"Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΑΝΟΙΓΕΤΑΙ"

«Να είσαι δε θα πει τίποτα. Να είσαι θα πει να γίνεσαι», λέει ο Πιραντέλλο στο «Όπως με θέλεις». Κι ο Θανάσης Παπαθανασίου μας επισημαίνει εμφαντικά ότι «Η Εκκλησία γίνεται όταν ανοίγεται»!
Αυτός είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου του κράτιστου θεολόγου και νομικού Θ. Ν. Παπαθανασίου, με υπότιτλο: «Η Ιεραποστολή ως ελπίδα και ως εφιάλτης» (Εκδ. Εν πλω).
Πρόκειται ουσιαστικά για μια συναγωγή άρθρων του συγγραφέα, που έχουν δημοσιευθεί κατά καιρούς σε διάφορα έγκυρα περιοδικά ή συλλογικούς τόμους ή αποτελούν ανακοινώσεις του σε συνέδρια.
Η σκέψη του είναι ολόφρεσκη, σημερινή και παραδοσιακή μαζί, η γλώσσα του ρέουσα και ολοζώντανη.
Πάντοτε ο Παπαθανασίου μπαίνει στο μεδούλι των θεμάτων που πραγματεύεται. Πρόκειται για μεγάλο προτέρημα στους καιρούς μας, που η θεολογία αρκείται συχνά σε φληναφήματα, πομφόλυγες και αφορισμούς. Στον Θανάση Παπαθανασίου αισθάνεσαι τη σαφήνεια, την καθαρότητα και – γιατί όχι; - την πληρότητα. Το άρθρο του «Η καταστροφή παγανιστικών ιερών από χριστιανούς» είναι μια σπουδαία, απροκατάληπτη απάντηση στο συνεχές αυτό «επιχείρημα» των αρχαιολατρών και παράλληλα μια προσέγγιση της αυτοσυνειδησίας ημών των χριστιανών. Το κείμενό του αυτό τελειώνει ως εξής:
Κάθε εκκλησιαστική πράξη, σκέψη, λόγος, καλούνται να περνούν από το κόσκινο των εκκλησιαστικών κριτηρίων. Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι μέσα στην ιστορική περιδίνηση να κρατήσουμε ακέραιο το κόσκινο, κι όχι μονάχα το τελάρο του. Μάχη περί τον προσδιορισμό των κριτηρίων, λοιπόν.

Κι αλλού λέει ευστοχότατα: Η έμφαση στο ότι η μάχη του χριστιανού δεν είναι «προς σάρκα και αίμα», καλείται να είναι ασφαλιστική δικλείδα, ώστε η μάχη κατά του θανάτου να μην εκφυλιστεί σε σταυροφορία κατά της ανθρώπινης ελευθερίας.