Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ Ή ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ;


Θεόδωρος Στάμος, από τα Βιομορφικά  (1945-49)

Σιατίστης ή Σωτηρόπουλος;
[Άλλως: μια από τα ίδια
ή αλλιώς: το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού]

Του θεολόγου-φιλολόγου Α.Π.Θ. Κώστα Νούση
Οι αρχαίοι και σοφοί ημών πρόγονοι στο παραπάνω ρητό έκλεισαν μια μεγάλη αλήθεια, διαχρονική και κριτική ποιοτήτων και πράξεων. Ξαναχτύπησε, μάλλον έλυσε την ένοχης αμφισημίας σιωπή του, ο σεσημασμένος ελεγκτικός και ομολογιακός παρεκκλησιαστικός μηχανισμός που ακούει στο όνομα του γνωστού λαϊκού θεολόγου. Φαίνομαι και πάλι εριστικός και δηκτικός προς τον πολιό συνάδελφο - προφανώς τολμηρός εξομοιωτικός χαρακτηρισμός που δεν τυγχάνει της αποδοχής του αντίπαλου δέους  -  παρά ταύτα, όμως, ωχριούν οι δικές μου διαθέσεις και οι λεκτικοί προσδιορισμοί προς τις εκείνου επιθετικές βολές κατά του κειμένου, μάλλον του προσώπου του επισκόπου της Σιάτιστας[1].
Βρισκόμαστε ενώπιον της κατ’ ουσίαν επανάληψης ενός αυτόκλητου γραπτού ομολογιακού γεγονότος προερχομένου από τη γραφίδα του πολιού[2], κατ’ εικόνα και ομοίωσιν της διαδικτυακής τότε υπ’ αυτού υπεράσπισης του διάσημου μαχητικού μητροπολίτη, ο οποίος πλέον αναγορεύεται ευθέως, απερίφραστα και απροκάλυπτα – κάτι που διακριτικά αποφεύχθηκε στην προγενέστερη υπερασπιστική τακτική – σαν «ο υπ’ αριθμόν 1 μαχητικός Ιεράρχης» (sic) και «κατέχων πρωτεύουσα θέσι στη συνείδησι των πιστών». Αν και το άμεσα προκύπτον ζητούμενο είναι για ποιους πιστούς μιλάμε, ερχόμαστε στην εύλογη επανακάμπτουσα απορία: ένας μεγάλος ‘έρωτας’; Κάποια αίσθηση υποχρέωσης; Συναδελφική και συμπολεμική αλληλεγγύη; Ομολογιακό ορμέμφυτο; Διάθεση εκτόνωσης λόγω μακρόσυρτης σιγής; Κάτι άλλο; Όποια και να ’ναι η ορθή απάντηση, το σίγουρο είναι πως παρήχθη το αυτό άχαρο και άκομψο αποτέλεσμα: ένα προσχηματικό προϊόν χριστιανικής απολογητικής που κατέληξε σε προάσπιση του de facto Πρώτου εν τη ατύπω συνόδω των μάχιμων επισκόπων και, ως εικός, και ‘Οικουμενικού Πατριάρχου’ των απανταχού αγωνιστών της Ορθοδοξίας.
Θα αναρωτηθεί εύλογα εδώ κάποιος περί της εν προκειμένω υπό του γράφοντος φαινομενικής ακύρωσης του ελλαδίτη επισκόπου. Ειλικρινά, δεν έχω καμιά τέτοια πρόθεση και είμαι υπέρμαχος της ετερότητας και της ιδιαιτερότητας εκάστου. Όμως εδώ το θεολογικό κόσκινο από το οποίο περνάμε τα διάφορα (πολλώ μάλλον τα επισκοπικά) πεπραγμένα δεν μας επιτρέπει να αυθαιρετούμε, να αυτοσχεδιάζουμε ή να προτάσσουμε την ημετέρα γνώμη – κατά την εύστοχη επισήμανση του Παύλου Σιατίστης – πάνω και πριν από το ορθόδοξο ακριβές, του οποίου φυσικά όλοι είμαστε δούλοι και αναζητητές, σε καμιά δε περίπτωση κάτοχοι και μονοπωλητές. Προσωπικά, με ενόχλησε, πέρα από τα άλλα, η συμπόρευση του μητροπολίτη με τους χρυσαυγίτες. Και αυτή τη στιγμή (θέλω να) ομιλώ όσο πιο νηφάλια και θεολογικά γίνεται και, εξάπαντος, πέρα από πολιτικές χροιές και υπόνοιες. Καλώς ή κακώς (κατά τις συγκυριακές ανάγκες και καταστάσεις κρινομένη) η εν λόγω πολιτική κίνηση έχει ταυτιστεί με τον ρατσισμό, τη βία και με θρησκευτικές τάσεις ενίων μελών της ξένες προς την Ορθοδοξία. Οπότε αποτελεί τουλάχιστον εσφαλμένη επιλογή του Πειραιώς να συμπορευθεί στο αστυνομικό τμήμα μετ’ αυτών. Θα μπορούσε κάλλιστα και ευγενικότατα να χωρίσει απ’ αυτών προ της κάμερας και της πόρτας του τμήματος. Εδώ αναφύεται το ερώτημα, βέβαια, αν αυτό ανήκε στις σκέψεις και στο θέλημα του επισκόπου, οπότε το πρόβλημα διογκώνεται.
Μαζί, όμως, με τον προεστώτα της παραθαλάσσιας πολιτείας ξανάσκασε μύτη η προ πολλού ασυγκράτητη εξωτερίκευση της ελλαδικής συνοδικής ασυμφωνίας και ασυνεννοησίας, η οποία αρχίζει να παγιώνεται σε άλυτο ή δισεπίλυτο εκκλησιολογικό καρκίνωμα. Πρέπει να σέβονται οι επίσκοποι, έστω και με το ζόρι, τη συνοδικότητα και τις προϋποθέσεις της; Κατά πόσο μπορούν να προβάλουν το δικό τους γνωμικό θέλημα σε αντιδιαστολή με το φυσικό συνοδικό; Και ποιος θα αναστείλει την όποια αυτοσχέδια και αυτοπροβλητική μαχητικότητα επισκοπικών μονάδων και προσβλητική σε βάρος των υπολοίπων συν-αδελφών τους και της του εκκλησιαστικού σώματος ειρήνης; Πότε θα λειτουργήσει ο Πρώτος (Αρχιεπίσκοπος) και οι λοιποί με το προφητικό πνεύμα του αγαπητικού εν Πνεύματι θεραπευτικού εις τους εκτρεπομένους επιτιμίου; Πώς μπορεί να ευλογείται ήδη άμεσα ή έμμεσα από δυο (Γόρτυνος και Πειραιώς) δεσποτάδες της Εκκλησίας μας η εν λόγω συμμετοχή της Χ.