Το νέο έργο ανεβαίνει στην Πάτρα. Το σκηνικό είναι εκεί αιώνες· αρχαιότητες και νεοκλασικά, καλύβες και γιαπιά. Γήπεδα με νερά στον τάπητα. Το τερέν του Παραδείσου μάς περιμένει. Η βροχή έχει καθαρίσει την πόλη. Λάμπει. Δεν θα χρειαστούν φωτιστικά. Λάμπες φθορίου. Τα σιφόνια, οι υπόνομοι άδειασαν από τα λιμνάζοντα απόβλητα. Οι ποντικοί πνίγηκαν. Δύο που σώθηκαν εμφανίζονται στην πιο σημαντική σκηνή του έργου· όταν η πρωταγωνίστρια πάνω από το πτώμα του φίλου της κλαίει. Από μια άκρη να μη φαίνονται, τη βλέπουν.
Κάποιος με οδηγεί στο βιβλιοπωλείο Πρωτοπορία. Απόψε ο Αντώνης Στασινόπουλος παρουσιάζει την ποιητική του συλλογή - Μαζί. Ο κόσμος φτάνει. Βράδυ Παρασκευής και έρχονται ν' ακούσουν για ανθρώπους και ζώα. Στη φύση. Στην πόλη. Η Αγγελική, ψυχή του βιβλιοπωλείου, μαζί με τους συναδέλφους της, ανοίγει τις καρέκλες. Χαμογελάει ολόκληρη. Οι συγγραφείς, οι τίτλοι των βιβλίων στα ράφια, το κενοτάφιο των πνευμάτων μάς παρατηρεί μέσα από το ναό της τυπογραφίας τού πατέρα της Γουτεμβέργιου.
Η βραδιά τέλειωσε. Ανεβαίνουμε τα σκαλιά. Σαν να συμμετέχουμε στο γύρισμα του Γουέστ Σάιντ Στόρι. Η Ιουλιέτα σερβίρει ποτά. Και ο Ρωμαίος καφέδες. Κοιτιούνται από απέναντι. Είναι σε διαφορετικές ιδιοκτησίες υπάλληλοι. Οι πολίτες της πόλης, με τα ψώνια τους, φτάνουν κατά δεκάδες. Χαμογελούν. Η μπριγιαντίνη δίνει στα μαλλιά τους κάτι από τη λάμψη των θεών. Οι κυρίες, πάνω σε ψηλά μαύρα τακούνια, αναπνέουν μέσα στη μυρωδιά του νέου αρώματος που έρχεται από τα Παρίσια. Χαλαρές συζητήσεις καθώς πλησιάζουν ν' ακούσουν ο ένας τον άλλον. Γιατί θέλουν να φιληθούν μέσα στον κόσμο. Τα υγρά του σώματος αδειάζουν και χρειάζονται νερό. Τσάι. Γάλα χαμηλών λιπαρών. Μέλι και καρπούς εξωτικών δέντρων.
Τα νέα προϊόντα έφτασαν στην πόλη και οι μετανάστες τα βλέπουν πίσω από τις θωρακισμένες βιτρίνες. Το ρολόι που φοράει στην καταχώριση στον Τύπο ο Λεονάρντο ντι Κάπριο σε πρώτη θέα. Το τζάκετ του Τομ Κρουζ. Ενα αγόρι με τραβά από το μανίκι και με πάει εκεί όπου αράζουν τα πλοία και οι ελπίδες. Θέλω να φύγω για την Ιταλία. Με περιμένει ο Παζολίνι! Γυρίζει ξανά το Ακατόνε. Μου ψιθυρίζει. Και μια γυναίκα μού φωνάζει. Κι εγώ! Γυρίζει ξανά τη Μάμα Ρόμα! Ενα σύνθημα στον τοίχο με επαναφέρει: Ολα τα γραφεία είναι κηδειών.
Αρχισε να βρέχει και ζεστές φωνές με καλούν. Είναι η Ζέτα, η Μιμίκα, ο Περικλής. Στου Καραβίτη. Στα Ψηλά Αλώνια αρχίζουν τα γυρίσματα, μου φωνάζουν. Πάστες αμυγδάλου και νερό με γκάζι. Και ποτά.
Ανεβαίνουμε τα σκαλιά. Τις ανηφόρες. Η βροχή δυναμώνει. Η πολύλοφη Πάτρα, νυχτερινή. Σκοτεινή.
Μας περιμένει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου