ΠΡΟΚΑΛΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΑΛΟΥΜΕ "Παρά τo φρέαρ του Ιακώβ"

O ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΩΣ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου

Διάβασα στο amen.gr την επιστολή των πέντε σεβαστών κληρικών – μεταξύ τους και ο πολυσέβαστός μου καθηγητής π. Γεώργιος Μεταλληνός – περί καταδίκης του Οικουμενισμού εδώ και τώρα και χαράσσω τις πρώτες σκέψεις που έκανα για την κίνηση αυτή.

1. Είναι άραγε δόκιμος τρόπος η συλλογή υπογραφών – και δη Ιεραρχών – για ένα κείμενο που αυτοπροσδιορίζεται ως «Ομολογία Πίστεως»; Οι ταυτότητες – και οι υπογραφές τους – μας τελείωσαν και τώρα μαζεύουμε για τον «Οικουμενισμό»;
2. Το κείμενο απευθύνεται μόνο σε Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος; Στην πρόσφατη (Οκτώβριος 2008) Σύναξη των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών στο Φανάρι η απόφαση για συνέχιση του διαλόγου σε διαχριστιανικό και διαθρησκειακό επίπεδο ήταν κοινή! Άραγε οι Προκαθήμενοι έχουν «θέσει εαυτούς εκτός Εκκλησίας» όπως γράφεται στο κείμενο των πέντε; Και οι Ιεράρχες των Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών που στοιχούνται σ’ αυτή την απόφαση είναι οιονεί ακοινώνητοι; Νομίζω ότι μια τέτοια λογική τινάζει στον αέρα τον θεσμό της Εκκλησίας, η οποία δεν είναι προνόμιο της Ελλάδας, αλλά τροφός του σύμπαντος κόσμου.
3. Η Ιερά Εξέταση αναβιώνει όταν γράφεται ότι «η στάση αυτή (Ιεραρχών και θεολόγων) και τα ανοίγματά τους στις οικουμενιστικές δραστηριότητες είναι από πάσης πλευράς καταδικαστέα»; Τις ο κρίνων και τις ο δικάζων; Με αυτή τη λογική και οι «Οικουμενιστές» θα μπορούν να καταδικάσουν τους «γνησίους πατερικούς» για ευσεβισμό που αγγίζει τα όρια της αίρεσης. Για τυπολατρία και φαρισαϊσμό που ο ίδιος ο Χριστός με δριμύτητα καταδίκασε.
4. «Μέχρι των αρχών του 20ου αιώνος η Εκκλησία σταθερά και αμετάβλητα είχε απορριπτική και καταδικαστική στάση έναντι όλων των αιρέσεων…», γράφεται στο κείμενο. Η τοποθέτηση αυτή χρήζει επιστημονικής τεκμηρίωσης. Γιατί τα πρεσβυγενή Πατριαρχεία της Ανατολής – τουλάχιστον - δρώντας σ’ ένα αλλόθρησκο περιβάλλον και αγωνιζόμενα για την επιβίωσή τους δεν προέβαιναν με ευκολία, και κυρίως σήμερα δεν προβαίνουν, σε αφορισμούς και αναθεματισμούς των αιρέσεων. Στον 20ο αιώνα με τις ραγδαίες και κοσμογονικές εξελίξεις η Εκκλησία δεν πρέπει να μπει σε τροχιά διαλόγου, όπως μπήκε, π.χ., σε τροχιά ιεραποστολής στην Αφρική και την Άπω Ανατολή κ.α.; Η ιεραποστολική δραστηριότητα είναι ένα τεράστιο θέμα. Πώς θα μιλήσεις στους Αφρικανούς και τους Ασιάτες για το ανάθεμα των αιρετικών, της Βυζαντινής περιόδου, ολότελα άγνωστης σ’ αυτούς;
5. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος είναι ο πρώτος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης που λειτούργησε κατ’ επανάληψιν στην Ιταλία, την έδρα του Καθολικισμού, εγκαινίασε τον ναό του Αγίου Θεοδώρου στο κέντρο της Ρώμης, περιόδευσε όλη την Ιταλία – και την Μεγάλη Ελλάδα - δίνοντας την ορθόδοξη μαρτυρία. Αυτό το ιστορικό γεγονός γιατί το παραβλέπουν τελείως οι «αντιοικουμενιστές»;
6. Αλλά και οι ομόδοξοι Ρώσοι, που ανθίστανται ακόμη στην επίσκεψη του Πάπα στην Ρωσία, διατηρούν και αναπτύσσουν σχέσεις με το Βατικανό, κι ας έχουν εντονότατο το αγκάθι της Ουνίας.

Πολλά ακόμη θα είχα να πω, αλλά κλείνω τονίζοντας ότι ο διάλογος είναι μονόδρομος για την Ορθόδοξη Εκκλησία σήμερα. Είναι πρόκληση, ίσως η κυριότερη, για την ανάπτυξη της θεολογίας της. Είναι η ζωή της και η πεμπτουσία της, αφού διάλογος σημαίνει συνάντηση και κοινωνία. Ο εγκλωβισμός στο καβούκι μας ισοδυναμεί με - συγχωρήστε μου την έκφραση - αυτοκτονία. Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα και κανένα οι Ορθόδοξοι. Διαλεγόμαστε, λοιπόν, εν ειρήνη και αγάπη ανυποκρίτω και ο Θεός θα αναπληρώσει τα υστερήματά μας.

Ναι, αυτός, ο Χριστός, είναι «το μοναδικόν όνομα εν ω δει σωθήναι ημάς». Όμως Εκείνος κρίνει και σώζει πέρα από κάθε δική μας χοϊκή και ατελή δικαιοσύνη. Εμείς δεν απορρίπτουμε κανένα. Αντιθέτως προκαλούμε και προσκαλούμε σε διάλογο. «Παρά τo φρέαρ του Ιακώβ…».