ΑΘΗΝΑ ΚΑΚΟΥΡΗ

Η κ. Αθηνά Κακούρη είναι μια Κυρία! Απ’ αυτές τις Κυρίες που δεν υπάρχουν πιά. Αρχοντιά και απλότητα εν πάση μεγαλοπρεπεία! Ζωντάνια και παραγωγικότητα που σπανίζουν στον καιρό μας, κυρίως ανάμεσα στους νέους. Η κ. Αθηνά Κακούρη είναι μια νεάνις ετών 80! Ζει στο σήμερα, ενώ έχει ζήσει μια ένδοξη εποχή. Δεν αναμνησιολογεί, αλλά ανασύρει μνήμες του παρελθόντος όταν χρειάζεται για να αντιπαρατεθεί στο βάρβαρο σήμερα, που πληγώνει την αισθητική της. Ταυτόχρονα αδιάκοπα μαθαίνει! Μου έκανε τρομερή εντύπωση όταν διάβασα μια πρόσφατη συνέντευξή της στην οποία είπε ότι στενοχωρείται για τις μουσικές που δεν άκουσε, τα βιβλία που δεν διάβασε κ.λ.π. Δεν αισθάνεται αυτάρκης. Και φυσικά δεν έχει ίχνος έπαρσης. Αυτή, η πρωτοπόρος του αστυνομικού διηγήματος εν Ελλάδι, και άξια θεράπων του ιστορικού μυθιστορήματος. Εσχάτως δε και ακάματη και δόκιμη μεταφράστρια! Από τις εκδόσεις ΕΣΤΙΑ μόλις κυκλοφόρησε το μοναδικό αστυνομικό μυθιστόρημα του Κάρολου Ντίκενς (ημιτελές) «Το μυστήριο του Εντουιν Ντρουντ» σε μετάφραση Αθηνάς Κακούρη, η οποία μετέφρασε 400 σελίδες! Αλλά η κ. Αθηνά είναι και πανάξια Πατρινιά! Η Αθηνά Κακούρη ανήκει στην παλιά, καλή Πάτρα. Θα έλεγα ότι είναι ένα ζωντανό κομμάτι της. Και κάθε καλοκαίρι την απολαμβάνουμε, ευτυχώς, στο κτήμα της στ’ Αραχωβίτικα. Αναδημοσιεύω, λοιπόν, εδώ όσα μου είχε πει για Πατρινά θέματα σε μια συνέντευξη που είχε την ευγένεια να μου παραχωρήσει πριν λίγα χρόνια για το περιοδικό το δόντι.Την ευχαριστώ που υπάρχει και της εύχομαι από καρδιάς χρόνια πολλά εν υγεία, να μας διδάσκει με το ήθος και την εργατικότητά της.

- Έχετε γεννηθεί στην Πάτρα και τα τελευταία χρόνια επιστρέφετε όλο και πιο συχνά. Τι είναι για σας η Πάτρα;
Ένας παράδεισος. Η γλυκύτατη εποχή των παιδικών μου χρόνων σε μια οικογένεια με κανόνες αυστηρούς αλλά με έντονη την κλίση προς το ωραίο, τη χαρά της δημιουργίας, την επιταγή της φιλαλληλίας. Τάξη, ομορφιά, ζωτικότητα, ευψυχία… Με πόσο απλά μέσα δημιουργούσε η μητέρα μου γύρω της την ομορφιά - φιλοκαλούμεν γαρ μετ’ ευτελείας… Το χρήμα χρειάζεται, αλλά για να κάνεις κάτι μ’ αυτό, όχι για να το θησαυρίζεις μας δίδασκαν οι γονείς μου και θυμάμαι τις ειρωνείες του πατέρα μου για την υποκρισία, θρησκευτική ή άλλη.

