να πιστεύεις ότι είσαι καλύτερος από τους άλλους και ταυτόχρονα να το διαλαλείς. Κάτι τέτοιο δεν κάνετε στο άρθρο σας; Είναι γνωστό τοις πάσι ότι υπάρχει ευσεβισμός στην Εκκλησία από ιερωμένους και μη. Καλό θα ήταν όμως, να καταγγέλονται πιο κομψά τέτοια φαινόμενα, διότι μόνο έτσι θα υπάρξει κάποια διόρθωση. 2)Εμένα προσωπικά με ενόχλησε η γενίκευση και η ταυτοποίηση των ευσεβιστών, με όσους αντιδρούν σε θέματα πίστεως. Απέχουν πολύ οι μεν από τους δε...3)Δεν διεκδικώ μονοπώλεια στην Ορθοδοξία. Αν διαβάσετε το τέλος της επίμαχης φράσης, θα καταλάβετε ότι ο τονισμός πέφτει στην έλλειψη από μέρους μας μίσους κατά των πλανεμένων αδελφών μας."Είμαστε εκείνοι που αγαπάμε την Ορθόδοξη Εκκλησία και την Ιερά Παράδοση, χωρίς βέβαια να μισούμε τους αιρετικούς και αλλοπίστους, όπως μας κατηγορέιτε". Πάντως όσον αφορά την Ιερά Παράδοση, υπάρχει ένα ρεύμα που επιδιώκει την εξαφάνισή της. Ελπίζω να μην ανήκετε σε αυτό

Ανώνυμος είπε...

βρε Ταλεβαντο (εκ του ταλας παντοτε), μας δουλευεις; ποιος διαλογος αρχισε; σε παρακαλαμε πανω απο μηνα.... μηνα και μας απαντησεις επ' ελαχιστον και συ...ηδη ξοδεψα περισσοτερον σιελο του προβλεπομενου για την παρτη σου και παλι με παρεσυρες.
παω στον φιλτατο Χαραλαμπην. ελα βρε Χαραλαμπη, να σε παντρεψουμε με τις ημετερες πλανες.
1. "Φαρισαισμός είναι να πιστεύεις ότι είσαι καλύτερος από τους άλλους και ταυτόχρονα να το διαλαλείς. Κάτι τέτοιο δεν κάνετε στο άρθρο σας;" πραγματικα εξαγετε κατι τετοιο απο οσα γραφω; το διαλαλω μαλιστα; θεωρω εδω οτι οχι μονον απλα υπερβαλλετε, αλλα και με αδικειτε.
οσο για τις κομψες καταγγελιες, ειναι κατι που ερχεται σε αντιφαση με τη φυση της χειρουργικης επεμβασης σε τετοια φαινομενα.
2. σιγουρα ειναι λαθος δικο μου αν εδωσα αυτη την ιδεα της ταυτοποιησης. τυγχανει παντως πολλοι ευσεβιστες να βρισκουν θαλπωρη σε μαχητικες υπερορθοδοξες αντιδρασεις.
3. το μισος ειναι περισσο, οχι απο σας, αλλα απο αλλους.μπειτε μονο στο ιντερνετ και θα παρετε μια γευση.
φυσικα και δεν ανηκω σε αντιπαραδοσιακα ρευματα. η Ορθοδοξια ειναι πανω απο ολα Παραδοση.
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

Βρε Τελεβάντο η μονολιθική σου στειρότητα, η αντιπατερική σου βεβαιότητα και η ψυχοπαθολογική εμμονή σου ότι ο Κ. Νούσης είναι Γιανναρικός και Νικολαϊτης, κατάντησε βαρετή και ανούσια,καρπός μόνο της βρεφικής επιχειρηματολογίας σου. Μακάρι να αντιλαμβανόσουν έστω ελάχιστα τα νοήματα των λόγων του Κ. Νούση .Μας προσβάλλει βάναυσα που μόνο κατηγορείς και δε συνομιλείς θεολογικά. Η άχρωμη στενοκεφαλιά δε σου επιτρέπει να οσμιστείς τη θεολογική σου μηδαμινότητα..

Ανώνυμος είπε...

