"ΝΕΟ - ΚΥΝΑΙΓΕΙΡΟΣ" ΚΑΙ "ΝΕΟ - ΚΥΡΗΝΑΙΟΣ"

Προσφώνησις Δρος Αθανασίου Παπά,

Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος, προς την Α.Θ.Π. τον Οικουμενικόν Πατριάρχην κ.κ. Βαρθολομαίον επί τοις ονομαστηρίοις Αυτού

(Φανάρι 11-6-08)

Παναγιώτατε,

Η ιστορία μνημονεύει από την περίφημον μάχην του Μαραθώνος τον Αύγουστον του 490/89 ένα πρώτον παράδειγμα αντιστάσεως κατά εισβολέων στο πάτριο έδαφος. Είναι η μορφή του θρυλικού Ελευσίνιου μαραθωνομάχου στρατηγού Κυναίγειρου, αδελφού του ποιητού Αισχύλου. Για να καταφθάσουν στην παραλία οι συμπολεμιστές του, έπιασε με τα χέρια του την πλώρη μιας τριήρεως για να μη ξεφύγει. Ο εισβολέας τού επιτίθεται και του κόβει «δίκην πως Προκρούστη» τα χέρια και εκείνος με τα δόντια αρπάζει την τριήρη. Τον ηρωισμό του απεθανάτισαν οι Αθηναίοι διά χειρός του Πολυγνώστου στην Ποικίλη Στοά της Αγοράς! οι δε ρήτορες μετά χαράς απέδιδον μυθικήν αίγλην εις το γεγονός.

Ας ίδωμεν όμως τώρα, ποία είναι τα διδάγματα του συγκλονιστικού και «ανατριχιαστικού» αυτού γεγονότος. Και αυτά είναι: Η φιλοπατρία, το αγωνιστικόν πνεύμα, το θάρρος, η αντοχή εις τας δυσχερείας και η εμμονή επί του θέματος προς επίτευξιν του τεθέντος ιερού στόχου, στοιχείων απαραιτήτων προς τούτο.

Βεβαίως δεν γνωρίζομεν εάν το όνομα του Κυναίγειρου ετυμολογικώς σχετίζεται με τον σαρκοβόρον κύνα και την χορτοφάγον αίγα (πρβλ. και την Αιγείρα Αχαΐας), αμφοτέρων πάντως διακρινομένων διά την ενδιάθετον εμμονὴν και την αντοχήν, τα οποία σηματοδοτούν και αναλόγους ιδιότητας εξεχόντων ανθρώπων.

Του έκοψαν λοιπόν τα χέρια, τα εξαίρετα συνήθως αυτά όργανα της υλοποιήσεως των επιδιωκομένων, ως εφαρμόζεται τούτο και σήμερον εις ωρισμένας χώρας, εξ άλλων εννοείται μοτίβων, ως τιμωρία. Τα χέρια με την αποκαλυπτική δυναμική τους. Τα χέρια που σκέπτονται, που βλέπουν, που μιλούν, που δρουν (Μ. Ελευθεριάδης).

Έτσι δεν είναι άσχετος και η συχνή διευρυντική νοηματική ρήσι «του έδεσαν τα χέρια». Ή και κάποια άλλη παράλληλός πως «έβαλε πόδι» και «του έκοψαν τα πόδια». Οπότε πάντως μετέπειτα ορμά ο Κυναίγειρος με τα δόντια κατά τρόπον «ζωομορφικόν» και όχι μόνον.

Παναγιώτατε,

Τυγχάνει γνωστόν ότι ωρισμένοι άνθρωποι πανταχού και πάντοτε, εξ απαλών ονύχων, προϊδεάζουν το περιβάλλον των, εκόντες ή άκοντες, ότι τους αναμένει σταδιοδρομία λαμπρά, εφ’ όσον εννοείται δεν προβληθώσιν εμπόδια ποικίλης μορφής.

Και ημείς μεν, οι Χριστιανοί τουλάχιστον, λέγομεν ότι τούτο προκαθορίζεται, όχι πάντως «αναγκοβουλικώς», υπό της Θείας Προνοίας.

Ο δε αρχι-Κυναίγειρος του Φαναρίου, ο μακαριστός πνευματικός πατήρ Σας και πάντων ημών πολύς Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων, διέγνω κατά το δοθέν αυτώ τάλαντον, το οποίον καθωδήγει αυτόν εις την επιτυχή αξιολόγησιν και είτα τοποθέτησιν του υπάρχοντος ανθρωπίνου υλικού όπου δει, και εξετίμησε τα κοσμούντα την Υμετέραν Θ. Παναγιότητα ιδιάζοντα χαρίσματα, ούτως δε συνεξοικονόμησε τα της Μεγάλης Εκκλησίας διά το εγγύς τουλάχιστον μέλλον. Και δεν ηστόχησε και εδώ. Διότι πράγματι κατά το διάστημα της μέχρι τούδε Πατριαρχείας Σας ανεδείχθητε ο νεο-Κυναίγειρος και νεο-Κυρηναίος του Οικουμενικού Θρόνου, ο συνεχίζων την παράδοσιν των αρχαίων προγόνων.

Και ερωτώμεν:

α- Δεν είναι «νεο-Κυναιγειρικαί» αι ενέργειαι, οι αγώνες και αι αγωνίαι Σας διά τα αναφαίρετα δικαιώματα της Μεγάλης Εκκλησίας, και τα φλέγοντα προβλήματα της περιβαλλούσης Σας ομογενείας, έναντι των ιταμών και διαχρονικών μεθοδεύσεων των ποικίλων και πολυμόρφων νεο-Περσών;

β- Δεν είναι «νεο-Κυναιγειρικαί» αι διάφοροι ρηξικέλευθοι κινήσεις, προοπτικαί και πρωτοβουλίαι Σας εις τους τομείς της αναδιαρθρώσεως και οικοκυρεύσεως των του Θρόνου, των διορθοδόξων, διαχριστιανικών, διαθρησκειακών και κοινωνικοπολιτικών σχέσεων – κειμένων εις ένα τομέα, όπου ευρίσκονται διάφοροι όχι δυστυχώς πάντοτε ευειδείς και χρωματουργικώς προσβάλλουσαι τα όμματα και κνήθουσαι την ακοήν δυνάμεις, ως μέλαιναι, ερυθραί, πορτοκαλαιόχρωαι κ.ά., αι οποίαι ίσως θα ημπορούσαν να Σας χαρακτηρίσουν ως Πατριάρχην του «Οικουμενικού Χώρου»;

γ- Δεν είναι «νεο-Κυναιγειρικαί» αι πρωτόγνωροι οικολογικαί Σας παρεμβάσεις και «αφυπνιστικαί» προσπάθειαι προς ευαισθητοποίησιν της κοινής γνώμης επί του χαίνοντος κινδύνου της συμπαντικής καταστροφής και αι οποίαι Σας προσέδωσαν το γραφικόν επίθετον του «πράσινου» Πατριάρχου, καίτοι κοσμείσθε με μπλε κόρες οφθαλμών; Γνωστόν άλλωστε ότι από απόψεως ψυχολογίας των χρωμάτων, το πράσινον χρώμα τυγχάνει ηρεμιστικόν και ειρηνοποιόν.

δ- Δεν είναι «νεο-Κυρηναϊκαί» αι ανά την υφήλιον, και όχι μόνον, θυσιαστικαί ιεραί και άλλαι αποδημίαι της Υμετέρας Σεπτής Κορυφής, αι οποίαι ενίσχυσαν το κύρος της Πρωτοθρόνου Εκκλησίας της Ορθοδοξίας, έστω και αν κάποιοι επιθυμούν να συνεχίζουν τον εναντίον αυτής ιερόν και μη πόλεμον; Ως εκ τούτου θα ηδύνατο να Σας αποκαλέσει τις ως «καθ-οδεύοντα» και «ταξιδιώτην» Προκαθήμενον, όπως ο Υμέτερος αδελφός Ιωάννης Παύλος Βʹ.

ε- Δεν είναι «νεο-Κυρηναϊκαί» αι αναρίθμητοι, άκρως επίπονοι λειτουργικαί, ποιμαντικαί, βιωματικώς προσκυνηματικαί επισκέψεις εις τα σεβάσματα της πίστεως ημών και του Γένους, αι υπό της Θείας Προνοίας πρωτογνώρως ευλογηθείσαι, αι πολιτισμικαί, κοινωνικαί, φιλανθρωπικαί, ανθρωπιστικαί, ακροαματικαί, οικοσυντηρητικαί και άλλαι Σας πολυπαρουσίαι, πάντοτε εννοείται εντός του πνεύματος σεμνότητος και αριστοκρατικής απλότητος του ταπεινού αλλά και κλεινού Φαναρίου, αι οποίαι Σας προσέδωσαν την κατ’ εξοχήν επωνυμίαν του «ανθρώπινου» Πατριάρχου;

στ- Τι άλλωστε πιστοποιούν, συν τοις άλλοις, και αι πλείσται όσαι εκκλησιαστικαί, ακαδημαϊκαί, πολιτιστικαί, παγκοσμίως αναγνωριστικαί και άλλαι σημαντικαί διεθνείς διακρίσεις, που ετίμησαν το Σεπτόν Σας πρόσωπον, τας οποίας και άλλοι τινες προσεπάθησαν παιδαριωδώς να μιμηθούν, προκαλούντες το μειδίαμα;

Τοιούτον έχομεν Αρχιερέα «νεο-Κυναίγειρον» και «νεο-Κυρηναίον», σκαπανέα του «Οικουμενικού Χώρου», «πράσινον», «καθ-οδεύοντα» και «αρμενίζοντα», και προ παντός «ανθρώπινον».

Πορεύσθε τοίνυν Παναγιώτατε, ως ο Goethe εις την προσφιλή Σας μεταξύ άλλων Ρωμαϊκήν «Campagna», επί έτη πολλά εντός καταπρασίνων ειδυλλιακών πεδίων εν ειρήνη (et in Arcadia ego).

Οι πίνακες του Κωνσταντίνου Παρθένη (Ελληνική Ιστορία)