- Στα «Πριμαρόλια» αναφέρεστε συχνά στο σχολείο σας, στο παλαιό Αρσάκειο...
Το Αρσάκειο εκείνης της εποχής ήταν για μένα το ιδεώδες σχολείο. Έφυγα βέβαια (λόγω της ιταλικής κατοχής) στα δώδεκα χρόνια μου και έτσι στην μνήμη μου οι μαρμάρινες σκάλες του παραμένουν πελώριες, η κυρία Ξύδη πολύ ψηλή, τα παράθυρα στις τάξεις θεόρατα και οι δάσκαλοι πρόσωπα αξιοσέβαστα, που βάραιναν με το κύρος τους…
Ξέρετε, νομίζω πως τα τωρινά παιδιά με τις πολλές ελευθερίες που τους δίνονται χάνουν όλο το γούστο της αταξίας - τότε μας απαγορεύονταν πολλά και διάφορα κι είχαμε την δυνατότητα να χαρούμε την απειθαρχία… Λόγου χάριν, οι πίσω σκάλες του Αρσακείου ήταν ξύλινες και, ως φαίνεται, ετοιμόρροπες, γι’ αυτό απαγορευόταν να τις ανεβοκατεβαίνουμε. Τι γούστο που είχε λοιπόν να τρυπώνεις κρυφά εκεί, να τις μεταχειρίζεσαι και… να τρως την γερή σου κατσάδα όταν σε τσάκωναν! Αθώο το παράπτωμα - αλλά πόση ευχαρίστηση μου έδινε η παρακοή μου! Τα σημερινά παιδιά όμως, πρέπει τα κακόμοιρα να διαπράξουν κάτι πολύ βαρύτερο για να χαρούν λιγάκι αταξία κι αυτά. Στην μνήμη μου επανέρχονται τακτικά κάτι ζεστά, ανοιξιάτικα απομεσήμερα -πηγαίναμε τότε πρωί - απόγευμα στο σχολείο, και τις δασκάλες αυτές να μας διηγούνται Μυθολογία ή Παλαιά Διαθήκη. Καθηλωμένες μας κρατούσαν με τα λόγια τους! Πόση αγάπη θα είχαν στη δουλειά που έκαναν και πόση πίστη για την υπηρεσία που πρόσφεραν... Ίσως ακόμη και την τέχνη της διηγήσεως να την έμαθα από αυτές.

- Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να γίνει στην Πάτρα οπωσδήποτε;
Να αποκαταστήσουν την πλατεία Γεωργίου όπως ήταν. Όλη η Ευρώπη συντηρεί ευλαβικά το παρελθόν της. Εδώ ξαναχτίστηκαν πέτρα πέτρα ολόκληρες βομβαρδισμένες πόλεις, συντηρούνται μέχρι και τα χρώματα των κτιρίων, οι χώροι, οι όψεις των κτιρίων, αγώνας γίνεται για να κρατηθούν τα πάντα όπως ήταν. Τι δουλειά έχουμε εμείς να τα αλλάζουμε όλα; Με ποιο δικαίωμα οι διάφοροι κρατούντες μας σβήνουν τις μνήμες μας; Και προς τι; Μας θέλουν να γίνουμε μια σαλάτα που ούτε θυμάται πούθε κρατά η σκούφια του, ούτε τι θ’ αφήσει στα παιδιά του ούτε γνωρίζει που πηγαίνει; Μερικές φορές νιώθω πως είμαστε όμηροι στα χέρια εργολάβων που λεηλατούν τις οπτικές μας μνήμες.
Η ιδέα πως η κεντρική και ιστορική πλατεία Γεωργίου του Α΄ υπέστη τα όσα υπέστη για να μπορεί να βγαίνει άνετα ο Καρνάβαλος, με πικραίνει βαθύτατα. Ποιος θυμάται πως εκεί παρέδωσε ο βασιλιάς Γεώργιος στους πατρινούς την σημαία του 12ου Συντάγματος; Ή νομίζουμε πως είναι περιττό να θυμόμαστε αν, πού, για ποια ιδεώδη και κάτω από ποια σημαία σκοτώθηκαν οι πρόγονοί μας; Να αποκατασταθεί η πλατεία και να αποδοθεί στους πατρινούς!. Με δέντρα για σκιά και με παγκάκια και με μέρος να παίζουν παιδιά.
Προς τούτο είμαι πρόθυμη να καταθέσω τον οβολό μου...

Η κ. Αθηνά Κακούρη θα συνομιλήσει ραδιοφωνικώς με την Ζέττα Ζάχου την προσεχή Τρίτη 15 Ιουλίου, στην απογευματινή εκπομπή του Σκάι Πάτρας "Πατρινός είσαι και φαίνεσαι".