{ ΣΧΟΛΙΟ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ !!!}

Είναι επιτακτική ανάγκη, καλοί μου φίλοι, να γίνει κατανοητό από όλους τους υποψιασμένους θεολόγους και όχι μόνο (αναφέρομαι σε όλους εκείνους που διασώζουν ακόμη μια στοιχειώδη σοβαρότητα και αξιοπρέπεια… και φυσικά γνώση), ότι διάλογος με θεολογικά επιχειρήματα είναι πάρα πολύ δύσκολο, εως και αδύνατον να γίνει, με τους ‘’ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ’’, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχει σ’ αυτούς (και δεν υπήρχε ποτέ) ουσιαστικό γνωσιολογικό υπόβαθρο, που να αντέχει στην οποιαδήποτε κριτική!

Όχι, πως καθαγιάζω και αυτονομώ με αυτόν τον τρόπο τη γνώση. Κάθε άλλο! (δεν προσέχω και λίγο ο αθεόφοβος !... ο κύριος Τελεβάντος καραδοκεί για να βαφτίσει και μένα ως ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΤΗ !!! ). Αυτήν από μόνη της δεν προάγει στην οδό της Αλήθειας και της Σωτηρίας. Μπορεί, όμως, να βοηθήσει σε ένα μικρό ή μεγάλο βαθμό και να ανοίξει νέους ορίζοντες στους αναζητητές της αλήθειας. Αυτήν άλλωστε ( η θύραθεν παιδεία), στα δύσκολα χρόνια των αγώνων της Εκκλησίας μας κατά των αιρέσεων, δεν ήταν ένα ακαταμάχητο όπλο στη φαρέτρα των αγίων Πατέρων μας ?

Εδώ, όμως, έχουμε να κάνουμε με ιδεολογικές εμμονές και όχι με αγιοπνευματικές εμπειρίες. Όταν αυτές υπάρχουν και είναι πραγματικές και όχι φαντασιακές, τότε δίνουν και στους άλλους (στη διαφορετικότητα δηλαδή) και το περιθώριο της ελεύθερης επιλογής (γραπτής ή προφορικής). Τόσα χρόνια, όμως , συνήθισαν εαυτούς και αλλήλους στο μονοφωνικό λόγο !(αυτόν το δίχως διάλογο) Έτσι, σήμερα η διαφορετική άποψη (από όπου και αν προέρχεται αυτή) φαντάζει ως αιρετική, η οποία πρέπει εξάπαντος να στιγματιστεί και να κατατροπωθεί !!! Και όταν ένας λόγος είναι πράγματι έξω από το πνεύμα της εκκλησιαστικής μας παράδοσης και της Γραφής, ναι, δε διαφωνεί κανένας πως πρέπει να επισημανθεί και να πολεμηθεί , όπως το έπρατταν και οι άγιοι Πατέρες με τις ιερές Συνόδους.

Όταν, όμως, διαπιστώνεις (με την εμπειρία που έχει ο καθείς στον εκκλησιαστικό χώρο), ότι πίσω από τις ‘’πολεμικές υπερασπιστικές ιαχές’’ λανθάνουν εξουσιαστικές ψυχαναγκαστικές ιδεοληψίες, χειρίστης μορφής και φυσικά άγευστες της εκκλησιαστικής εμπειρίας (εάν υπήρχε αυτήν, θα κυοφορούσε και σε ελάχιστο βαθμό τη σιωπή δηλ. την προσευχή!), τότε είναι ανάγκη να ειπωθεί λόγος αληθινός και με κάθε ειλικρίνεια . Αρκετά με τις ευσεβιστικές και υποκριτικές φανφάρες !!! Τις έχουμε χορτάσει !!! Σήμερα, οι νέοι κυρίως άνθρωποι διψούν για λόγο αυθεντικό και αληθινό . Και αυτόν τον λόγο τον προσφέρει μονάχα το Ευαγγέλιο, όταν , βέβαια, το πρόσωπο του Χριστού έχει διασωθεί από τις επιχωματώσεις των ευσεβιστικών φληναφημάτων !!!

Αυτά, προς το παρόν, αγαπητέ μου Κύριε Τελεβάντο (λίγο ακόμη και το σχόλιό μου θα πάρει τη μορφή άρθρου) και περιμένω,… όπως και πολλοί άλλοι…, τον Αντιρρητικό Σου Λόγο για το νεοβαπτισθέντα (από την αφεντιά σου πάντα!) ‘’ νεογιανναρικό’’ και ‘’οικουμενιστή’’ Νούση !!!

ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΞΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΛΟΓΟ !!! …ΜΕ ΣΟΒΑΡΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ !!! ΟΧΙ ΜΠΟΥΡΔΕΣ, ΑΦΟΡΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ !!!

Ε.Μ.

Related Posts with Thumbnails