Στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ διάβασα μια επιστολή της αρχιτέκτονος-πολεοδόμου κ. Χαράς Γιαννοπούλου, η οποία ορθότατα διαμαρτύρεται για την παράχρηση του παλαιού Αρσακείου. Την αναδημοσιεύω λοιπόν, όχι διότι κάποιος αρμόδιος θα ακούσει, αλλά διότι έστω και ένας πολίτης μπορεί να σκεφθεί πού ζει…
Αγαπητέ κ. Διευθυντά,
Θα ήθελα, μέσω υμών, να απευθυνθώ στην έγκριτη εφημερίδα σας για ένα θέμα με πολλές παραμέτρους. Θα μου επιτρέψετε όσο πιο συνοπτικά μπορώ να θέσω υπ’ όψιν σας τα παρακάτω:
Αρσάκειο: Ο Δήμος έκανε αγώνα για να αποκτήσει το κτίριο. Το πέτυχε. Έκτοτε το κτίριο μετατρέπεται μέρα με την ημέρα σε ένα κουφάρι. Καταρρέει. Τα παράθυρα όλο τον χειμώνα ανοικτά. Η βροχή μπαίνει μέσα ανενόχλητη. Στα σημεία που εφάπτεται το κτίριο στην Γκότση και Παρθενάκου, βρωμιά, δυσωδία, τσουκνίδες κ.λπ.
Το Αρσάκειο, βέβαια, δεν αισθάνεται ιδιαίτερη μοναξιά όσον αφορά την εγκατάλειψη. Έχει παρέα: Θέατρο Απόλλων, Παλαιό Νοσοκομείο, Αρχαίο Ωδείο, Φρούριο κ.λπ. Αν μπορούσαν να μιλήσουν θα έφκιαναν σύλλογο «Εγκαταλελειμμένων και κακοποιημένων (ουχί γυναικών) αλλά κτιρίων».
Το θέμα μεγάλο αλλά δεν γράφω για αυτό. Είναι όμως σχετικό. Διότι ένα παρατημένο κτίριο εύκολα κακοποιείται και μαζί και με αυτό και οι γύρω κάτοικοι. (Μένω ακριβώς έναντι της εισόδου του Αρσακείου). Και ιδίως για το πώς δίδεται το κτίριο για εκδηλώσεις.
Αγαπητέ κ. Διευθυντά,
Θα ήθελα, μέσω υμών, να απευθυνθώ στην έγκριτη εφημερίδα σας για ένα θέμα με πολλές παραμέτρους. Θα μου επιτρέψετε όσο πιο συνοπτικά μπορώ να θέσω υπ’ όψιν σας τα παρακάτω:
Αρσάκειο: Ο Δήμος έκανε αγώνα για να αποκτήσει το κτίριο. Το πέτυχε. Έκτοτε το κτίριο μετατρέπεται μέρα με την ημέρα σε ένα κουφάρι. Καταρρέει. Τα παράθυρα όλο τον χειμώνα ανοικτά. Η βροχή μπαίνει μέσα ανενόχλητη. Στα σημεία που εφάπτεται το κτίριο στην Γκότση και Παρθενάκου, βρωμιά, δυσωδία, τσουκνίδες κ.λπ.
Το Αρσάκειο, βέβαια, δεν αισθάνεται ιδιαίτερη μοναξιά όσον αφορά την εγκατάλειψη. Έχει παρέα: Θέατρο Απόλλων, Παλαιό Νοσοκομείο, Αρχαίο Ωδείο, Φρούριο κ.λπ. Αν μπορούσαν να μιλήσουν θα έφκιαναν σύλλογο «Εγκαταλελειμμένων και κακοποιημένων (ουχί γυναικών) αλλά κτιρίων».
Το θέμα μεγάλο αλλά δεν γράφω για αυτό. Είναι όμως σχετικό. Διότι ένα παρατημένο κτίριο εύκολα κακοποιείται και μαζί και με αυτό και οι γύρω κάτοικοι. (Μένω ακριβώς έναντι της εισόδου του Αρσακείου). Και ιδίως για το πώς δίδεται το κτίριο για εκδηλώσεις.
Το Σάββατο και την Κυριακή (3 και 4 Μαΐου) δόθηκε από τον Δήμο το προαύλιο για ένα φεστιβάλ «μουσικής». Μουσικής εκκωφαντικής, με κραυγές, βρυχηθμούς και όλα όσα συνθέτουν τον άνθρωπο της εποχής μας, τον άνθρωπο που δεν έχει πια γλώσσα να εκφρασθεί, νου να διανοείται και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να κραυγάζει. Επιστροφή στην τέχνη του πριμιτιβισμού, δηλαδή στον πρωτογονισμό. Όπως και στις αρχές του 20ού αιώνα.
Προσωπική βέβαια επιλογή. Αλλά αυτό που δεν υποψιάζεται κανείς είναι ότι μια ολόκληρη περιοχή έφτασε στα όρια της παρακρούσεως από την φοβερή ένταση της θορυβοποιίας αυτής. Παρακάλεσα τους μουσικούς να είναι τουλάχιστον λίγο πιο χαμηλά η ένταση της μουσικής. Υπάρχουν άρρωστοι, μικρά παιδιά, μεγάλης ηλικίας άνθρωποι, και όχι μόνον. Μου είπαν, ευγενικά, ότι έχουν πάρει άδεια από τον Δήμο. Εμείς μπορούμε να πάρουμε άδεια από τον Δήμο για να εξασφαλίσουμε την νευρική μας υγεία;
Και ερωτώ:
1. Τόσο λίγο μετράμε ως κάτοικοι και πολίτες της πόλης αυτής, ώστε να μας περιφρονούν τόσο κυνικά; Πρώτον με την φοβερή ένταση από την οποία δεν μπορούμε ακόμη να συνέλθουμε και δεύτερον με το να μας υποχρεώνουν δικτατορικά να ακούμε ήχους που μπορεί να μην μας αρέσουν; Διότι δεν ήτανε μόνο οι τρεις ώρες της παραστάσεως αλλά και όλη την ημέρα οι πρόβες.
2. Είναι γνωστό ότι υπάρχουν νομοθετημένα όρια όσον αφορά τα ντεσιμπέλ, τα οποία δεν μπορούμε να υπερβούμε. Το γνωρίζουν αυτό οι υπεύθυνοι του Δήμου, οι οποίοι ανεξέλεγκτα παρέχουν τον χώρο για οτιδήποτε; Διότι η εκδήλωση αυτή έπρεπε να γίνει σε άλλο χώρο. Μέσα στο Κάστρο π.χ., όπου δεν θα ενοχλούσε κανέναν. Έρχεται καλοκαίρι και τρέμουμε, με το τι μας περιμένει, όπως και κάθε χρόνο. Αυτή η κατάσταση, που θυμίζει βασανιστήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ πρέπει να πάρει τέλος. Δεν διαφωνούμε με τις εκδηλώσεις που πιθανόν να γίνονται. Καλώς να γίνουν. Αλλά στα όρια του σεβασμού των περιοίκων. Και στα όρια της ηχητικής ανοχής.
Προσωπική βέβαια επιλογή. Αλλά αυτό που δεν υποψιάζεται κανείς είναι ότι μια ολόκληρη περιοχή έφτασε στα όρια της παρακρούσεως από την φοβερή ένταση της θορυβοποιίας αυτής. Παρακάλεσα τους μουσικούς να είναι τουλάχιστον λίγο πιο χαμηλά η ένταση της μουσικής. Υπάρχουν άρρωστοι, μικρά παιδιά, μεγάλης ηλικίας άνθρωποι, και όχι μόνον. Μου είπαν, ευγενικά, ότι έχουν πάρει άδεια από τον Δήμο. Εμείς μπορούμε να πάρουμε άδεια από τον Δήμο για να εξασφαλίσουμε την νευρική μας υγεία;
Και ερωτώ:
1. Τόσο λίγο μετράμε ως κάτοικοι και πολίτες της πόλης αυτής, ώστε να μας περιφρονούν τόσο κυνικά; Πρώτον με την φοβερή ένταση από την οποία δεν μπορούμε ακόμη να συνέλθουμε και δεύτερον με το να μας υποχρεώνουν δικτατορικά να ακούμε ήχους που μπορεί να μην μας αρέσουν; Διότι δεν ήτανε μόνο οι τρεις ώρες της παραστάσεως αλλά και όλη την ημέρα οι πρόβες.
2. Είναι γνωστό ότι υπάρχουν νομοθετημένα όρια όσον αφορά τα ντεσιμπέλ, τα οποία δεν μπορούμε να υπερβούμε. Το γνωρίζουν αυτό οι υπεύθυνοι του Δήμου, οι οποίοι ανεξέλεγκτα παρέχουν τον χώρο για οτιδήποτε; Διότι η εκδήλωση αυτή έπρεπε να γίνει σε άλλο χώρο. Μέσα στο Κάστρο π.χ., όπου δεν θα ενοχλούσε κανέναν. Έρχεται καλοκαίρι και τρέμουμε, με το τι μας περιμένει, όπως και κάθε χρόνο. Αυτή η κατάσταση, που θυμίζει βασανιστήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ πρέπει να πάρει τέλος. Δεν διαφωνούμε με τις εκδηλώσεις που πιθανόν να γίνονται. Καλώς να γίνουν. Αλλά στα όρια του σεβασμού των περιοίκων. Και στα όρια της ηχητικής ανοχής.
3. Μήπως οι κύριοι υπεύθυνοι γνωρίζουν ότι οι φοβερές δονήσεις που δημιουργούνται από την τρομακτική ένταση του ήχου δεν διαφέρουν από τις σεισμικές δονήσεις; Και ότι αυτό συνιστά καταπόνηση των κτιρίων, σε μια περιοχή που είναι σεισμογενής; Δεν είναι καθόλου μύθος το ότι τα τείχη της Ιεριχούς έπεσαν από τον ήχο των σαλπίγγων. Είναι δυνατόν.
4. Τέλος μήπως είναι καιρός να προσδιορίζουμε τι είναι πολιτιστικές εκδηλώσεις;
Αν μπορούμε βέβαια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου