ΛΟΓΟΣ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Μια ματιά στο 1940 υπό το πρίσμα της (μετα)κατοχικής κρίσης του 2012 

[ή άλλως: Υπέρ της Νεοελλήνων Ελευθερίας] 

(Λόγος στην 28η Οκτωβρίου 1940) 

Αιδεσιμότατε, 

αξιότιμε κ. Δήμαρχε, 

αγαπητοί φίλοι, γονείς των παιδιών και όσοι παρευρίσκεσθε στη σεμνή αυτή εορτή της Εκκλησίας και του Έθνους μας, αγαπητοί μαθητές και μαθήτριες, 

σήμερα είμαστε και πάλι συνεπείς, όπως κάθε χρόνο, στο ραντεβού μας με την Ιστορία και στο αγαπητικό μας χρέος προς τους ηρωικώς προαπελθόντες αδελφούς μας, εκκλησιαζόμενοι στον ιερό τούτο ναό του αγίου Νικολάου της Χώρας , για να αναμνησθούμε ευγνώμονες την εποποιία του Γένους στις μέρες του ’40, συνεορτάζοντες παράλληλα τη Μητέρα μας Παναγία και διαχρονική Υπέρμαχο Στρατηγό των απανταχού Ελλήνων, Ορθοδόξων και όσων τίθενται εκουσίως υπό τη Σκέπη της. Τα χρόνια που διανύουμε χαρακτηρίζονται από τους φιλοσόφους και τους ιστορικούς ως εποχή της μετανεωτερικότητας. Στους περισσότερους αυτή η λέξη προφανώς ακούγεται ξενίζουσα και ενοχλητικά άγνωστη, όπως ακριβώς, άλλωστε, λειτουργούν και οι αισθητές φυσικές της παρενέργειες. Πρόκειται για την ουσιώδη περιγραφή και γενεσιουργό αιτία των σύγχρονων - και από τούδε και στο εξής - δεινών της ανθρωπότητας. Είναι μια λέξη που σηματοδοτεί - και δυστυχώς, ως φαίνεται, θα συνεχίσει τοιουτοτρόπως – τη ρευστότητα και τη φοβική αβεβαιότητα που θα βιώνει στο πετσί τoυ ο οικουμενικός άνθρωπος από δω και πέρα. 

Κάθε έθνος έχει διιστορικώς μερικά δομικά ταυτοτικά χαρακτηριστικά, τα οποία συνοψίζονται στα εξής τρία: ομόγλωσσο, ομόθρησκο και (εθνοϊστορικό) ομοσυνειδητό. Με απλά λόγια, ένας λαός διακρίνεται από τη γλώσσα που μιλά, από τον Θεό που πιστεύει και από τις κοινές ιστορικές καταβολές και τα βιώματα των προγόνων, συγχρόνων και επιγόνων του και την εξ αυτών απορρέουσα συμφυή εθνική συνείδηση και αυτοπροσδιορισμό. Το Γένος των Ελλήνων, όπως αρέσκεται να αυτοαποκαλείται διόλου τυχαία, συνελήφθη, ετέχθη, ανδρώθηκε και μεγαλούργησε πάνω στη μακραίωνη ανακύκληση ελληνικότητας και Ορθοδοξίας και πάλεψε μέσα στον χρόνο με τους δύο αυτούς στιβαρούς αυτοσυντηρητικούς του βραχίονες για επιβίωση, εκχέοντας κρουνούς αίματος, διαγράφοντας διαδρομές αθανασίας και καταγράφοντας ανεξίτηλες σελίδες δόξας, σε σημείο ανύψωσής του στις σφαίρες του μύθου, όπως φαίνεται από τη φράση του Τσώρτσιλ ‘για τους ήρωες που πολεμούν σαν Έλληνες’. Επίσης, δεν είναι απότοκο τυχαιότητας ή εκβιαστικής σύζευξης η σύνδεση των δύο κορυφαίων εθνικών μας επετείων με τη Θεοτόκο Μαρία και Μάνα του Θεανθρώπου. Ίσως δε γνωρίζουν οι περισσότεροι πως η εορτή της Αγίας Σκέπης της Παναγίας, η οποία στηρίζεται στο όραμα του δια Χριστόν σαλού αγίου Ανδρέα (που έζησε στον 9ο αι. μ. Χ.) και τιμάται εκκλησιαστικώς την 1η Οκτωβρίου, μεταφέρθηκε εσκεμμένα στην 28η του αυτού μηνός κατόπιν απόφασης της Ιεράς Συνόδου της Ελλαδικής Εκκλησίας στα 1952, για να τιμήσουμε την πολλαπλά και θαυμαστά μαρτυρημένη συνδρομή της Υπερευλογημένης Μαρίας στον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό και στρατό κατά την άνανδρη φασιστική επίθεση που δέχτηκε εκ της γείτονος Ιταλίας, αρχής γενομένης ανήμερα της γιορτής της Κοίμησής της με τον τορπιλισμό της «Έλλης». 

Ας θυμηθούμε επιγραμματικά τι συνέβη εκείνες τις μέρες: [28 Οκτωβρίου του 1940, στις τρεις τα ξημερώματα, ο Ιταλός πρέσβης στην Αθήνα Γκράτσι επισκέπτεται στην οικία του τον πρωθυπουργό της χώρας Ιωάννη Μεταξά και του επιδίδει τελεσίγραφο με το οποίο ζητούσε την ελεύθερη διέλευση και στάθμευση των ιταλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα. Με το υπερήφανο «ΟΧΙ» και τη φράση «Πόλεμος λοιπόν» ο Μεταξάς απορρίπτει το ιταλικό τελεσίγραφο και απευθύνει διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό. Αρχίζει έτσι η ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδος στο Βορειοηπειρωτικό μέτωπο, την ώρα που ο λαός διαδηλώνοντας στους δρόμους της Αθήνας κατά της Ιταλίας τρέχει με ενθουσιασμό να καταταγεί και να πολεμήσει στο μέτωπο. Σε λίγες μόνο μέρες οι εισβολείς εκδιώχθηκαν από το ελλαδικό έδαφος από επιστρατευμένες κυρίως δυνάμεις, με ανεπαρκή μεταφορικά μέσα και εφοδιασμό, αλλά με τη συνδρομή των χωρικών (ανδρών και γυναικών) της Μακεδονίας και της Ηπείρου, που έσπευσαν στο εθνικό προσκλητήριο και έπαιξαν ουσιαστικό ρόλο στον ανεφοδιασμό. Για να κάμψουν το ηθικό του ελληνικού λαού, οι Ιταλοί άρχισαν τον βομβαρδισμό ελληνικών πόλεων. Η ελληνική αντεπίθεση στο μέτωπο άρχισε στις 14 Νοεμβρίου 1940 και γρήγορα οι δυνάμεις μας διέρρηξαν την ιταλική αμυντική γραμμή. Στις 22 Νοεμβρίου οι Έλληνες στρατιώτες εισέρχονταν στην Ελληνικότατη Κορυτσά. Η προέλαση συνεχίστηκε αργά αλλά αποφασιστικά και στις 6 Δεκεμβρίου ο ελληνικός στρατός καταλάμβανε το λιμάνι των Αγίων Σαράντα. Στη συνέχεια ο στρατός πήρε στα χέρια του την πρωτοβουλία, πέρασε σε ορμητική αντεπίθεση, πέταξε τους επιδρομείς έξω από τα ελλαδικά εδάφη και τους καταδίωξε μέσα στο «αλβανικό» έδαφος, κατατροπώνοντάς τους. Μήπως όμως χρειάζεται να αναζητήσουμε κάποια ερμηνεία για όλα αυτά τα γεγονότα; Και ποια σχέση έχουν με την εισαγωγική αναφορά μας στη Σκέπη της Παναγίας; Δε χωράει αμφιβολία ότι η εποποιία του 1940 αποτελεί ένα θαύμα, είναι ένα από τα πολλά θαύματα στην ιστορία των Ελλήνων] . Ένα θαύμα συνέργειας του ελληνικού λαού και του υπερβατικού παράγοντα, που στα καθ’ ημάς ακούει και ταυτίζεται στο όνομα και με το πρόσωπο του Χριστού, από τον οποίο εξαρτά έκπαλαι τη λύτρωσή του στα όποια αναπόφευκτα συγκυριακά αναφυόμενα αδιέξοδα, ένα θαύμα που - αποτελώντας πολλαπλό ιστορικό προηγούμενο – καθίσταται, και τώρα εκζητούμενο, φορέας ελπίδας και εγγύηση αναγέννησης. 

Ερχόμαστε λίγο στο σήμερα, για να κλείσουμε κιόλας. Όπως φάνηκε εν προκειμένω στα κλεινά βορειοηπειρωτικά χώματα και στη συνακόλουθη εθνική αντίσταση κατά της ναζιστικής Γερμανίας, ο Έλληνας έχει και την παλικαριά και τις δυνάμεις, και το σθένος και το φιλότιμο, και τον ηρωισμό και την ψυχή να αγωνιστεί για την εθνική του ακεραιότητα και, προπαντός, αξιοπρέπεια. Η αλήθεια είναι πως τούτη τη στιγμή ζούμε αντιστρόφως ανάλογες καταστάσεις: ανυπολόγιστα, πλέον, επαίσχυντα και κατάπτυστα, ενδοτικά και μηδίζοντα ΝΑΙ στους ορατούς και αοράτους εχθρούς της Πατρίδας από τις ‘δημοκρατικές’ μας κυβερνήσεις, τρώση της εθνικής αξιοπρέπειας, εκπτώσεις στο εθνικό γόητρο και φιλότιμο, σταδιακή απώλεια (αφανής ή εμφανής) της εθνικής μας ακεραιότητας και αυτοδιάθεσης. 

Όλοι αναλογίζονται το πώς της εξόδου από την κρίση. Άπαντες αναμένουν, προσδοκούν ή και αποζητούν το πρόσωπο του νέου εθνικού Μεσσία που θα επαναλάβει ένα καινότροπο, μα ήδη γνωστό σε μας, εύτονο και ηχηρό ΟΧΙ στην αδιανόητη κατρακύλα και στον ακατάσχετο διασυρμό, στην παρακμιακή αποφορά και στον αβάσταγο ξεπεσμό, στη συλλογική κατάθλιψη και στον δαιμονότροπο ολοκληρωτισμό, στο απίστευτο κατάντημα και στον προκάτ ετεροπροσδιορισμό, στην προσβληθείσα περηφάνια και στον ασυγκράτητο ξεφτελισμό, στην καταρρακωμένη λεβεντιά και στον ψυχορραγούντα οραματισμό, στην ετερόκλητη καθυπόταξη και στον μεταλλαγμένο φασισμό, στην εθνοκτόνα παγκοσμιοπολτοποίηση και στον άπατριν αναπροσανατολισμό, στην ποδηγετούμενη καταισχύνη και στον εθνικό πεσιμισμό, στην εκβιασμένη υποβάθμιση και στον απορρέοντα ραγιαδισμό, στην εκβιαστική ταπείνωση και στον απογεννώμενο γραικυλισμό, στη διεθνή διαπόμπευση και στον ανεξέλεγκτο αυτοευτελισμό. Τα βλέμματα, επομένως, στρέφονται σχεδόν αντανακλαστικά σε αυτόν ή αυτούς που θα επαναδιατυπώσουν την αέναη κατάφαση του Γένους στη θέληση για ζωή και αυτοσεβασμό, στην επιθυμία για επανεκκίνηση της Ελληνίδος Ιστορίας, Φυλής, Φωνής, Λαλιάς, Πνεύματος και Ψυχής, στον πόθο για ανάκτηση της εσωτερικής μας λευτεριάς και στην εξ αυτής διέλευση και κατάκτηση της εξωτερικής τοιαύτης. 

Η λύση είναι μπροστά μας και δεν τη βλέπουμε, αναλισκόμενοι ψευδαισθητικά σε διερευνήσεις σωτήρων και μαγικών συνταγών. Είναι η επάνοδος στο ομόθρησκον, που εδώ μεταφράζεται στην ταπεινή επαναπροσφυγή μας υπό τη Σκέπη της Θεοτόκου που σήμερα μεγαλύνουμε, στο ομόγλωσσον, με την επανεύρεση της απολεσθείσας ελληνικής λαλιάς και πνευματικότητας μέσα από τον ανακαινισμό της Παιδείας μας, και στο (εθνοϊστορικόν) ομοσυνειδητόν, με την ενεργοποίηση της ιστορικής μας μνήμης και τον αναβαπτισμό της στην - πλούσια και αναιρετική της τωρινής εθνικής πτώχευσης - ηρωική μας Παράδοση. Και με τα τρία αυτά ομού, όλοι μαζί, θα πάμε, ως συμβούλευε σχεδόν προφητικά ο μέγας Μακρυγιάννης, πέρα από το εγώ, στο λυτρωτικό εμείς, πάντα κάτω από τον μυστικό και διακριτικό Πέπλο και τη Χάρη της μεγάλης μας Μάνας, της Παναγιάς. Ας προσφέρουμε από το μικρό τούτο κυκλαδίτικο μετερίζι το ημέτερο αναλογούν αυτοθυσιαστικό μοιράδι σε μια εναρκτική ‘επαναστατική’ χρεωστική συμβολή στο συλλογικό μας πεπρωμένο, για μια αντίστροφη μέτρηση προς την εθνική μας ανάταση και ανάσταση, αναφωνώντας ομού: 

Ζήτω η Ελλάδα!!! Ζήτω το Γένος!!! Ζήτω το έπος του 1940!!! 

Σας ευχαριστώ.
Κ. Νούσης 
Φολέγανδρος 
11/10/2012