Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου
Ὁ Μορφωτικὸς Σύνδεσμος Μόδα τὴν περασμένη Παρασκευὴ τὸ βράδυ, τὴν ἡμέρα τῶν Σεπτῶν Ὀνομαστηρίων τοῦ "Προκαθημένου τῆς ἀγάπης", σὰν ἕνα -ἀσφαλῶς ὄχι προμελετημένο- "προσφυὲς" μικρὸ δῶρο πρὸς Αὐτόν, εἶχε τὴν χαρὰ νὰ φιλοξενήσει στὴν ἕδρα του τὴ γνωστὴ καὶ εὐχάριστη ρεαλιστικὴ ἰταλικὴ κωμωδία, σὲ διασκευὴ τοῦ Σωτήρη Πατατζῆ καὶ σκηνοθεσία τοῦ Γιάννη Κοντακίδη.
Καὶ σ’ αὐτὴ μποροῦν νὰ ἐπισημανθοῦν τὰ ἑξῆς:
Τὸ ἔργο τῶν μέσων τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα, ἦταν διαχρονικό. Διότι ἀκριβῶς "στηλίτευε" μόνιμες ἰδιότυπες καὶ χαρακτηριστικὲς νοοτροπίες ἐκπροσώπων ἑτεροδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ ὄχι μόνον, μὲ χιοῦμορ καυστικό.
Δὲν ἦταν ἁπλὰ ἕνα θεατρικὸ δημιούργημα μὲ θέμα ἀπὸ τὴν κοσμικὴ ρουτίνα, ἀλλὰ εἰδικὸ καὶ μὲ ἀξιώσεις ποικίλες. Γι’ αὐτὸ καὶ ἦταν καὶ δύσκολο. Ἀπαιτοῦσε δηλαδὴ γνώση, ἔγκυψη καὶ ἐνπολιτισμοποίηση (Inkulturation) στὶς νοοτροπίες αὐτές, ποὺ ἐξωτερικεύονται σὲ μηχανοτυπικὰ λόγια, γκριμάτσες, κινήσεις, συμπεριφορὲς καὶ τὰ τοιαῦτα. Καὶ ἀσφαλῶς τοῦτο ἦταν πιὸ εὔκολα κατανοητὸ σ’ ἕνα γνώστη τῶν πραγμάτων κληρικό, παρὰ σ’ ἕνα λαϊκό.
Τὸ θέμα δὲ αὐτὸ γινόταν ἀκόμη πιὸ περίπλοκο, ὅταν οἱ ἑρμηνευτές του -ὄχι μαθητὲς- ἀνήκαν σὲ κύκλους τοῦ Πανεπιστημίου καὶ τῆς Μέσης Ἐκπαίδευσης, ποικίλων γνωστικῶν ἀντικειμένων καὶ ἡλικιῶν, ποὺ δυσκόλευαν τὸ σκηνοθέτη νὰ "φιμώσει βόας ἀλοῶντας" (Α΄ Τιμ. 5,18). Ἂς ἀφήσουμε τὶς χρονοτεχνικὲς καὶ ἄλλες δυσχέρειες.
Ἀκόμη, ὅταν τὰ πρόσωπα αὐτὰ ἀνέβαιναν γιὰ πρώτη φορὰ στὸ παλκοσένικο, πασχίζοντας γιὰ μιὰ ὁμάδα ἐραστῶν τοῦ μίμου.
Καὶ ὅμως τὰ "παιδιὰ" αὐτά, ἀπέδωσαν τὸ θέμα, τοὐλάχιστον κατὰ τὸν γράφοντα, πολὺ καλά. Ἔπαιξαν τοὺς ρόλους των μέσα σ’ ἕνα λιτὸ σκηνικὸ μὲ ἄνεση, ἁπλότητα καὶ μαεστρία, ξεκαρδίζοντας τὸ κοινό.
Ἡ ὅλη δὲ ἐκδήλωση διακρινόταν ἀπὸ μιὰ σεμνότητα, πρᾶγμα ποὺ φαινόταν καὶ στὸ ὄμορφα γραμμένο κείμενο τοῦ προγράμματος. Μακρὰν πάσης "καραγκιοζοποίησης" καὶ προβολῆς.
Συγχαρητήρια λοιπὸν σὲ ὅλους τοὺς συμβαλόντας, μὲ τὴν εὐχὴ γιὰ συνέχεια στὴν ὁμάδα καὶ ἀποτρεπτικὸ παραδειγματισμὸ τῶν ὅποιων ἐξακολουθοῦν νὰ μηχανεύονται τὶς ἐκ παραδόσεως καθεστηκυΐες ἐκκλησιαστικοπολιτικὲς κ.ἄ. ἀναχρονίζουσες πλέον νοοτροπίες, οἱ ὁποῖες συμβάλουν στὸν προϊόντα "μεταχριστιανισμὸ" τῆς Δύσεως.
Το βίντεο που συνοδεύει την ανάρτηση είναι από τον ανεπανάληπτο Δον Καμίλο του Μίμη Φωτόπουλου (Θέατρο της Δευτέρας, 1982).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου