Η μεγάλη ιέρεια του ελληνικού τραγουδιού Μαρία Φαραντούρη συμπλήρωσε μισόν αιώνα δημιουργικής πορείας και γιόρτασε αυτό το ιωβηλαίο με μια μεγάλη συναυλία στο Ηρώδειο την περασμένη Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου.
Με αφορμή την επέτειο της παραχώρησε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο ΒHMagazino της Κυριακής 15 Σεπτεμβρίου και στον Γιώργο Νάστο, λέγοντας - μεταξύ άλλων - και για τη σχέση της με τους δύο μεγάλους συνθέτες που τραγούδησε, τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μάνο Χατζιδάκι. Το όνομά της ταυτίστηκε κυρίως με το έργο του πρώτου, όμως και με τον δεύτερο συνεργάστηκε στενά, σε κύκλους τραγουδιών πολύ σημαντικούς και για τον ίδιο τον Χατζιδάκι, όπως "Η εποχή της Μελισσάνθης", "Τα παράλογα", "Σκοτεινή Μητέρα".
Λέει λοιπόν η Φαραντούρη: «Ο δρόμος του Μάνου Χατζιδάκι ήταν ο μοναχικός δρόμος. Τον Μίκη τον τροφοδοτούσε η σχέση του με τον λαό. Ηταν πολύ αγαπημένοι οι δυο τους. Ο ένας στήριζε τον άλλον, αντίθετα με την αντίληψη που επικρατεί. Καμιά φορά, αυτοί που βρίσκονται στο στενό περιβάλλον ενός δημιουργού είναι βασιλικότεροι του βασιλέως και δημιουργούν τις κόντρες. Εγώ τους έβλεπα πάντα ως εξής: σαν να βρίσκονται και οι δύο στο ίδιο δωμάτιο, μπροστά σε ένα παράθυρο, μόνο που ο ένας προσπαθεί να το ανοίξει με τη γροθιά του και ο άλλος να σηκώσει τη γρίλια. Η φωτεινή εσωστρέφεια, η αρμονία του Μάνου, σε αντίστιξη με τη δοξασία του Μίκη, που εμπεριέχει την ιστορία και την ποίηση. Ο ένας Απόλλωνας και ο άλλος Διόνυσος».
Τι θυμάται πιο έντονα από τις προσωπικές στιγμές μαζί τους; «Τον Μάνο τον απολάμβανες μετά τις συναυλίες, όταν είχε πια αποβάλει το άγχος της εμφάνισης. Εκλεινε συνήθως κάπου ένα τραπέζι για να φάμε όλοι μαζί, καθόταν στην κορυφή και συνομιλούσε με τους φίλους και τους συνεργάτες, σπουδαία λόγια έλεγε, ήταν δάσκαλος. Τον διέκρινε ένα σαρκαστικό χιούμορ, η χυδαιότητα τον τρόμαζε φοβερά. Ο Μίκης ήταν πιο αυστηρός, για να είμαι ειλικρινής μερικές φορές κουραζόμουν από τη συνεχή ενασχόλησή του με τα πολιτικά θέματα, γι' αυτό ενίοτε προτιμούσα τη συντροφιά του Μάνου, που μοιραζόταν πιο ανοιχτές φιλοσοφικές σκέψεις και ζητούσε από το κάθε πρόσωπο το ερωτικό του μάξιμουμ, χωρίς να θίγει ποτέ την αξιοπρέπεια κανενός. Είχαν και όλοι οι φίλοι του διάθεση περιπαικτική. Ο Μίκης είχε κι εκείνος χιούμορ, άλλου είδους, και υπήρξε και ερωτικό πρόσωπο, όπως αντίστοιχα ο Μάνος είχε αιχμηρό πολιτικό λόγο».
Η Μαρία Φαραντούρη με εκφράζει απόλυτα όπως τα λέει.
Είμαι Χατζιδακικός ως το μεδούλι, αλλά και τον μεγάλο ποταμό που λέγεται Μίκης τον φέρω μέσα μου.
Για τους παράλληλους - διεθνούς απήχησης - κινηματογραφικούς τους βίους έγραψα ένα κείμενο που μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Για την Σκοτεινή Μητέρα με την Μαρία Φαραντούρη δείτε μια παλαιότερη ανάρτησή μας εδώ.
Θα επανέλθω εκτενώς στη σχέση Χατζιδάκι - Φαραντούρη.
Επί του παρόντος θα ήθελα να πω ότι αυτό που με γοήτευσε εξ αρχής στον Χατζιδάκι ήταν η αντίθεσή του στον λαϊκισμό, στην κολακεία των μαζών - που τόσα δεινά σώρευσε στη χώρα - στην συντήρηση των ταπεινών ενστίκτων.
Η μαζικότητα του Μίκη έχει αναμφισβήτητα και αυτή τη γοητεία της, αλλά προτιμώ τον αυστηρό Χατζιδάκι, που δεν χαρίστηκε ποτέ ούτε στο κοινό που πήγαινε στις συναυλίες του, που απαγόρευε να ερμηνεύουν τα τραγούδια του όσοι δεν ήταν του πνεύματός του, που δεν ενδιαφερόταν για την λαϊκή αποδοχή, αλλά για την αληθινή και ουσιαστική αποδοχή των ανθρώπων που τον ενδιέφεραν. Μέγα μάθημα.
Αλλά στον Χατζιδάκι θα επανερχόμαστε πια πολύ συχνά, αφού το 2014 συμπληρώνονται 20 χρόνια από την αναχώρησή του στ' άστρα και είναι ευκαιρία για συστηματικό αναβαπτισμό στη σκέψη και το έργο του.
Π.Α.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου