Του Διονύση Καρατζά
Από την εποχή του θράσους περάσαμε ήδη στην εποχή του φόβου. Κι εκεί που αψηφούσαμε εν ονόματι του κέρδους τους νόμους, τη φύση και τα συναισθήματά μας, τώρα ψηφίζουμε -εν ονόματι πάλι του συμφέροντός μας- τα πάθη, την ηδονή των σκανδάλων και την ηθικολογία. Κι εκεί που διεκδικούσαμε τη διαχείριση των δημόσιων προβλημάτων με την εγωιστική απαίτηση «όλα δικά μας», τώρα υπερασπιζόμαστε δειλά ό,τι δεν έχουμε δικό μας απέναντι σ' αυτό που δεν αναγνωρίζουμε δικό τους.
Και διαλέξαμε να οχυρωθούμε πίσω από τη βεβαιότητα της εφήμερης ευημερίας και απωλέσαμε τις αβεβαιότητες που θα μας κρατούσαν ειλικρινείς στους κινδύνους και υποψιασμένους στην υποκρισία. Γι' αυτό αργοπορημένα ανακαλύπτουμε τις ανάγκες μας. Γι' αυτό λαθραία μεταναστεύουμε μέσα μας σε ξένα όνειρα. Γι' αυτό σκανδαλωδώς μεμψιμοιρούμε για αλήθειες που δεν γνωρίσαμε και για ψεύδη που δεν παραδεχτήκαμε. Ενώ εξακολουθούμε να προβάλλουμε στην αγορά του θεάματος τις δημόσιες πληγές μας, συντηρούμε τον ιδιωτικό μας φόβο στο σκοτάδι, σε θερμοκρασία μιας προσποιητής αθωότητας. Ωστόσο, η απόσταση από την αγωνία μέχρι την απάθεια είναι όση από την ευθύνη μέχρι το σαρκασμό και από την κοινωνία της πληροφορίας μέχρι τη μοναξιά της φλυαρίας. Με άλλα λόγια, εύκολα αχρηστευόμαστε μέσα στο ναρκισσισμό μας πως έχουμε τη δύναμη να υπερβαίνουμε ανεξέλεγκτα όρους και όρια και δύσκολα αποφασίζουμε να δεχτούμε το εγώ μας ως μέρος του συνόλου. Και τώρα που μπήκαμε στους φόβους, ποια σιωπή ή ποια κραυγή θα είναι αρκετή για να ανοίξει δρόμους για την προσωπική ελευθερία και την πολιτική ευθύνη;
Σε όλα τα ερωτήματα υπάρχουν απαντήσεις. Σε ό,τι φαντάζει αδιέξοδο, αντίδοτο είναι η πραγματική γνώση, η ανυπόκριτη θέληση και ο σαφής σχεδιασμός. Αντί να ξορκίζουμε τις δυσκολίες με ημίμετρα, ας εμπιστευθούμε την αλήθεια μας και ας αγωνιστούμε για την κοινή μας ιθαγένεια ως ανθρώπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου