ΔΕΧΟΥ ΑΝΘΡΩΠΕ

Δοξάζουμε σήμερα τον αποκαλυφθέντα Κύριο και Σωτήρα μας, ο οποίος ως βρέφος τεσσαρακονθήμερον και σήμερον εισάγεται εν τω ναώ.

Εισάγεται στο ναό των καρδιών μας, κι εμείς ως άλλοι πρεσβύται Συμεών πρέπει να τον υποδεχθούμε με όλη μας την αγάπη. Απαντούμε, λοιπόν, υποδεχόμεστε δηλαδή τον Θεό Λόγο ως τον μόνο αληθινό Θεό ημών. Υποδεχόμαστε την εσταυρωμένη αγάπη. Υποδεχόμαστε την σαρκωμένη αλήθεια. Υποδεχόμαστε το νόημα της ζωής μας. Υποδεχόμαστε τον μέχρι Σταυρού και θανάτου φθάσαντα δια την ημών σωτηρίαν. Υποδεχόμαστε Αυτόν που τον βλέπουμε στο πρόσωπο του πλησίον μας! Υποδεχόμαστε αυτόν που δεν τον βλέπουμε με τους αισθητούς οφθαλμούς, αλλά τον αισθανόμαστε τόσο κοντά μας γιατί τρέχει να μας αγκαλιάσει και να μας συναντήσει πρώτος εκείνος, ο φιλάνθρωπος Πατέρας, εμάς τα παιδιά του που απομακρυνόμαστε συνέχεια απ' αυτόν. Υποδεχόμαστε αυτόν που είναι η Άκρα Ταπείνωση. Αυτόν που είναι η άφατος φιλανθρωπία. Αυτόν που είναι το Αλφα και το Ωμέγα, η Αρχή και το Τέλος, ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος. Υποδεχόμαστε τον Θεάνθρωπο λυτρωτή, ο οποίος έκλινε ουρανούς και κατέβη για να συναντήσει το πλάσμα του.
Υποδεχόμαστε τον Χριστό ως βρέφος, προσαγόμενον στο ναό από την Παναγία Μητέρα του, και καλούμαστε να συνειδητοποιήσουμε έτι περαιτέρω ότι αληθώς Θεού Υιός εστί Αυτός! Ο Παλαιός των Ημερών.
Χριστός ο ερχόμενος, μας υποδεικνύει ότι η ζωή μας όλη είναι μια συνάντηση και μια υποδοχή. Δεν συναντούμε απλώς τον άλλο, δεν τον πλησιάζουμε για να διαλεχθούμε μαζί του και “να περάσουμε καλά” κατά το κοινώς λεγόμενον, τον υποδεχόμαστε ως αιτία της σωτηρίας μας, ως τον παράδεισό μας, ως το διαβατήριό μας για την αιωνιότητα.
Υποδεχόμενοι τον άλλο, τον πλησίον μας, τον ξένο, τον οικείο, τον μικρό ή τον μεγάλο, και συγχωρώντας αυτόν, δηλαδή δίνοντάς του χώρο μαζί μας, υποδεχόμαστε τον ίδιο τον Χριστό, ο οποίος είπε ότι “εφ' όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων εμοί εποιήσατε”.
Δέχου Συμεών, κραυγάζει σήμερα ο υμνωδός στον πρεσβύτη Συμεών. Δέχου τον προαιώνιον Θεόν εν ταις αγκάλαις σου. Και συ άνθρωπε, ο καθένας από μας, ετοίμασε σεαυτόν και δέχου Χριστόν τον Κύριον της ζωής και του θανάτου. Δέχου τον πλησίον σου. Μη τον απορρίπτεις. Μη τον προσπερνάς, μη τον αγνοείς. Δέχου τον άλλο ως τον εαυτόν σου. Δέχου τον πλησίον ως τον Θεόν σου.
Και τότε πες “Νυν απολύεις τον δούλον σου Δέσποτα”! Γιατί θα έχεις δει το σωτήριον του Θεού και την δόξαν αυτού εν τω προσώπω του κάθε αδελφού.
Αν προετοιμαζόμαστε κάθε μέρα, για μια ουσιαστική και αγαπητική συνάντηση με τον πλησίον, τότε θα έχουμε κάθε μέρα Υπαπαντή! Υποδοχή και αποδοχή του προσώπου. Υποδοχή και αποδοχή του διαφορετικού. Υποδοχή και αποδοχή, εν τέλει, του Ιησού, ος εστί το μοναδικόν όνομα εν ω δει σωθήναι ημάς.

Π.Α.