Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

ΚΩΣΤΑ ΝΟΥΣΗ: ΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Μιχαήλ Άγγελος, Δευτέρα Παρουσία (λεπτομέρεια)

Αίρεση και Ορθοδοξία: τρόποι βίου ή διανοητικές σχηματοποιήσεις; 
(εξ αφορμής της νεογέννητης αίρεσης της σύγχρονης αποτείχισης) 
Έπιασα στα χέρια μου το «αλφαβητάρι της πίστης» του Χ. Γιανναρά – να μη σπεύσουν οι καλοθελητές να με χαρακτηρίσουν γιανναρικό, διότι ήδη το έπραξε ο τάλας τελεβάντος και επειδή οι φίλοι και γνωστοί μου γνωρίζουν πως κάθε άλλο παρά θα μου ήταν συμβατός ο εν λόγω επιθετικός προσδιορισμός – και ομολογώ ότι θαύμασα για πολλοστή φορά την εύστοχη και εύστροφη ανάλυση του μεγάλου αυτού σύγχρονου διανοητή και θεολόγου για τον ορισμό της αίρεσης και της ορθοδοξίας. Ήταν φυσικό και επόμενο να μου φέρει στον νου μνήμες πρόσφατων γεγονότων και σύγχρονων εκκλησιαστικών προσώπων, που ερωτοτροπούν ανεπίγνωστα με την αίρεση, το σχίσμα και με κάθε πλάνη, πνευματικές ασθένειες και καρκινώματα, τα οποία σε αποκόπτουν από το ζωοποιό Σώμα του Κυρίου, με αναπόδραστη και φυσικότατη εξέλιξη τον αργό ή γρήγορο πνευματικό θάνατο των πασχόντων αυτών μελών του Κυρίου. 
Λέει ο φωτιστής αυτός των σύγχρονων θεολογικών, φιλοσοφικών και γλωσσικών μας πραγμάτων (ανεξάρτητα από τα ποικίλα σχετικά του, αναπόφευκτα κατά το ανθρώπινον αστοχήματα): «στη γλώσσα των σημερινών ανθρώπων η λέξη ορθοδοξία έχει το νόημα της προσκόλλησης σε κάποιο δόγμα, στο γράμμα μιας ιδεολογίας» (εκδ. Δόμος, 2006, σ. 223). Ο δογματισμός αυτός φαίνεται ξεκάθαρα σε όλους τους εραστές των αποτειχίσεων και κάθε σχισματικής εκτροπής. Συντηρητικότητα, δογματισμός, διανοητική και συναισθηματική σκλήρυνση και ακαμψία είναι λίγοι πενιχροί χαρακτηρισμοί που σημαίνουν τη βαθύτερη πνευματική αλλοίωση των ανθρώπων αυτών. Συνεχίζει λίγο πιο κάτω με τη φωτογραφική του πένα: «όσοι δεν τολμούν ή δεν μπορούν να δημιουργήσουν κάτι καινούργιο μέσα στη ζωή, προσκολλώνται φανατικά σε κάποια ορθοδοξία. Αντλούν κύρος, αυθεντία και τελικά εξουσία ως εκπρόσωποι και διαχειριστές της γνησιότητας – υπερασπιστές των τύπων, ερμηνευτές του γράμματος. Τελικά μεταβάλλουν την όποια ορθοδοξία σε ‘προκρούστεια κλίνη’, όπου ακρωτηριάζουν τη ζωή για να την προσαρμόσουν στις απαιτήσεις του δόγματος». Πράγματι, η μετάλλαξη της ζωής, της πίστης και της εμπειρίας σε σχηματοποιημένες αράδες λεκτικών διατυπώσεων και η λατρεία των εν λόγω γραμμάτων, τα οποία οι ίδιοι ερμηνεύουν αθέμιτα, άκομψα, άστοχα και άκυρα, τους μετακινούν εξάπαντος εκτός της Εκκλησίας και της αλήθειας της και τους οδηγούν σε ακρότητες που, ει δυνατόν, να μην περιορίζονταν απλά στον ακρωτηριασμό της ζωής (σ.σ. και της Εκκλησίας), όπως υπογραμμίζει ο Γιανναράς, αλλά να επεκτείνονταν και στους φορείς της (συνήθως Επισκόπους, ενάντια στους οποίους προπαντός ξεβράζεται μια πάντη άλογος κακότητα). 
Όπως πολύ ορθά επισημαίνει ο θεολόγος φιλόσοφος σε κάθε ευκαιρία, εκφράζοντας εν προκειμένω την εκκλησιαστική παράδοση, η αίρεση και η ορθοδοξία είναι κατά βάσιν τρόποι του βίου, θέματα ζωής, γεγονότων, εμπειριών και πραγμάτων και κατά δεύτερον, δευτερεύοντα εξάπαντος, προβλήματα θεωρητικών σχημάτων και διατυπώσεων. Όταν, όμως, παύει η εκκλησιαστική εμπειρία να βιούται ως δει, τότε αρχίζουν οι ατελέσφορες αντιδικίες και οι μωρές συζητήσεις και εκζητήσεις της ακρίβειας των λεκτικών μορφωμάτων, σε κάθε περίπτωση έξω και σε βάρος της ίδιας της ζωής, της