Ο ΚΩΣΤΑΣ ΝΟΥΣΗΣ ΠΡΟΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΘΕΝΤΑΣ - Η ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΔΟΣ ΤΟΥΣ ΘΕΩΡΕΙ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΕΣ

Σημείωση της Ιδιωτικής Οδού:

Η Ιδιωτική Οδός όχι απλώς δεν διαλέγεται με αποτειχισθέντες, όπως παρατηρεί στο παρακάτω άρθρο του ο Κώστας Νούσης, αλλά θεωρεί αυτούς και τους ομοίους τους Χρυσαυγίτες του Εκκλησιαστικού χώρου. Ο τρόπος αντιμετώπισης των "οικουμενιστών" - και άλλων "αιρετικών" - και οι χαρακτηρισμοί που εκσφενδονίζουν δηλώνουν τις δολοφονικές προθέσεις τους. 

Εύλογες ενστάσεις και απορίες στον αποτειχισθέντα π. Ευθύμιο 

 (εξ αφορμής απαντητικής επιστολής του σε Παλαιοημερολογίτες) 

Του θεολόγου - φιλολόγου Κώστα Νούση

Γνωρίζω ότι ο φίλος και φιλόξενος ιστολόγος δεν διαλέγεται με αποτειχισθέντες - και καλά κάνει. Το ίδιο αρχίζει να ισχύει όλο και περισσότερο και για μένα εκ της αποκτώμενης πλέον σχετικής πείρας και των δικών του προτροπών. Ωστόσο, θα αποτολμήσω εδώ να στείλω, καταχρώμενος την ανοχή του κ. Ανδριόπουλου, μια ανοιχτή επιστολή – σχολιασμό στον ηγέτη μιας ομάδας Αποτειχιστών, και τούτο όχι, ως θα πιστέψουν μερικοί, για λόγους προσωπικής κόντρας, αλλά στο πλαίσιο της θεολογικής διερεύνησης του ανακύπτοντος ανησυχητικού τούτου σχισματικού φαινομένου και για όσους τυχόν θα αφυπνισθούν από τις πνευματικές πλάνες που υποκρύπτονται στις παρασυναγωγικές σέκτες αυτού του είδους. Με το σκεπτικό αυτό ευελπιστώ ότι θα πειστεί ο φίλος Παναγιώτης, εφόσον το ιστολόγιό του θα καταστεί τοιουτοτρόπως για πολλοστή φορά βήμα νηφάλιου και αντικειμενικού θεολογικού ορθόδοξου λόγου. 

Στην πρόσφατη, λοιπόν, επιστολή του π. Ευθυμίου στον κ. Μάννη, αλιεύσαμε ολίγα στοιχεία κινούντα απορίες και χρήζοντα σχολιασμού. Αρχόμενοι από της πέμπτης ερώτησης του Μάννη περί του άκυρου της αυτόματης άρσης της Χάρης από Επισκόπους άνευ συνοδικής διαγνώμης, σύμφωνα με το Πηδάλιο και τον Νεόφυτο Καυσοακλυβίτη, θα λέγαμε προκαταρκτικά ότι δεν πείθει ποσώς η ακολουθούσα απάντηση του π. Ευθυμίου. Η ουσία δε της ερώτησης, την οποία τού απευθύνουμε και εμείς, είναι η ίδια με αυτήν του παλαιοεορτολογίτη δασκάλου: «πιστεύετε δηλαδή, ότι όλοι είναι εκτός Εκκλησίας (οι μεν Οικουμενιστές λόγω αιρέσεως, οι δε Παλαιοημερολογίτες λόγω σχίσματος) και η Θεία Χάρις, υπάρχει μόνον σε σας και τον Σεβασμιώτατο Αρτέμιο»; 

Εφόσον το ζήτημα του ΙΕ’ Κανόνα της Πρωτοδευτέρας και η εις αυτό ερμηνεία του αγίου Νικοδήμου επιδέχονται ποικίλες… ερμηνείες (!), τον ερωτώ: γιατί να κάνουμε δεκτή την υμετέρα εξήγηση περί του υποχρεωτικού και ανέγκλητου χαρακτήρα της (κατά το δοκούν εκάστου συνηθέστατα) αποτείχισης και όχι του προαιρετικού της, όπως τον υποστηρίζει ο μέγας της εποχής κανονολόγος π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος; Στον χορό της μετ’ αυτού συμφωνίας ο π. Ευθύμιος βάζει χωρίς πειστικό τρόπο και τον άγιο Νικόδημο, ωστόσο όχι μόνο δεν ικανοποιεί η σύνολη τεκμηρίωσή του, αλλά και με αριστοτεχνικό τρόπο στρεψοδικεί και σύρει τεχνηέντως προς τη γνώμη του. 

Περί στρεψοδικίας επιλέγω ένα παράδειγμα: «κατ’ αὐτόν τόν τρόπο ἀναφέρονται καί εἰς τό Συνοδικό τῆς Ζ’ Οἰκουμενικῆς ὅλοι οἱ ἀναθεματισμοί, γιά ὅσουν πιστεύουν οἱανδήποτε αἵρεσι, χωρίς νά τούς θεωρεῖ αὐτούς ἀναθεματιστέους, τό ὁποῖο θά ἐσήμαινε γιά νά ἰσχύση ὁ ἀναθεματισμός πρέπει νά ἐνεργήση ἡ Σύνοδος». Εδώ έχουμε κατασκευασμένη σύγχυση και συμφυρμό του αναθεματισμού και της προαιρετικής αποτείχισης, πράγμα που συνεχίζεται στην όλη απάντηση της πέμπτης ερώτησης που του απευθύνθηκε. Ο αναθεματισμός – αφορισμός ενός ανθρώπου είναι προπαντός κατάσταση εκούσιου χωρισμού από τον Θεό. Έτσι ακριβώς τον βλέπει και παιδαγωγικώς ενίοτε τον εκπέμπει η Εκκλησία. Ειδικότερα για έναν Επίσκοπο, άλλο το να ισχύει κατ’ ουσίαν το ανάθεμα στην περίπτωσή του (λόγω και κρυφών του αιρέσεων πολλάκις, κάτι που υφίσταται για τη θεία δικαιοκρισία και παγγνωσία ανεξάρτητα από εμάς και από κάθε επίσημη συνοδική καταδίκη) και άλλο το «αναθεματιστέον είναι» υφ’ ενός εκάστου ιερέως ή λαϊκού καθ’ υπέρβασιν της συνοδικής απόφασης. Στην περίπτωση αυτή απλά θα γινόταν ένα μπάχαλο στην Εκκλησία! 

Σε αδόκιμο παραλληλισμό της πρακτικής των σύγχρονων Αποτειχιστών (κατά το Δονατιστών περίπου, βίοι παράλληλοι) με την προτροπή του Μ. Βασιλείου διακοπής κάθε σχέσης με τους Πνευματομάχους, τον ξαναρωτώ: είναι το ίδιο; Ή συγχέει και ο ίδιος τα άσχετα, όπως ομοτρόπως εγκαλεί τον Μάννη; Τότε είχαμε ολοφάνερη θεομαχία (αντιτριαδιστές), ενώ εδώ ρευστές ερμηνευτικώς δηλώσεις και συμπροσευχητικά πεπραγμένα, χωρίς ωστόσο επίσημη υπ’ αυτών των Ποιμένων, μεμονωμένα ή συνοδικώς, διακήρυξη της δογματικής ταυτότητας των Εκκλησιών, πολλώ δε μάλλον της ένωσής τους. 

«Εἰς τήν προκειμένη λοιπόν περίπτωσι, ἐγώ δέν εἶμαι ἁρμόδιος νά διακρίνω τό ποῦ ὑπάρχει ἡ χάρις τοῦ ἁγ. Πνεύματος καί ποῦ δέν ὑπάρχει»: τότε την αρμοδιότητα της αποτείχισης και της εκκλησιαστικής σας αυτοεξορίας από πού και τίνι τρόπω την λάβατε; Κλείνοντας ο π. Ευθύμιος υποπίπτει σε μια σωρεία πρόδηλων και φοβερών αντιφάσεων και αυτοαναιρέσεων. Ενώ ισχυρίζεται, για παράδειγμα, ότι «οὔτε εἰς τήν αἵρεσι, οὔτε εἰς τά σχίσματα ὑπάρχει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ», αμέσως το ακυρώνει όσο πιο καθαρά γίνεται: «τώρα ἄν μέ ἐρωτήσετε τί πιστεύω ἐγώ εἰς τήν συγκεκριμένη περίπτωσι τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, θά σᾶς ἀναφέρω ὅτι θεωρῶ τά μυστήρια τῶν Οἰκουμενιστῶν κατ’ οἰκονομίαν ἔγκυρα» - λόγοι εμφατικοί της εκκλησιολογικής σύγχυσης του ανδρός. 

Διευκρινίζοντας, μάλιστα, με αποκλειστικά προσωπικό (άραγε εκκλησιοκεντρικό και ορθόδοξο;) τρόπο τις προϋποθέσεις ενέργειας της Χάρης στους Οικουμενιστές (τουτέστιν όλους μας σχεδόν), μού δίνει τη δυνατότητα και το δικαίωμα να τον ρωτήσω ευλόγως με τη σειρά μου: αφού υπάρχει Χάρη, έστω και οικονομικώς, γιατί να εξέλθει και να μην πολεμήσει από μέσα, εντός των τειχών; Γιατί να προσφύγει στον Αρτέμιο και όχι στον Πειραιώς; Εν ολίγοις, γιατί να μην ενεργήσει εν διακρίσει; Προφανώς εδώ θα μου ανταπαντούσε αυτό που λέει ευθύς αμέσως: «ἄν ὅμως μετέχη κάποιος ὁ ὁποῖος ἔχει γνῶσι ἤ, πολύ περισσότερο, κάποιος ὁ ὁποῖος ἔχει ἀξίωμα μέσα εἰς τήν Ἐκκλησία τῶν Οἰκουμενιστῶν, αὐτός ἀναλόγως τῆς γνώσεως καί τῆς προαιρέσεώς του παίρνει κατάκρισι ἀπό τήν συμμετοχή του εἰς τό μυστήριο». Και τότε με πόνο θα του αντέτεινα: άρα οι έχοντες τεράστια πνευματική γνώση σύγχρονοι άγιοι γέροντες (π.χ. π. Παΐσιος) και θεολογική εμβρίθεια (βλ. π. Επιφάνιο), και όσοι άλλοι, κατεκρίθησαν; Άπαγε της βλασφημίας! 

Μέσα στη συνεχιζόμενη «αγνωστικιστική» του εκκλησιολογία επανέρχεται: «γιά τό θέμα δέ τοῦ Π. Ἡμερολογίου νομίζω ὅτι δέν εἶμαι ἐγώ ἁρμόδιος νά ἀποφανθῶ γιά τό ἄν ὑπάρχη ἤ ὄχι εἰς τά μυστήρια ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ». Αφού, λοιπόν, π. Ευθύμιε, έχετε τη συνείδηση ότι είστε γενικά αναρμόδιος σε τέτοια ζητήματα, πώς τότε είστε σίγουρος ότι έχετε Χάρη υμείς και ο π. Αρτέμιος; Πώς τολμάτε πραγματικά με τέτοιες προϋποθέσεις και ρητές άμα δηλώσεις να σύρετε μεθ’ υμών τον λαό του Θεού; 

Θα κλείσω την απορηματική μου αυτή ανοιχτή επιστολή στον π. Ευθύμιο, επιστρέφοντάς του αντιστρεπτικώς το ίδιο ερώτημα, με το οποίο κλείει και εκείνος την απάντησή του στον δάσκαλο του παλιού ημερολογίου: «τί ἐννοεῖ ὁ ἅγιος Νικόδημος εἰς τήν ὑποσημείωσι τοῦ Ζ΄ Ἀποστολικοῦ Κανόνος, ὅταν ἀναφέρει: ‘Λέγει γάρ ἐν τῷ αὐτῷ λόγῳ, ὅτι, τό νά νηστεύσῃ τινάς καί τό νά κάμῃ Πάσχα εἰς τοῦτον τόν καιρόν, ἤ εἰς ἐκεῖνον, μετά τήν εἰκοστήν πρώτην τοῦ Μαρτίου, θετέον, ὡς κάμνομεν ἡμεῖς οἱ Γραικοί, ἤ μετά τήν ἑνδεκάτην Μαρτίου, ὡς κάμνουσιν οἱ Λατῖνοι, τοῦτο δέν εἶναι ἔγκλημα. Τό δέ νά σχίσῃ τινάς τήν Ἐκκλησίαν καί νά ἀντιστέκηται φιλονείκως, καί νά κάμνῃ διχοστασίας καί διαιρέσεις, καί νά χωρίζῃ τόν ἑαυτόν του πάντοτε ἀπό τήν κοινήν σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας, τοῦτο εἶναι ἁμάρτημα ἀσυγχώρητον, καί κατηγορίας ἄξιον, καί πολλήν ἔχει τήν κόλασιν καί τιμωρίαν», ειδικά από το σημείο «τό δέ νά σχίσῃ τινάς…», που σχεδόν ειπείν τον φωτογραφίζει.

Κ.Ν. 

20/9/2013