Α. και να διακρίνεται εμφατικά στο σύνολο των διαμαρτυρομένων; Η δε υπό του Γόρτυνος διαπλάτυνση στην ερμηνεία της συνοδικής σιβυλλικής προτροπής για αποδοκιμασία του έργου (απόφαση της 7-6-2012 προωθούσα από εμπάργκο κατά της ταινίας μέχρι ραβδισμούς και εμπρησμούς) μάς βάζει σε ανησυχητικές σκέψεις για την αδυναμία αυτοπροστασίας της ελλαδικής Ιεραρχίας από εσωτερικούς διχασμούς και αναδύσεις φονταμενταλιστικών τάσεων στους κόλπους της.
Πριν ‘περιλάβω’ τον πολιό – τον οποίο και πάλι οφείλω να ευχαριστήσω μονομερώς ως την αφορμή του παρόντος – θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάπως τη δική μου θέση. Η πρώτη μου σκέψη και διάθεση ήταν – ίσως και παραμένει – η μαχητική, ως κατεγράφη ιστορικά, η φωνασκούσα καταγγελία του κατά του Χριστού αηδούς και αήθους θεατρικού εκείνου υβριστικού υποπροϊόντος. Προσπαθώ, όμως, να συλλογιστώ πάνω στο γεγονός μέσα από το φως της Ορθοδοξίας, του πνεύματος του Χριστού, και να υποτάξω τη δική μου κρίση στην αυθεντική, στην τελειότητα του θείου θελήματος. Το θέμα απαιτεί τεράστια διάκριση και συζήτηση, κάτι που δεν αντέχει στις δικές μου δυνατότητες και στον εδώ χώρο. Εντούτοις, θα ήθελα να επισημάνω απλώς ενδεικτικά ότι το πρόβλημα της αυτοδικίας στην Εκκλησία δεν επιλύεται ούτε με απλουστευτικές χρήσεις παραδειγμάτων από την Π.Δ. (τύπου προφήτη Ηλία) και τη σύγχρονη πραγματικότητα (η πρόσφατη αντίστοιχη πρακτική του γερο Παΐσιου) ούτε, επίσης, μονάχα με την αντίθετη χρήση χωρίων από την Κ.Δ., όπως η προτροπή του Κυρίου στον Πέτρο να κατεβάσει το μαχαίρι στη Γεθσημανή ή η μη αντίσταση του Κυρίου στον Πιλάτο με το επιχείρημα των αγγελικών λεγεώνων (κάτι που έκανε ο Σιατίστης). Το θέμα, επαναλαμβάνω, θέλει διάκριση. Το πιο σίγουρο, εξάπαντος, είναι η ταπείνωση, η αγάπη και η προσευχή για τους εχθρούς, όπως επίσης ότι το πρόβλημα με την εν λόγω προκλητική και ασεβέστατη παράσταση δεν πρέπει να αποδίδεται στην Ιεραρχία, αλλά στην καθ’ ύλην αρμόδια και πλέον ένοχη της υπόθεσης, την Πολιτεία, η οποία τεχνηέντως μετέθεσε τις ευθύνες και τα ατοπήματα στην Εκκλησία μας και έδωσε χώρο σε διάφορους καλοθελητές να πληρώσουν τα δικά της ύποπτα κενά, καθώς και προφάσεις  υποκατάστασης των αρμοδιοτήτων της χάρη στις (ακούσιες ή εκούσιες) δικές της αδυναμίες και αβλεψίες.
Έρχομαι, επιτέλους, στον γνωστό λαϊκό θεολόγο που, δυστυχώς, προπηλάκισε και πάλι έναν εκ των πολυτρόπως διακεκριμένων και πλέον σοβαρών σήμερα Ιεραρχών, όπως προ μηνών τον αξιολογικά σύστοιχο Αλεξανδρουπόλεως[3]. Προφανώς, αυτό γίνεται εκ της εμπαθούς θόλωσης της κριτικής ματιάς του παλιού συναδέλφου λόγω της υπολανθάνουσας διάθεσής του να προασπιστεί μάλλον το πρόσωπο του αγαπημένου του επισκόπου και όχι τόσο τη βαλλόμενη πίστη. Πώς να εξηγήσεις αλλιώς τις εμπαθείς έως απρεπείς του αποστροφές προς έναν πνευματέμφορο ορθόδοξο επίσκοπο, κατά την έξωθεν τουλάχιστον πληθωρική μαρτυρία του εκκλησιαστικού πληρώματος; Η εμμονική τάση του ανδρός σε απαξιωτικά αιχμηρές, υβριστικά ελεγκτικές και εκχυδαϊστικά κριτικές επιθέσεις κατά επισκόπων φαίνεται πως κατέστη μια παγιωμένη – φευ – στρατηγική του.
Θα παρακάμψω για τελευταία φορά από την οδό της αρχικής μου πρόθεσης, για να δούμε λίγο την παρέμβαση του Σιατίστης. Ο Σεβασμιώτατος προσπαθεί να προσεγγίσει το θέμα από τη διάσταση της εν Χριστώ τελειότητας. Αυτή είναι η μέριμνα, το μέλημα, η αγωνία και το κριτήριό του, ως φαίνεται μέσα από τα παρατιθέμενα κυριακά παραδείγματά του. Δε διστάζει, μάλιστα, να καταγγείλει τη Χ.Α. και όσους ανεξαιρέτως ταυτίστηκαν εν προκειμένω μαζί της. Και εδώ ακριβώς φαίνεται πως ‘τσίμπησε’ ο πολιός και επετέθη βάναυσα και σκαιότατα κατ’ αυτού, διότι εθίγη – ως πάλαι ποτέ - ο ηγαπημένος του μητροπολίτης. Ο πολιός θεολόγος, λοιπόν, κατά την πάγια τακτική του, έρχεται να καταρρακώσει ποικιλοτρόπως την απαρέσκουσα στον ίδιο επισκοπική παρέμβαση με παιδαριώδεις ευτελισμούς της προσωπικότητας και του κύρους του αρχιερέως ως συγγραφέα (τον ενόχλησε, για παράδειγμα, ότι ο τελευταίος εσφαλμένα λέει το έργο κινηματογραφικό αντί του ορθού θεατρικό!). Και πάλι, όμως, δεν αρκείται σε αυτά, αλλά διαστρεβλώνει κατά την προσφιλή του, ως φαίνεται, συνήθεια και τα γραφόμενα του Σιατίστης, όπως διέπραξε σχετικά και με τον Αλεξανδρούπολης[4]. Λέει αυτολεξεί: «γιὰ τὴν Πίστι ὁ Mητροπολίτης γράφει, ὅτι «κινδυνεύει» ἀπ’ αὐτούς, «ποὺ θέλουν νὰ λέγωνται πιστοί», ἐνῷ κατ’ αὐτὸν δὲν εἶνε πιστοί», ενώ ο Σεβασμιότατος: «η Πίστη κινδυνεύει από την αμετανοησία των χριστιανών, από την απουσία αγιασμού και αρώματος χάριτος σ’ αυτούς που θέλουν να λέγονται πιστοί». Πρόκειται για ακούσιο (ίσως δεν το κατάλαβε) ή εκούσιο σοφιστικό ολίσθημα του πολιού. Είναι προφανές ότι στην υπογραμμισμένη (εξ εμού) φράση εντοπίζεται η διαστροφική γενικευτική αλλοίωση των λόγων του επισκόπου, ο οποίος έτσι φέρεται να ισοπεδώνει τους αντιδρώντες, ενώ στην πραγματικότητα ο δεσπότης όχι μόνο δεν αμφισβητεί την πίστη τους, αλλά τους προτρέπει έντεχνα στην αποκάθαρσή της από δαιμονικά ζιζάνια και ποικίλα υπονομευτικά στοιχεία που την αμαυρώνουν και τη νοθεύουν. Τα ερμηνευτικά γυαλιά εδώ του καθένα οδηγούν σε εκ διαμέτρου αντίθετες ερμηνείες, ανάλογα πάντοτε με την προκαταληπτική ή μη διάθεση προσέγγισης του άλλου.
Στη συνέχεια, ο υπό κρίσιν και εις κατάκρισιν εναγόμενος θεολόγος προβαίνει σε μια επιχειρηματολογική ακροβατική πιρουέτα απροϋπόθετης, απρόκλητης, ασυνεχούς, ασυνειρμικής, σχεδόν παράλογης μετάβασης σε ύβρεις κατά του Οικουμενικού Πατριάρχη (αρχαίο πάθος και παλιά βεντέτα) μέσα σε μια σόλοικη αντιθετική σύνδεση προτάσεων και νοημάτων, μαρτυρούσα τη συγχύζουσα εαυτόν «εμπάθεια στο έπακρο», δανειζόμενος τα λόγια εκείνου για τον Σιατίστης. Λίγο πιο κάτω υποπίπτει στο αυτό αμάρτημα για το οποίο ενεκάλεσε προ ολίγου τον επίσκοπο (για ‘χαρισματική’ διαίσθηση των προθέσεων των αντιδρώντων και την εξ αυτής άδικη επίθεση κατ’ αυτών) παριστάνοντας τον ετάζοντα και εγνωκότα την αρχιερατική καρδία εκείνου. Η παράγραφος κλείνει με την αφοριστική διατύπωση «παπίζετε, άγιε του Θεού!», την οποία αρνούμαι πεισματικά να ερμηνεύσω και αιτιολογήσω. Η ανόητη απρέπεια και αμετροέπεια συνεχίζεται στη σιγουριά του πως ο εν λόγω μητροπολίτης θα συμμετείχε αναδρομικά σε μια πιθανή καταδίκη του Χριστού, κάτι δηλαδή που αγγίζει τα όρια της αγένειας, χυδαιότητας και ασέβειας προς έναν ομόπιστο, πολλώ δε μάλλον σε έναν επίσκοπο.
Και φτάνουμε στα δυο πικάντικα σημεία του κειμένου. Στην ξαφνική εμφάνιση του Πειραιώς – της αφορμής και πλειοδοτούσας αιτίας του γραφομένου – που άργησε μεν λίγο να κάνει είσοδο, όμως μπήκε πανηγυρικά ως ο πρώτος και ο καλύτερος, εννοείται πάνω από τον φθονούντα (sic) και ζηλούντα τη δόξα εκείνου Σιατίστης! Αδελφέ Νικόλαε, εδώ δίνεις όντως ρεσιτάλ διορατικού χαρίσματος! Πέρα από το ευτράπελο της υπόθεσης, πάντως, μια τόσο ποιοτική και ποιητική πλοκή εγκωμίων στον Πειραιώς τελικά αδικεί και υποσκάπτει κάθε διάθεση καλόπιστης θέασης των προθέσεων και πράξεων του ανδρός και των συν αυτώ. Το ακολουθούν κρεσέντο προάσπισης, υμνολόγησης και εξαγιασμού των χρυσαυγιτών δε χρήζει, εννοείται, καν σχολιασμού, παρεκτός μιας μικρής παρενθετικής επισήμανσης:  η προς τούτους θετική στάση και συγχωρητική αμνήστευση δεν προέρχεται τόσο από αγάπη για το θρήσκευμα της πατρίδας, όπως διατείνεται ο πολιός, όσο από την προς εκείνους εύνοια και συνόδευση του Πειραιώς. Ας μην χαίρονται, επομένως, τα μέλη της, διότι άμα τη καταδίκη τους από τον συγκεκριμένο επίσκοπο, πάραυτα θα καταπέσουν στη συνείδηση του θεολόγου και θα περιπέσουν στο κατεστημένο οχετολόγιό του, από το οποίο δείγματα γραφής λάβαμε ουκ ολίγα το τελευταίο διάστημα.
Δεν περιμένω αντιδράσεις από τον πολιό. Το αυτό συνιστώ και στους εραστές των λόγων, του ύφους και της ιστορίας του. Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν είναι αυτός και ο κάθε όμοιός του. Είναι η παραφθορά του γνήσιου, του ορθόδοξου χριστιανικού μηνύματος και η έκπτωσή του σε σήματα ΓΟΧ. Είτε αυτό γίνεται από επισκόπους είτε από κάθε άλλον, κληρικό και λαϊκό. Πόσο ακόμα, αλίμονο, η Ιεραρχία μας θα εκτρέφει δια της ατολμίας της φαινόμενα εξτρεμιστικά και φονταμενταλιστικά; Πότε θα πάρει το φραγγέλιο και εκείνη να καθαρίσει τον Ναό του Θεού, την Εκκλησία;

Κ.Ν.
19-10-2012
  

29 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Στον τίτλο του άρθρου απαντούμε απερίφραστα: Σιατίστης Παύλος!!!

Ανώνυμος είπε...

Οσοι θέλετε να μάθαιτε ποιά είναι η νευρωτική και επιθετική ιδεολογία του Καντριωτισμού διαβάστε λήμμα που έγραψε στον Α΄τόμο της ΘΗΕ πρίν 60 χρόνια ο πολύς Σωτηρόπουλος, για να καταλάβετε πως διαπαιδαγωγήθηκαν όσοι πέρασαν από το οικοτροφείο της κινήσεως και όσοι φανερά και κρυφά μαθήτευσαν στις δημαγωγίες του δήθεν φλογερού ιεροκήρυκα. Αυτοί σήμερα που απέκτησαν ηλεκτρονικά βήματα ελεύθερα μεθερμηνεύουν τον Καντιωτισμό στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα καλυπτόμενοι από ψευδώνυμα για να δείχνουν τον ψευτοζηλωτισμό τους και να διχάζουν κλήρο και λαό. Τι σχέση μπορεί να έχει ένας σώφρων ιεράρχης όπως ο Σισανίου Παύλος με ένα λαοταράκτη λαϊκό που όπου πήγε προκάλεσε προβλήματα;

Ανώνυμος είπε...