πραγματικότητας, της αγάπης. Στον αντίποδα των προαναφερθέντων, ο μέγας Πορφύριος, ως και άπαντες οι σύγχρονοι φωστήρες του ορθόδοξου αγιότατου γεροντισμού, μάς δίδαξαν λόγοις τε και έργοις τη μεγάλη αλήθεια της καθολικότητας του εκκλησιασμού ως του κατεξοχήν κριτηρίου της Ορθοδοξίας και της ορθοπραξίας. Οι ίδιοι δεν απετειχίσθησαν ποτέ, ένιοι δε εξ αυτών αγανακτούσαν και μόνο στο άκουσμα ενός τέτοιου απευκταίου ενδεχομένου. Έρχεται με τη σειρά του και ο χαρισματικός σύγχρονος λαϊκός θεολόγος να επικυρώσει με τη γραφίδα του τη μεγάλη τούτη αλήθεια: «είναι σαφέστατες οι μαρτυρίες από τα κείμενα των πρώτων αιώνων που βεβαιώνουν ότι η καθολική Εκκλησία είναι το κριτήριο της ορθοδοξίας, και όχι η ορθοδοξία κριτήριο της καθολικής Εκκλησίας. Προϋπόθεση ορθοδοξίας είναι η μετοχή στην καθολική Εκκλησία, όχι η εμμονή στην ορθότητα θεωρητικών διατυπώσεων» (σσ. 225-226). 
Τι βλέπουμε να κάνουν οι σύγχρονοι αποτειχισμένοι του παλιού ή και του νέου εορτολογίου; Εξέρχονται των ορίων της Εκκλησίας, αυτό – αφ – ορίζονται (σε κάποιες περιπτώσεις επικυρούται τούτο και επισήμως, ως με τον Ράσκας, τον π. Ευθύμιο και τον Σωτηρόπουλο) και στη συνέχεια τανύουν ερμηνευτικά τα κείμενα και τα ιστορικά γεγονότα, προσαρμόζοντάς τα στις αμαρτωλές τους εκκλησιοαποσχιστικές ορέξεις. Ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ και όλη μας η Παράδοση έβλεπε το σχίσμα και την αίρεση στην εκκλησιολογική τους σχιζοειδή συνωνυμία, να μην πω σχεδόν ταυτότητα, πάνω στην ορατή δυσειδή τους απόληξη του αφίστασθαι από την κοινωνία της αγάπης και την ενότητα του Σώματος του Κυρίου, της Εκκλησίας: «οπωσδήποτε, η αίρεση εκδηλώνεται όχι μόνο ως γεγονός (με την πράξη του σχίσματος), αλλά και ως θεωρητική διδαχή. Οι αιρετικοί (σ.σ. και οι σχισματικοί) διδάσκουν μιαν ‘αλήθεια’ που δεν ανταποκρίνεται στην εμπειρία και πίστη της καθολικής Εκκλησίας» (σ. 226). 
Άραγε ανταποκρίνεται η επισήμανση του σημερινού διαπρεπούς διανοητή στην αλήθεια των πραγμάτων; Μια απλή, θεωρώ, ματιά στον σχισματικό μας περίγυρο είναι υπέρ το δέον πειστική. Για παράδειγμα, οι παλαιοημερολογίτες ανήγαγαν την ημερολογιακή μεταβολή σε δογματικό ζήτημα, όταν πια εξαντλήθηκαν τα σενάρια της υποταγής στον Πάπα Ρώμης. Οι εκ του νέου εορτολογίου (μέλλοντες ή ήδη) αποτειχισμένοι και αφορισμένοι και καθηρημένοι ακολουθούν, όπως ήταν αναμενόμενο, παράλληλο βίο και ομόλογη διαστροφική και καταστροφολογική εκκλησιολογία. Ψάχνουν εμμόνως δηλώσεις γραπτές και προφορικές, κατά το έθος Ιεραρχών, συμπροσευχητικά και συλλειτουργικά δρώμενα και πάσα άλλη εμπράγματη ή φαντασιοκοπική παράβαση, προκειμένου να στοιχειοθετήσουν την «υπερορθόδοξη» στάση τους και την «ευλογημένη» αγωνιστικότητά τους, η οποία αφορμάται από την εωσφορική (ασύνειδη ή και προχωρημένη όζουσα) αίσθηση της φαρισαϊκής τους (ή και βλακογενούς απλά) «καθαρότητας». Και όλα τούτα τα βαπτίζουν προσυνοδικώς – μάλλον ασυνοδικώς ή υπερσυνοδικώς –προδοσία της πίστεως και αιρετικές παρεκκλίσεις επίσημες και δημόσιες. 
