Φίλοι, συνοδίτες, συναντιλήπτορες και αρωγοί της Ιδιωτικής Οδού, μου στέλνουν κατά καιρούς ενδιαφέροντα αποσπάσματα από βιβλία της σύγχρονης, θεολογικής κυρίως, παραγωγής. Επειδή με εκφράζουν τα αναδημοσιεύω ασμένως και ευχαριστώ τους συνοδοιπόρους για τον κόπο και την προσφορά τους στο ταπεινό ιστολόγιό μου.
Ο Merejkovski, στο εκπληκτικό ποίημά του Κοράλλια, γράφει ότι τα κοράλλια είναι οι πιο ευαίσθητοι θαλάσσιοι οργανισμοί. Για να προστατευθούν από την καταστροφή, περιβάλλονται από πολύ σκληρό υλικό (αυτό ακριβώς είναι το κοράλλι), το οποίο τελικά και τα σκοτώνει. Το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο που υπερασπίζεται τον εαυτό του από την οδύνη και την θλίψη, από τα βάσανα από τον τρόμο, από το φόβο που θα μπορούσε να του προκαλέσει η λύπη και η στεναχώρια των άλλων ανθρώπων, η αρρώστια τους, ο θάνατός τους, με μια λέξη όλη η φρίκη της ζωής πάνω στη γη. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι αληθινά προστατευμένος, ταυτόχρονα όμως βιώνει έναν εσωτερικό θάνατο. Για να καλλιεργήσουμε την καρδιά μας ώστε να είναι ζωντανή, ας θέσουμε με τη μεγαλύτερη δυνατή ένταση το εξής ερώτημα: είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε να μπει στην καρδιά μας το οποιοδήποτε βάσανο; Είμαστε έτοιμοι να δείξουμε συμπόνια στον άνθρωπο που πονάει, που φοβάται, που κρυώνει ή πεινάει, σ' αυτόν που η ζωή έχει καταφέρει πολλά πλήγματα; Είμαστε έτοιμοι να συμπάσχουμε χωρίς να προσπαθούμε να μάθουμε αν είναι αθώος ή ένοχος, παρά μόνο διερωτώμενοι: Υποφέρει αυτός ο άνθρωπος ή όχι; Και είμαστε έτοιμοι να αποκριθούμε σε τούτο τον πόνο με όλη τη συμπάθεια που είμαστε ικανοί να διαθέσουμε; Αν και μόνο του δώσουμε μια διέξοδο ελευθερίας, τούτη η συμπάθεια θα αυξηθή, θα διευρυνθή, και θα αγκαλιάσει μία ποσότητα πολύ μεγαλύτερη από τον πόνο και την τραγωδία της επίγειας ζωής.
Από το βιβλίο του μακαριστού Μητροπολίτου Σουρόζ Antony Bloom Το μυστήριο της ίασης εκδ. Εν πλω Αθήνα 2008, σελ.34-35.
2 σχόλια:
Ένα ακόμα απόσπασμα από το υπέροχο αυτό βιβλίο:
Περιγραφή
"Κύριε, τώρα τα καταλαβαίνω όλα! Σώσε με, σώσε με, με οποιοδήποτε τίμημα..."! Αν σε μία τέτοια στιγμή αυτοσυνειδησίας εμφανιζόταν ξαφνικά μπροστά μας ο Σωτήρας ή αν έστελνε έναν άγγελό Του η οποιονδήποτε άγιό Του, για να μας επιτιμήσει με αυστηρή φωνή και να απαιτήσει να μετανοήσουμε έμπρακτα αλλάζοντας τη ζωή μας, πιθανόν να το αποδεχόμασταν. Τι θα γινόταν όμως, αν στη θέση του αγγέλου ή του αγίου, ή της δικής Του παρουσίας, ο Χριστός μας έστελνε τον πλησίον μας (και μάλιστα αυτόν ακριβώς που δεν αγαπάμε και που θα μας βασάνιζε) και μας έθετε το ζωτικό ερώτημα "Μετάνιωσες στα λόγια ή στην πράξη;". Τότε θα ξεχνούσαμε τα λόγια μας, θα καταπιέζαμε τα συναισθήματά μας, θα αποκηρύσσαμε τη μετάνοιά μας και θα αναφωνούσαμε: "Εξαφανίσου από δώ! δεν θα ξανατιμωρηθώ εγώ από τον Θεό εξαιτίας σου, δεν θα μου κάνεις εσύ μάθημα ούτε θα μ' οδηγήσεις εσύ στην καινούργια ζωή". Θ' αφήναμε να περάσει χαμένη και η ευκαιρία και το πρόσωπο που στάλθηκε από τον Κύριο για να μας γίνει η συνέπεια των αμαρτιών μας, το φόρτωμα που θα σηκώσουμε με υπομονή· θα πήγαινε χαμένο το πρόσωπο που στάλθηκε για να μας θεραπεύσει και να μας οδηγήσει με ταπείνωση στη Βασιλεία του Θεού, το πρόσωπο που θα μας έκανε να αποδεχτούμε τα πάντα με ετοιμότητα από τα χέρια του Θεού.
ανώνυμος 5:43 μμ
τέλειο το σχόλιο σου φίλε!
ΕΥΓΕ!
Δημοσίευση σχολίου