Υπηρξαν στον εικοστο αιωνα 2 μεγαλες προσωπικοτητες της ορθοδοξιας που ο καθενας με την δραση του και την ιδιοσυγκρασια του σφραγισε στα εκκλησιαστικα πραγματα την εποχη του . Ο Πατριαρχης Αθηναγορας αυτος ο αρειμανιος ηπειρωτης και ο Καντιωτης . Και οι δυο ακομη και σημερα 40 χρονια μετα τον θανατο του πρωτου και 12 χρονια μετα την παραιτηση του δευτερου παραμενουν σημεια αντιλεγομενα . Ο υποφαινομενος που γραφει αυτες τις γραμμες στο φιλοξενο μπλογκ θαυμαζει και τους δυο χωρις να ταυτιζεται σε ολες τους τις ενεργειες . Αλλα εχω παντα σαν στανταρ την περιφημη ρηση του Κατωνα του πρεσβυτερου οταν σε ηλικια περιπου 90 ετων των πηγαν για κατι στο δικαστηριο ειπε το περιφημο . Δεν μπορει εγω που εζησα σε μια περασμενη γενεα να με κρινει μια αλλη γενεα , Και οι δυο περασαν ολη τη ζωη τους δια πυρος και σιδηρου . Συνλικα και οι δυο ηταν κληρικοι 137 χρονια . 75 Ο Καντιωτης 62 ο Αθηναγορας . Και οι δυο μειναν πιστοι αχρι θανατου σε Χριστο και Ελλαδα . Τωρα πολλοι απο τον καναπε τους κρινουν αυτους τους δυο με βαση την θεολογια και δογματικη των μυστικων λεγομενων θεολογων που ειναι καλη αλλα για ηρεμες περιστασεις . Εδω κριναν καποιοι τον εθνομαρτρυρα Χρυσοστομο Σμυρνης που υπηρετησε Χριστο και Ελλαδα σε Δραμα τον καιρο του μακεδονικου αγωνα και σε Σμυρνη τον καιρο της καταστροφης με ορους θεολογικου συνενδριου , Επειδη καποτε ο Σμυρνης τον καιρο των διαβοητων αμελε ταμπουρου ειπε αμαν βρε παιδια ολοι στον Θεο πιστευουμε γιατι να σφαζομαστε τον βγαλαν οικουμενιστη λες και μεσα στα χαλασματα ο Χρυσοστομος Σμυρνης ειχε ορεξη για οικουμενιστικα η για ζηλωτικα κυρηγματα . Και ο Αθηναγορας ειδε μακεδονικο αγωνα που σημερα ησουν ζωντανος και αυριο σφαγμενος οχι σαν σχημα λογου αλλα σαν πραγματικοτητα εζησε και τα Σεπτεμβριανα και τον κατηγορουνε επειδη βρεθηκε με τον Παπα Παυλο το 64 και ειπε την αληθεια οτι βρε παιδια το σχισμα δεν εγινε για ενζυμα και αζημα αλλα για πολιτικους λογους . Τωρα αν οι διαδοχοι του οντως το παρατραβανε με τους διαλογους ειναι αλλου παπα ευαγγελιο . Παντως αυτος ο αρειμανιος ορεσιβιος αποκλειετε να ειχε σκοπο να υποδουλωσει την ορθοδοξια στον Παπα μια συνενοηση ηθελε απλως . Για τον Καντιωτη τωρα . 75 χρονια κληρικος με συσιτια στην Κοζανη στην κατοχη με αρνηση σαν διακονος να βαρεσει τις καμπανες επι Μεταξα στις 4 αυγουστου με ενα σωρο αγωνες με τις αναποφευκτες ακροτητες τον βγαζουν προτεσταντη . Υβρις . Οπως και με τον Αθηναγορα , Το κοινο που ειχαν αυτοι οι δυο αρειμανιοι επισκοποι παλαιας κοπης ηταν οτι σε καθε τους ενεργεια σαν γνωμονα ειχαν το σωστο και το αν μετα θανατο πανε στο πανω η κατω πατωμα το αφηναν στην κριση του Θεου που τον υπηρετησαν και οι 2 σε δυσκολες συνθηκες συνολικα οπως ειπαμε πανω απο 130 χρονια . Παρολα αυτα καποιοι και τον μεν και τον δε αντι να τους κρινουν με την δραση τους τους βγαζουν αιρετικους και προεξοφλουνε μαλιστα που ειναι τωρα . Μεσαιωνας με τα ολα του . Δεν μπορει σημερινος χριστιανος που επειδη μια φορα τον μηνα βαζει το ξυπνητηρι νωρις και κοινωναει και 3 μερες πριν εξομολογειται οσα και οπως θελει και στις ελευθερες ωρες παιζει με ενα κομποσκοινι δεν μπορει λοιπον αυτος ο χριστιανος που επειδη κανει αυτα εχει την ψευδαισθηση οτι μετεχει και της θεωσης να κρινει κληρικους που ελιωσε το ρασο επανω τους . Για ονομα της Παναγιας Α.Μ

Ανώνυμος είπε...

κ. Νούση μου, δεν υφίσταται λόγος να ασχολείται κανείς με τον Ν.Σ. Η Εκκλησία, ήδη από ικανού χρόνου, έδωκε στον εν λόγω την αρμόζουσα θέση, λαβούσα φυσικά υπ'όψιν το πως και εις ποίον κρημνόν της αμαρτίας περιέπεσε ούτος και εθησαύρισε ούτως, και συνεχίζει δυστυχώς θησαυρίζων, εαυτώ, την του αιωνίου πυρός ύλην, ως εκείνος ο αρχαίος αποστάτης δηλονότι ο Άρειος...!

Ανώνυμος είπε...

πολυ ωραια η παρεμβαση του 3.40

Ανώνυμος είπε...

