ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΟΡΧΗΣΤΡΑΣ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ

Ήταν 23 Νοεμβρίου 1989 και είχα βάλει «τα καλά μου», νεαρός φοιτητής, για να πάω στην επίσημη πρώτη της Ορχήστρας που έφτιαξε ο Μάνος Χατζιδάκις. Της Ορχήστρας των Χρωμάτων, όπως την ονόμασε. Των χρωμάτων, των ηχο – χρωμάτων, των αποχρώσεων, των κάθε λογής μουσικοχρωματικών τόνων και διαθέσεων.
Στο παλιό ΠΑΛΛΑΣ της Βουκουρεστίου. Προ Μεγάρου.
Ο Χατζιδάκις είχε πάρει το ρίσκο. Να παρέμβει δυναμικά στη λιμνάζουσα ορχηστρική πραγματικότητα της χώρας και να προτείνει μια δική του εκδοχή σύγχρονης κλασικής ορχήστρας, με έμφαση στο …περιθωριοποιημένο – σήμερα θα το λέγαμε «εναλλακτικό» ρεπερτόριο, την ελκυστική παρουσίαση και την προβολή άξιων αλλά και νέων σολίστ.
Και το κατάφερε! Ακούσαμε από κλασική ορχήστρα έργα των Κουρτ Βάιλ, Νίνο Ρότα (εκεί πρωτάκουσα το περίφημο κοντσέρτο για έγχορδα), Ντάριους Μιγιό, Άαρον Κόπλαντ, Άστορ Πιατσόλα, έργα ελλήνων συνθετών (Χρήστου, Θεοδωράκη, Μαμαγκάκη, Παλλάντιου κ.α.) και συνθέσεις κλασικών που ακούγονται σπανιότερα, όπως η Τραγική του νεαρού Σούμπερτ ή κύκλους τραγουδιών του Μάλερ και του Μπρίττεν.

Πρόκειται για μια πολύ σπουδαία εμπειρία την οποία έζησα από πολύ κοντά. Δεν έχασα ούτε μια συναυλία, ούτε ένα ρεσιτάλ (γιατί διοργάνωνε κι’ απ’ αυτά η Ορχήστρα των Χρωμάτων) της εποχής του Χατζιδάκι. Πήγαινα στις πρόβες, όπου είχα την άνεση στα διαλείμματα να συζητώ για λίγο με τον Χατζιδάκι για τα έργα που επέλεγε, παρακολουθούσα κάποιες διαλέξεις του, εισαγωγικές των συναυλιών, δεν έχανα εκπομπή του στο ραδιόφωνο του Αντέννα τότε (το Ε’ Πρόγραμμα) και γενικώς ήταν μια εποχή μαγική, επιτρέψτε μου, σε μια πόλη μαγική, όπως η Αθήνα του Χατζιδάκι.
Δεν μπορώ να ξεχάσω τις συναυλίες με τον Άστορ Πιατσόλα στο Αρχαίο Ωδείο της Πάτρας και στο Ηρώδειο (1,3 Ιουλίου 1990) μια μεταμεσονύκτια και ολονύκτια πρόβα στο Ηρώδειο, μια αυγουστιάτικη νυχτιά του 1992, με έργα Νίνο Ρότα, την τελευταία συναυλία της Ορχήστρας των Χρωμάτων στο Μέγαρο Μουσικής υπό την διεύθυνσή του, με σολίστ τον περίφημο πιανίστα Γκεόργκι Σάντορ στο 3ο κοντσέρτο του Μπάρτοκ (1993).
Τον ευχαριστώ για όλα!

Η Ορχήστρα των Χρωμάτων ευτυχώς υπάρχει – παρά τα προβλήματα της ελληνικής μικρόνοιας - και του χρόνου, αισίως, θα γιορτάσει τα 20χρονά της! Και το πνεύμα του Χατζιδάκι θα αγάλλεται γιατί το δημιούργημά του ζει και βασιλεύει! Εύχομαι εσαεί!

Το παραπάνω κείμενο έγραψα ακούγοντας το αφιέρωμα στον Μ.Χ. της εκπομπής του ΣΚΑΪ Πάτρας "Πατρινός είσαι και φαίνεσαι" που επιμελείται στην κυριολεξία η φίλη Ζέττα Ζάχου.