ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΕΠΟΙΕΙ

Η σύγχρονη λόγια – ας την πούμε έτσι - μουσική στην Ελλάδα έχει συνδεθεί, για τους μουσικούς κύκλους τουλάχιστον, με την ατονικότητα ή διάφορους πειραματισμούς γύρω απ’ αυτήν. Κάποια εποχή αν δεν ήσουν μέλος του ατονάλε κλαμπ, δεν λογιζόσουν σύγχρονος συνθέτης. Είχαν διατυπωθεί στερεότυπα που ίσχυσαν για πολύ καιρό.
Ο Φίλιππος Τσαλαχούρης είναι από τους πρώτους, ίσως, νέους συνθέτες που δεν υπολόγισαν τη «ρετσινιά» του "τονικού" και έγραψε μελωδίες! Ολότελα φρέσκιες, καθαρές, δυνατές, χωρίς να αποκλείει τίποτα, εννοώ και τις διαφωνίες.
Είχα την τύχη να παρακολουθήσω πριν ένα χρόνο τη μεγάλη συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής όπου παρουσιάστηκαν οι 24 Ελληνικοί Χοροί του. Εκεί κατάλαβα πλήρως τη σχέση του με την ελληνικότητα, απολύτως ειλικρινής και άπεφθη, με την τονικότητα, στέρεη και αποδοτική, και με τη συγκίνηση, που είναι και το ζητούμενο στην τέχνη, πέρα από την τεχνική, που στην περίπτωση του Τσαλαχούρη είναι βέβαια κατακτημένη.
Αυτές τις μέρες ακούω τον ψηφιακό δίσκο που μόλις κυκλοφόρησε από την Ορχήστρα των Χρωμάτων «Φίλιππος Τσαλαχούρης – συλλογή 1» και πραγματικά απολαμβάνω μουσική και μάλιστα για έγχορδα!
Ένα cd αντιπροσωπευτικό της τέχνης ενός σύγχρονου συνθέτη σε σχέση με τα έγχορδα και τους συνδυασμούς τους.

Τρείς υπέροχοι Μικρασιάτικοι χοροί, γνησίως ελληνικοί μ’ έναν ιδιοφυή μινιμαλισμό για πρωτοχορευτή, ένα κοντσέρτο για αγγλικό κόρνο και έγχορδα, που προεκτείνει στο… άπειρο μελωδικό σημείο ένα θέμα του Ντβόρζακ από τη Συμφωνία του Νέου Κόσμου, το πένθιμο «Αλέξινατς», μια θρηνωδία για τη σύγχρονη πολεμική κτηνωδία, η Σουΐτα για πιάνο και έγχορδα, με μέρη αφιερωμένα στους καθ’ οιονδήποτε τρόπο εμπνευστές του συνθέτη: τον συγγραφέα Thomas Bernhard, τον Μίμη Κουγιουμτζή του «Θεάτρου Τέχνης» - όπου θήτευσε για χρόνια ο Τσαλαχούρης – τον χορευτή – μύθο Βάσλαβ Νιζίνσκι, τη Ρόδο του 1944. Και για το τέλος, ένας «Χορός των Μουσών» για φλάουτο, κουαρτέτο εγχόρδων (εδώ παίζει το αγαπημένο Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο) και κρουστά.
Ταυτίζομαι με τον φίλο Φίλιππο στους μύθους. Πολλοί από τους δικούς του είναι και δικοί μου. Από τον Χατζιδάκι και τη Ραλλού Μάνου, μέχρι την Πόλη και τη Μικρασία.
Ο δίσκος είναι ένα τραγούδι κι ένας χορός. Αν θέλετε κι ένας καημός… Σαν την εικόνα του αποχωρισμού από τις «Τρεις χορευτικές Μικρασιάτικες εικόνες». Ο χορός «κρούεται εν Ορτάκιοϊ και εν τοις περιχώροις κατά την ώραν του εκ της πατρίδος αποχωρισμού»…
Νομίζω ότι ο Φ. Τσαλαχούρης ευτύχησε στον πρώτο του δίσκο, γιατί φαίνεται πως οι ερμηνευτές της μουσικής του, η Ορχήστρα των Χρωμάτων υπό τον Μίλτο Λογιάδη, η σολίστ στο αγγλικό κόρνο Χριστίνα Παντελίδου, η φλαουτίστα Μαριλένα Δωρή και το ΝΕΚ, αγάπησαν τις συνθέσεις του. Κι αυτό είναι πολύ…

Ο ίδιος ο συνθέτης παίζει πιάνο στη Σουΐτα, με την πρέπουσα μελαγχολία. Σα να θέλει οπωσδήποτε να δικαιώσει τον ποιητή: «Η Λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε».