Του Γιάννη Γιγουρτσή
Έβλεπα ένα όνειρο εχτές το βράδυ. Είχαμε λέει εκλογές, και μάθαμε ότι ανάμεσα στους νέους βουλευτές ήταν και τρεις τέσσερις που ήταν παιδιά μεταναστών. Δεν μου έκανε εντύπωση. Τα τελευταία χρόνια χιλιάδες μετανάστες, μόνιμα εγκαταστημένοι εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα, έχουν πάρει την ελληνική υπηκοότητα, εκλέγουν και εκλέγονται. Τα περισσότερα κόμματα συμπεριλαμβάνουν μετανάστες δεύτερης γενιάς στις εκλογικές τους λίστες και προωθούν αιτήματα των μεταναστών σχετικά με την εκπαίδευση, τον πολιτισμό, την γλώσσα και τη θρησκεία τους. Άλλωστε οι μετανάστες πρώτης αλλά περισσότερο δεύτερης και τρίτης γενιάς αποτελούν περίπου το 5-8% των πολιτών της χώρας. Ποιος δεν θα ήθελε τους δικούς τους ψήφους.
Ο πρώτος μετανάστης βουλευτής εξελέγη πριν κάμποσα χρόνια με ένα εναλλακτικό κόμμα. Ήταν οι Οικολόγοι αν θυμάμαι καλά. Ήταν γιος ενός πρόσφυγα από τον Λίβανο. Ο πατέρας του, πλούσιος χριστιανός Λιβανέζος ήρθε από τη Βηρυτό την δεκαετία του '70 και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα. Ο γιος του γεννήθηκε μόλις ήρθαν στην χώρα. Πήγε σε ένα καλό ιδιωτικό αγγλόφωνο σχολείο. Πέρασε στην Ιατρική της Αθήνας και έκανε μεταπτυχιακά στην Αμερική. Επέστρεψε ωστόσο στην Ελλάδα. Αυτή ένιωθε για πατρίδα του. Ήταν και ο πατέρας του με τον κύκλο του που τον βοήθησε να δικτυωθεί επαγγελματικά. Με την πολιτική ασχολούνταν από μικρός. Μοιραίο, άλλωστε και στο σπίτι πάντα μιλούσαν για πολιτική και για τους λόγους που τους ανάγκασαν να φύγουν από την πρώτη πατρίδα τους. Εντάχθηκε σε μια αριστερή φοιτητική παράταξη στο Πανεπιστήμιο ενώ αργότερα εξελέγη μέλος του Ιατρικού Συλλόγου. Εκεί τον ανακάλυψαν οι πολιτικοί. Νέος, δυναμικός, με φρέσκιες ιδέες και ασφαλώς «ωραίος σαν Έλληνας» γοήτευσε τους ψηφοφόρους και εξελέγη στο κοινοβούλιο ως ο πρώτος βουλευτής απόγονος μεταναστών. Με επιτυχημένη την παρουσία του στη Βουλή, αλλά και στα κανάλια, δεν άργησε να καθιερωθεί. Στις επόμενες εκλογές το κόμμα του προσχώρησε στον ΣΥΡΙΖΑ και ο φίλος μας, εξελέγη και πάλι βουλευτής. Μαζί του εξελέγησαν δύο ακόμη μετανάστες. Ένας ακόμα με τον ΣΥΡΙΖΑ, Κούρδος πολιτικός πρόσφυγας παλιά και άπατρις, και ένας με το ΚΚΕ, γιος Βούλγαρου μετανάστη αυτός, παλιός κομμουνιστής και στέλεχος του Ζίβκωφ ο πατέρας του, έφυγε για τον Νότο μόλις το σοσιαλιστικό όνειρο κατέρρευσε.
Ωστόσο στη φετινές εκλογές υπήρχε κάτι νέο. Εξελέγη ακόμα ένας δεύτερης γενιάς μετανάστης ως μέλος του κοινοβουλίου. Μόνο που αυτή τη φορά ήταν γυναίκα, και μάλιστα Αλβανικής καταγωγής. Όταν την είδα το πρόσωπό της μου θύμιζε κάτι. Αργότερα θυμήθηκα πως την είχα μαθήτρια για μια χρονιά στο σχολείο και της έκανα Ιστορία. Την έλεγαν Άννα. Από το Μπεράτι οι γονείς της,είχαν έρθει χωρίς χαρτιά στην Ελλάδα για να γλυτώσουν από την φτώχεια και την κοινωνική αστάθεια στη χώρα τους. Άκουσαν τότε πως η γειτονική χώρα είναι φιλόξενη για τους ξένους, ο ίδιος ο Υπουργός Εξωτερικών, λέει, τους καλούσε να έρθουν στην Ελλάδα. Έκανε μάλιστα και μιαν επίσκεψη στα σύνορα όπου γιόρτασε μαζί τους ντόπιους, Έλληνες και Αλβανούς γείτονες το άνοιγμα των συνόρων και όταν έφτασε και στο τσακίρ κέφι το γλέντι χόρεψε και ένα αξέχαστο τσάμικο.
Το είδαμε στη τηλεόραση, διηγούνταν οι γονείς της, και αποφασίσαμε να πάρουμε τον δρόμο για την Ελλάδα. Η ίδια η Άννα (από το Αριάννα) ήρθε μωρό στην χώρα. Στην Αλβανία πήγε μόνο μια φορά στα 10 χρόνια της για να γνωρίσει τους παππούδες της και το χωρίο των δικών της. Όμορφα πέρασε, αλλά όταν γύρισε και πάλι στην Αθήνα και στις φίλες της ήταν πολύ πιο χαρούμενη. Τα Αλβανικά δεν τα έμαθε ποτέ καλά. Οι ίδιοι ο γονείς της απέφευγαν να της μιλούν πολύ στα Αλβανικά. Ήθελαν να προσαρμοστούν, να ενσωματωθούν στην ελληνική πραγματικότητα και το παιδί τους ακόμα περισσότερο. Τα ελληνικά της πάντως ήταν άψογα. Στην τάξη ήταν από τις πιο επιμελή και έξυπνες μαθήτριες. Μου έλεγε πόσο της αρέσουν τα αρχαία ελληνικά και πως θέλει να σπουδάσει δικηγόρος. Σκεφτόμουν πως χτυπάει ψηλά. Ωστόσο τα κατάφερε, Στην Νομική Αθηνών μπήκε στην πρώτη εικοσάδα. Αποφοίτησε με άριστα αλλά η πολιτική την τράβηξε από πολύ μικρή και αυτή. Στο Πανεπιστήμιο την προσέγγισε η ΔΑΠ. Κατάλαβε και η ίδια πως η συντηρητική παράταξη ταίριαζε περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία της. Η ευγλωττία της και κυρίως τα καλά κείμενά της την έκαναν να ξεχωρίσει. Το ίδιο και το πάθος της για την παράταξη. Το ίδιο πάθος που οι γονείς της είχαν για την Ελλάδα όταν πρωτοήρθαν. Σύντομα θέλησε να την γνωρίσει ο αρχηγός το κόμματος. Η νεαρή δικηγόρος τον εντυπωσίασε. «Χρειαζόμαστε ανθρώπους σαν και σένα είπε. Είσαι παράδειγμα για μας. Θα σε βάλω υποψήφια στην Β΄ Αθηνών».
Ο αρχηγός το πήρε πάνω του. «Είναι θέμα τιμής για εμάς να βγει η Άννα βουλευτής. Να την βοηθήσουμε όσο μπορούμε. Δεν θα χαρίσουμε εμείς τους ψήφους των μεταναστών στην Αριστερά. Στο κάτω κάτω εμείς τους καλέσαμε να έρθουν και να δουλέψουν εδώ όταν τους χρειαζόμασταν, όχι ο Τσίπρας.». Ο ίδιος ο αρχηγός ήρθε για να γνωρίσει την οικογένειά της. Οι γονείς δεν δυσκολεύτηκαν να αναγνωρίσουν τον νέο πολιτικό που είχαν δει στην τηλεόραση να χορεύει τσάμικο πριν από 20 και βάλε χρόνια. Η εκλογές ήταν θρίαμβος για τον αρχηγό. Στις δηλώσεις που έκανε για την εκλογική του επιτυχία δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει τους μετανάστες συμπολίτες μας και να αναφερθεί με υπερηφάνεια στην εκλογή της Άννας. Πυροτεχνήματα, φωνές, κορναρίσματα...
Πετάχτηκα από το κρεββάτι.
Έξω από το παράθυρό μου δυο φορτηγά είχαν κλείσει το δρόμο και χαλούσαν τον κόσμο με τα κορναρίσματα και τις φωνές τους. Έκατσα στο κρεββάτι και άνοιξα την τηλεόραση. Πρωινές ειδήσεις των 6. Πρώτη είδηση οι εκλογές στην Γερμανία. «Με θρίαμβο της Καγκελαρίου Μέρκελ τελείωσαν οι γερμανικές εκλογές» … «11 τουρκικής καταγωγής βουλευτές στην γερμανική Βουλή.»… «Τζεμιλέ Γιουσούφ ονομάζεται η πρώτη μουσουλμάνα βουλευτίνα του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος»… «Η κ. Γιουσούφ είναι δικηγόρος, γεννήθηκε στη Γερμανία αλλά οι γονείς της ήταν μετανάστες από την Ελλάδα». Μουσουλμάνα από την Ελλάδα σκέφτηκα. Ένιωσα περήφανος προς στιγμή. Δηλαδή Τουρκάλα σκέφτηκα και πάλι, μάλλον όχι τουρκογενείς τους λέμε εμείς εδώ, το Τουρκάλα δεν λέγεται ή μήπως είναι Πομάκα, γιατί Ρομά (όχι τσιγγάνος ποτέ αυτή η λέξη) αποκλείεται…
Προβληματίστηκα. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Οι φορτηγατζήδες έξω είχαν μπλοκάρει τελείως το δρόμο και γινόταν πανδαιμόνιο. Άρχισαν να κατεβαίνουν Χριστοί, Παναγίες και κάτι περιποιημένα τουρκικότατα σιχτίρια.
Τι όνειρο ήταν αυτό. Όνειρο ή εφιάλτης. Και αυτοί οι Γερμαναράδες βρε παιδί μου… Από τότε που κατέβηκαν από τις βελανιδιές πόσα πέτυχαν. Ακούς εκεί, Τουρκάλα βουλευτίνα με καταγωγή από την Ελλάδα γίνεται μέλος της γερμανικής βουλής εκπροσωπώντας το Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα!
Με συγχωρείτε, η Δημοκρατία δικό μας παιδί δεν είναι; Εμείς δεν την γεννήσαμε όταν φτιάχναμε τους Παρθενώνες και αυτοί τρώγανε τους καρπούς από τα προαναφερθέντα δέντρα; Τώρα τι θένε και ανακατεύονται και καπηλεύονται το δημιούργημά μας. Πάει χάλασε ο κόσμος, δεν είμαστε καλά.
Ουφ, νωρίς είναι ακόμα, σκέφτηκα. Ξεμπλόκαρε και ο δρόμος ησυχάσαμε επιτέλους. Γύρισα από το άλλο πλευρό προσπαθώντας και πάλι να κοιμηθώ. Και ξανά να ονειρευτώ.
Ο πρώτος μετανάστης βουλευτής εξελέγη πριν κάμποσα χρόνια με ένα εναλλακτικό κόμμα. Ήταν οι Οικολόγοι αν θυμάμαι καλά. Ήταν γιος ενός πρόσφυγα από τον Λίβανο. Ο πατέρας του, πλούσιος χριστιανός Λιβανέζος ήρθε από τη Βηρυτό την δεκαετία του '70 και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα. Ο γιος του γεννήθηκε μόλις ήρθαν στην χώρα. Πήγε σε ένα καλό ιδιωτικό αγγλόφωνο σχολείο. Πέρασε στην Ιατρική της Αθήνας και έκανε μεταπτυχιακά στην Αμερική. Επέστρεψε ωστόσο στην Ελλάδα. Αυτή ένιωθε για πατρίδα του. Ήταν και ο πατέρας του με τον κύκλο του που τον βοήθησε να δικτυωθεί επαγγελματικά. Με την πολιτική ασχολούνταν από μικρός. Μοιραίο, άλλωστε και στο σπίτι πάντα μιλούσαν για πολιτική και για τους λόγους που τους ανάγκασαν να φύγουν από την πρώτη πατρίδα τους. Εντάχθηκε σε μια αριστερή φοιτητική παράταξη στο Πανεπιστήμιο ενώ αργότερα εξελέγη μέλος του Ιατρικού Συλλόγου. Εκεί τον ανακάλυψαν οι πολιτικοί. Νέος, δυναμικός, με φρέσκιες ιδέες και ασφαλώς «ωραίος σαν Έλληνας» γοήτευσε τους ψηφοφόρους και εξελέγη στο κοινοβούλιο ως ο πρώτος βουλευτής απόγονος μεταναστών. Με επιτυχημένη την παρουσία του στη Βουλή, αλλά και στα κανάλια, δεν άργησε να καθιερωθεί. Στις επόμενες εκλογές το κόμμα του προσχώρησε στον ΣΥΡΙΖΑ και ο φίλος μας, εξελέγη και πάλι βουλευτής. Μαζί του εξελέγησαν δύο ακόμη μετανάστες. Ένας ακόμα με τον ΣΥΡΙΖΑ, Κούρδος πολιτικός πρόσφυγας παλιά και άπατρις, και ένας με το ΚΚΕ, γιος Βούλγαρου μετανάστη αυτός, παλιός κομμουνιστής και στέλεχος του Ζίβκωφ ο πατέρας του, έφυγε για τον Νότο μόλις το σοσιαλιστικό όνειρο κατέρρευσε.
Ωστόσο στη φετινές εκλογές υπήρχε κάτι νέο. Εξελέγη ακόμα ένας δεύτερης γενιάς μετανάστης ως μέλος του κοινοβουλίου. Μόνο που αυτή τη φορά ήταν γυναίκα, και μάλιστα Αλβανικής καταγωγής. Όταν την είδα το πρόσωπό της μου θύμιζε κάτι. Αργότερα θυμήθηκα πως την είχα μαθήτρια για μια χρονιά στο σχολείο και της έκανα Ιστορία. Την έλεγαν Άννα. Από το Μπεράτι οι γονείς της,είχαν έρθει χωρίς χαρτιά στην Ελλάδα για να γλυτώσουν από την φτώχεια και την κοινωνική αστάθεια στη χώρα τους. Άκουσαν τότε πως η γειτονική χώρα είναι φιλόξενη για τους ξένους, ο ίδιος ο Υπουργός Εξωτερικών, λέει, τους καλούσε να έρθουν στην Ελλάδα. Έκανε μάλιστα και μιαν επίσκεψη στα σύνορα όπου γιόρτασε μαζί τους ντόπιους, Έλληνες και Αλβανούς γείτονες το άνοιγμα των συνόρων και όταν έφτασε και στο τσακίρ κέφι το γλέντι χόρεψε και ένα αξέχαστο τσάμικο.
Το είδαμε στη τηλεόραση, διηγούνταν οι γονείς της, και αποφασίσαμε να πάρουμε τον δρόμο για την Ελλάδα. Η ίδια η Άννα (από το Αριάννα) ήρθε μωρό στην χώρα. Στην Αλβανία πήγε μόνο μια φορά στα 10 χρόνια της για να γνωρίσει τους παππούδες της και το χωρίο των δικών της. Όμορφα πέρασε, αλλά όταν γύρισε και πάλι στην Αθήνα και στις φίλες της ήταν πολύ πιο χαρούμενη. Τα Αλβανικά δεν τα έμαθε ποτέ καλά. Οι ίδιοι ο γονείς της απέφευγαν να της μιλούν πολύ στα Αλβανικά. Ήθελαν να προσαρμοστούν, να ενσωματωθούν στην ελληνική πραγματικότητα και το παιδί τους ακόμα περισσότερο. Τα ελληνικά της πάντως ήταν άψογα. Στην τάξη ήταν από τις πιο επιμελή και έξυπνες μαθήτριες. Μου έλεγε πόσο της αρέσουν τα αρχαία ελληνικά και πως θέλει να σπουδάσει δικηγόρος. Σκεφτόμουν πως χτυπάει ψηλά. Ωστόσο τα κατάφερε, Στην Νομική Αθηνών μπήκε στην πρώτη εικοσάδα. Αποφοίτησε με άριστα αλλά η πολιτική την τράβηξε από πολύ μικρή και αυτή. Στο Πανεπιστήμιο την προσέγγισε η ΔΑΠ. Κατάλαβε και η ίδια πως η συντηρητική παράταξη ταίριαζε περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία της. Η ευγλωττία της και κυρίως τα καλά κείμενά της την έκαναν να ξεχωρίσει. Το ίδιο και το πάθος της για την παράταξη. Το ίδιο πάθος που οι γονείς της είχαν για την Ελλάδα όταν πρωτοήρθαν. Σύντομα θέλησε να την γνωρίσει ο αρχηγός το κόμματος. Η νεαρή δικηγόρος τον εντυπωσίασε. «Χρειαζόμαστε ανθρώπους σαν και σένα είπε. Είσαι παράδειγμα για μας. Θα σε βάλω υποψήφια στην Β΄ Αθηνών».
Ο αρχηγός το πήρε πάνω του. «Είναι θέμα τιμής για εμάς να βγει η Άννα βουλευτής. Να την βοηθήσουμε όσο μπορούμε. Δεν θα χαρίσουμε εμείς τους ψήφους των μεταναστών στην Αριστερά. Στο κάτω κάτω εμείς τους καλέσαμε να έρθουν και να δουλέψουν εδώ όταν τους χρειαζόμασταν, όχι ο Τσίπρας.». Ο ίδιος ο αρχηγός ήρθε για να γνωρίσει την οικογένειά της. Οι γονείς δεν δυσκολεύτηκαν να αναγνωρίσουν τον νέο πολιτικό που είχαν δει στην τηλεόραση να χορεύει τσάμικο πριν από 20 και βάλε χρόνια. Η εκλογές ήταν θρίαμβος για τον αρχηγό. Στις δηλώσεις που έκανε για την εκλογική του επιτυχία δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει τους μετανάστες συμπολίτες μας και να αναφερθεί με υπερηφάνεια στην εκλογή της Άννας. Πυροτεχνήματα, φωνές, κορναρίσματα...
Πετάχτηκα από το κρεββάτι.
Έξω από το παράθυρό μου δυο φορτηγά είχαν κλείσει το δρόμο και χαλούσαν τον κόσμο με τα κορναρίσματα και τις φωνές τους. Έκατσα στο κρεββάτι και άνοιξα την τηλεόραση. Πρωινές ειδήσεις των 6. Πρώτη είδηση οι εκλογές στην Γερμανία. «Με θρίαμβο της Καγκελαρίου Μέρκελ τελείωσαν οι γερμανικές εκλογές» … «11 τουρκικής καταγωγής βουλευτές στην γερμανική Βουλή.»… «Τζεμιλέ Γιουσούφ ονομάζεται η πρώτη μουσουλμάνα βουλευτίνα του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος»… «Η κ. Γιουσούφ είναι δικηγόρος, γεννήθηκε στη Γερμανία αλλά οι γονείς της ήταν μετανάστες από την Ελλάδα». Μουσουλμάνα από την Ελλάδα σκέφτηκα. Ένιωσα περήφανος προς στιγμή. Δηλαδή Τουρκάλα σκέφτηκα και πάλι, μάλλον όχι τουρκογενείς τους λέμε εμείς εδώ, το Τουρκάλα δεν λέγεται ή μήπως είναι Πομάκα, γιατί Ρομά (όχι τσιγγάνος ποτέ αυτή η λέξη) αποκλείεται…
Προβληματίστηκα. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Οι φορτηγατζήδες έξω είχαν μπλοκάρει τελείως το δρόμο και γινόταν πανδαιμόνιο. Άρχισαν να κατεβαίνουν Χριστοί, Παναγίες και κάτι περιποιημένα τουρκικότατα σιχτίρια.
Τι όνειρο ήταν αυτό. Όνειρο ή εφιάλτης. Και αυτοί οι Γερμαναράδες βρε παιδί μου… Από τότε που κατέβηκαν από τις βελανιδιές πόσα πέτυχαν. Ακούς εκεί, Τουρκάλα βουλευτίνα με καταγωγή από την Ελλάδα γίνεται μέλος της γερμανικής βουλής εκπροσωπώντας το Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα!
Με συγχωρείτε, η Δημοκρατία δικό μας παιδί δεν είναι; Εμείς δεν την γεννήσαμε όταν φτιάχναμε τους Παρθενώνες και αυτοί τρώγανε τους καρπούς από τα προαναφερθέντα δέντρα; Τώρα τι θένε και ανακατεύονται και καπηλεύονται το δημιούργημά μας. Πάει χάλασε ο κόσμος, δεν είμαστε καλά.
Ουφ, νωρίς είναι ακόμα, σκέφτηκα. Ξεμπλόκαρε και ο δρόμος ησυχάσαμε επιτέλους. Γύρισα από το άλλο πλευρό προσπαθώντας και πάλι να κοιμηθώ. Και ξανά να ονειρευτώ.
Ο Γιάννης Γιγουρτσής είναι εκπαιδευτικός.
Ζει και εργάζεται στην Κωνσταντινούπολη.
2 σχόλια:
Είναι γνωστό και παλαιό το φαινόμενο, μερικοί Ελληνες να μην αισθάνωνται άνετα στην πατρίδα τους, εάν δεν έχουν πάνω από το κεφάλι τους ξένους, να τους διαφεντεύουν.
Ξεκινά από την Αρχαία Ελλάδα, και φτάνει ως τις μέρες μας, με μερικούς που επιζητούν την τρόικα "για να μπη τάξη στην Ελλάδα".
Να μην αισθάνεται μόνος ο αρθρογράφος.
Είναι κι άλλοι.
Ο αρθρογράφος πρέπει να είναι πολύ ευτυχισμένος, που ζει και εργάζεται σε μία χώρα, όπου τον διοικούν ξένοι.
Το όνειρο του έχει γίνει πραγματικότητα.
Δημοσίευση σχολίου