Ο ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ ΡΕΜΟΥΝΤΑΚΗΣ ΤΟΥ MAURICE BORN

100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑ ΡΕΜΟΥΝΤΑΚΗ 

Του ΚΩΣΤΗ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ 

Το να είσαι συντελεστής στη διοργάνωση μιας εκδήλωσης μνημοσύνης για μια επική προσωπικότητα που σημάδεψε το χανσενικό κίνημα στην Ελλάδα, όπως του Επαμεινώνδα Ρεμουντάκη, αποτελεί μια συνταρακτική εμπειρία. Είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που οι έννοιες «αγωνιστής» και «πνευματικός αγώνας» ενσαρκώθηκαν τόσο πιστά όσο στη θυελλώδη ζωή του Ρεμουντάκη, ενός ανθρώπου Σύμβολο. Σε μια εποχή βαρβαρότητας και απερήμωσης του πνεύματος, η ζωή του όπως εκφράζεται μέσα από την αυτοβιογραφία του, αλλά και από ανθρώπους που τον γνώρισαν από πολύ κοντά όπως ο κύριος ομιλητής της εκδήλωσης μνήμης που διοργάνωσε η βιβλιοθήκη «Μανώλης Φουντουλάκης», ο φιλέλληνας γαλλοελβετός αρχιτέκτονας και εθνολόγος Maurice Born, αποτελεί μια πολύτιμη παρακαταθήκη και κιβωτό αξιών που διδάσκει όλες εκείνες τις ακατάλυτες αξίες και διαχρονικές αρχές. Μια κιβωτός που παραμένει εξαιρετικά επίκαιρος και ψυχοφελής οδοδείχτης σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε ως Πολιτεία και Κοινωνία. Διαβάζοντας κάποιους στίχους από το ποίημα «επίκληση στον Τζόυς» του Χόρχε Λουί Μπόρχες, του ποιητή που κι εκείνος τυφλώθηκε όπως ο Ρεμουντάκης, δεν μπορώ παρά να μην τον θυμηθώ με τον υπαινιγμό του ποιητή. Λέει ο Μπόρχες: 

«Τι σημασία έχει η δική μας η δειλία 

αν έχει η γη έστω κι έναν γενναίο 

τι σημασία έχει η λύπη 

αν μέσα στους καιρούς 

κάποιος αισθάνεται ευτυχισμένος, 

τι σημασία έχει η χαμένη γενιά μου, 

αυτός ο θολός καθρέφτης, 

αν η ζωή σου τη δικαιώνει 

Είμαι οι άλλοι. Είμαι όλοι εκείνοι 

που περισώθηκαν από τον πεισματικό σου μόχθο 

είμαι όλοι εκείνοι που χωρίς να τους ξέρεις τους σώζεις». 

Πιο συναρπαστική όμως κάνει ακόμη αυτή την εμπειρία, το περιεχόμενο της παρουσίασης του μεγάλου φιλέλληνα Maurice στην εκδήλωση. Ήταν συγκλονιστικός, ευαίσθητος και συνάμα μοναδικός ο τρόπος που επέλεξε να τιμήσει τον εκλιπόντα φίλο του: Να συνομιλήσει μαζί του με ένα πολυσέλιδο γράμμα, στο δεύτερο ενικό πρόσωπο, σαν να ήταν ζωντανός! Δεν ήταν τυχαίος. Ο Ρεμουντάκης για όλους όσους τον γνώρισαν εξακολουθεί να είναι «ωσεί παρών». Εξακολουθεί να ιερουργεί στη ζωή τους και να φωτίζει με τις αειθαλείς και διαχρονικές αξίες του και πρότυπα που ευαγγελίστηκε. 

Ο Maurice Born από τα νιάτα του στάθηκε ένας ιδαλγός του υψηλού, του ωραίου, του ευγενικού του ακατάλυτου από το χρόνο˙ εκείνου που σμιλεύει τη ζωή και την κάνει να ξεχωρίζει από τη βαρβαρότητα. Έλαμπε συνέχεια μέσα του το πολύτιμο άγνωστο πετράδι της χίμαιρας, σε μια εποχή που οι περιπλανώμενοι ιππότες, που επιχειρούσαν να υπερασπίσουν τα ιδανικά της ιστορίας και της μνημοσύνης, λοιδορήθηκαν όπως ο Δον Κιχώτης. Ο Maurice είχε διαλέξει από τα νιάτα του το δύσκολο δρόμο του ανύστακτου μελωδού της ιστορικής μνήμης. Έθεσε τον εαυτό του, στο δύσκολο δρόμο του εθελοντισμού, ως συνεχιστής του μακραίωνου ρεύματος του φιλελληνισμού της δυτικής Ευρώπης και μας διέσωσε από την αμείλικτη λήθη και τη σκόνη του χρόνου πολύτιμα πετράδια της τοπικής μας ιστορίας και εθνογραφίας. Το έργο του, η προσφορά του, είναι αναντικατάστατης αξίας και βαρύτητας. 

Ασφαλώς και η αναμενόμενη έκδοση του μνημειώδους πονήματός του μέχρι το τέλος του χρόνου στο Παρίσι με τίτλο «VIES ET MORTS D’ UN CRETOIS LEPREUX» (Ζωές και θάνατοι ενός κρητικού λεπρού) θα αποτελέσει ένα σπουδαίο εκδοτικό γεγονός όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά και στη χώρα μας που (είναι πλέον του σίγουρου αυτό) θα μεταφραστεί ευθύς αμέσως. 

Οφείλω θερμές ευχαριστίες στη Βιβλιοθήκη «Μανώλης Φουντουλάκης» που μου εμπιστεύτηκε τον συντονισμό αυτής της μοναδικής εκδήλωσης μνημοσύνης. 

Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους ο αεικίνητος ιεράρχης του Οικουμενικού Πατριαρχείου, Μητροπολίτης Μύρων Λυκίας κ. Χρυσόστομος που μετέφερε τις Πατριαρχικές ευχές, ο Επίσκοπος Πέτρας και Χερρονήσου κ. Νεκτάριος, ο Δήμαρχος Αγ. Νικολάου καθώς και άλλοι επίσημοι και πλήθος κόσμου.