Υπεράνω αυθιστάμενοι (διό και αφιστάμενοι) της Εκκλησίας και πάντων των σύγχρονων θεοφόρων Πατέρων (Πορφυρίου, Παϊσίου, Ιακώβου κλπ.), κατοχυρώνονται αθέσμως, αθεμίτως και εκνόμως πίσω από Κανόνες και προηγούμενα της εκκλησιαστικής ιστορίας, τα οποία με αγαστώς άνομη και ασυνείδητη προχειρότητα, τόλμη, αυθάδεια και αυθαιρεσία ονειρεύονται ότι τα επαναλαμβάνουν, αξιεπαίνως μιμούμενοι και εν πολλοίς υπερβαίνοντες. Αυτοδικαιώνονται εκμανέντες και εκστασιασμένοι (ένιοι καθαρώς αφηνιασμένοι) σε ιστορικές ονειρώξεις περί αναβίωσης των ημερών και των αγώνων των ιωαννιτών και των μαρτυρησάντων επί Βέκκου αγιορειτών πατέρων. Απορείς ευλόγως γιατί η ερμηνεία περί του υποχρεωτικού του ΙΕ΄ Κανόνος του Τρικαμηνά να γίνει δεκτή ως ορθότερη εκείνης περί του προαιρετικού του χαρακτήρα, στην οποία προβαίνει ένα μέγεθος σαν εκείνο του π. Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου. Δεν κατανοείς επίσης πώς γίνεται κάποιος να επικαλείται ως πνευματικό πατέρα ή δάσκαλό του τον Καντιώτη και να μην ακολουθεί το παράδειγμά του της μη αποτείχισης. Αν όλα τούτα δεν συνιστούν διαστροφικές ψυχικές διεργασίες, τότε τι άλλο θα μπορούσαν να είναι; 
Οι παρασυναγωγές, που στήνονται από αρχομανείς κληρικούς και φονταμενταλιστές ή και βεβαρημένους με ποικίλα συμπλέγματα και ψυχοπαθολογικά προβλήματα λαϊκούς, έχουν σαφή και ευδιάκριτα τα χαρακτηριστικά της αίρεσης: έλλειψη αγάπης, κρυφή έπαρση πνευματικής υπεροχής, ακατάσχετη βλασφημία, βογομιλική ιδέα περί καθαρότητας, απέχθεια στην εκκοσμικευμένη κατ’ αυτούς θεσμική Εκκλησία, ελιτιστική νοοτροπία έναντι της «ακάθαρτης» επίσημης Εκκλησίας, εκκλησιολογική υποχονδρία, το δε χείριστον, ακύρωση του δομικού στοιχείου της εκκλησιαστικής χαρισματικής ταυτότητας: της εν Χριστώ ενότητας. Σε μια εξωγήινη ιδιωτική τους πνευματική σφαίρα, αυτοϊκανοποιούνται αναλισκόμενοι σε κωμικοτραγικά αλληλολιβανίσματα και ατέρμονες αργολογικές ιεροκατακρίσεις, ύβρεις, βωμολοχίες και απαξιώσεις (κατά το πλείστον ρασοφόρων). Θλιβεροί μέσα στην εξωτερίκευση της απωθημένης δυστυχίας και των συνδρόμων τους, μερικοί εξ αυτών εκτίθενται σε βαθμό οίκτου, προβάλλοντας ad extra την πνευματική τους γυμνότητα, τη βλαμμένη τους ευλάβεια, τη νοητική τους ανωριμότητα (ένιοι και ανεπάρκεια), την ανεκδιήγητη φαιδρότητα και φρενοβλάβειά τους, τη διαταραχή της προσωπικότητάς τους, τη μικρότητα και αναξιοπρέπειά τους, την κακεντρέχεια και τη ζηλοφθονία τους, τον πολύτροπο δαιμονισμό τους. Με ανυπόστατους αγιoδοκητικούς και πνευματόσχημους προσδιορισμούς (π.χ. πρύτανης των θεολόγων, ακαθαίρετος πύργος, λέων της ορθοδοξίας) αλληλοδιογκώνουν το εγώ τους και παγιώνονται στις ακαλαίσθητες πλάνες τους. Ακόμα περιμένουμε να δούμε αν και με ποιον τρόπο οι θέσεις του Αυστραλίας κλόνισαν το δόγμα της αναμαρτησίας του Κυρίου και πόσο αυτό έθιξε την ορθόδοξη δογματική και την εκκλησιαστική ευταξία. Δεν μπορούμε, επίσης, να κατανοήσουμε γιατί και πώς ο Σωτηρόπουλος τη μια μέρα ευλογούσε τη Χ.Α. και μετά αναδιπλώθηκε με έμμεση καθαίρεση των εθνολατρικών της θέσεων, πράγματα ανερμήνευτα που στοίχισαν, ωστόσο, μια κατάφωρα άδικη και υβριστική επίθεση από την πλευρά του ενάντια στον σεπτό Επίσκοπο της Σιάτιστας. 
Το χθαμαλότατο πνευματικό τους επίπεδο, η χυδαιότητα του ήθους και του λεξιλογίου τους, η ακόρεστη επιθετικότητα, κακότητα και (ιερο)κατάκριση, η αναίδεια, η μνησικακία, η γραφικότητα, οι σχιζοειδείς αντιδράσεις, oι εκστομίσεις καταρών, οι ψυχωτικές εκρήξεις, η χαιρεκακία και ο φθόνος, ο άλογος θυμός και η ακάθαρτη οίηση, η έλλειψη σοβαρότητας και ευγένειας, το δε χείρον, η απουσία ταπείνωσης και αγάπης, είναι απλά δείκτες της αιρετικής και δαιμονικής τους πνευματικότητας. Θα ταραχτούν σίγουρα τόσο με τον χαρακτηρισμό του ως δασκάλου, όσο και με τα γραφόμενά του που θα παραθέσω ευθύς: «οι ίδιοι στερούνται τραγικά το ήθος της ορθόδοξης αλήθειας»• διότι σ’ αυτήν τη φράση αντικατοπτρίζεται η πνευματική τους γύμνια, την οποία με περισσή ξετσιπωσιά ουκ ολίγοι εξ αυτών επιδεικνύουν επιτιθέμενοι αναιδέστατα και επί προσωπικών επιπέδων και ιδιωτικών σφαιρών της ζωής των αντιφρονούντων και αντιστρατευομένων τον δικό τους παραλογισμό. 
