Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ Π.Σ.Ε. ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ



Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιῶν
Κεντρική Ἐπιτροπή
Κρήτη, 3.9.2012

Ἀρχιεπισκόπου Τιράνων, Δυρραχίου καί πάσης Ἀλβανίας Ἀναστασίου
Ομοτίμου Καθηγητού Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
Ἐπιτίμου Μέλους τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ – Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

1. Ἡ οἰκονομική κρίση πού ζοῦμε σέ πολλές χῶρες τοῦ κόσμου, καί ἰδιαίτερα ἐμεῖς στόν Νότο τῆς Εὐρώπης, ἔχει ὁδηγήσει ἑκατομμύρια ἀνθρώπων σέ κατάθλιψη καί συχνά σέ ἀπόγνωση. Σήμερα ὅλο καί περισσότερο συνειδητοποιεῖται ὅτι ἡ οἰκονομική αὐτή κρίση εἶναι ἀποτέλεσμα μιᾶς γενικότερης κοινωνικῆς κρίσεως, μιᾶς κρίσεως ἀξιῶν. Ἀποτελεῖ συνέπεια μιᾶς θεωρητικῆς ἀντιλήψεως σχετικά μέ τόν ἄνθρωπο καί τή φύση, ἡ ὁποία, στήν ἐποχή τοῦ εὐδαιμονισμοῦ, κινήθηκε σέ ἐντελῶς διαφορετική κατεύθυνση ἀπό τή χριστιανική. Ἀπωθώντας ἀπό τή συνείδηση τῶν ἀνθρώπων καί τῆς κοινωνίας τήν πίστη στόν Θεό, στόν Θεό τῆς ἀλήθειας, τῆς δικαιοσύνης καί τῆς ἀγάπης, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος κατέληξε στό συμπέρασμα ὅτι, ἀφοῦ δέν ὑπάρχει Θεός, ὅλα ἐπιτρέπονται.
Ὁ σεβασμός πρός τό ἀνθρώπινο πρόσωπο ἀντικαταστάθηκε ἀπό τή δεσποτεία ἀπροσώπων θεσμῶν καί δυνάμεων. Ὁ τονισμός τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου ὑπεχώρησε δίνοντας τήν ἔμφαση στήν ἀπόλυτη ἐλευθερία τῆς ἀγορᾶς. Ἔτσι, ἀπό κοινωνία ἐλευθέρων προσώπων φθάσαμε στό σημεῖο ὁλόκληροι λαοί νά γίνονται ὑποψήφιοι δοῦλοι ἀπροσώπων ὁμάδων, ἀνωνύμων ἐμπόρων τοῦ χρήματος πού ρυθμίζουν βασικά τίς οἰκονομίες τῶν λαῶν, οἱ ὁποῖοι εἶναι γνωστοί ὡς “ἀγορές”. Αὐτές αὐτονομοῦν τό χρῆμα σάν ἀφηρημένη “λογιστική” ἀξία καί τό ἐμπορεύονται. Στούς πολυσυνθέτους δαιδάλους τῆς παγκοσμιοποιήσεως ἔχουν δημιουργηθεῖ νέες δομές τοῦ χρηματοπιστωτικοῦ συστήματος μιᾶς “εἰκονικῆς οἰκονομίας” πού κανείς κρατικός ἤ ἄλλος πολιτικός θεσμός δέν ἐλέγχει. Ἀντιθέτως, οἱ ἀποφάσεις τῶν ἀγνώστων αὐτῶνπαραγόντων, πού δροῦν μέ καλυμμένα πρόσωπα, μποροῦν νά ἀνατινάξουν κράτη καί ἔθνη καί νά καταδικάσουν ἑκατομμύρια ἀνθρώπους στήν ἀνεργία καί τήν κοινωνία στήν ἐξαθλίωση. Ἔτσι, ὅλη ἡ παγκόσμια οἰκονομία ζεῖ πλέον μιά τρομερή δομική κρίση τοῦ χρηματοπιστωτικοῦ συστήματος, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τήν πιό πειστική ἀπόδειξη τῆς κρίσεως ἀξιῶν τῆς κοινωνίας.
