O Charles Baudelaire του Λεωνίδα Κανάρη με την Δάφνη Πανουργιά και τη Νικόλ Καραλή

Ο συνθέτης, κιθαριστής και καθηγητής μουσικής Λεωνίδας Κανάρης είναι αναμφισβήτητα από τους πιο αξιόλογους συνθέτες της γενιάς του στο χώρο της σύγχρονης μουσικής. 'Ενα αντιπροσωπευτικό δείγμα της δουλειάς του περιέχεται στον δίσκο - προσωπογραφία One night when... (Sabways) διάρκειας 75 λεπτών. 

Έργα για σόλο πιάνο, για διάφορους συνδυασμούς οργάνων, για φωνητικό σύνολο, καθώς και δέκα μελοποιήσεις του πάνω σε ποίηση Σαρλ Μπωντλαίρ, Κωνσταντίνου Καβάφη, Κώστα Καρυωτάκη και Θέμη Τασούλη, ερμηνευμένα από τους Δάφνη Πανουργιά (σοπράνο), Νικόλ Καραλή (πιάνο), Στέλλα Τσάνη (βιολί), Λευκή Κολοβού (τσέλο), Έλενα Χούντα (πιάνο), Γκέρτα Σινάι (βιόλα) και με τη συμμετοχή του Slowind Wind Quintet, του Μιχάλη Τρανουδάκη (αφήγηση) και του φωνητικού συνόλου Εμμέλεια, υπό τη διεύθυνση του Βαλέρι Ορέσκιν. 

Ο ίδιος ο συνθέτης σημειώνει για τη μουσική του στο ένθετο του δίσκου: 

Θεμελιώδης οδηγός στη σύνθεση της μουσικής μου είναι ο καθορισμός και η οργάνωση των εντυπώσεων, έως και των επιδράσεων που αυτή μπορεί να προκαλέσει στην ανθρώπινη διάθεση και ψυχισμό. Αυτό γίνεται τόσο με καθαρά μουσική σκέψη, όσο και με εξωμουσική (ψυχολογία, αισθητική, ρητορική, εσωτερισμός κ.ά.). Κεντρικό αποδέκτη των έργων μου θεωρώ τον μέσο ‘μυημένο’ ακροατή στην έντεχνη δυτικότροπη μουσική. Η μουσική μου όμως εκφράζει πρώτιστα τις δικές μου ανησυχίες, τις οποίες με μία ‘ψυχαναλυτική’ πρόθεση αισθάνομαι την ανάγκη να κοινοποιήσω και να μοιραστώ με άλλους, σαν ένας τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας με ‘μηνύματα’ που μόνο η μουσική με τον δικό της τρόπο μπορεί να μεταφέρει. Γενικότερα η μουσική αποτελεί για μένα την ατραπό για τη γνώση και την αυτογνωσία. 

Στον δίσκο περιέχονται τρία τραγούδια σε ποίηση Charles Baudelaire: 
-The Pagan’s Prayer 
-The Possessed 
-One Night When…

Εδώ παραθέτουμε τα όντως ατμοσφαιρικά και έντεχνα τρία αυτά τραγούδια με την σοπράνο Δάφνη Πανουργιά και την Νικόλ Καραλή στο πιάνο.  

Π.Α.Α.

«Η Προσευχή ενός Ειδωλολάτρη»
Α! μη τις φλόγες σου τις λιγοστεύεις!
πάλι την κρύα μου ζέστανε ψυχή,
εσύ ηδονή που τις καρδιές παιδεύεις!
Ω! Diva, supplicem exaudi!

Θεά πού είσαι στ' αγέρι σκορπισμένη,
φλόγα στο σπήλαιό μας το κρυφό,
άκουσε μιά ψυχή παγωμένη,
που ύμνο σου προσφέρει από χαλκό.

Γίνου ηδονή, μόνη μου βασίλισσα!
Σειρήνας μάσκα φόρεσε, θεά μου,
με σαρκοβελούδινη ομορφιά,

ή δώσε τις βαρύπνιες σου σ' εμένα
μέσ' τα άυλα κρασιά τα μαγεμένα,
ω ηδονή, άπιαστη εσύ σκιά!

 

«Ο Δαιμονισμένος» 

Ο ήλιος σκεπάστηκε από ένα μαύρο πέπλο. Όπως κι αυτός, 

φεγγάρι της ζωής μου, καλύψου απ' τη σκιά. 

Κοιμήσου ή κάπνιζε αν θες, σώπαινε συλλογίσου, 

και πέσε ολόκληρος βαθιά στης πλήξης τον βυθό. 

Μ' αρέσεις έτσι! Μα, αν σήμερα το θες, 

σαν έν' αστέρι που 'λειπε κι απ' το λυκόφως βγαίνει, 

περήφανα να εμφανισθείς στα μέρη τα φραγμένα απ' την παράνοια. 

Έχει καλώς! Bγες απ' τη θήκη σου λεπίδι θελκτικό! 

Άναψε στα μάτια σου φλόγα πολυελαίων! 

Άναψε την αποθυμιά στα μάτια των χυδαίων! 

Όλα σου μ' ευχαριστούν, τρελά ή νοσηρά. 

Γιν' ότι θες, μαύρια νυχτιά ή ρόδινη αυγή. 

Δεν υπάρχει μια ίνα στο τρεμάμενο κορμί μου 

που δεν κράζει: O mon cher Belzebuth, je t' adore!

 

«Μια Νύχτα που...» 

Μια νύχτα που κοντά σε μιαν απαίσια Εβραία κοιτόμουν, 

όπως σε πτώματος πλευρό πτώμα άλλο ξαπλωμένο, 

κοιτώντας πλάι μου το κορμί 'κείνο το πουλημένο 

τη λυπημένη ομορφιά που λαχταρώ σκεφτόμουν. 

Τη γονική της αρχοντιά ο νους μου αναπολούσε, 

το δυνατό το βλέμμα της με χάρες οπλισμένο, 

την κόμη στο κεφάλι της σαν πέπλο μυρωμένο, 

κι η θύμηση αυτή μέσα μου τον έρωτα ξυπνούσε. 

Γιατί τρελά το ευγενικό κορμί σου θα φιλούσα, 

κι απ' τα δροσάτα πόδια σου ως τα μαύρα σου μαλλιά, 

τι θησαυρούς από βαθιά χάδια θε να σκορπούσα, 

αν μια νυχτιά τα μάτια σου μπορούσαν να μου δώσουν 

μόν' ένα δάκρυ αληθινό, ω πέτρινη καρδιά! 

που θα 'κανε τις παγερές κόρες τους να θαμπώσουν.