Η "ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ" ΑΠΟ ΤΙΣ "ΟΠΕΡΕΣ ΤΩΝ ΖΗΤΙΑΝΩΝ" - ΜΙΑ ...ΦΕΥΓΑΤΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν (Φρυνίχου 14, Πλάκα) από την Παρασκευή 17 ως την Τετάρτη 22 Οκτωβρίου παίζεται για έξι παραστάσεις το έργο «Νέα Ελλάδα (The Making-Of)» από την ομάδα «Οι όπερες των ζητιάνων». 

Πρόκειται για ένα «λαϊκίστικο ορατόριο για την άνοδο, την πτώση και το rebranding του Έθνους» του Χαράλαμπου Γωγιού. Αυτό το καρναβαλικό οπερατικό όργιο του Χαράλαμπου Γωγιού και της ομάδας «Οι όπερες των ζητιάνων» σε ποίηση της Μαρίας Τοπάλη (Ο Χορός της Μεσαίας Τάξης) και του Δημήτρη Δημόπουλου (Helios Corp.) ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Ευκλείδη. 

Με δεκαετή έντονη παρουσία «Οι όπερες των ζητιάνων» επιζητούν, όπως δηλώνουν, να απαλλάξουν την όπερα από το υπέρογκο κόστος της, την ακαμψία και τη δογματική της εκδοχή, χρησιμοποιώντας με εφευρετικότητα τα ευέλικτα «υλικά» της, αποκαλύπτοντας μια διαφορετική και ουσιαστική εκδοχή της. Νομίζω πως τα έχουν καταφέρει. 

Σ’ αυτή την παραγωγή, όμως, έχουν ...φύγει τελείως! Η μουσική του Γωγιού είναι μετα-οπερατική, αν μπορούμε να την πούμε έτσι. Είναι απολύτως στην υπηρεσία της σάτιρας. Νομίζω πως ο Γωγιός έγραψε εδώ μια «σατιρική μουσική». Δεν είναι ούτε μελωδία ούτε διαφωνία. Τα μοτίβα είναι πρωτόφαντα, έως και ηθελημένα φάλτσα! Υπηρετούν πιστά την παρωδία, την σάτιρα, τον άκρατο σαρκασμό, ειδικά όσα παραπέμπουν σε θεοδωρακικές μελωδίες του παρελθόντος, που εδώ είναι αρκούντως ...πειραγμένες.

Είναι, όμως - τα μουσικά θέματα - ευφάνταστα και δύσκολα, πολλάκις, στην απόδοσή τους. Τραγουδούν και παίζουν οι: Λυδία Ζερβάνου (τσέλο), Ιωάννα Φόρτη (μπαγλαμάς) και Χρήστος Κεχρής (κιθάρα). Και οι τρεις τους συντονίζονται στη μουσική γραφή του Γωγιού, η οποία είναι απαιτητική. 

Απίθανος ο Αλέξανδρος Ευκλείδης, ο σκηνοθέτης της παράστασης και κειμενογράφος, ο οποίος ως Αντιπεριφερειάρχης δίνει πραγματικό ρεσιτάλ! Νομίζω πως είναι ο κατ’ εξοχήν πρωταγωνιστής της παράστασης. Σε παρασύρει ολοκληρωτικά! Και ως ηγούμενος της πομπής του Επιταφίου της «Παλιάς Ελλάδας» στους γύρω δρόμους της Πλάκας– παρακαλώ! – εκφωνεί με μοναδικό τρόπο τη λίστα των θυτών και των θυμάτων της «Παλιάς Ελλάδας». 

Από τα ωραία της παράστασης είναι η έκδοση των έξι «αποπληθωριστικών» χαρτονομισμάτων που χαιρετίζεται ως μια σωτήρια και ευφυής καινοτομία. Τα χαρτονομίσματα σκορπίζονται φυσικά στο κοινό, το οποίο καλείται από τον Αντιπεριφερειάρχη να τα βράσει! Κυριολεκτικώς! Οι θεατές, άμα τη επιστροφή τους από την επιτάφια πομπή, καλούνται να βράσουν τα χαρτονομίσματα σε μια κατσαρόλα που κοχλάζει! 

Το φινάλε, με την Λυδία Ζερβάνου να τραγουδάει εξαιρετικά την άρια της Ιζόλδης (σε μουσική Βάγκνερ), με ελληνικά λόγια που αναφέρονται στην Ελλάδα που πεθαίνει, αποτελεί την κορύφωση του δράματος. 

«Οι όπερες των ζητιάνων», μ’ αυτή την παράσταση επιχειρούν και καταφέρνουν ένα καυστικό σχόλιο ενός σαρκασμού χωρίς όρια, μέσα από «ένα καρναβαλικό οπερατικό όργιο», για να υπογραμμίσουν το όντως μίζερο νεοσυντηρητικό μας παρόν (επικίνδυνο για το μέλλον μας) που το μεταμφιέζουμε και το περιφέρουμε με όρους γραφικού marketing.