Ἡ ἀδικία σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο κορυφώνεται στό γεγονός ὅτι τό 20% τοῦ πληθυσμοῦ τοῦ πλανήτη, πού ζεῖ στίς πλούσιες χῶρες, καταναλώνει τό 80% τοῦ πλούτου τῆς γῆς. Συγχρόνως, ἡ οἰκονομική αὐθαιρεσία, ἡ διαφθορά, ἡ ἀδικία καί ἀναλγησία, πού ἄνθησαν μέ ὅποιο οἰκονομικό μοντέλο καί ἄν ἐπεβλήθηκε –καπιταλιστικό ἤ σοσιαλιστικό-, ἔχει ὁδηγήσει ἑκατομμύρια ἀνθρώπων στήν κοινωνική περιθωριοποίηση καί ἐν πολλοῖς στήν ἐξαθλίωση.
2. Στήν ὀδυνηρή αὐτή οἰκονομική κρίση, ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά μείνει ἁπλός θεατής. Εἶναι ὑποχρεωμένη νά ἀρθρώσει μέ σθένος λόγο προφητικό, πρός τρεῖς κατευθύνσεις.
α) Σθεναρή κριτική στά μέλη τῶν Ἐκκλησιῶν μας γιά τήν ἀσυνεπῆ πρός τίς ἀρχές τοῦ Εὐαγγελίου στάση, γιά τή, μικρή ἤ μεγάλη, συμμετοχή στήν ἀδικία καί τήν κοινωνική διαφθορά. Κινητοποίηση, μέ δημιουργικές πρωτοβουλίες τῶν ἐνοριῶν, τῶνδιαφόρων ἐκκλησιαστικῶν ὁμάδων καί ὀργανισμῶν, γιά τήν ἄμεση ἀνακούφιση καί βοήθεια τῶν ἀσθενεστέρων μελῶν τῆς κοινωνίας μας. Δόξα τῷ Θεῷ, στόν τομέα αὐτόν ὑπάρχουν ἤδη σοβαρές ἐκκλησιαστικές δράσεις.
β) Ἄσκηση θαρρετῆς κριτικῆς στά ὑλιστικά ἰδεώδη καί συστήματα πού ἀπεργάζονται τήν ἀδικία γενικότερα καί τήν οἰκονομική κρίση εἰδικότερα. Προσπάθεια νά ἐπηρεασθοῦν οἱ πολιτικές ἡγεσίες. Πρόσκληση σέ διακεκριμένους ἐπιστήμονες καί οἰκονομολόγους νά ἐπεξεργασθοῦν λύσεις, μέ σεβασμό στόν ἄνθρωπο καί τήν ταυτότητα τῶν λαῶν καί συμπαράσταση στίς προσπάθειές τους. Ἡ γενική ἀντίληψη περί ἀνθρώπου καί κτίσεως ἔχει ριζικά ὑποκύψει σέ εὐδαιμονιστικές ἀντιλήψεις. Ἡ Ἐκκλησία καλεῖται νά ὑπερασπισθεῖ τήν ἀξιοπρέπεια τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου ὡς εἰκόνος τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ- καί ἐπίσης τήν ἱερότητα τῆς κτίσεως ὡς δημιουργήματος τοῦ Θεοῦ. Ἡ νοοτροπία ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁ ἀφέντης τῆς κτίσεως καί ἄρα δικαιοῦται νά καταχρᾶται τό φυσικό περιβάλλον δέν εἶναι ἁπλῶς λανθασμένη, ἀπό ἀπόψεως ὀρθοδόξου εἶναι ἁμαρτία. Σύμφωνα μέ τή χριστιανική πίστη, ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὀργανικό μέρος τῆς κτίσεως καί ὀφείλει νά τή χρησιμοποιεῖ μέ σεβασμό.
γ) Οἱ κατά τόπους ᾽Εκκλησίες ἔχουν τήν εὐκαιρία νά δείξουν εὐρύτερη ἀλληλεγγύη μεταξύ τους ἐπιδρώντας στίς κοινωνίες μέσα στίς ὁποῖες ζοῦν. Π.χ. ἐπηρεάζοντας τούς λαούς τῆς Βορείου Εὐρώπης γιά κατανόηση καί ἀλληλεγγύη πρός τίς δοκιμαζόμενες κοινωνίες τῆς Νοτίου Εὐρώπης. Καί ἀντιστρόφως, περιορίζοντας τά αἰσθήματα πικρίας καί ἀγανακτήσεως τῶν οἰκονομικῶς ἀσθενεστέρων λαῶν τοῦ Νότου, γιά τήν ὑπεροπτική συμπεριφορά ὁρισμένων οἰκονομικά εὐρώστων εὐρωπαϊκῶν κρατῶν. Τά παραδείγματα, προφανῶς, μπορεῖ νά πολλαπλασιασθοῦν λόγω τῶν ἀντιθέσεων πού ὑφίστανται στήν ὑφήλιο μεταξύ οἰκονομικῶς ἰσχυρῶν καί ἀδυνάτων κρατῶν. Οἱ Ἐκκλησίες στίς πλούσιες κοινωνίες δέν δικαιοῦνται νά σιωποῦν -κάποτε καί νά συμπλέουν- καί νά ἀφήνουν νά δεσπόζουν ὑπεροπτικές φωνές πού προσβάλλουν τούς εὑρισκομένους σέ δοκιμασία λαούς.
3. Ἀλλά ἄς ἐπανέλθουμε στόν οἰκεῖο, κοινωνικό μας χῶρο. Πρωταρχικό μας χρέος εἶναι ἡ σοβαρή αὐτοκριτική. Δυστυχῶς, ἡ ἔννοια τῆς κρίσιμης αὐτῆς λέξης ἔχει ἀλλοιωθεῖ. Χρησιμοποιρεῖται συνήθως γιά νά ἐπισημανθοῦν τά λάθη τῶν ἄλλων. Ὅμως, μαζί μέ τίς ἀναμφισβήτητες εὐθύνες τῆς πολιτικῆς καί οικονομικῆς ἡγεσίας, ἐπιβάλλεται νά συνειδητοποιήσουμε τά λάθη πού ἔχουμε διαπράξει ὡς πολίτες. Ἀσφαλῶς, δέν εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὅλοι συλλήβδην ἔχουν τίς ἴδιες εὐθύνες. Πολλοί ἁπλοί ἄνθρωποι εἶναι θύματα καί δέν ἔχουν ὠφεληθεῖ ἀπό τήν εὐημερία πού δημιουργήθηκε μέ χρήματα δανεικά.Ὅμως, ἄν ψάξουμε μέ διεισδυτική ματιά, οἱ περισσότεροι θά ἀνακαλύψουμε καί ἀτομικά σφάλματα καί παραλείψεις. Περιπτώσεις στίς ὁποῖες δέν ἀντισταθήκαμε στή διάχυτη ἀσυδοσία καί τήν κραυγαλέα παραβατικότητα.
Ἐπαναλαμβάνοντας ἁπλῶς τή φράση “κρίση ἀξιῶν”, κινδυνεύουμε νά χαθοῦμε στήν ἀοριστία.Ἡ Ἐκκλησία, “ἔτι καί ἔτι”, καλεῖται νά ὀνομάζει, νά τονίζει, νά ἐπισημαίνει αύτές τίς παγκοσμίου κύρους διαχρονικές ἀξίες: τή δικαιοσύνη, μέ τή σαφῆ ἔννοια: “Πάντα οὖν ὅσα ἄν θέλητε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, οὕτω καί ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς” (Ματθ. 7:12). Ἐπίσης, τήν ἀλήθεια, τήν ἀξία τοῦ μέτρου, τή συμφιλίωση, τήν ἀγάπη σέ ὅλες της τίς ἐκφράσεις καί διαστάσεις.
4. Ἡ αὐτοκριτική ὅμως δέν ἀρκεῖ. Οὔτε ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας ἐπιτρέπεται νά περιορισθεῖ σέ περιγραφές πού στηλιτεύουν ἀόριστα τούς παραβάτες. Ὁ προφητικός της λόγος πρέπει, χωρίς περιστροφές, νά καλεῖ σέ μετάνοια. Γιά πολλούς συγχρόνους, ἡ λέξη “μετάνοια” ἠχεῖ πολύ θρησκευτική, παρωχημένη. ᾽Εν τούτοις, παραμένει διαχρονικά ἐπίκαιρη καί ἐπαναστατική, ἀπό τότε πού τήν ἀνέδειξεπυρήνα τοῦ Εὐαγγελίου Του ὁ Κύριός μας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός: “Μετανοεῖτε” (Μάρκ. 1:15), ἀλλάξετε νοῦ, συμπεριφορά, τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἀντικρύζετε τή ζωή, ἐπαναλαμβάνει. Μόνο μέ ἀλλαγή νοῦ καί καρδιᾶς μποροῦμε νά σταματήσουμε συνήθειες καί πάθη πού ἀρρωσταίνουν τήν κοινωνία μας. Ἡ οἰκονομική καί ἠθική κρίση, πού παρουσιάζεται στήν πλειονότητα τῶν λαῶν καί κρατῶν, σχετίζεται μέ σαφῆ αἴτια, πού ἔχουν ὄνομα καί συγκεκριμένες μορφές. Περιορίζομαι νά ἐπισημάνω τρεῖς ρίζες τῆς διαφθορᾶς ἡ ὁποία εἶναι ἡ μητέρα τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως.