θα σμφωνησω με τον 4:06 περι του αχρειαστου της ενασχολησης με τον Ν.Σ. ομως δεν μπορουν καποιοι να (κατα)κρινουν με τοση ευκολια τους παντες και τα παντα και να μην ακουγεται ενας κριτικος αντιλογος για τους ιδιους. φτανει πια αυτη η υπερφιαλη ταση και ο αυτοδιορισμος τους ως τιμητων των υπολοιπων. εκκολαφθηκαν εδω και χρονια απο τον φονταμενταλισμο, την αγνοια, την αμαθεια, την αδιαφορια και πολλες αλλες αιτιες μεσα στον χωρο της Εκκλησιας.
το χειροτερο, το πιο αυτοϋπονομευτικο για ολους αυτους τους "ομολογητες", κατα τη γνωμη μου, δεν υπαρχει μεγαλυτερη τιμωρια απο την αδυναμια αρθρωσης εστω και μιας συλλαβης, οταν μπουν καποια στιγμη στην ιδια θεση - εδωλιο, στο οποιο συνηθισαν να στηνουν οποιον δεν αρεσει στα γουστα τους. αρκετα πια...
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστούμε για την παραπομπή στο εξαιρετικό άρθρο του κ.Σωτηρόπουλου, που εγράφη ως απάντηση σε δηλώσεις του Αλεξανδρουπόλεως.
Γ.Ν.Ιωαννίδης, Θεσσαλονίκη

Ανώνυμος είπε...

Εγώ προτιμώ τον Σεβ. Καλαβρύτων. Μήπως τον είδε κανείς; Έχει χαθεί τελευταία μετά τους κεραυνούς του Αρ. Πανώτη.

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο στο σχόλιο του 3:40.

Ανώνυμος είπε...

Ρωτάς: ''Πότε θα λειτουργήσει ο Πρώτος (Αρχιεπίσκοπος)...''. Μπορεί; Έχει αυτή τη δυνατότητα; Έχει αυτό το χάρισμα; Έχει αυτόν τον ηρωισμό; Και ο Αρχιεπίσκοπος εκλέγεται, με τις μεθόδους που εκλέγεται! Όταν στα 70 σου, θέτεις υποψηφιότητα για να γίνεις Αρχιεπίσκοπος (γιατί δε σε χωρούσε η Μητρόπολη τάδε) και χρησιμοποιείς και τις ανάλογες κλίκες για να ψηφιστείς, μπορείς (φυσικώ και πνευματικώ τω τρόπω) να μπορείς;
Από Μακεδονία μεριά.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ κ.Νούση Απολλώ ή Κηφά;

Ανώνυμος είπε...

κ.Νούση, όπως φαίνεται-το λέτε μάλλον ξεκάθαρα- από τα γραπτά σας, στο άρθρο σας και σε σχόλιο προηγούμενου σχετικού άρθρου, θα εγκρίνατε την ενέργεια του Σεβασμιωτάτου Πειραιώς εαν πήγαινε μόνος του να καταθέσει τη μήνυση,χωρίς Χρυσαυγίτες- και την απαγόρευση του θεατρικού έργου από την Πολιτεία! Μήπως τελικά είστε κοντά με τον Πειραιώς; Δικαιώμα σας βέβαια!

Ανώνυμος είπε...

Τα σκουπίδια μην τα προβάλεις. Η ιδιωτική οδός γέμισε αποπνικτικά σκουπίδια.

Ανώνυμος είπε...

εις 11:16
ειλικρινα, αγαπητε, δεν το "΄επιασα". αν εχεις την καλοσυνη, διευκρινισε το, για να σου απαντησω.
εις 12:18
η ελευθερια στις ενεργειες, τις επιλογες και τη συνειδηση εκαστου δεν οριζεται απο κανεναν, ει μη εκ του ιδιου μονου. ομολογω, και ισως ξενισει, οτι ενοχληθηκα με οσα ακουσα για το περιεχομενο του εργου. προσωπικα δεν ειμαι τοσο αγιος, ωστε να αντιμετωπισω το ζητημα αμιγως πνευματικα. επειτα, αν ην=μουν εισαγγελεας ή πολιτικος και ειχα τη δυναμη, ομολογω εξισου με παρρησια οτι πιθανοτατα θα απαγορευα την παρασταση εν Ελλαδι για πολλους λογους. εξαλλου, δεν μπορουμε στο ονομα της τεχνης να διαπραττουμε ο,τι μας καπνισει και να προσβαλλουμε τον αλλο. μην ξεχνατε οτι δεν ειναι ολοι δυνατοι πνευματικα, κατα τη σχετικη προτροπη του Παυλου. ας βασταζουμε τα ασθενηματα των αδερφων, δεν ειναι κακο. μην τα αναγουμε ολα στο φιλελευθερισμο. υπαρχουν ακι ορια, δε νομιζετε;
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητε κ.Νούση,αφ' ενός μεν οφείλω να σας συγχαρώ για την ειλικρίνεια και την παρρησία σας, αφ' ατέρου δε, διαφωνώ μαζί σας,διότι κατά τη γνώμη μου δεν συνάδει επίσκοπος ή πιστός στην Εκκλησία του Χριστού να ασκεί ένδικα μέσα για ότιδήποτε! Η Εκκλησία διωκόμενη και σταυρούμενη ανασταίνεται! Δεν είναι τυχαίο ότι μέσα από τους σκληρούς διωγμούς των Ρωμαίων αναδείχθηκε νέφος μαρτύρων μιας μάλιστα παράνομης θρησκείας, όπως θεωρούνταν ο Χριστιανισμός από το Ρωμαϊκό Κράτος! Γιατί ο Χριστιανισμός τότε δεν διαλύθηκε;Τι τον κράτησε;
Όσο για την Τέχνη και τα όρια της νομίζω ότι αυτά τα όρια θα τα θέσει ούτως ή άλλως το Σώμα της Εκκλησίας ή γενικά ο λαός! Ελεύθερη θα πρέπει να είναι η Τέχνη-αν και η Ελευθερία γενικά είναι σχετική και μη μετρίσιμη-και από 'κει και πέρα ελεύθερα ο κόσμος θα τοποθετεί το κάθε έργο τέχνης εκεί όπου αρμόζει να βρίσκεται σύμφωνα με τα δικά του αλάνθαστα κριτήρια και πιστεύω του! Ας έχουμε περισσότερη εμπιστοσύνη στον κόσμο!

Με εκτίμηση: ο 12.18 π.μ.

Ανώνυμος είπε...

Το Απολλώ ή Κηφά, φίλε κ.Νούση πάει στον τίτλο του άρθρου σας: "Σιατίστης ή Σωτηρόπουλος" ή "Αλεξανδρουπόλεως ή Σωτηρόπουλος'' άλλη φορά.Ιδιότυπος ανθρώπινος διπολισμός! Και από ότι βλέπουμε ο κ.Σωτηρόπουλος
"πάει" και στα δυο τανγκό! Τόσο ωραία ξέρει να χορεύει τανγκό κατά τη γνώμη σας και τον τοποθετείτε έτσι;
Με κανέναν από τους δυο λοιπόν, αλλά με το Χριστό! Όλοι μας είμαστε άνθρωποι και λίγο-πολύ ξεφεύγουμε σε πολλά! Το Χριστό θα πρέπει να ακολουθούμε μάλλον ως χριστιανοί που είμαστε! Αυτό άλλωστε συμβούλευσε και Απόστολος Παύλος: "Ούτε Απολλώ,ούτε Κηφά, αλλά Χριστού"

Ανώνυμος είπε...

στον 4.53
θα συμφωνησω εν πολλοις, αλλα οχι καθολικως με οσα προαναφερατε. δε διαφωνω ας πουμε οτι ο χριστιανος δεν πρεπει να προσφευγει σε κοσμικα μεσα, οπως ειναι οι μηνυσεις, ομως ουτε αυτο ειναι απολυτο, αν κοιταξουμε για παραδειγμα τον Παυλο, ο οποιος σε καποιες περιπτωσεις εκανε χρηση της ρωμαικης του ιδιοτητας. ειναι ευκολο να εκπεσουμε σε αγγελολογια ή μια μονοφυσιτιζουσα νοοτροπια αν αναγκασουμε τον χριστιανο να ειναι ΄τελειος' σε εναν κοσμο δαιμονοκρατουμενο. δει δη διακρισης.
αναφορικα με την κινηση του Πειραιως, τα προβληματα εντοπιζονται σε πλειστα σημεια: στο οτι ειναι σεσημασμενα θορυβωδης, προκαλει ευκαιρως ακαιρως την κοινη γνωμη και δημοσιοτητα, προτασσει το εγω του πανω απο τη συνοδικοτητα, τη δε ελλαδικη συνοδο την αδειαζει για πλακα πλεον, σε σημειο που κατεστη προσωπικο κεκτημενο. θα μας ξενιζει πλεον αν δειχνει σεβασμο στην Ιεραρχια και στις αποφασεις της! επισης, ηταν προκλητικος με την εμμεση επευλογια της Χ.Α. χωρις ταυτοχρονα να ξεκαθαρισει τη θεση του ως προς τις διαφωνιες προς αυτην σε οσα σημεια συγκρουεται με την Εκκλησια η πολιτικη αυτη κινηση. τελος, ειναι ακομψο να καταθετει ενας επισκοπος μηνυση γραφοντας στα παλια του παπουτσια τη συνοδικη ευλογια για μια τετοια ενεργεια. μονος του ειναι αυτος ο ανθρωπος; δε σκεφτεται οτι εκπροσωπει την Ορθοδοξια και πως καθε του κινηση συνδεεται δυσφημιστικα ή μη με την ολη Εκκλησια και το μηνυμα του χριστιανισμου;
παμε λιγο και στην Τεχνη. εκ των πραγματων πρεπει να μη διωκεται και να ειναι ελευθερη. ομως θα πρεπει και η ιδια να μη διωκει ουτε να παραβαινει τα της ελευθεριας ορια. το ζητημα αλλωστε του ορισμου της αληθινης τεχνης ειναι τεραστιο και φυσικα δεν μπορουμε να βαφτιζουμε τεχνη οτιδηποτε εκτρωματικο παραγεται απο τον οιονδηποτε, μονο και μονο επειδη εκεινος το βαφτισε και το επιβαλλει ως τεχνη.
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

