Il y a bien de différence entre rire de la religion, et rire de ceux qui la profanent par leurs opinions extravagantes (Pascal, Lettres 11).
Μ’ αυτά τα λόγια ξεκινά η Πάπισσα Ιωάννα του Ροΐδη, και ελπίζω να είναι κατανοητά τοις πάσι. Και όμως τα επαναλαμβάνω: «Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ ειρωνείας της θρησκείας και της ειρωνείας εκείνων που τη βεβηλώνουν με τις εξωφρενικές απόψεις τους».
Αφορμή για τα παραπάνω λόγια είναι το νοσηρό γεγονός που ακμάζει αυτές τις μέρες καθώς πλησιάζουν οι Πανελλήνιες εξετάσεις. Μιλώ για τις λειτουργίες και τις αγρυπνίες για τις Πανελλαδικές εξετάσεις. Προς ενίσχυσιν και φωτισμόν των μαθητών! Είναι πλέον φανερό ότι κάποιοι ιερείς παίζουν θέατρο στην Εκκλησία. Το επιθυμούσαν, μάλλον, θέατρο σκιών, αλλά προέκυψε θέατρο του παραλόγου. Όταν ο «πιστός λαός» περνά ακόμα μια δύσκολη φάση, τρέχουν αυτοί οι αετονύχηδες και τον πιάνουν καλλιεργώντας την ψεύτικη ανάγκη για το θαύμα. Όποιο θαύμα επιζητούμε δεν σώζει· τρία θαύματα μάς σώζουν και τα κάνει ο Χριστός κι όχι ο παπάς· ο Χριστός σαρκώθηκε, αναστήθηκε και συνεχίζει να μας δίνει το σώμα και το αίμα Του για μετάληψη. Κάθε άλλο «θαύμα» είναι δεισιδαιμονία, είναι η μαγική λύση και όχι η σωτήρια.
Έτσι, λοιπόν, ο μαθητής δεν θέλει λειτουργίες και αγρυπνίες για να περάσει τις πανελλήνιες. Αν υποθέσουμε ότι πάει έστω και ένας μαθητής ελευθέρως. Ο απόστολος Ιάκωβος συμβουλεύει να δώσουμε στον πεινασμένο αδελφό ένα κομμάτι ψωμί αντί λόγων. Στην προκειμένη περίπτωση ας πάνε οι καλοπληρωμένοι παπάδες να βοηθήσουν τα παιδιά πληρώνοντας τα ιδιαίτερα που μαστίζουν τους γονείς τους, για να μην πω το αυτονόητο, το οποίο είναι να αγωνιστούν με όσους παλεύουν για την ανατροπή του εκπαιδευτικού συστήματος που γέννησε τα φροντιστήρια. Ο όποιος θυμός που εκφράζω είναι λίγος σε σύγκριση με την πίεση η οποία ασκείται και αισθάνεται ο μαθητής.
Ας φροντίσουν - ξεχασμένη λέξη - οι πατέρες - άλλη ξεχασμένη - για τη διασκέδαση, την χαλάρωση του μαθητή, παρά να υπόσχονται θαύματα με τις πολύωρες παραστάσεις επίκλησης του θαύματος που δεν θα γίνει. Μια που μιλάμε για τις αγρυπνίες, ίσως, πρέπει να θυμηθούν οι σταυροφόροι παπάδες- «θελήματι Θεού» όλοι φοράνε σταυρούς - ότι οι αγρυπνίες τελούνται συγκεκριμένες μέρες σύμφωνα με το Τυπικό. Και σύμφωνα με την εκκλησιολογική αντίληψη οι αγρυπνίες έχουν ένα σκοπό: τον εορτασμό της Θείας Ευχαριστίας με μεγάλη λαμπρότητα ένεκεν κάποιου σημαντικού εκκλησιαστικού γεγονότος (το ίδιο και η Θεία Λειτουργία, που τελείται στη μνήμη των αγίων, στις Δεσποτικές και Θεομητορικές γιορτές). Δεν είναι οι αγρυπνίες φάρμακο για γρίπη, ούτε των ανθρώπων, ούτε των χοίρων.
Ας αφήσουν, λοιπόν, οι ιερείς τις αγρυπνίες και την ιερή βατολογία, να ξεκουραστούν οι ίδιοι, ο Θεός και όσοι μαθητές παρασέρνονται στα θέατρά τους. Πάω και εγώ τώρα να κάνω αγρυπνία για να περάσουν όσοι μαθητές δεν πάτησαν ούτε σε εκκλησία, ούτε στο σχολείο.
Ας φροντίσουν - ξεχασμένη λέξη - οι πατέρες - άλλη ξεχασμένη - για τη διασκέδαση, την χαλάρωση του μαθητή, παρά να υπόσχονται θαύματα με τις πολύωρες παραστάσεις επίκλησης του θαύματος που δεν θα γίνει. Μια που μιλάμε για τις αγρυπνίες, ίσως, πρέπει να θυμηθούν οι σταυροφόροι παπάδες- «θελήματι Θεού» όλοι φοράνε σταυρούς - ότι οι αγρυπνίες τελούνται συγκεκριμένες μέρες σύμφωνα με το Τυπικό. Και σύμφωνα με την εκκλησιολογική αντίληψη οι αγρυπνίες έχουν ένα σκοπό: τον εορτασμό της Θείας Ευχαριστίας με μεγάλη λαμπρότητα ένεκεν κάποιου σημαντικού εκκλησιαστικού γεγονότος (το ίδιο και η Θεία Λειτουργία, που τελείται στη μνήμη των αγίων, στις Δεσποτικές και Θεομητορικές γιορτές). Δεν είναι οι αγρυπνίες φάρμακο για γρίπη, ούτε των ανθρώπων, ούτε των χοίρων.
Ας αφήσουν, λοιπόν, οι ιερείς τις αγρυπνίες και την ιερή βατολογία, να ξεκουραστούν οι ίδιοι, ο Θεός και όσοι μαθητές παρασέρνονται στα θέατρά τους. Πάω και εγώ τώρα να κάνω αγρυπνία για να περάσουν όσοι μαθητές δεν πάτησαν ούτε σε εκκλησία, ούτε στο σχολείο.
Προμηθεύς
26 σχόλια:
Eίστε υπερβολικός.
Ποιά θεολογική «ορθότητα» εμποδίζει την τέλεση μιας λειτουργίας,μιάς παρακλήσεως, μιάς αγρυπνίας πριν από μια δύσκολη χειρουργική επέμβαση, από μια κρίσιμη δίκη, από μια δύσκολη συνάντηση;
Γιατί διαγράφετε έτσι εύκολα την ανάγκη του θείου φωτισμού στις δύσκολες καμπές του βίου;
Κι αν είναι «μαγική τελετή» η λειτουργία πριν τις εξετάσεις γιατί να μην είναι «μαγική τελετή» και συνδυασμένη με τον γάμο (όπως προβλέπεται από το τυπικό)ή αυτή καθαυτή η λειτουργία οτεδήποτε κι αν τελείται ;
Ποια είναι η συγκεκριμένη «μαγική» προσδοκία που υπάρχει στη λειτουργία προ των εξετάσεων και δεν υπάρχει στις εκκλησιαστικές ακολουθίες περι αγιασμού οχημάτων,εγκαινίων οικου κ.ο.κ.;
Μήπως δανείζεστε προτεσταντική «ορθολογιστική» επιχειρηματολογία ;
Γνωρίζει ο Προμηθεύς πόσο σέβομαι τη γνώμη του, αλλά επί του προκειμένου συμφωνώ με τον Misha.
@ Μisha,
σ'ευχαριστώ κατ'αρχάς για το εποικοδομητικό σου σχόλιο.
δεν συμφωνώ με τον όρο θεολογική ορθότητα και ορθολογισμός μου θυμίουν το politically incorrect ή correct, όπου τέτοιες εκφράσεις δεν λένε τίποτα στην εκκλησία. είναι ή δεν είναι κανείς ορθόδοξος, δεν γίνεται να είναι ορθόδοξος μη ορθός.
υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ Θείας Ευχαριστίας και των λοιπών τελετών. άλλος ο σκοπός, όπως δηλώνουν και οι ονομασίες αλλιώς θα λέγαμε μόνο προσευχή χωρίς να κατηγοριοποιήσουμε τις ακολουθίες. η μία είναι Θεία Ευχαριστία ή άλλη είναι Παράκληση, δεν είναι το ίδιο πράγμα και δεν έχουν την ίδια αξία ως προς την μέθεξη στην Εκκλησία γι'αυτό και οι κανόνες λένε πως όποιος δεν συμμετέχει σε τρεις συνεχόμενες λειτουργίες κόπτεται από το σώμα της Εκκλησίας.
επομένως δεν αρνούμαι το θείο φωτισμό το τοποθετώ σε άλλο πλαίσιο. δεν ξέρω αν είναι στη διδασκαλία της Εκκλησίας οι προσευχές να μετατρέπονται σε ψυχολογικό παράγον που χρησιμοποιείται για να ηρεμήσει η συνείδηση κάποιων, εν προκειμένω των μαθητών. ο Θεός είναι με κάθε άνθρωπο που το ζητά ανά πάσα στιγμή και χωρίς να τρέξει αυτός σε λειτουργίες εδώ και κει. οι θείες λειτουργίες δεν είναι παράκλητικός κανόνας που το κάνεις εν ώρα ανάγκης. για να είμαι πιο κατανοητός θα αναφέρω ότι στα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού, σε κάθε περιοχή τελούταν μια λειτουργία από τον επίσκοπο, μετά το δικαίωμα δόθηκε στους ιερείς εξ' ού και τελείται με άδεια του δεσπότη και μνημονεύεται εκείνος...
για το θέμα της σχέσης γάμου και λειτουργίας σε παρακαλώ να ξαναδιαβάσεις παλαιό μου κείμενο σ για το θέμα (http://panagiotisandriopoulos.blogspot.com/2008/03/blog-post_2569.html). γάμος δεν υπάρχει ως τελετή το πιο πιθανόν να ήταν μια δέηση κατά τη διάρκεια της Σύναξης...
για τα υπόλοιπα που λες έχει γίνει παρερμηνεία και κατάχρηση. απ'ό,τι ξέρω τέτοιες προσευχές έχουν να κάνουν με το αποτέλεσμα της Ανάστασης το οποίο είναι η σωτηρία της ανθρώπινης φύσης και συνεπώς όλης της φύσης που μετείχε στα αποτελέσματα της πτώσης του Αδάμ...
ελπίζω να έδειξα πως δεν χρισημοποιώ προτεσταντική, αν και τους σέβομαι, επιχειρηματολογία.
H παρέμβαση του αγαπητού και σεβαστού μας Π.Κ. μου δίνει το έναυσμα για να μπω κι εγώ στην συζήτηση.
Ξέρω καλά ότι στη Ζάκυνθο γονείς και μαθητές που εμπλέκονται στην διαδικασία των Πανελλαδικών προσφεύγουν στον Άγιο Διονύσιο, προσκυνούν το σεπτό του λείψανο για να λάβουν την ευλογία του. Και σε πολλά μέρη της Ελλάδος πιστοί εκφράζουν το αίτημα για θρησκευτική σύναξη εν όψει των Πανελλαδικών και η Εκκλησία δεν μπορεί να παραθεωρήσει το αίτημα αυτό.
Όμως, η επισήμανση του Προμηθέα για την Θ. Λειτουργία είναι καίρια.
Άλλο οι ακολουθίες και άλλο η Θεία Ευχαριστία.
Στις μέρες μας παρατηρούμε ότι η Θ. Λειτουργία είναι κάτι που γίνεται πολύ εύκολα. Και κάθε μέρα. Και για κάθε περίσταση.
Και ναοί τελούν αγρυπνίες κάθε Τετάρτη ή Παρασκευή, ανεξαρτήτως γιορτής, "προς εξυπηρέτησιν των πιστών".
Και θα πει κανείς "κακό είναι να τελείται η Θ. Λειτουργία; Ήμαρτον"!
Όχι φυσικά. Αγιασμός και χάρη είναι η τέλεση της θ. Ευχαριστίας. Όμως ο Προμηθέας το επισημαίνει σωστά. Υπάρχει κίνδυνος να εκπέση το μέγιστο μυστήριο σε "ψυχολογική υποστήριξη". Να καταντά η Θ. Λειτουργία μια συναισθηματική κατάσταση και μόνο.
Οι ποιμένες θα έπρεπε να έχουν την ανάλογη διάκριση ώστε και οι πιστοί να καταλαβαίνουν ότι η Θ. Ευχαριστία δεν είναι μια ιδιωτική υπόθεση, αλλά μια πρόσκληση στο δείπνο της Βασιλείας. Και δεν την τελούμε για να επιτύχουμε εκείνο ή το άλλο, αλλά για να απολαύσωμεν Λόγον και να μετέχουμε ξενίας δεσποτικής.
Αφήστε τους ποιμένες τα εναύσματα και τα ποιμνιοστάσια και βρείτε τρόπο να αλλάξει αυτό το δόλιο εκπαιδευτικό σύστημα ή τρόπο να πληρώσουν οι φτωχές οικογένειες τα φροντιστήρια. Αυτό είναι το θεολογικώς ορθόν! Αυτό λέει η δική μου διάκριση!
Φίλτατε Προμηθέα
Έπρεπε κάποιος να τολμήσει και σ’ αυτό το ζήτημα… Εύγε!
Να καταθέσει τον αντί-λογο με ευθύτητα και οξυδέρκεια και κυρίως χωρίς ψευδαισθήσεις. Να μιλήσει για τα αυτονόητα (;) σε συνθήκες στρέβλωσης, υπανάπτυξης και αλλοτρίωσης της εκκλησιαστικής μας ζωής. Για την απώλεια προσανατολισμού, τη σύγχυση κριτηρίων. Για την αγοραία εκδοχή της ευσέβειας που μεταπίπτει ανεπίγνωστα σε θρησκευτικό marketing ! Πίσω από τις φιέστες, τις «πρωτοτυπίες» και τις αναλόγου εμπνεύσεως πρακτικές το απόλυτο κενό της θεολογίας μας για τα μικρά και τα μεγάλα της ζωής μας. Η Θεία Ευχαριστία, η μετάληψη της ίδιας της Ζωής γίνεται πια το μέσο και όχι ο σκοπός. Η εξασφάλιση και όχι ο καημός. Για να «πετύχουμε» γενικώς! Τουτέστιν, για να περάσουμε πρώτοι στις πρώτες των σχολών, για να ξορκίσουμε την ασθένεια, την κακοτυχία, τα βάσανα και τους φόβους μας. Γιατί όχι, και για να πάρουμε το δίπλωμα οδήγησης..
Καλά και βαθιά ανθρώπινα όλα αυτά, σύμφυτα των αναγκών και των επιθυμιών του επίγειου βίου μας. Πολύ λίγα όμως και μικρά μπροστά στο Όλον, το ακέραιο της Μετάληψης και της Κοινωνίας με την Αγάπη που μελίζεται αενάως για μας όλους τους τραγικά λίγους και μικρούς. Να είσαι ερωτευμένος με άλλα λόγια, για να χαίρεσαι τις ήττες του κόσμου όλες και τις αποτυχίες σου και να μη σε νοιάζει. Να κυνηγάς τον Αγαπημένο και να μην εκλιπαρείς για χάρες, εκδουλεύσεις και υποσχέσεις. Να ζεις ως πάντων έσχατος για να σε κάνει η χάρη Του πρώτο…
Ανακαλώ τις «ευχές» ενός σεβάσμιου προηγουμένου αγιορείτικου μοναστηριού σε μαθητές Λυκείου πριν από μερικά χρόνια: «Εύχομαι σ’ όλους σας να πετύχετε και στους τολμηρούς να αποτύχετε!». Δεν ήταν λογοπαίγνιο, ευρηματική υπεκφυγή. Ήταν μια ρωγμή, μια ρήξη με τον άνθρωπο της θρησκείας που προσδοκά δικαίωση κι επιτυχία από τα έργα και την τήρηση του νόμου. Ήταν η από-κάλυψη του ανθρώπου που παραδίνεται αμαχητί έχοντας «φάει ήττα» (που θα ΄λεγαν και τα παιδιά στη γλώσσα τους) στον Χριστό. Έτσι για να κάνει αυτός … κουμάντο στη ζωή του, μέσα από επιτυχίες και αποτυχίες.
Υστερόγραφο
1ο Εκτός των άλλων, η επίκληση της θείας αρωγής εν όψει πανελλαδικών αντιφάσκει με αυτόν τον ίδιο τον θεσμό των εξετάσεων. Τη λογική και την ηθική του: ατομικισμός, ανταγωνισμός, χρησιμοθηρία… πρωταθλητισμός. Πόσο εύκολα μπορείς να τα παραβλέψεις όλα αυτά κάνοντας αγρυπνίες;
2ο Με την ευκαιρία αυτή, να υπενθυμίσω και την κατ’ έτος βράβευση των «αριστούχων» μαθητών στο πλαίσιο των Πρωτοκλητείων! Με όλο το σεβασμό, μήπως η τοπική μας Εκκλησία θα έπρεπε να καταργήσει τούτο το «έθιμο»; Δουλειά της Εκκλησίας είναι να συναγωνίζεται τη Eurobank στα καλλιστεία των «αρίστων»; Ποιας μάνας αγκαλιά αντέχει να ξεχνά τους μέτριους, τους κακούς και τους αποτυχημένους;
Γιώργος Μάλφας
αγαπητέ Γιώργο Μάλφα, δεν μπορώ παρά να προσυπογράψω το σχόλιο σου. η παρέμβαση που έκανες μου άνοιξε τα μάτια και σε άλλες πτυχές του θέματος. όπως βλέπεις το πρόβλημα των ορθοδόξων είναι ότι ξεχάσαμε και χάσαμε την ταυτότητά μας. δεν είμαστε από το κόσμο αυτό, ούτε μαζί του. αν δεν μπορούμε να πάμε κόντρα με τον κόσμο μου φαίνεται καλύτερα τουλάχιστο να μην παρασυρθούμε απ'αυτόν.
συμφωνώ επίσης με όσα προτείνεις και θέτεις στο υστερόγραφο. πώς είναι δυνατόν να βραβεύσουμε κάποιον για ένα σημαντικό μεν αλλά και μικρό γεγονός; οι πανελλαδικές τι αξία έχουν στην εν Χριστώ ζωή; σήμερα γίνονται αύριο- μεθαύριο θα πάψουν. θα βραβεύσει η Εκκλησία τους αριστούχους σε εισαγωγικές; ας πάνε επίσης μόνιμα στις ορκωμοσίες όλων των σχολών! η έκφραση Θρησκευτικό Marketing περιγράφει μια πολύ νοσηρή πραγματικότητα, που εύχομαι κάποια στιγμή να θεραπευτεί.
Συμφωνώ με τον Γιώργο Μάλφα, με τον τρόπο της η επίσημη Εκκλησία νομιμοποιεί την αισχρότητα αυτού του συστήματος επιλογής και δεν διαφέρει από την Eurobank, σε τίποτα. Η Εκκλησία ευλογεί τους δικούς της, ώστε να ξεπεράσουν τους "άλλους", τους (μη) δικούς της. Ξεχάσατε φίλοι ποιμένες πως η Εκκλησία υπάρχει κυρίως για τους "άλλους"; Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία γι αυτό το αίσχος που αφήσαμε - κι ανέχεται και η επίσημη Εκκλησία - να ζήσουν τα παιδιά μας....
πάτερ Π.Κ., εκφράζω την άποψή μου "εκμεταλλευόμενος" την πατερική σας επιείκεια... όχι μόνο στο προκείμενο
Mπράβο, Γιώργο.
Να υπενθυμίσω πως οι κατηγοριοποιήσεις των χριστιανών μέσα στη λατρεία έχουν μακρά ιστορία εν Ελλάδι, π.χ. Θ.λειτουργία για εργαζομένους, για φοιτητές, για επιστήμονες,για κατασκηνωτές, με κύριο κριτήριο το, χαμηλού ή υψηλού επιπέδου κήρυγμα, ανάλογα με τους συμμετέχοντες.
Είναι φαιδρό και συνάμα τραγικό, το παρακάτω συμβάν: προ πολλών δεκαετιών θρησκ. οργάνωση στην Πάτρα είχα οργανώσει εν ημέρα Κυριακή,Θ.λειτουργία σε παρεκκλήσιον ενορίας για τους νέους και τους φοιτητές του δικού της συναφιού,αλλά όταν πήγαν το πρωί στον συγκεκριμμένο ναό, είδαν λατρευτική σύναξη άλλης "θυγατρικής" και ανταγωνιστικής οργάνωσης, και αντί να μείνουν διδάσκοντας εν τη πραξει τί σημαίνει ενότης εν τη λατρεία, και κάνοντας και υπέρβαση προς λύσιν των μεταξύ τους "διαφορών", έφυγαν ταχέως και ετέλεσαν τη δική τους λατρεία(;) στο παρεκκλήσιο της επισκοπής.
Θεολογική ανάλυση αυτού του νοσηρού φαινομένου ο ενδιαφερόμενος μπορεί να βρεί στη μνημειώδη εργασία του μητρ.Περγάμου Ι.Ζηζιούλα "Απο το προσωπείον στο πρόσωπο",στον τόμο "Η Ιδιοπροσωπεία του νέου Ελληνισμού".
Το Ζουμπούλι.
Ευγε στους αγαπητους προγραφοντες Γιωργο Μαλφα και προμηθεα... νομιζω πως καλυπτουν με οσα αναφερουν, τις εκκλησιολογικες διαστασεις της θειας Λατρειας.Δυστυχως η σχεδον ανυπαρκτη εμπειρικη μετοχη στο σωμα της Εκκλησιας και η αλλοτριωση του ευχαριστιακου γεγονοτος σε θρησκειακη ικανοποιση ψυχολογικων αναγκων του βιου ειναι η μεγαλυτερη ασθενεια.. και ποιμενων και ποιμενομενων... Σ.Κυρ.
Όπως ειπώθηκε παραπάνω, κάνοντας λειτουργίες για τις πανελλήνιες η εκκλησία αναγάγει σε ύψιστο γεγονός τις πανελλήνιες αντι να το απομυθοποιεί, και έτσι νομιμοποιεί και αποδέχεται το σύστημα των φροντιστηρίων, του σκληρού ανταγωνισμού, αλλά και του άγχους!
Κοινώς κάνει ''πλάτες'' σε ένα σύστημα που θεωρείται από πολλούς αντιπαιδαγωγικό γιατί οι πανελλήνιες έχουν σαν φιλοσοφία ότι αν γράψεις καλύτερα από τους άλλους περνάς, δηλαδή ξεφεύγουμε από τον στόχο που είναι η πραγματική γνώση, δεν μας πειράζει η μετριότητα αρκεί να υπερέχουμε των άλλων! Και όλα αυτα βασίζονται σε εξέταση πάνω σε περιορισμένη ύλη, εις βάρος της σφαιρικής γνώσης σε διάφορους τομείς του επιστητού. Με αποτέλεσμα παιδιά που εισάγονται σε ανώτατες σχολές πχ τεχνολογικής ή θετικής κατεύθυνσης να μην έχουν ιδέα από παγκόσμια ιστορία, από τέχνες και γράμματα, όπως και αντίστοιχα σε ανώτατες σχολές θεωρητικών κατευθύνσεων να μην ξέρουν βασικές έννοιες των θετικών επιστημών.
Γιαυτό έχουμε γεμίσει πτυχιούχους που στερούνται καλλιέργειας.
Όσο για κάτι που αναφέρθηκε, ότι οι κανόνες της εκκλησίας λένε ότι όποιος χάσει τρεις διαδοχικές λειτουργίες αποκόπτεται απτο σώμα της εκκλησίας, ανέκαθεν αυτο μου ακουγόταν σαν ρεσιτάλ δεισιδαιμονίας! Καθαρά θεοκρατικό επιχείρημα.
@Γιώργο Μάλφα
Γράφετε μερικά ωραία.
Ωστόσο παραβλέπετε ότι η ιεράρχηση πιθανώς λανθασμένων αξιών και προτεραιοτήτων δεν προέκυψε εσχάτως αλλά είναι πιθανότατα μια παθολογία της εκκλησιαστικής ζωής ήδη από τους πρώτους χρόνους της χριστιανικής εκκλησίας.
Γράφει ο αδελφόθεος Ιάκωβος
«ἐὰν γὰρ εἰσέλθῃ εἰς τὴν συναγωγὴν ὑμῶν ἀνὴρ χρυσοδακτύλιος ἐν ἐσθῆτι λαμπρᾷ, εἰσέλθῃ δὲ καὶ πτωχὸς ἐν ρυπαρᾷ ἐσθῆτι, 3 καὶ ἐπιβλέψητε ἐπὶ τὸν φοροῦντα τὴν ἐσθῆτα τὴν λαμπρὰν καὶ εἴπητε αὐτῷ, σὺ κάθου ὧδε καλῶς, καὶ τῷ πτωχῷ εἴπητε, σὺ στῆθι ἐκεῖ ἢ κάθου ὧδε ὑπὸ τὸ ὑποπόδιόν μου, 4 καὶ οὐ διεκρίθητε ἐν ἑαυτοῖς καὶ ἐγένεσθε κριταὶ διαλογισμῶν πονηρῶν; 5 ᾿Ακούσατε, ἀδελφοί μου ἀγαπητοί. οὐχ ὁ Θεὸς ἐξελέξατο τοὺς πτωχοὺς τοῦ κόσμου πλουσίους ἐν πίστει καὶ κληρονόμους τῆς βασιλείας ἧς ἐπηγγείλατο τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν; 6 ὑμεῖς δὲ ἠτιμάσατε τὸν πτωχόν. οὐχ οἱ πλούσιοι καταδυναστεύουσιν ὑμῶν, καὶ αὐτοὶ ἕλκουσιν ὑμᾶς εἰς κριτήρια; 7 οὐκ αὐτοὶ βλασφημοῦσι τὸ καλὸν ὄνομα τὸ ἐπικληθὲν ἐφ' ὑμᾶς; 8 εἰ μέντοι νόμον τελεῖτε βασιλικὸν κατὰ τὴν γραφήν, ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν, καλῶς ποιεῖτε· 9 εἰ δὲ προσωποληπτεῖτε, ἁμαρτίαν ἐργάζεσθε, ἐλεγχόμενοι ὑπὸ τοῦ νόμου ὡς παραβάται.»
Μήπως η Εκκλησία δεν υιοθέτησε τον χρυσοποίκιλτο αυτοκρατορικό σάκκο και το αδαμαντοπλούμιστο στέμμα ως ενδυμασία των αρχιερέων της;
Δεν επέλεξε τον χρυσό (αυτό που ο κόσμος της αμαρτίας θεωρεί πολύτιμο) για την επένδυση των ναών και των ιερών σκευών της;
Δεν τοποθετεί σε περίοπτο θέση τα ονόματα των χρηματοδοτών της, δεν απονέμει στους πλούσιους και ισχυρούς της ημέρας μεγαλόσχημους τίτλους οφφικιαλίων, ανεξάρτητα από την ηθική τους υπόσταση ;
Μάς ενοχλεί η βράβευση κάποιων μαθητών και σιωπουμε αιδημόνως στην επιβράβευση,από τα επισημότερα εκκλησιαστικά χείλη, των αδικούντων και σκανδαλοποιών; (τα ονόματα στη διάθεση σας)
Μήπως προσφάτως δεν τέλεσε εκπρόσωπος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ειδική λειτουργία στην Αθήνα για τους καταγομένους εκ Προικονήσου, με την ευκαιρία μνήμης κάποιου τοπικού αγίου;
Μήπως δεν οργανώνει το Πατριαρχείο συνέδρια νεολαίας όπου τελούνται και ειδικές για τους νέους θείες λειτουργίες;
Γιατί θα πρέπει να μάς ενοχλεί μια ανάλογη πρωτοβουλία πριν τις πανελλαδικές εξετάσεις;
Λοιπόν, νομίζω ότι δεν πρέπει να διυλίζουμε τον κώνωπα και να καταπίνουμε την κάμηλο.
Το σκάνδαλο προέρχεται από την εκκοσμίκευση όλων μας,ιδίως τών «νομιζόντων πορισμόν είναι την ευσέβειαν», και όχι από φιλάνθρωπες πρωτοβουλίες όπως αυτή των παρακλησεων,λειτουργιών ή αγρυπνιών για τους αγχωμένους υποψηφίους των πανελλαδικών.
"Φιλάνθρωπες πρωτοβουλίες... για τους αγχωμένους υποψηφίους των πανελλαδικών"!
Έτσι, τόσο απλά και αγχολυτικά... το αναμνηστικό στυλό, η εικονίτσα και οι "πατρικές" ευχές για ΕΠΙΤΥΧΙΑ. Α ξέχασα, το αντίδωρο μήπως είναι περιττό;
δάσκαλος
ωραία, και επειδή πάντα είχε η εκκλησία στοιχεία εκκοσμίκευσης, πρέπει να δεχτούμε όσα συμβαίνουν χωρίς καμμία κριτική;
Αυτό ελειπε να μην γινονται και θειες λειτουργειες ....Ρε πατε καλα...
Και μετα λετε οτι οι παπαδες καθονται και δεν λειτουργουν...
Κατι τετοιο δεν πρεπει να σταματησει και για τις ημερες που εορταζουν οι ναυικοι, οι δικηγοροι, οι αρτοποιοι?
Δηλ, πρεπει να σταματησουμε την θ.Λειτουργεια επειδη καποιοι φοβουνται μηπως εκπεσει η θεια λειτουργεια σε ειδος συναισθηματισμου εξαρτωμενου?
Για αλλα να φοβαστε αγαπητοι και οχι απο τις θειες λειτουργειες...
Ποσες φορες στο αγιο ορος παιρνουμε τηλ και ζητουμε να γινει θ.λειτουργεια και να προσευχηθειτε για τον ταδε που ειναι αρρωστος ή και γι ααλλες περιπτωσεις?
Το εκκλησιαστικό "ανήθικο" ήθος που περιγράφει ο φίλος Misha δεν μπορεί να έχει θέση εδώ, δεν μένουν περιθώρια γι αυτές τις πολυτέλειες, στο σκληρό δρόμο προς το φροντιστήριο. Βλέπω να θεωρείς τη λειτουργία γιατρικό για κάθε νόσο και μαλακία, επειδή στο ζόρισμά σου (ίσως) ξεχνάς ότι η θεία λειτουργία είναι ακριβής επανάληψη της θυσίας του Χριστού και όχι επίκληση αγγέλων κατά δαιμόνων για τους πανελλαδικώς εξεταζομένους. Η Εκκλησία έχει και ευχέλαιο, για την υγεία, κι άλλους πολλούς τρόπους, λειτουργικούς, για πραγματικές, όμως, ανάγκες...... Και βέβαια Εκκλησία δε σημαίνει μαγεία! Όλα αυτά που γράφεις θα έπρεπε να σε ενοχλούν, παρά να στηρίζουν την άποψή σου, που είναι μάλλον μαγική και ορθόδοξα στρεβλή. Αν εσύ είσαι εκκοσμικευμένος, προσπάθησε να καταλάβεις, πως τα παιδιά που εξετάζονται δεν πρόλαβαν να γίνουν σαν κι σένα, λόγω ηλικίας (ευτυχώς)!
ΚΑΝΤΕ ΡΕ MISHAΔΕΣ ΜΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΦΓΑΝΟΥΣ,ΙΡΑΝΟΥΣ ΙΡΑΚΙΝΟΥΣ, ΣΟΜΑΛΟΥΣ Κ.Λ.Π. ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ΦΙΛΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΜΑΓΟΥΛΟ, ΟΠΩΣ ΘΑ 'ΚΑΝΕ Η ΜΑΝΑ ΤΟΥΣ, ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΙΛΗΣΤΕ ΓΙΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΤΥΠΙΚΑ.
Ο λόγος του Προμηθέα είναι αυταπόδεικτος και μπράβο του που άνοιξε το θέμα!
@Aνώνυμο 14 Μάϊος 2009 11:37
Αυτό που πράγματι διαφαίνεται είναι μια κοραϊκή νοοτροπία.
Κάποιοι εκκλησιαστικοί-ιδίως φιλοδυτικής κατευθύνσεως- αρνούνται το Άγιο Φως,την πραγματική παρουσία τών αγγέλων στην Θεία Λειτουργία, την αναγκαιότητα του αγιασμού, του ευχελαίου και άλλων αγιαστικών τελετών, τις θαυματουργές και μυροβλύζουσες εικόνες, την προσκύνηση των αγίων λειψάνων.
Μπερδεύουν τις νεράιδες και τα ξωτικά με τους αγγέλους.Τα δαιμονικά ή απατηλά κόλπα των μάγων του Φαραώ με τις πραγματικές επεμβάσεις του θεού στην ανθρώπινη ιστορία.Την κτιστή «χάρη» των βαρλααμιστών και του παπισμού με την Άκτιστη Θεία χάρη των αγίων.
Φτιάχνουν μια βολική, για τον δυτικότροπο ορθολογισμό τους, θεολογική εκδοχή και προσπαθούν να την πλασάρουν με κανόνες «πολιτικής ορθότητας» στον ορθόδοξο χώρο.
Βέβαια μέσα στην πρεμούρα τους δεν αντιλαμβάνονται ότι έτσι δημιουργούν συνθήκες θερμοκηπίου για την άνθιση του νέου αθεϊσμού που σαρώνει τις δυτικές κοινωνίες και αχνοφαίνεται και εν τοις καθ΄ημάς.
Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν των ουρανών και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν. Μήπως θυμάσθε ποιός το είπε;
Όσο για τον Misha,καλά ξεμπερδέματα.
Η Εκκλησία βλέπει όλες τις ανάγκες, αλλά δεν τις αυτονομεί δίδοντάς τους αυταξία, και δεν τις προσεγγίζει με βάση τον ψυχολογισμό. Η Εκκλησία αποβλέπει στην εύρεση της υπαρξιακής αλήθειας του ανθρώπου και όχι σε μερική και αποσπασματική επίλυση κάποιων προβλημάτων του,που και με άλλους τρόπους μπορούν να επιτευχθούν και που τουλάχιστον χριστιανικά δεν καθορίζουν την ζωή του ανθρώπου.
Και εν πάση περιπτώσει άν υπάρχει κάποιος λόγος τελέσεως της θ.λειτουργίας αυτός μάλλόν αφορά τους αποτυχημένους όχι στις πανελλήνιες εξετάσεις, αλλά της ζωής!
Εξ άλλου τί περισσότερο θα αποκομίσει κάποιος απο μια "ειδική" (Θεέ μου τί όρος;),λειτουργία που δεν θα το αποκομίσει απο την Κυρικάτικη; Και μη λησμονούμε ότι τοιαύτην χρήσιν της λειτουργίας οι παπικοί, που τόσο απεχθάνεται ο Misha,έχουν κάνει.
Το Ζουμπούλι.
για ονομα του Θεου κύριοι θεολόγοι! τι κατεβατά ειναι αυτά που γράφετε ;επίδειξη θρησκειολογικών γνώσεων κάνετε; Σας ταιριάζει η ρήσις του Κυρίου "ουαί υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί...οτι ομοιάζετε τάφοις κεκονιαμένοις..." τα υπόλοιπα τα ξέρετε.....
Δ.Γ.
Απαράδεκτο το κείμενο του "Προμηθέα"...
Ανορθόδοξο αντι πατερικό αντιεκκλησιαστικό.
Σε ποια αιρεση ανήκει?
Και δυστυχώς βλέπω πως ο αγαπητός κ.ανδριόπουλος τον έχει περί πολλού.
Βλεπώ συνεχώς άρθρα του και πολύ φοβούμε οτι και ο κ.Ανδριόπουλος "ξεφεύγει" απο την παράδοση της εκκλησίας μας που μας λέει όταν πάσχει ένα μέλλος της πρέπει όλοι μας να πάσχουμε...
Ολοια μας έχουμε περάσει την δοκιμασία των εξετάσεων.Θέλαμε όλοι να μας στηρίζουν.Απο άγιο όρος μέχρι Αίγυπτο και Αγίους Τόπους παίναμε τηλ να ακουστεί το όνομά μας στη θ.Λειτουργία προς ενίσχυση...
Μα από που θα αντλήσουμε δύναμη για το δύσκολο έργο της επίλογής του επαγγέλματός μας?
Δηλ. για να καταλάβω καλύτερα μέσα στην θεία λειτουργία κανείς δεν προσεύχεται για τον πάσχοντα άνθρωπο?
Δεν λέμε υπέρ αναρρώσεως κ.λπ.(Εσεις οι Θεολόγοι τα ξέρετε καλλυτερα)...
Δεν μπορώ να καταλάβω τι σας ενοχλεί αν γίνονται λειτουργίες υπέρ θείου φωτισμού...
άλλα δεν σας ενοχλούν?
Λύσαμε όλα τα προβλήματα κια αχολούμαστε με αυτο?
Που στο κάτω κάτω δεν είναι κολάσιμη αμαρτία...ακουσον ακουσον ....Τι αλλο θα ακούσουμε από εδώ ρε παιδιά?
Ολα τα λύσαμε ε?
Τον οικουμενισμό?
Τον φανατισμό?
Το ότι οι νέοι δεν πηγαίνουν στην εκκλησία και δεν έχουν πνευματική ζωη?
Οι γάμοι των ομοφυλοφύλων?
Αυτά δεν σας πειράζουν?
Η νέα μόδα που δυστυχώς παρατηρείται σε πολλούς ανθρώπους, να συζούν για να δουν εάν ταιριάζουν?
Αυτή η αμαρτία δεν είναι κολάσιμη και είναι αμαρτία η θ.λειτουργία?
κ.Ανδριόπουλε παρακαλώ ανακαλέστε.
Σας είχα για σοβαρό Θεολόγο.
Δυστυχώς πέφτω έξω.
Και για τον Προμηθέα τι να πει κανείς?
Η.Παπ.
Είδα σήμερα, αγόρια και κορίτσια, να κάνουν αγαπητικά το σταυρό τους, ν’ ασπάζονται τρυφερά την πλαστικοποιημένη εικονίτσα που έφεραν μαζί τους, να χαϊδεύουν αισθαντικά το σταυρουδάκι που κρεμόταν στο λαιμό τους…
Σήμερα, πρώτη μέρα των πανελλαδικών εξετάσεων, καθώς «επιτηρούσα» την τάξη, διασφαλίζοντας … το αδιάβλητο μιας άχαρης διαδικασίας.
Σκεφτόμουν ξανά και ξανά όλη αυτή τη συζήτηση που προηγήθηκε.
Υποκλίθηκα μυστικά στην «πίστη» τούτων των παιδιών και προσευχήθηκα μέσα μου να έχουν την «επιτυχία» ή την «αποτυχία» που έχουν πραγματικά ανάγκη.
Ταυτόχρονα, προβληματίστηκα επίμονα πάνω στα όρια και την αλήθεια της «φυσικής θρησκείας». Αυτής της πανάρχαιας, ενστικτώδους και ορμέφυτης ανάγκης του ανθρώπου να υποτάξει το μυστήριο του Θεού στην ασφάλεια της λογικής ή στη βεβαιότητα του συναισθήματος.
Ο Θεός γνωρίζει βέβαια τους δρόμους και τους τρόπους να οδηγεί τα βήματα των παιδιών του στην απο-κάλυψη, σεβόμενος σκανδαλωδώς την ελευθερία τους.
Διατηρώ στο εξής ακέραιες όλες τις επιφυλάξεις πλέον για τον εαυτό μου:
Για το πως και με ποιόν τρόπο προκαλούμε ενίοτε τη Χάρη Του…
Ως ξόρκι, μαγικό και γούρι ή ως διακινδύνευση και δοκιμασία ορίων όπως αρμόζει στην Πίστη και στους μεγάλους Έρωτες;;;
Από την ιδιοτέλεια των κινήτρων και της ανταπόδοσης, στην πλήρη παραίτηση απ’ όλα για χάρη του Ενός.
Ζηλεύω την επιτυχία-χάρισμα των αποτυχημένων της τελευταίας στιγμής! Ενός Ληστή, μιας Πόρνης, ενός Τελώνη… Γι’ αυτό παραμένω στην Εκκλησία. Για ΚΑΝΕΝΑΝ άλλο λόγο!
Υ.Γ. Στον Προμηθέα το ευχαριστώ μου για την άσκηση στη διάκριση των γεγονότων στην οποία μας υπέβαλε. Και σ’ όλους όσοι κατανόησαν συμφωνώντας ή διαφωνώντας την αγωνία του προκαταρκτικού μου σχολίου.
Θαυμάστε λόγο αυθεντικά εκκλησιαστικό! Μπράβο σας Μακαριώτατε Ιερώνυμε, μπράβο σας....
Μήνυμα του Μακαριωτάτου προς τους μαθητές και τις μαθήτριες που θα διαγωνισθούν στις σχολικές εξετάσεις (Μάιος - Ιούνιος 2009)
15/5/2009
Αγαπητά μου παιδιά,
Χριστός Ανέστη!
«Ήρθε ο καιρός του επόμενου βλέμματος»1. Καιρός που οι λέξεις δέχονται το αποτέλεσμα της πρώτης ωρίμανσης. Της αρχικής αναζήτησης. Κανένα εξεταστικό σύστημα δεν έχει τη δυνατότητα να αξιολογήσει την ομορφιά αυτής της περιπέτειας.
Άρα θα πρέπει να αντιλαμβάνεσθε ότι οι οποιεσδήποτε εξετάσεις δεν αγγίζουν το όραμα σας, τις ελπίδες σας, το μέλλον και τη δημιουργικότητά σας. Κάθε εξεταστικό σύστημα προσπαθεί «αντικειμενικά» να μετρήσει επίπεδα γνώσης. Έχουν αποτύχει όμως. Ο άνθρωπος και οι δυνατότητές του τα ξεπερνούν.
Επομένως μην παγιδευτείτε στη λογική της «αποτυχίας» ή της «επιτυχίας». Κάθε αποτέλεσμα αντιμετωπίστε το ως πρόκληση. Ως κάλεσμα για νέα αρχή, για αλλαγή πορείας.
Ακόμα και πρόχειρα αν διατρέξετε την Αγ.Γραφή θα διαπιστώσετε πολλούς «αποτυχημένους» που κοσμούν τις σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας. Θα διαπιστώσετε επίσης ότι τίποτε δεν κρίνεται από το αποτέλεσμα μιας προσπάθειας αλλά από την αγάπη . Από τη φλόγα που πληρώνει την καρδιά μας. Από την αφοσίωση και την πίστη στο όραμά μας.
Στα σύνορα του τέλους της σχολικής σας ζωής και της αρχής μιας νέας προσεύχομαι, να συνοδοιπορείτε με τον Αναστάντα Κύριο μας, να νοιώσετε, όπως οι μαθητές Του στο δρόμο προς την Εμμαούς, την Χαρά και τη Φλόγα της Συνάντησης να καίει την καρδιά σας.
1. Ν.Καρούζου Τα ποιήματα τ.Α’ (1961-1978),
http://www.ecclesia.gr/greek/archbishop/default.asp?cat_id=&id=705&what_main=1&what_sub=21&lang=gr&archbishop_who=2&archbishop_heading=Μηνύματα
@ Η. Παπ.(ισσα Ιωάννα; ),
ήθελα αρχικά να ανοίξω το βιβλίο της Ελένης Λαδιά "Ταραντούλα" και να σου επιλέξω τυχαία μια αίρεση για να απαντήσω στην απορία σου. αλλά τέτοια χάρη δεν την κάνω σε κανένα, αν είμαι αιρετικός ή όχι θα το καταλάβω αργά ή γρήγορα στην ποθητή στιγμή της Μεγάλης Συνάντησης... και τούτο αφορά εμένα και μόνο.
Αν διαβάσεις τον μητρ. Περγάμου ή καλύτερα τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών (παραπάνω) θα καταλάβεις πόσο γελασμένος ήσουν που ενόχλησες την οικουμένη για να περάσεις ένα τεστ που δεν καθορίζει τον άνθρωπο μέσα σου αλλά τον υπάλληλο που έγινες (;), τον οικονομικώς παραγωγό. αν επιμένεις ότι αυτό είναι το παν και το διδάσκεις στα νέα παιδιά τότε του οδηγείς σε μικρότητες που δεν ταιριάζουν στα νιάτα τους.
κάποια από τα όσα σ'ενοχλούν με προβλημάτισαν και εμένα ενδεικτικά σε παρακλώ να δεις για τη συμβίωση τι λέω (http://panagiotisandriopoulos.blogspot.com/2008/03/blog-post_2569.html).
σε ικανοποίησα;
"καλά ξεμπερδέματα" που λέγει και το Ζουμπούλι!
@ Γιώργο Μάλφα,
η γλώσσα σου που ξεχύνει επανάσταση και ζέση με εκφράζει και μένα.
όσον για το ευχαριστώ, αυτό απευθύνεται στον Ιστολόγο και σε σένα που φροντίσατε για την συνάντησή μας τις προάλλες, η οποία ήταν αφορμή για πολύ προβληματισμό.
Σχετικό με το θέμα και το εξής:
Αφορμή για το παρακάτω κείμενο αποτέλεσε η έκκληση μητροπολίτη για … αγρυπνία και προσευχή υπέρ της καλοτυχίας των υποψηφίων στις Πανελλαδικές Εξετάσεις.
Ως μέλος της εκπαιδευτικής κοινότητας θα ήθελα να θίξω το θέμα των εξετάσεων καλώντας σας, συνάδελφοι, σε μιαν άλλη … αγρυπνία κατά τι διαφορετική από το «ελληνορθόδοξον» κάλεσμα. Συνειδητοποιώ ότι κάθε χρόνο συρόμαστε σε μια άκρως ταπεινωτική διαδικασία, αυτήν της συμμετοχής στις ΠΕ, απέναντι στην οποία προσωπικά νιώθω μόνη και ανοχύρωτη.
Ποια είναι η αντίδρασή μας πρώτα απ’ όλα απέναντι σε αυτό που επί της ουσίας αποτελούν οι εξετάσεις για εκπαιδευτικούς και μαθητές;
Αποτελούν ή όχι το βαρίδι που τραβά προς τα κάτω οποιαδήποτε δημιουργική και ευφάνταστη προσπάθεια ξεπηδά ή θα μπορούσε να ξεπηδήσει στο Λύκειο; Αποτελούν ή όχι τον εφιάλτη των μαθητών και το σημείο αναφοράς πολλών καθηγητών ήδη από το Γυμνάσιο;
Αποτελούν σε τελευταία ανάλυση ή όχι το «κέντρο» της εκπαιδευτικής διαδικασίας και το μεγαλύτερο μύθο γύρω από τον οποίο κινείται η ίδια η κοινωνία μας;
Μιλώ για το μύθο της δήθεν αντικειμενικής επιλογής και αξιοκρατίας που αναπαράγει ένα εκπαιδευτικό τοπίο άνυδρο, απάνθρωπο, βαθύτατα ανταγωνιστικό. Σε ένα τέτοιο τοπίο εκφυλίζονται χρόνο με το χρόνο οι πιο αξιόλογες παιδαγωγικά και μορφωτικά προσπάθειες που στόχο έχουν να αφουγκραστούν τις πραγματικές ανάγκες των μαθητών μας.
Αξιόλογα προγράμματα που εξελίχτηκαν με κόπο στη διάρκεια της χρονιάς θα παρουσιαστούν βιαστικά και πρόχειρα ή θα αποσιωπηθούν εντελώς, γιατί από τις 12 Μαΐου κι έπειτα μπρος στην «ιερότητα» των εξετάσεων κάθε τι άλλο φαντάζει πάρεργο. Αντί το διάστημα από τα μέσα Μαΐου ως τα τέλη Ιουνίου να είναι η πιο παραγωγική και «χαλαρή» περίοδος για εκπαιδευτικούς και μαθητές με παρουσίαση προγραμμάτων, σχεδιασμό άλλων για την επόμενη χρονιά ,εκπαιδευτικές επισκέψεις, διάλογο και αξιολόγηση της δουλειάς μας μέσα στους συλλόγους και πάνω απ’ όλα χρόνος για την επιμόρφωσή μας, καταντά να είναι για όλους μας ένα πικρό ποτήρι που «πρέπει» να το πιούμε ή να το αντιπαρέλθουμε ανάλογα με την ατομική λύση που θα εφεύρει ο καθένας από εμάς.
Η αποθέωση του διοικητικού αυταρχισμού και των μεταξύ μας διακρίσεων συντελείται βέβαια με τον ορισμό των επιτηρητών, βαθμολογητών, υπευθύνων στα εξεταστικά κέντρα κ.λ.π. Οι «ημέτεροι» στις καλές θέσεις, τα υπόλοιπα πιόνια στην αγγαρεία.
Αν νιώθεις δυσαρεστημένος από τη θέση στην οποία «βρέθηκες», σου επιτρέπονται οι παρακάτω ελκυστικές και βαθύτατα «αξιοπρεπείς» λύσεις:
- Σκάσε και κολύμπα, ούτως ή άλλως «στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα»
- Παρακάλεσε προϊσταμένους και προέδρους εξεταστικών κέντρων για ένταξη στην τάξη των προνομιούχων ή για απαλλαγή και στην ανάγκη φέρε και κάποιο «δικαιολογητικό» για την περίσταση.
- Οργίσου, χτύπα το χέρι στο τραπέζι, ποιος ξέρει ο τσαμπουκάς φέρνει κάποιες φορές το ποθητό αποτέλεσμα (ιδιαίτερα, αν είσαι άντρας και χειροδύναμος)
- Απείλησε, επικαλέσου την ΟΛΜΕ, την ΕΛΜΕ, τον …ΟΗΕ, κάποιον τελοσπάντων οργανισμό που να σε ξεπερνά σε μέγεθος, για να έχεις την ψευδαίσθηση ότι δεν είσαι μόνος κι ανοχύρωτος.
Δυστυχώς τα σενάρια αυτά δεν αποτελούν δημιουργήματα της νοσηρής μου φαντασίας. Επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο μπροστά στα μάτια μας, με τη συνενοχή μας κι αν θέλουμε να ξεφύγουμε από τη μοίρα του γονυπετούς … αγρυπνούντος και προσευχόμενου για την καλή του τύχη, θα πρότεινα να αποφασίσουμε κάποτε να αντικρίσουμε κατάματα τη γελοιότητα και τον παραλογισμό του θεάματος στο οποίο παίρνουμε μέρος, αντιδρώντας με την υπευθυνότητα και την αξιοπρέπεια που οφείλουμε στον εαυτό μας ως άτομα και ως δάσκαλοι.
Πάτρα, 15-05-2009,
Διονυσία Ασπρογέρακα, Γυμνάσιο Δεμενίκων Αχαΐας, dionisiaaspr@yahoo.gr
ΠΗΓΗ:http://eparemvasiax.wordpress.com/2009/05/16/agrypnia-dionasprog-pan-exet/
Δημοσίευση σχολίου