Αναρωτιέσαι εύλογα: στις σέκτες προσχωρείς επειδή είσαι ήδη άρρωστος ή νοσείς εκεί μέσα; Προφανώς ισχύουν αμφότερα… Υπερβαίνει κατά πολύ τις δυνατότητες του μικρού αυτού άρθρου να μπει στη διαδικασία της ανεύρεσης των παθογόνων καταστάσεων που απαντώνται στους χώρους αυτούς. Ωστόσο, είναι ανησυχητικός δείκτης όχι μονάχα το να ερωτοτροπείς, να συγχρωτίζεσαι ποικιλοτρόπως ή να είσαι ήδη ενταγμένος σε αυτές τις περίκλειστες ομάδες, αλλά απλά και μόνο να τις πλησιάζεις και να έρχεσαι σε επαφή μαζί τους με κάποια δόση ανοχής ή και, πολύ περισσότερο, ευχαρίστησης. Τα εξερχόμενα αυτοδικαίως και αβιάστως συμπεράσματα είναι σαφέστατα αρνητικά για οιονδήποτε πάσχει εντός, εκτός, εγγύς ή πέριξ των σχισματικών αυτών παραφυάδων, διότι πρόκειται για καινοφανείς αιρέσεις «καθαρότητας», μάλλον για μεταλλαγμένες επαναφορές των αρχαίων ομόλογων γνωστικών και μανιχαϊστικών αρρωστημάτων. 
Πράγματι, το πλέον επώδυνο και αξιοπρόσεχτο στις κινήσεις αυτές (των αποτειχίσεων) εστιάζεται στο γεγονός ότι εδώ πλέον σαρκώνεται αίρεση και εκκολάπτεται πλάνη, η οποία ωριμάζει σταδιακά, ανδρώνεται προοδευτικά, εξελίσσεται καρκινικά και προσπαθεί να αυτοπροσδιοριστεί με πλήρη θεωρητικό μανδύα και με εκκλησιαστικά συγκεκριμένα και, ως είθισται στις περιπτώσεις αυτές, προσωποπαγή σχήματα. Όπως προείπαμε για την αιρετική πια διαστροφική ανάδειξη του εκκλησιαστικού εορτολογίου σε μείζον δογματικό ζήτημα υπό των παλαιοημερολογιτών, έτσι και στις νέες αυτές αιρετικότροπες κινήσεις βλέπουμε να σχηματοποιούνται και να συγκεκριμενοποιούνται ευδιάκριτες και καθορισμένες δογματικές αρχές, όπως ενδεικτικά: ο υποχρεωτικός χαρακτήρας της αποτείχισης, η αναμάρτητη και χωρίς πρόβλημα διακοπή του επισκοπικού μνημοσύνου και η διακοσμητική εκφωνητική χρήση του, το εφάμαρτο σχεδόν κάθε είδους προσέγγισης και συνενέργειας με αλλοδόξους και αλλοθρήσκους, η μόλυνση της παγκόσμιας Εκκλησίας από τον Οικουμενισμό εν είδει μεταδοτικής εξ αντικειμένου νόσου κλπ. Γι’ αυτούς προπαντός τους λόγους κοπτόμεθα καιρό τώρα στις εκτενείς μας αναλύσεις για τα καινοφανή αυτά εκκλησιόμορφα σχήματα, παρά εξ αφορμής προσωπικών παθών και αντεκδικήσεων, τα οποία βλέπουμε συνήθως στην αντίπερα όχθη, στην οποία δεν υπάρχουν επιχειρήματα, ει μη βρισιές, καραγκιοζιλίκια και συνθήματα. 
Η φράση όμως του Γιανναρά συνεχίζεται δίνοντάς μας το φως και τη σωτήρια διέξοδο από τις ανέξοδες ανταρσίες των αιρετικών και σχισματικών ασθενών αδελφών μας: «και μέσα από όλες αυτές τις ‘έξωθεν’ και ‘ένδοθεν’ υπονομεύσεις, η ορθοδοξία τελικά διασώζεται – ή τουλάχιστον διασώθηκε επί αιώνες ως ζωντανή λαϊκή συνείδηση πιστότητας στην εμπειρία και μαρτυρία των Αποστόλων και των αγίων» (σ. 228). Θα μείνω στην τελευταία λέξη, για να αιτιολογήσω την αδιάλειπτη αναφορά μου στους σύγχρονους ηγιασμένους Πατέρες, τους οποίους μάς έστειλε τα τελευταία χρόνια ο Κύριος και ως οδοδείκτες εκκλησιολογίας. Οι άνθρωποι αυτοί αγαπούσαν την Εκκλησία χωρίς να εξέρχονται αυτής και να πηγνύουν δικά τους θυσιαστήρια. Τα άλλα όλα είναι πλάνες, δαιμονικές εξαπατήσεις και θανάσιμες αμαρτίες. Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω. 
Κ.Ν. 
15/9/2013

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Για τις αστήρικτες κατηγορίες του Σωτηρόπουλου εναντίον του Σεβ. Αυστραλίας υπάρχει δικαστική απόφαση εναντίον του και συγκεκριμένα του Γ’ ΤΡΙΜΕΛΟΥΣ ΕΦΕΤΕΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ (115/8.1.2001).
Η απόφαση εκδόθηκε όταν ο Σωτηρόπουλος μήνυσε τον Αντ. Ελευθεριάδη, Δρ. Φιλολογίας και Θεολόγο, για συκοφαντική δυσφήμιση όταν ο τελευταίος «τόλμησε» να εκφράσει τη διαφωνία του για το θέμα. Το δικαστήριο όχι μόνο αθώωσε πανηγυρικά τον Ελευθεριάδη αλλά στην απόφαση του έκρινε: «για τον αποδιδόμενον στον Αρχιεπίσκοπον Αυστραλίας ισχυρισμό του πολιτικώς ενάγοντος ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΚΑΙ ΑΔΙΑΣΕΙΣΤΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ. Κατά συνέπεια το αναφερόμενο στο επίμαχο δημοσίευμα γεγονός, ότι ο πολιτικώς ενάγων (Σωτηρόπουλος) χρησιμοποιεί το ΨΕΥΔΟΣ, ΟΤΑΝ ΧΩΡΙΣ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΚΑΙ ΑΔΙΑΣΕΙΣΤΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΚΑΤΕΛΟΓΙΣΕ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΩΣ ΑΝΩ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΗ ΜΟΜΦΗ ΠΩΣ ΑΥΤΟΣ ΔΙΕΚΗΡΥΞΕ ΟΤΙ Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΔΕΣ ΑΛΛΑ ΑΛΗΘΕΣ».
Ολόκληρο το κείμενο της απόφασης στο: http://eleftheriadis.edu.gr/site/index.php/news-paper/religious/115-2013-02-22-10-36-31

