Σαν σήμερα, στις 10 Απριλίου 1821, Κυριακή του Πάσχα τότε, απαγχονίστηκε ο μαρτυρικός Πατριάρχης του Γένους Γρηγόριος ο Ε' στην κεντρική Πύλη του Πατριαρχείου στο Φανάρι. Έκτοτε η Πύλη αυτή έμεινε κλειστή εις ένδειξιν τιμής και μνήμης.
Κάθε χρόνο τη μέρα αυτή ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος ανάβει το κερί της μνήμης και της πίστης και καταθέτει λίγα λουλούδια μπροστά στην Πύλη του μαρτυρίου του Πατριάρχου Γρηγορίου. Αυτό έκανε και σήμερα το πρωί, εν σιωπή και περισυλλογή.
Διαβάστε στο Φως Φαναρίου το σχετικό ρεπορτάζ του Νίκου Μαγγίνα, καθώς και την σχετική αναφορά του στους Πατριάρχες που υπέστησαν μαρτυρικό θάνατο, βασανιστήρια ή άλλες διώξεις την περίοδο της Τουρκοκρατίας.
Κι ακόμα διαβάστε τι ζήτησε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος από τον μαρτυρικό προκάτοχό του Γρηγόριο Ε'.
Μου κάνει, λοιπόν, εντύπωση το εξής: Ειδικά με αφορμή το ντοκιμαντέρ του Σκάϊ 1821, βγήκαν πολλοί Επίσκοποι, κληρικοί και λαϊκοί, για να υπογραμμίσουν εμφαντικά, συχνά και παραληρηματικά, τον ρόλο της Εκκλησίας κατά την δουλεία και την Επανάσταση. Ένα ρόλο που πολλοί κατά καιρούς έχουν αμφισβητήσει. Δεν έχω, όμως, ακούσει ποτέ από τους αμύντορας, ότι η Εκκλησία δεν είναι κάτι τι το γενικό και αόριστο, και δεν είναι φυσικά η Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία τότε δεν υφίστατο. Γενικολογίες, λοιπόν, περί Εκκλησίας, χωρίς συγκεκριμένη αναφορά στην Μαρτυρική Μητέρα Εκκλησία, το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Υπό την σκέπη του έγινε ό,τι έγινε. Και, δυστυχώς, κάποιοι Επίσκοποι, κληρικοί και λαϊκοί, ξιφουλκούν για τον σημαντικό ρόλο της Εκκλησίας στον αγώνα, και την ίδια ώρα τάσσονται κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που ήταν η Εθναρχούσα Εκκλησία καθ' όλη τη διάρκεια της δουλείας.
Κάθε χρόνο τη μέρα αυτή ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος ανάβει το κερί της μνήμης και της πίστης και καταθέτει λίγα λουλούδια μπροστά στην Πύλη του μαρτυρίου του Πατριάρχου Γρηγορίου. Αυτό έκανε και σήμερα το πρωί, εν σιωπή και περισυλλογή.
Διαβάστε στο Φως Φαναρίου το σχετικό ρεπορτάζ του Νίκου Μαγγίνα, καθώς και την σχετική αναφορά του στους Πατριάρχες που υπέστησαν μαρτυρικό θάνατο, βασανιστήρια ή άλλες διώξεις την περίοδο της Τουρκοκρατίας.
Κι ακόμα διαβάστε τι ζήτησε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος από τον μαρτυρικό προκάτοχό του Γρηγόριο Ε'.
Μου κάνει, λοιπόν, εντύπωση το εξής: Ειδικά με αφορμή το ντοκιμαντέρ του Σκάϊ 1821, βγήκαν πολλοί Επίσκοποι, κληρικοί και λαϊκοί, για να υπογραμμίσουν εμφαντικά, συχνά και παραληρηματικά, τον ρόλο της Εκκλησίας κατά την δουλεία και την Επανάσταση. Ένα ρόλο που πολλοί κατά καιρούς έχουν αμφισβητήσει. Δεν έχω, όμως, ακούσει ποτέ από τους αμύντορας, ότι η Εκκλησία δεν είναι κάτι τι το γενικό και αόριστο, και δεν είναι φυσικά η Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία τότε δεν υφίστατο. Γενικολογίες, λοιπόν, περί Εκκλησίας, χωρίς συγκεκριμένη αναφορά στην Μαρτυρική Μητέρα Εκκλησία, το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Υπό την σκέπη του έγινε ό,τι έγινε. Και, δυστυχώς, κάποιοι Επίσκοποι, κληρικοί και λαϊκοί, ξιφουλκούν για τον σημαντικό ρόλο της Εκκλησίας στον αγώνα, και την ίδια ώρα τάσσονται κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που ήταν η Εθναρχούσα Εκκλησία καθ' όλη τη διάρκεια της δουλείας.
7 σχόλια:
Οι άνθρωποι αυτοί, οι Ελλαδίτες Αρχιερείς του 21ου αιώνα, είναι Αθεολόγητοι παντελώς, ανυποψίαστοι στο έπακρο για το τι ο Χριστός και η Εκκλησία Του, αγράμματοι, ανιστόρητοι, αντεπιστήμονες, οσφυοκάμπτες ενώπιον της Κρατικής εξουσίας -με σκοπό να απολαμβάνουν τιμές και διακρίσεις και ούτως ειπείν να καλούνται υπό των λοιπών ανθρώπων ραββί ραββί...-, αρνητές των Ιερών Κανόνων της Καθολικής Εκκλησίας και προσκυνητές του κοσμικού δικαίου επειδή αυτό συμφέρει την εγωπάθειά τους και το κοσμικό τους φρόνημα. Και εάν εκκλησιαστικώς πάσχουν, ανιάτως φοβούμαι, είναι και επικίνδυνοι γιά την ενότητα του Γένους των Ρωμιών-Πανελλήνων ως φορείς του Φαρμακιδείου άγους και του Κορακίστικου ιού, που ως γνωστόν απεστέρησαν βιαίως και πραξικοπηματικώς τη Μητέρα Εκκλησία από τα τέκνα της στον Ελλαδικό χώρο, αφού πρώτα δολοφόνησαν τον Καποδίστρια και εφυκάκισαν τους ήρωες της επαναστάσεως(Κολοκοτρώνης κλπ). Και σήμερα ακόμη που το Ελλαδικό Κράτος περιφέρεται ως ζήτουλας στις αγορές του κόσμου αυτοί αρνούνται, παρότι συνυπεύθυνοι γιά την κατάντια, να χρίσουν Ιερείς του Θεού για το λαό Του και ζητούν να διορίσουν δημοσίους υπαλλήλους(με ποία αξιοκρατικά άραγε κριτήρια;;;)με μαύρα ράσα και πιό μαύρες ψυχές... Ακόμη, το εδώ και είκοσι έτη τρόπαιον, ανά τον κόσμο ολόκληρο, του Βαρθολομαίου, τους έχει προκαλέσει οργή και κατάθλιψη και έφθασαν στο σημείο να τον αποκαλούν λίαν ευγενώς ως "Τούρκο" και ουδέ είς εισαγγελέας παρενέβη ποτέ, αυτεπαγγέλτως μάλιστα, ότι ο Πατριάρχης του Γένους των Ρωμιών, ο νυν διάδοχος του Ιερομάρτυρος Γρηγορίου, ο την σήμερον αίρων τον Σταυρόν εκείνου, θεία χάριτι και ελέω, υβρίζεται και σταυρούται υπό των ιδίων των ομογενών του, οικογενών του και ομαιμόνων του-ήτοι Ελλήνων εν Ελλάδι.. και δυστυχώς ακόμη δεν έχουν αντιληφθεί αυτοί οι Δεσποτάδες... ότι ο Πατριάρχης του Γένους έχει μόνον φίλους, όπως ο Χριστός, ενώ αυτοί έχουν μόνο οπαδούς....και λίγους μάλιστα, πολύ λίγους.....