εις 6.29
τα διπολικα αυτα σχηματα, αγαπητε, οπως θα ορθως εχεις διαισθανθει, υποκρυπτουν την ταση ανευρεσης του Χριστου σε εναν εκ των δυο πολων. οπως προσπαθησα να δειξω και στα δυο αρθρα, σιγουρα δεν ταυτιζεται με αυτον του πολιου θεολογου, χωρις αυτο να σημαινει οτι οι επισκοποι που τυγχανει να τους ''περιλουζει'' ο Ν.Σ. ειναι οι πιο ακριβεις εκφραστες του θειου μηνυματος. τουλαχιστον, ομως, πλησιαζουν σε αυτο περισσοτερο, πολυ περισσοτερο απο τον λαϊκο θεολογο, ο οποιος μεταφερει μαλλον την αυρα της αγριοτητας, παρα της αγιοτητας, ως θα ωφειλε.
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

Θα συμφωνήσω σε πολλά κ.Νούση μαζί σας αλλά μου έκανε εντύπωση η φραση:
"σε έναν κόσμο δαιμονοκρατούμενο", που λέτε και έχει ειλικρινά ενδιαφέρον η άποψη σας! Πως είναι δυνατόν ο κόσμος να είναι δαιμονοκρατούμενος κι όχι Χριστοκρατούμενος αφού ο Χριστός είναι ο Δημιουργός ακόμη και αυτού του Δαίμονα; Είναι δυνατόν το Δημιούργημα να βγεί πιο πάνω από το Δημιουργό; Είναι δυνατόν το μη ον να κρατεί έναν κόσμο;

Ανώνυμος είπε...

αγαπητε 8.55
το οτι ο κοσμος ειναι δαιμονοκρατουμενος το λεει ο ιδιος ο Θεος μεσα στη γραφη και οχι εγω. προκειται για την κατασταση τη μεταπτωτικη, οπου ο δαιμων κυριαρχει με την παραχωρηση του Θεού. αρα κατ' ουσιαν ο κοσμος ειναι παντοτε χριστοκρατουμενος. τελος, κυκλοφορει ευρεως μια λαθεμενη ερμηνεια και αντιληψη για το μη ον. ειναι δυνατο ο διαβολος να ειναι μη ον; δλδ ειναι ανυπαρκτος; προκειται μαλλον για μια μη ουσα ερμηνεια του μη οντος!!!
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

Το μη ον αντλεί την υπαρξή του από το ον που είναι αυθύπαρκτο και χάρη στη δημιουργική του πνοή υπάρχει το μη ον.

Ανώνυμος είπε...

Το σκουπίδι σκουπίδια προβάλει. Ευτυχώς έφυγε από την Πάτρα και καθάρισε ο αέρας από την δυσοσμία της παρουσίας του.

Ανώνυμος είπε...

ελεύθερος είναι ο καθένας να μην επιλέγει να βλέπει και να διαβάζει τα κατά τη γνώμη του σκουπίδια!Αυτονόητα πράγματα παιδιά! Αγαπητέ 09.58 και μόνο ο τρόπος που εκράζεστε είναι απαράδεκτος...

Ανώνυμος είπε...

αγαπητέ ιστολόγε
να αναρτήσετε την απάντηση της χρυσης αυγής που έδωσε μέσω της ιστοσελίδας της στο Μητροπολίτη Σιατίστης για να καταχωρούνται όλες οι απόψεις

noname είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Το καλβινιστικο δογμα και γενικα οι προτεσταντες δεν δεχοντε μυστηρια , ιερωσυνη , ιερα παραδοση . Δεν υπηρξε ποτε ουτε ενας ορθοδοξος κληρικος μεχρι τωρα που να δηλωσει παρομοια πραγματα . Αρα ως προς το δογμα ολοι οι κληρικοι ειναι ορθοδοξοι και φυσικα δεν μπορουμε να κανουμε δικη προθεσεων . Με βαση κυρηγματα δεν μπορουμε να πουμε οτι ο Α η ο Β καλβινιζουν η παπιζουν η ιουδαιζουν . Αστεια πραγματα . Οσο για την δογματικη ειναι τοσο δυσκολο θεμα που πρεπει καποιος να την μελετησει δεκαετιες ολοκληρες με εντονη ταυτοχρονα μυστηριακη ζωη για να αποφανθει περι δογματος . Δεν μπορει λοιπον καποιος κατω των 30 ετων που οπως δηλωσε σε παλαιοτερο σχολιο του μολις περυσι πατησε σε ναο να βγαλει οποιονδηποτε επισκοπο , πρεσβυτερο η μοναχο η θεολογο καλβινιζοντα η οτι αλλο . Λιγο σεμνοτητα δεν βλαπτει . Εμεις που δεν ειμαστε κληρικοι μονο συμπεριφορες μπορουμε να κρινουμε και οχι δογματικη καθαροτητα ηλικιωμενων κληρικων και ηλικιωμενων θεολογων . Αλλα και συμπεριφορες παλι με πολλη περισκεψη γιατι αυτοι κρατανε το δισκοποτηρο οχι εμεις . Α.Μ

noname είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Οταν ο Καντιωτης αφοριζε τον Αγγελοπουλο γελουσε απαση η Ελλας δικαιως γιατι ηταν κατι το γελοιο . Οχι προτεσταντιζουσα συμπεριφορα αλλα γελοια . Το γελοιο δεν εχει δογματικο χρωμα . Τωρα στα περι ηθικης αν πιασει καποιος μεμονωμενα τις επιστολες πχ του Παυλου ανετα τον βγαζει καλβινιζοντα . Θελει πολλη μεγαλη περισκεψη . Α.Μ

noname είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Related Posts with Thumbnails