Ανώνυμος είπε...

Οπως φαινεται οι συγχρονοι καθαροι ανακαλυψαν το ογδοο θανασιμο αμαρτημα δηλαδη το να παει να κοινωνησει κανεις στον Αγιο Αχιλλειο Λαρισας.Αν ενας παπας πεσει σε καποιο ατοπημα αντι να τον αφησουν ισως να μετανοησει τον κανουν θεο.Επειτα αφου εμπεδωσαν τη δογματικη μικροι μεγαλοι πλεον εντοιχειστικαν σε μια αποτειχισμενη νεα εκκλησια.Αλλα τι να λεμε τωρα κατι παρομοιες ομαδες λατρειας ιερεων δημιουργουνται και εντος της κανονικης Εκκλησιας. ενας σχεδον αιρετικος.....

Ανώνυμος είπε...

Δεν νομίζω ότι ο ορισμός της αίρεσης που δίνει ο Γιανναράς είναι σωστός πάντοτε, διόπτι κανείς νοήμων άνθρωπος δεν πιστεύει ότι ο Αρειος ή ο Νεστόριος είχαν διαφορετικές εκκλησιαστικές εμπειρίες ή τρόπο βίωσης, από τους άλλους κληρικούς της εποχής τους.
Περισσότερο πιστεύω τον παράγοντα της διανοητικής πλάνης, που εισάγεται στην ερμηνευτική των κειμένων.
Οσον αφορά τους σημερινούς αποτειχισμένους, ζηλωτές, κλπ, δεν πρέπει να υποτιμούμε τον φυσικό νόμο της Δράσης - Αντίδρασης, διότι η ύπαρξη τους εδράζεται στην αντισυμβατική δράση της Αλλης Πλευράς, που λειτουργεί σαν γενεσιουργό αίτιο, στην εμφάνιση τους, πραγματώνοντας τους σαν Αποτέλεσμα, και όχι Αιτία.

