ΑΝΤΕ ΣΑΝ ΠΕΘΑΝΩ ΤΙ ΘΑ ΠΟΥΝΕ...

Ο γνωστός - διαδικτυακώς - κ. Παναγιώτης Τελεβάντος, "υπέρμαχος" της πίστεως - το τονίζω σε αντίθεση με μας τους προδότας! - μου κάνει την τιμή να με συμπεριλαμβάνει σε κείμενό του, που δημοσιεύεται στις προσκείμενες σε αυτόν "αντι-οικουμενιστικές σελίδες", στους "αστέρες πολύφωτους του θεολογικού στερεώματος".
Αφού αναφέρεται ειρωνικώ τω τρόπω σε σύγχρονες θεολογικές μορφές, κατακλείει την αναφορά του με την ελαχιστότητά μου, μόνο που συμπεριλαμβάνει και τον π. Κωνσταντίνο Μπέη:
"Τέλος ο παπά-Κώστας Μπέης θα μπορούσε να οργανώσει συναυλία ρεμπέτικων με διευθυντή ορχήστρας τον ίδιο και τενόρο τον επιστήθιο φίλο του κ. Παναγιώτη Ανδριόπουλο".
Να είναι σίγουρος ο κ. Τελεβάντος ότι θα τον δικαιώσω πανηγυρικώς!
Δεν ξέρω αν θα ερμηνεύσω ρεμπέτικα, καθ' ότι είμαι και "τενόρος", δεν ξέρω αν θα φιλοξενήσει πάλι συναυλία μου ο π. Κ. Μπέης στο Κέντρο Δικανικών Μελετών, ξέρω όμως ότι θα κάνω κάτι τι το προκλητικό για να μη δυσαρεστηθεί ο κ. Τελεβάντος.
Μπορεί "Τα τραγούδια της αμαρτίας" του Μάνου Χατζιδάκι, μπορεί "Τα τραγούδια του αγώνα" του Μ. Θεοδωράκη, κάτι ...αμαρτωλό τέλος πάντων.
Επί του παρόντος αφιερώνω στον κ. Τελεβάντο ένα ...90χρονο ρεμπέτικο του Ελληνοαμερικανού Γ. Κατσαρού με τις αδελφές Βουγιουκλή.
Άντε σαν πεθάνω τι θα πούνε...