ΧΡΙΣΤΟΣ ΛΑΣΚΑΡΗΣ

Σύντομο βιογραφικό

Χρησιμοποίησα τις λέξεις,
κατά προτίμηση τις πιο σκοτεινές.
Μ' αυτές εργάστηκα,
μ' αυτές, και με ένα φόβο.
Στη λέξη θάνατος,
κατέφυγα πολλές φορές.
μου φαίνονταν,
η μόνη αληθινή.

Το παραπάνω αυτοβιογραφικό ποίημα είναι του Χρίστου Λάσκαρη, ο οποίος διέφυγε χθες της θνητότητος, δια του θανάτου, στον οποίο, όπως ο ίδιος ομολογεί κατέφευγε πολλές φορές ως την μόνη αληθινή πραγματικότητα.

Ήταν, λέει, "σεμνός, χαμηλών τόνων" και τα παρόμοια. Εγώ ξέρω πως ήταν ο μόνος Πατρινός ποιητής, και από τους λίγους γενικώς, που αναγνώριζε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, ο οποίος δεν είναι καθόλου "ηπίων τόνων", αλλά μάλλον θυελλωδών ανέμων!...

Τον συναντούσα συχνά στην Πάτρα και στα βιβλιοπωλεία, αλλά πάντα δίσταζα να του μιλήσω. Η όλη στάση του, ενώ ήταν ευγενέστατος άνθρωπος, ήταν κάπως απόκοσμη. Κι αυτό μου άρεσε. Έτσι ο ποιητής: Σκληρός και να ζητάει τα αδύνατα, που λέει κι ο Ελύτης. Στον Λάσκαρη αυτό μεταφράζεται: Μέγας Ιδιώτης, που δεν κολακεύει κανέναν, ούτε φυσικά τον εαυτό του. Σταματώ εδώ. Δεν θα κάνω νεκρολογία απ' το ιστολόγιό μου. Μόνο τη μνήμη τούτη ήθελα να την πω. Άλλωστε οι ποιητές δεν έχουν ανάγκη από λόγια, αλλά από κινήματα της ψυχής...

Όσοι πιστοί της ποίησης, ολότελα ενδεικτικά, πηγαίνετε στον Διαπολιτισμό, όπου πολύ πρόσφατα - σαν προανάκρουσμα του τέλους; - αναρτήθηκαν πολλά ωραία για τον ποιητή. Και το κείμενο της Ελένης Κονιδάρη: Χρίστος Λάσκαρης, ο ποιητής της ασπρόμαυρης ζωής.