Ανώνυμος είπε...

Το κοσμικό δικαστήριο, 11:21, δεν μπορεί να κρίνει με θεολογικά επιχειρήματα. Υπάρχει γραπτό εγκύκλιο κήρυγμα, των Χριστουγέννων του 1988, του αρχιεπισκόπου Αυστραλίας το οποίο και περιλαμβάνει τις επίμαχες φράσεις και το οποίο δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανένα. Επίσης υπάρχει και το κείμενο της μηνύσεως εναντίον του Αυστραλίας που υπέβαλλε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο ο μακαριστός Φλωρίνης.

Ανώνυμος είπε...

να τονισω το χαρακτηριστικο της βλασφημιας των ανθρωπων αυτων επι του ειδικοτερου σημειου της αγιομαχιας, πραγμα που βλεπουμε σε εξαρση αυτες τις μερες αναφορικα με την αγιοτητα του ιερομαρτυρος Χρυσοστομου Σμυρνης. αλλα θα επανελθουμε στο θεμα αυτο εν καιρω εκτενεστερα. το σιγουρο ειναι οτι δεν ειναι τουλαχιστον φυσιολογικες αυτες οι αγιομαχικες αντιδρασεις.
την ιδια ωρα εχω την βεβαιη διαισθηση οτι ο πανταζης προσπαθει να συνταξει τα "θεολογικα" του ορνιθοσκαλισματα και να μας αποδειξει τη γκαφα του για τη βλασφημια μας επι του ιωαννειου χωριου, το οποιο εκεινος (πρωτος και μονος) ευρηκε ως ετερος Αρχιμηδης. στο σημειο αυτο μου ηρθε να κανω ενα λεκτικο συνδυασμο με μια συγχρονη νεοελληνικη ομοηχη φραση αναφορικα με την επιτυχια που θα εχει η προσπαθεια του, αλλα δε θα το κανω. ηδη το επιπεδο επεσε μονο του πολυ χαμηλα. ωστοσο, οποιος καταλαβε, καταλαβε!
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ ΚΝ να γράφεις πιο μικρά κείμενα για να διαβάζονται ευκολότερα.

Παναγιώτης Τελεβάντος είπε...

Εγώ κ. Νούση να σας κατηγορήσω για Γιανναρικό; Κόκκινο πιπέρι θα βάλω στη γλώσσα όποιου τολμήσει να εξακοντίσει εναντίον σας τέτοια συκοφαντία!

Ανώνυμος είπε...

ωραια τα αστειακια και θεμιτες ενιαι ειρωνειες, κ. Ταλεβαντο μου, αλλα να αναρτουμε και κανενα σχολιο απο αυτα που δεν συμφωνουν με τις αποψεις μας...
Κ.Ν.

noname είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

αγαπητε μου πελεκανε,
βλεπω ενοχληθηκε ο εγωισμος απο την προσφατη κοντρα μας. να σου θυμησω οτι εσυ την ξεκινησες και ηταν και αδικη. αλλα τα μηδενιζω ολα, αντιπαρερχομαι το πιο πανω ειρωνικο σχολιο σου και σε ρωτω ευθεως και απλα: που δειχνει το κειμενο μου τον μη εν κυριω τροπο του βιου μου; ή ποιες εκφρασεις ριχνονται με κακια, οπως αντιθετως καμνουσιν εκεινοι; περιμενω να μου τις δειξεις, ακους;;
Κ.Ν.

Δημήτριος Τσουμάκος - Μελβούρνη είπε...