α). Πλεονεξία. Αὐτή, κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο, εἶναι“εἰδωλολατρία” (Κολοσ. 3:5), ἄρνηση τῆς λατρείας πρός τόν ἀληθινό Θεό. Ὁ πλεονέκτης ἀδιαφορεῖ γιά τή νομιμότητα τῶν μεθόδων. Ἡ ἀπληστία του παίρνει ὅλο καί νέες ἀνεξέλεγκτες μορφές.Μέ ἐκφραστικό τρόπο, ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν ἐπισημαίνει:”οἱ δέ βουλόμενοι πλουτεῖν ἐμπίπτουσιν εἰς πειρασμόν καί παγίδα καί ἐπιθυμίας πολλάς ἀνοήτους καί βλαβεράς, αἵτινες βυθίζουσι τούς ἀνθρώπους εἰς ὄλεθρον καί ἀπώλειαν. ῥίζα γάρ πάντων τῶν κακῶν ἐστιν ἡ φιλαργυρία” (Α΄ Τιμ. 6:9). Ὁ ἰός τῆς φιλαργυρίας στή σύγχρονη ἐποχή μεταλλάσσεται καί μεταδίδεται σέ ὅλα τά κοινωνικά στρώματα. Ἡ λεγομένη καταναλωτική κοινωνία ἔφθασε στήν καταναλωτική ὑστερία. Ἰδανικό καί σκοπός τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου κάθε τάξεως ἔγινε ἡ ἀλόγιστη συσσώρευση ὑλικῶν ἀγαθῶν, συχνά περιττῶν, μέ ἀδιαφορία γιά τό φυσικό περιβάλλον.
Τήν ἀπληστία αὐτή, ἡ ὁποία εἶναι αἰτία καί τῆς σύγχρονης οἰκολογικῆς κρίσεως, εἶχε στηλιτεύσει πρίν ἀπό 16 αἰῶνες ἕνας μεγάλος θεολόγος, πατέρας καί διδάσκαλος τῆς μιᾶς καί ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, τονίζοντας: “Κάνε χρήση ἀλλά ὄχι κατάχρηση. Ἄφησε τόν ἑαυτό σου νά ἀπολαύσει, ἀλλά μέ μέτρο. Μή γίνεσαι ὄλεθρος ὅλων τῶν ζώων πού ζοῦν στή γῆ καί στή θάλασσα” (Ὁμιλία περί Εὐποιΐας, 383 μ.Χ.).
β) Ἡ ἑπόμενη ρίζα τῆς διαφθορᾶς εἶναι τό ψέμα. Μέ τό ψέμα ἐπῆλθε ἡ πτώση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, μᾶς πληροφορεῖ τό πρῶτο κεφάλαιο τῆς Ἁγίας Γραφῆς (Γεν. 3:1), ἐνῶ τό τελευταῖο ἐπιμένει ὅτι θά μείνει ἔξω ἀπό τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ “πᾶς ὁ φιλῶν καί ποιῶν ψεῦδος”(Άποκ. 22:15). Τό ψέμα, τελικά, ὑπονομεύει κάτι τό πιό σημαντικό, τή δυνατότητα νά ἀγαποῦμε. Φαίνεται ἴσως κάπως παράδοξο αὐτό. Ὅπως, διεισδυτικά, ὁ Ντοστογιέφσκυ ἐξηγεῖ, βάζοντας στό στόμα τοῦ στάρετς Ζωσιμᾶ αὐτή τή συμβουλή: “Καί τό κυριότερο ἀπ᾽ ὅλα, μή λέτε ψέματα … Τό κυριότερο εἶναι νά μήν λέτε ψέματα στόν ἴδιο τόν ἑαυτό σας. Αὐτός πού λέει ψέματα στόν ἑαυτό του καί πιστεύει στό ἴδιο του τό ψέμα φτάνει στό σημεῖο νά μήν βλέπει καμμιάν ἀλήθεια, οὔτε μέσα του οὔτε καί στούς ἄλλους –καί ἔτσι χάνει κάθε ἐκτίμηση γιά τούς ἄλλους καί κάθε αὐτοεκτίμηση. Μήν ἐκτιμώντας κανέναν, παύει νά ἀγαπάει. Καί μήν ἔχοντας τήν ἀγάπη, ἀρχίζει νά παρασέρνεται ἀπό τά πάθη καί τήν ἀκολασία …. Αὐτός πού λέει ψέματα στόν ἑαυτό του εἶναι αὐτός πού προσβάλλεται πρῶτος. Γιατί καμμιά φορά εἶναι πολύ εὐχάριστο νά νιώθει κανείς προσβεβλημένος. Ἔτσι δέν εἶναι;” (Ἀδελφοί Καραμαζώφ, Τόμος Α΄).
γ) Τό κατ᾽ ἐξοχήν, πάντως, ἐπικίνδυνο, εἶναι ἡ φιλαυτία, ὁ ἐγωκεντρισμός, ἡ αἰχμαλωσία στό ἐγώ μας, ἡ λατρεία τοῦ ἀτομικοῦ συμφέροντος, τοῦ οἰκογενειακοῦ, τοῦ τοπικοῦ, τοῦ ἐθνικοῦ. Τό ἀντίδοτο σ᾽ αὐτό παραμένει ἡ δικαιοσύνη μαζί μέ τήν ἀλληλεγγύη καί τήν αὐτοθυσία.
