Στέλιος Φαϊτάκης: Πώς να ζωγραφίσεις αγίους όταν κανείς δεν τους πιστεύει πια

Στέλιος Φαϊτάκης, Η Διαμάχη, 2012, μεικτή τεχνική σε καμβά, 190x190 cm,
παραχώρηση The Breeder, Αθήνα 

Ένας σπουδαίος καλλιτέχνης!

Ο Στέλιος Φαϊτάκης.

Όπως τον περίμενα. Παραδοσιακός και αιρετικός μαζί.

Στο lifo διάβασα ένα αφιέρωμα σ' αυτόν και απήλαυσα τις λιγοστές μα μεστές τοποθετήσεις του: «Εκεί που ζωγράφιζα από το φως προς το σκοτάδι, άρχισα να ζωγραφίζω από το σκοτάδι προς το φως. Τις μισούσα παλιότερα τις αγιογραφίες, επειδή ήταν λατρευτικές χριστιανικές εικόνες. Εκείνος που μου έδειξε πρώτη φορά αγιογραφίες στη σχολή ήταν ο δάσκαλός μου, ο Ευτύχης ο Πατσουράκης. Μου είχε πει: “Δες εδώ τι κάνουν αυτοί”. Κι εγώ σκεφτόμουν: “Τι μου δείχνει τώρα...”. Κλότσαγα. Σιγά-σιγά, κατάλαβα τι γίγαντες ζωγράφοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι και άρχισα να πλησιάζω κι άλλες παραδόσεις, τους Γιαπωνέζους, τις θιβετιανές εικόνες, τη ζωγραφική του Ντιέγκο Ριβέρα. Ο Ριβέρα ήταν, στην ουσία, αγιογράφος. Έφτιαχνε το δόγμα του κόμματος σε εικόνες για να το βλέπει ο πιστός και να κάνει τον σταυρό του. Αντί να ζωγραφίσει τον τάδε άγιο, ζωγράφιζε τον Εμιλιάνο Ζαπάτα. Αυτή ήταν η διαφορά». 

Και για την κρίση η κρίση του απόλυτη μα πέρα ως πέρα αληθινή: 

«Δεν μπορώ να χρεώσω αυτό που συμβαίνει στη δική μας γενιά, αλλά σε εκείνη των πατεράδων μας. Αυτοί φταίνε, γιατί έπιασαν χρήματα στα χέρια τους και δεν κάνανε τίποτα. Χτίσανε αυτό το σύστημα, χωρίς να δώσουν καμιά προτεραιότητα στην παιδεία, το οποίο κατέστρεψε και τη δική μας γενιά. Για τις επόμενες, να μην το συζητήσουμε καν. Και όσο προχωράμε, τόσο μουλιάζουμε στον βόθρο. Δεν ανοίγει κανείς ένα βιβλίο για να διαβάσει και δεν αναρωτιέται τι στο διάολο ήρθε να κάνει εδώ πέρα. Όταν ο άνθρωπος χάνει την επαφή με τα βασικά ερωτήματα της ζωής και της ύπαρξης, όταν δεν ξέρει, δηλαδή, τι είναι, πού πάει και από πού έρχεται, έχει χάσει τη μάχη. Γι’ αυτό τους έπιασε όλους η κρίση και ο εχθρός με τα παντελόνια κατεβασμένα».

Διαβάστε ολόκληρο το αφιέρωμα στον Στέλιο Φαϊτάκη εδώ.