ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΕΛΥΤΗ ΑΠΟ ΤΟ 5ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΛΙΜΟΥ

Ένα αφιέρωμα - μαμούθ (2,5 ώρες) χθες βράδυ στον Οδυσσέα Ελύτη από το 5ο Γυμνάσιο Αλίμου, στο θέατρο "Κάρολος Κουν" στον Άλιμο.

Με μότο τον στίχο "ω, νεότητα πληρωμή του ήλιου αιμάτινη στιγμή που αχρηστεύει το θάνατο", καθηγητές και μαθητές, αλλά και προσκεκλημένοι ομιλητές, τραγουδιστές, μουσικοί και ηθοποιοί στάθηκαν σε στίχους, στιγμές, μουσικές ποιητικές και ζωγραφικές του ποιητή.

Για τη σημασία του σήμερα και τη διαχρονικότητά του μίλησε η καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Έρη Σταυροπούλου.

Ποιήματά του απήγγειλε ο ηθοποιός Γιάννης Βόγλης (φωτό). Μου άρεσε ιδιαίτερα που ο δημοφιλής ηθοποιός επέλεξε και απήγγειλε με τρόπο λιτό τα "Περασμένα μεσάνυχτα" από Τα Ελεγεία της Οξώπετρας.

Μελοποιημένη ποίηση Ελύτη τραγούδησε η Δάφνη Πανουργιά (φωτό), με τη συνδρομή σημαντικών μουσικών, όπως του Παναγιώτη Δράκου στο φλάουτο.

Κι ακόμη χορογραφία και δραματοποίηση στίχων του ποιητή από μαθητές του σχολείου. Ενώ αποτέλεσε έκπληξη για μένα η δουλειά των μαθητών σε εικαστικά έργα, κυρίως κολάζ, με αφορμή το έργο του ποιητή.

Προβλήθηκε και το ντοκιμαντέρ των Γιώργου και Ηρώς Σγουράκη για το Ελύτη, όπου ο ποιητής με αυστηρότητα διατυπώνει τις σκέψεις του και πτυχές του βίου του που μετουσίωσε σε ποίηση. Σημειώνω ιδιαίτερα την πολύ σημαντική παρατήρησή του για την ελληνική διάρκεια και για το ενιαίο του ελληνικού πολιτισμού χωρίς χάσματα.

Στην Ελλάδα ακούμε συχνά απόψεις ότι το Βυζάντιο δεν είναι ελληνικό, ότι η Τουρκοκρατία ήταν μαύρη περίοδος κ.ο.κ. Για τον Ελύτη όλα εις εν! Αδιάσπαστη η συνέχεια. Από την αρχαιότητα ως σήμερα, παρά τις αναπόφευκτες ιστορικές αλλαγές.

Σίγουρα τα σχολικά αφιερώματα στον Ελύτη περιορίζονται σ' ένα κομμάτι του έργου του. Έτσι έγινε κι εδώ: Προσανατολισμοί, Ήλιος ο πρώτος, Άξιον εστι. Ίσως όχι άδικα. Ο άλλος Ελύτης - Μαρία Νεφέλη, Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου, Δυτικά της Λύπης κ.ο.κ. - είναι αρκετά δύσκολος για τα παιδιά, ίσως και ...επικίνδυνος!

Σε κάθε περίπτωση ας ελπίσουμε ότι οι μαθητές, αλλά και όλοι μας θα οδηγηθούμε κάποια στιγμή στα ενδότερα του ποιητή, τα άδηλα και κρύφια, τα ιδιωτικά και δημόσια, τα καίρια και ουσιαστικά, συστατικά της καθόλου ύπαρξης.