Ο πρώτος σχολιογράφος είπε ανωνυμογράφως τη μισή αλήθεια. Και, ως γνωστόν, η μισή αλήθεια είναι χειρότερη κι από το ψέμμα. Καταρχάς παραπέμπει σε ανάρτηση του Αντωνίου Ελευθεριάδη, Δρ. Φιλολογίας και Θεολογίας και ιδιοκτήτη ιδιωτικού φροντιστηρίου. Αλλά σκόπιμα παρέλειψε να μας αναφέρει, ότι συγκεκριμένος "κύριος" είναι από ετών σφοδρός πολέμιος του πρώην ευεργέτη του Νικ. Σωτηροπούλου και της ιεραποστολικής αδελφότητος «Ο Σταυρός». Σε βάρος του έχουν εκδοθεί δικαστικές αποφάσεις για μια σειρά από αξιόποινες συμπεριφορές και συνεπώς έχει απωλέσει την έξωθεν καλή μαρτυρία και στερείται αξιοπιστίας. Στο πλαίσιο αυτής της πολεμικής του ο Ελευθεριάδης έχει κατά καιρούς εκτοξεύσει διάφορες κατηγορίες εναντίον του Σωτηροπούλου και συνεργατών του, όπως αυτή της παράνομης εκποίησης εκκλησιαστικής περιουσίας και της ιδιοποίησης εκατομμυρίων δραχμών, οι οποίες ως παντελώς αβάσιμες κατέρρευσαν στα δικαστήρια.

Όσον αφορά στη δικαστική απόφαση του Γ' Τριμελούς Εφετείου Αθηνών, που επικαλείται ο ανωνυμογράφος, να σημειωθεί ότι αυτή ανέτρεψε προγενέστερη καταδικαστική απόφαση του δικαστηρίου σε βάρος του Ελευθεριάδη, με την οποία καταδικάσθηκε σε 7μηνη φυλάκιση με αναστολή για το αδίκημα της απλής δυσφημήσεως, διότι έκρινε ότι κακώς ο Ελευθεριάδης κατηγόρησε τον Σωτηρόπουλο ως ψευδολόγο και συκοφάντη του αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Στυλιανού.

Είναι αξιοσημείωτο, ότι ο Αντιεισαγγελεύς Εφετών άσκησε έφεση (υπ' αριθ. 2675/15-5-2000) κατά της αποφάσεως για να επιβληθεί αυστηρότερη ποινή στον Ελευθεριάδη, διότι θεώρησε, ότι: «Από τα προσκομισθέντα στοιχεία και τους εξετασθέντες μάρτυρες αποδεικνύεται, ότι αυτά, τα οποία ισχυρίσθηκε ο μηνυτής Νικ. Σωτηρόπουλος για τον Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας Στυλιανό, ήταν αληθή, και όχι ψευδή όπως ισχυρίζεται ο κατηγορούμενος Αντ. Ελευθεριάδης».

Η μεταγενέστερη απόφαση του Γ' Τριμελούς Εφετείου είναι ατυχεστάτη και πάσχει σοβαρώς, διότι το δικαστήριο σκανδαλωδώς έλαβε υπ' όψιν ως αποδεικτικό στοιχείο το υπ' αριθ. 938/16-12-2000 Πατριαρχικό έγγραφο, που δεν αποδεικνύει τίποτε, δεν προσάγει καμμία απόδειξη, και δεν έλαβε υπ' όψιν ντοκουμέντα και μαρτυρίες, που αποδεικνύουν, ότι ο Αυστραλίας Στυλιανός όντως εξετόξευσε τη βλασφημία, ότι "η Αγία Γραφή είναι ένα μεγάλο παραμύθι".

Εκτενής αναίρεση και εμπεριστατωμένη κριτική της αποφάσεως του Γ' Τριμελούς Εφετείου Αθηνών δημοσιεύεται στο υπ' αριθ. 459/2001 τεύχος του περιοδικού «Ο Σταυρός».

Αυτή λοιπόν είναι ολόκληρη η αλήθεια και όχι απλώς μέρος της αληθείας, όπως μας την παρουσίασε στα μέτρα του ο ...γνωστός άγνωστος σχολιογράφος.

Related Posts with Thumbnails