ΕΝΑ ΜΟΥΣΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Κυκλοφόρησε στις αρχές του καλοκαιριού το πέμπτο τεύχος του ελληνικού τριμηνιαίου περιοδικού Classical Music Review που εκδίδει ο ΔΟΛ, με ελληνικά και διεθνή νέα, ατζέντα των καλοκαιρινών φεστιβάλ, άρθρα, αφιερώματα (Κίνα και Δύση, Maurice Bejart, Renata Scotto, Olivier Messiaen, Ensemble Intecontemporain, Μουσικά Σχολεία στην Ελλάδα κ.α.), ειδικές σελίδες: μουσική και παιδί, μουσική και τεχνολογία, reviews σε CDs και DVDs και δώρο ένθετο CD με 71 λεπτά μουσικής (προσφορά του περιοδικού και των εταιριών παραγωγής τους) με αποσπάσματα από 13 πρόσφατες δισκογραφικές Ελλήνων συνθετών και ερμηνευτών.

Το περιοδικό έχει φυσικά μεγάλο ενδιαφέρον για μουσικούς, φιλόμουσους και αληθινά σκεπτόμενους ανθρώπους. Πλήθος "μαγικών" πληροφοριών που μπορεί να σε οδηγήσουν σε δρόμους της μουσικής και της σύγχρονης παγκόσμιας διανόησης, τους οποίους δεν έχεις φανταστεί.

Το αφιέρωμα στην Κίνα, με αφορμή και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, νομίζω μας πληροφορεί ικανώς για τις μουσικές επιρροές και αλληλεπιδράσεις Κίνας και Δύσης, αλλά και για την σημερινή πραγματικότητα, δηλ. την κλασική δυτική μουσική στη σύγχρονη Κίνα. Ιδού μερικά εντυπωσιακά νούμερα: 30 εκατομμύρια μαθητές πιάνου, 10 εκατομμύρια μαθητές βιολιού και πάνω από 140 εργοστάσια παραγωγής δυτικών οργάνων όπου κατασκευάζονται ετησίως περί τα 370 χιλιάδες πιάνα, 1 εκατομμύριο βιολιά και 6 εκατομμύρια κιθάρες!

Πολύ καλό και το συνοδευτικό cd, αντιπροσωπευτικό της σύγχρονης ελληνικής παραγωγής.

Στο περιοδικό γίνεται αναφορά και στο βραβείο ECHO Klassik 2008 που πήρε επάξια ο Γιώργος Πέτρου για τον περίφημο Ταμερλάνο του Χαίντελ, που ηχογράφησε με έλληνες συντελεστές και την Ορχήστρα Πατρών. Με αποσπάσματα απ' αυτή τη "χρυσή" δουλειά αρχίζει και ο ψηφιακός δίσκος του περιοδικού. Με την Μαίρη - Έλεν Νέζη να δίνει ρεσιτάλ ως Ανδρόνικος, ένα ρόλο που έπαιξε επίσης με πολύ μεγάλη επιτυχία και στην φετινή παραγωγή του Ταμερλάνο από την Όπερα του Μονάχου.

Όλα αυτά βεβαίως δεν αφορούν τύπους σαν τον κ. Σκαρμέα και την κ. Δάσιου, "υπευθύνους" του εν Πάτραις πολιτισμού. Αυτοί οι δυστυχείς, άσχετοι όντες, αφήνουν την ορχήστρα, που είναι στην ευθύνη τους, στην πλήρη αφάνεια. Ευτυχώς υπάρχει και η αναγνώριση των ξένων... Η αλήθεια δεν κρύβεται!