Τό μυστικό γιά νά βρεῖ κανείς τόν ἑαυτό τουεῖναι νά τόν προσφέρει. Ὁ τονισμός καί ἡ βίωση αὐτῆς τῆς ἀξίας παραμένειἡ κατ᾽ ἐξοχήν προσφορά τῆς Ἐκκλησίας: Ἡ συμπαράσταση πρός τούς θλιβομένους, ἔστω καί ἄν εὐθύνονται οἱ ἴδιοι γιά λάθη καί παραλείψεις τους (πβ. Ματθ. 25:35-40). Κανείς ἄλλος θεσμός δέν μπορεῖ νά ἐμπνεύσει καί νά προσφέρει ἀγάπη καί αὐτοθυσία. Στό κλασικό ”cognito ergo sum” (“σκέπτομαι, ἄρα ὑπάρχω”), ἡ Ἐκκλησία, ἀντλώντας ἀπό τίς καλύτερες σελίδες τῆς ἱστορίας της, προσθέτει: “ἀγαπῶ, ἄρα ὑπάρχω”, κατά τό πρότυπο τῆς ἐν ἀγάπῃ καί ἀλληλοπεριχωρήσει ὑπάρξεως τῆς Ἁγίας Τριάδος.
5. Μετά τόν κριτικό λόγο καί τόν τονισμό τῆς προσωπικῆς εὐθύνης, ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει νά προσφέρει ἕνα μήνυμα αἰσιοδοξίας καί ἐλπίδος. Ἡ κρίση μπορεῖ νά γίνει μιά ἰδιαίτερη εὐκαιρία πνευματικῆς ἀνανεώσεως. Ὁ πυρετός τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως καθώς καί τῆς οἰκολογικῆς ἀποκαλύπτει ὅτι ὑπάρχει μία γενικότερη ἀσθένεια πού ἀπειλεῖ τήν ἐπιβίωση τῆς ἀνθρωπότητος.
Ἡ σύγχρονη οἰκονομική κρίση, παρά τήν ὀδύνη καί τήν ἀμηχανία πού ἔχει προκαλέσει σέ ἑκατομμύρια ἀνθρώπους, τόσο τῶν ὑπανάπτυκτων ὅσο καί τῶν ἀνεπτυγμένων κρατῶν, δίνει μιά ἐξαιρετική δυνατότητα γιά διορθωτικές ἀλλαγές σέ κρίσιμους τομεῖς τῆς παγκόσμιας, τῆς ἐθνικῆς καί προσωπικῆς μας ζωῆς. Οἱ χριστιανοί καλούμεθα νά πρωτοστατήσουμε σ᾽ αὐτές τίς προσπάθειες, ὅπως τό κάναμε (μέ πρωταγωνιστή τό Π.Σ.Ε.) στίς περιπτώσεις τοῦ ρατσισμοῦ καί τῆς βίας. Ἀσφαλῶς, δέν ἐξαλείφθηκαν μέ τήν κριτική καί τή δράση μας. Ὅμως ἐπετεύχθη μιά εὐρύτερη συνειδητοποίηση τῆς ἀνάγκη καταπολεμήσεώς τους.
Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά πού ἡ Ἐκκλησία βρίσκεται ἀντιμέτωπη μέ κρίσεις. Οἱ τραγικές συγκρούσεις καί ἐμπειρίες τῶν παγκοσμίων πολέμων τοῦ 20οῦ αἰῶνος ξύπνησαν τίς συνειδήσεις καί ὁδήγησαν στήν κατάργηση τῆς ἀποικιοκρατίας, τῶν φασιστικῶν συστημάτων, τῶν ρατσιστικῶν ἰδεολογιῶν καί, τελικά, στήν κατάρρευση τοῦ κομμουνισμοῦ στίς περισσότερες χῶρες. Στή διάρκεια μεγάλων δοκιμασιῶν, ὁπότε οἱ κοινωνίες φθάνουν σέ ὁριακά σημεῖα ἀντοχῆς, ἀναδύονται σπάνιες ἀρετές κρυμμένες στήν καρδιά τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἡ φιλαλήθεια, ἡ γενναιότητα, ἡ ἀνεκτικότητα, ἡ συγχωρητικότητα, ἡ αὐταπάρνηση, ἡ δικαιοσύνη, ἡ φιλαλληλία. Αὐτά καί σήμερα ἀποτελοῦν πολύτιμα ἀντισώματα στίς λιποθυμικές τάσεις τοῦ κοινωνικοῦ μας σώματος. Καί αὐτά πρέπει, μέ ἐπιμονή καί σύστημα νά ἐνεργοποιήσει σήμερα ἡ Ἐκκλησία.
Ἄμεσο χρέος μας εἶναι νά στηρίξουμε τήν ἐλπίδα καί τήν ἀντοχή τῶν μελῶν μας καί τῶν λαῶν μας, καί μέ εἰλικρινῆ σεβασμό στήν ἀξία τοῦ κάθε ἀνθρωπίνου προσώπου καί τοῦ κάθε ἔθνους, νά ἀγωνισθοῦμε γιά τή δίκαιη ὑπέρβαση τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, γιά μιά οὐσιαστική ἀλληλεγγύη μέσα στήν κοινωνία μας καί μεταξύ τῶν λαῶν τῆς οἰκουμένης.