Ο ΑΝΔΡΙΑΣ ΤΟΥ ΑΟΙΔΙΜΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ Ε’
ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ
Πώς μας θωρείς ακίνητος;… Πού τρέχει ο λογισμός σου,
τα φτερωτά σου τα όνειρα;… Γιατί στο μέτωπο σου
να μη φυτρώνουν, γέροντα, τόσαις χρυσαίς αχτίδες,
όσαις μας δίδ’ η όψη σου παρηγοριαίς κ’ ελπίδες;…
Γιατί στα ουράνια χείλη σου να μη γλυκοχαράζη,
πατέρα, ένα χαμόγελο;… Γιατί να μη σπαράζη
μέσα στα στήθη σου η καρδιά, και πώς στο βλέφαρο σου
ούτ’ ένα δάκρυ επρόβαλε, ούτ’ έλαμψε το φως σου;…
Το λείψανο σου το φτωχό, το ποδοπατημένο,
τ’ ανάστησε η αγάπη μας κ’ εδώ μαρμαρωμένο
θα στέκει ολόρθο, ακλόνητο κ’ αιώνια θα να ζήση,
νάναι φοβέρα αδιάκοπη σ’ Ανατολή και Δύση…
Πενήντα χρόνοι πέρασαν σαν νάτανε μια μέρα!…
Φεγγοβολούν τα πέλαγα στην Τένεδο, στην Σάμο
και κάθε κύμα πώρχεται να ξαπλωθή στον άμμο
ξερνώντας αίμα και φωτιά, φωνάζει… “Πολεμάρχοι!…
Εκδίκηση… άσπλαχνη… παντού… Κρεμούν τον Πατριάρχη!”.
Κι’ όταν το χέρι εχόρταινε κ’ έπεφτε στομωμένο
να ξανασάνη το σπαθί στη θήκη ξαπλωμένο,
εφώναζε ο αντίλαλος… “Χτυπάτε, πολεμάρχοι!…
Απ’ άκρη σ’ άκρη ο χαλασμός… Κρεμούν τον Πατριάρχη!”.
Το λείψανο σου το φτωχό, το ποδοπατημένο,
τ’ ανάστησε η αγάπη μας κ’ εδώ μαρμαρωμένο
θα στέκει ολόρθο, ακλόνητο κ’ αιώνια θα να ζήση,
νάναι φοβέρα αδιάκοπη σ’ Ανατολή και Δύση…
Τι θέλεις, γέροντ’, από μας;… Δε νοιώθεις μια ματιά σου
πόσαις θα εφλόγιζε καρδιαίς κι’ από τα σωθικά σου
πόση θα εβλάσταινε ζωή;… Πώς δεν ξυπνάς, πατέρα;…
Δε φέγγει μες το μνήμα σου ούτε μια τέτοια μέρα;…
Το μάρμαρο μένει βουβό… Και θα να μείνη ακόμα
ποιος ξέρει ως πότ’ αμίλητο το νεκρικό του στόμα…
Κοιμάται κι’ ονειρεύεται… και τότε θα ξυπνήση,
όταν στα δάση, στα βουνά, στα πέλαγα, βροντήση
το φοβερό μας κήρυγμα… “Χτυπάτε, πολεμάρχοι!…
Μη λησμονείτε το σχοινί, παιδιά, του Πατριάρχη!”.
και επίσης "το λοιπόν, αδελφοί, μη λιθοβολείτε το Φανάρι"...όπως έγραψε και κάποιος......
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος μετά το τέλος της σημερινής Θείας Λειτουργίας, αναφέρθηκε στη μνήμη του Οικουμενικού Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε΄ λέγοντας τα εξής: «Σήμερα είναι ημέρα πένθους και πικρών αναμνήσεων, διότι σαν σήμερα, 10 Απριλίου, πριν από 190 χρόνια και ήταν Πάσχα εκείνη την ημέρα, το 1821, κρεμάστηκε, έξω στην αυλή του Πατριαρχείου, ο τότε Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄. Έκτοτε και κάθε χρόνο τον θυμούμαστε τέτοια μέρα. Πριν κατεβώ σήμερα στην Εκκλησία, πέρασα, καθ΄ ο είχα χρέος, και έβαλα λίγα λουλούδια στην έκτοτε Κλειστή Πύλη, στον τόπο του μαρτυρίου του Οικουμενικού Πατριάρχου και άναψα ένα κερί ζητώντας την ευχή και την προσευχή του για το Μεγάλο αυτό Μοναστήρι της Ορθοδοξίας που λέγεται Οικουμενικόν Πατριαρχείον και για όλους εμάς που έχουμε την ευλογία του Θεού να διακονούμε σ΄αυτό το Μεγάλο Μοναστήρι και ζήτησα ακόμη την ευχή του για όλους τους Ορθοδόξους ανά την Οικουμένη, διότι οι ευχές ενός τέτοιου Μαρτυρικού Πατριάρχου ασφαλώς εισακούονται από τον Θεόν.
Ζήτησα την ευχή του για την ειρήνη του σύμπαντος κόσμου, για την ευστάθεια των Αγίων του Θεού Εκκλησιών και για την ένωση των πάντων, ανθρώπων, Εκκλησιών, λαών και εθνών της υφηλίου. Αυτή την ενότητα χρειαζόμεθα σήμερα ιδιαιτέρως και γι΄αυτήν σας παρακαλώ να προσεύχεσθε και εσείς.»
Αιωνία η μνήμη του Θεσσαλονίκης Παντελεήμονος του Β' ο οποίος είχε το σθένος να ομολογήσει δημόσια πως "Ο Οικουμενικός Θρόνος είναι μαρτυρικός και το μαρτύριο του εκτείνεται από του Οικουμενικού Πατριάρχου όστις τυγχάνει Μεγαλομάρτυς έως και του τελευταίου κληρικού της Πατριαρχικής Αυλής όστις τυγχάνει και καλλίνικος Μάρτυς"!
Μα είναι απολύτως αυτονόητο ότι όταν μιλάμε για Εκκλησία επί Τουρκοκρατίας, εννοούμε ΠΑΝΤΟΤΕ το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Η αναμφισβήτητη όμως προσφορά του, σημαίνει ότι η οποιαδήποτε ενέργεια της τωρινής του ηγεσίας είναι υποχρεωτικώς η μόνη σωστή; Δε μπορεί να ασκηθεί κριτική, αυστηρή ενδεχομένως, για συγκεκριμένες ενέργειες; Δε θυμάμαι πότε το Οικουμενικό Πατριαρχείο κατοχύρωσε για τον εαυτό του το αλάθητο, αν θυμάται κάποιος άλλος, ας το αναφέρει.
"Οι άνθρωποι αυτοί, οι Ελλαδίτες Αρχιερείς του 21ου αιώνα, είναι Αθεολόγητοι παντελώς, ανυποψίαστοι στο έπακρο για το τι ο Χριστός και η Εκκλησία Του, αγράμματοι, ανιστόρητοι, αντεπιστήμονες, οσφυοκάμπτες ενώπιον της Κρατικής εξουσίας -με σκοπό να απολαμβάνουν τιμές και διακρίσεις και ούτως ειπείν να καλούνται υπό των λοιπών ανθρώπων ραββί ραββί...-, αρνητές των Ιερών Κανόνων της Καθολικής Εκκλησίας και προσκυνητές του κοσμικού δικαίου επειδή αυτό συμφέρει την εγωπάθειά τους και το κοσμικό τους φρόνημα"
"να διορίσουν δημοσίους υπαλλήλους με μαύρα ράσα και πιο μαύρες ψυχές".
Για όνομα του Θεού πια! Έτσι υπερασπιζόμαστε τη Μεγάλη Εκκλησία;
ΥΓ 1. Και η Σύνοδος της Εκκλησίας της Κρήτης, απ' όπου κατάγομαι, ζήτησε να διορίσει συγκεκριμένο αριθμό κληρικών. Ισχύουν και για τους Επισκόπους της και τους μέλλοντες να διοριστούν οι τιμητικοί χαρακτηρισμοί;
ΥΓ 2. Κάτι λέγαμε για κομματάρχες, λίγο καιρό πριν...
Ο πρώτος σχολιαστής ίσως να αδικεί κάποιους αλλά λέει και μεγάλες αλήθειες. Παρατρέχοντας πολλά ευτράπελα της εν Ελλάδι ποιμαντικής διακονίας, άσχετη με την εκκλησιολογία συνείδηση, που γεννά τραγικές φαιδρότητες στην ελλαδίτικη ορθοδοξία, είναι εμφανής.
Εξάλλου όλοι ξέρουμε ότι αθεολόγητες και ανεύθυνες φιλοδοξίες και όχι εκκλησιαστικό συμφέρον δημιούργησαν το ελλαδίτικο αυτοκέφαλο, το καθεστώς των Νέων Χωρών και τα κεκτημένα που υπερασπίζονται οι ποιμένες μας για να μας απαλλάξουν από την Κωνσταντινούπολη.
Όλοι ξέρουμε επίσης για πόσα δεινά στην εκκλησιολογική ενότητα ευθύνεται το αυτοκέφαλο της εκκλησίας της Ελλάδος.
Δημοσίευση σχολίου