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστούμε τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο.

Ανώνυμος είπε...

Aξιος σε όλα και για όλα!!!

Ανώνυμος είπε...

Πόσο άξιος είναι άραγε ένας κληρικός που καταπατεί πλειάδα ιερών κανόνων που απαγορεύουν τις συμπροσευχές κατασκανδαλίζοντας τους πιστούς με τα καμώματά του;Πάντως τον κοσμοπολιτισμό τον υπηρετεί άριστα,άθελά του προφανώς, γι αυτό και ο πολύς Κωνσταντόπουλος του ΣΥΡΙΖΑ τον αποκάλεσε φωτισμένο ιεράρχη!Κρίμα πάντως τέτοιο πνευματικό κεφάλαιο να εκδαπανάται σε συμπροσευχές με παπαδίνες και επισκοπίνες στα πλαίσια του ΠΣΕ!

Ανώνυμος είπε...

Δε ξέρω τι είπε ο Κωνσταντόπουλος και ουδόλως με ενδιαφέρει,ξέρω όμως πολύ καλά τι λένε χιλιάδες Βορειοηπειρώτες και Αλβανοί πιστοί που έχουν γνωρίσει την προσωπικότητα και το έργο του Αναστασίου στη κυριολεκτικά ρημαγμένη τοπική Εκκλησία τους, την οποία κατόρθωσε να καταστήσει πρότυπο σύγχρονης ορθόδοξης διακονίας.Οι σούπερ ντούπερ ορθόδοξοι κυνηγοί "αιρετικών" κεφαλών που σκανδαλίζονται διηνεκώς μου θυμίζουν τη λαική παροιμία "αλί που το΄χει η κούτρα του να κατεβάζει ψείρες".Αν οι αιρετικοί δεν υπήρχαν,θα έπρεπε να τους εφεύρουν(και το πράττουν συχνά με μεγάλη επιτυχία) για να επιβεβαιώσουν τη μίζερη ύπαρξη τους, δρέποντας ψευδοπνευματικές δάφνες από τους ομόφρονες τους.

Υ.Γ Διακρίνω ένα μισογυνισμό πίσω από την αναφορά σε "παπαδίνες" και "επισκοπίνες";Δηλαδή με τους άνδρες κληρικούς των ετεροδόξων δεν απαγορεύεται καθ'υμάς η συμπροσευχή;

Ανώνυμος είπε...

Αν διακρίνεις μισογυνισμό διακρίνεις λάθος.Η αναφορά μου έχει σχέση με το κατάντημα κάποιων προτεσταντικών ομάδων να χειροτονούν και γυναίκες.Φυσικά και απαγορεύεται η συμπροσευχή και με άνδρες ετεροδόξους.Άλλωστε οι περισσότεροι εκπρόσωποι στο ΠΣΕ είναι άνδρες.Επίσης θα πρέπει να γνωρίζεις ότι εκτός απ τις παπαδίνες και τις επισκοπίνες στο ΠΣΕ συμμετέχουν και πολλοί που υποστηρίζουν τους γάμους των ομοφυλοφίλων και μάλιστα κάποιοι απ αυτούς έχουν συνθέσει και σχετικές ιερολογίες γάμων.Ο Αλβανίας μπορεί να έχει επιτελέσει σημαντικό έργο στην Αλβανία και αλλού αλλά φέρεται απαράδεκτα στο θέμα των διαχριστιανικών και διαθρησκειακών σχέσεων στο οποίο ποδοπατεί τους ιερούς κανόνες.Εκτός αν κατά το σκεπτικό σου οι επιταγές των κανόνων ισχύουν μόνο για το χριστιανικό...προλεταριάτο και όχι για τους μεγαλόσχημους κληρικούς.Η τήρηση των κανόνων υπέρκειται οποιασδήποτε ιεραποστολικής, κοινωνικής,εθνοκεντρικής και επικοινωνιακής σκοπιμότητας.Ο Αλβανίας με την πρακτική που μετέρχεται αποσπά τα εύσημα των φωταδιστών του ΣΥΡΙΖΑ και των συγγενών ιδεολογικά κύκλων αλλά απογοητεύει κάθε μέρα πολλούς απ αυτούς που ειλικρινά τον εκτιμούν.Δεν παραβλέπω τις αρετές του ανδρός τον οποίο κάποτε γνώρισα από κοντά και συζήτησα μαζί του πολλά θέματα και με εντυπωσίασε η προσωπικότητά του αλλά με προβληματίζει και με στεναχωρεί η εμμονή του στη συγκεκριμένη πρακτική.
Υ.Γ.Δεν κατασκευάζω αγαπητέ φίλε αιρετικούς.Αρκούμαι στις κατεγνωσμένες αιρέσεις όπως οι παπικοί,οι προτεστάντες,οι μονοφυσίτες κ.ά. τους οποίους κάποιοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι μεγαλόσχημοι κληρικοί ανερθυρίαστα ονομάζουν αδελφές Εκκλησίες!Η πλάνη αδελφή με την αλήθεια!Αν είναι ποτέ δυνατόν!

Ανώνυμος είπε...

"ΣΥΡΙΖΑ"(εις διπλούν μάλιστα),"παπαδίνες", "γάμοι ομοφυλοφίλων", "φωταδιστές","ποδοπατεί τους ιερούς κανόνες","κατεγνωσμένες αιρέσεις" κ.ο.κ. Από τη συγκεκριμένη φρασεολογία έχω εξαρχής καταλάβει με τι έχω να κάνω,γι'αυτό και δεν προτίθεμαι να συνεχίσω την έτσι κι αλλιώς άγονη αντιπαράθεση.Κλείνω μονάχα μ'ενα απόσπασμα που ευτυχώς γράφτηκε εδώ και δυο χιλιετίες,διότι αν γραφόταν σήμερα ένας Θεός ξέρει πως θα χαρακτηριζόταν ο συγγραφέας του από τις υπερορθόδοξες επιτροπές εξακρίβωσης χριστιανικών φρονημάτων: Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσομαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι...

Ανώνυμος είπε...

Φίλε άλλο αγαπολογία κι άλλο αγάπη!Άλλο πληθωρικός περί αγάπης λόγος κι άλλο έμπρακτη και θυσιαστική αγάπη!Επίσης ΑΓΑΠΗ ΕΝ ΑΛΗΘΕΙΑ!Αλλοιώς μιλάμε για κίβδηλη αγάπη!

Ανώνυμος είπε...

Φαντασθείτε πώς θα χαρακτηρίζονταν σήμερα οι άγιοι πατέρες που αναθεμάτισαν τους αιρετικούς!Ταλιμπάν,φονταμενταλιστές,μουτζαχεντίν κ.τ.ο.!

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ που επιβεβαίωσες τα ανωτέρω γραφόμενα μου."Πληθωρικός περί αγάπης λόγος" θα χαρακτηριζόταν σήμερα ο Ύμνος της Αγάπης από τις γνωστές κλίκες των παραληρηματικών ορθοδοξοφρουρών(κατά το πρασινοφρουροί)..Αυτό και μόνο αρκεί για να καταλάβει ο οποιοσδήποτε εχέφρων την ποιότητα των εν λόγω ατόμων και του υποτιθέμενου θεολογικού λόγου τους,που δεν είναι τίποτα άλλο από καμουφλαρισμένη μισανθρωπία.Το τελευταίο έξοχο κείμενο του κ.Νούση για την σεκτοποίηση της Εκκλησίας από τους συγκεκριμένους κύκλους είναι ιδιαιτέρως αποκαλυπτικό,για όσους βέβαια έχουν την καλή θέληση να το κατανοήσουν.

Ανώνυμος είπε...

Γιατί οι άγιοι Πατέρες-μεγάλη η Χάρη τους βέβαια- δεν έκαναν λάθή;
Ποιός σας είπε ότι ήταν τέλοιοι;

Ανώνυμος είπε...

ΕΜΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΘΕΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ "ΚΑΚΟΥΣ" ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ ΕΧΕΙ ΠΑΡΑΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΝΤΕΛΩΣ ΞΕΔΙΑΝΤΡΟΠΑ ΚΑΠΟΙΟΙ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΦΩΤΙΣΤΕΣ" ΚΑΛΟΥΝ ΣΤΑ ΔΕΞΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΘΑ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΩ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΤΙΣ ΣΩΡΗΔΟΝ ΑΠΑΛΛΑΓΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΔΕΞΙΩΝ ΕΓΚΥΚΛΙΩΝ ...ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΜΑΚΡΥΓΟΡΩ ΤΩΡΑ ΕΔΩ ΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΔΕΞΙΕΣ ΕΥΣΕΒΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΥ "ΕΘΝΑΡΧΗ" Η΄ ΤΟΥ ΤΡΑΓΙΚΑ ΑΝΕΠΑΡΚΕΣΤΑΤΟΥ ΑΝΗΨΙΟΥ.

Ανώνυμος είπε...

Οι πατέρες της Εκκλησίας αγαπούσαν τον άνθρωπο γι αυτό και δεν χάιδευαν αυτιά όπως κάνουν οι σύγχρονοι αγαπολόγοι.Η αληθινή αγάπη δεν μπορεί να συγκρούεται με την αλήθεια.Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος για παράδειγμα χρησιμοποιεί δριμύτατες εκφράσεις για τους ομοφυλόφιλους όχι γιατί δεν τους αγαπούσε,άπαγε της βλασφημίας, αλλά για να τους φέρει σε συναίσθηση και να τους οδηγήσει σε μετάνοια.Αλλά κι ο ευαγγελιστής άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος,ο μαθητής της Αγάπης,δεν ήθελε επ ουδενί στενές σχέσεις με τους αιρετικούς όπως είναι γνωστό.Ο έλεγχος όχι μόνο δεν αποκλείει την αγάπη αλλά και κάποιες φορές αποτελεί και μία απ τις εκφράσεις της.
Υ.Γ.Ανώνυμε των 8:38 π.μ. οι συγκεκριμένοι πατέρες απεφάνθησαν ομοφώνως,εν Πνεύματι Αγίω εν συνόδω και μάλιστα εν οικουμενική συνόδω και το πλήρωμα της Εκκλησίας επικύρωσε αυτές τους τις αποφάσεις.Δεν πρόκειται για προσωπικές γνώμες αλλά για συνοδικές αποφάνσεις.

Ανώνυμος είπε...

Σύμφωνοι! άλλα και οι σύνοδοι εκφράζουν ή πρέπει να εκφράζουν το Σώμα της Εκκλησίας!Οι Πατέρες είναι σαν πρόσωπα εκφραστές της αλήθειας του Σώματος! Είναι μέλη και οι Πατέρες, και όχι το ίδιο το Σώμα εν συνόλω!

Related Posts with Thumbnails